แผนรักวิวาห์ร้ายกับนายแฟนกำมะลอ

ลำดับตอนที่ #1 : วันซวยอะไรกันนี่!!!

“พิมพ์สิการย์ รายงานวิทยาศาสตร์ของครูเธอส่งรึยัง”

        เสียงประกาศิตของอาจารย์รัตติกาลดังขึ้น  ทำให้เจ้าของชื่ออย่างฉันสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว  แหงล่ะ ก็ฉันยังไม่ได้ส่งนี่นาT_T

“ค่ะ...ยะ..ยังไม่ได้ส่งค่ะอาจารย์” O.O

“แล้วเมื่อไหร่เธอจะส่ง”

       อึก!!อาจารย์ตะคอกเสียงดัง  ทำให้นักเรียนในห้องหลายคนผวาและรวมถึงฉันด้วย

“วันศุกร์หน้าได้มั้ยคะ”

“ไม่ได้”

       อ้าว!! แล้วจะถามทำแปะยิ้มกาลามังตั้งเฉียงเพื่ออะไรล่ะอาจารย์ ลูกศิษย์ไม่ปลื้ม O^O

“ครูให้โอกาสเธอส่งวันจันทร์หน้า” =_=

“วันจันทร์!! มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอคะอาจารย์”

“หรือเธออยากได้เกรด F”

“แต่ว่า”

“เข้าเรียนวิชาต่อไปได้”

         ทำไมอาจารย์ทำกับช้าน..อย่างนี้!!ฉันยังพูดไม่ทันจบ อาจารย์รัตติกาลก็เดินออกจากห้องไปอย่างไม่ใยดี ฉันว่าอาจารย์เหมาะกับชื่อ รัฐเผด็จกาล มากกว่านะ หลุดออกมาจากยุคคอมมิวนิสส์รึไงกัน โหดร้ายที่สุด T^T

“ไง..อาจารย์ทวงงานรู้สึกยังไงบ้าง”

       น้ำเสียงฟังดูเยาะเย้ยมากกว่าเห็นใจดังขึ้นข้างตัวฉัน  ผู้ชายหน้าตาหล่อลากไส้ปานเทพส่งมาเกิดนั่งกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กๆที่ทำให้สาวๆละลายแต่สำหรับฉันไม่ได้พิศวาสมันเลยสักนิดเดียว

“รู้สึกดีที่อาจารย์จำหน้าฉันได้”

“ก็เพราะว่าเธอไม่ส่งงานไง  ให้ตายเถอะ งานก็ไม่ส่ง มาโรงเรียนก็สาย แอบหลับในห้องเรียน แถมยังเป็นเด็กหัวไม้อีก เธอรอดมาอยู่ห้อง A ได้ไงฟระ”

       แอลฟาบ่นยาวเหยียดใส่ฉันเหมือนพ่อบ่นลูก  แต่รู้สึกที่พูดมานั้นมันจะไม่พ้นตัวนายเองเลยนะ  ฉันว่ามันจะเป็นหนักกว่าฉันอีก

“เฮ้ย!!...แกก็พูดไปไอ้แอล  ยัยนี่เคยได้เกรด A วิทยาศาสตร์ที่ไหน  ตั้งแต่อยู่เกรด 7 ตอนนี้อยู่เกรด 12 แล้วก็ยังไม่เคยได้เลย”

     ซีลอนพูดแทรกขึ้น เหมือนจะช่วยฉันเถียงนะ  แต่ไหงมาตอกย้ำกันล่ะนี่  ฉันมีเพื่อนอย่างพวกนายได้ไงวะ  นึกแล้วหดหู่ใจชะมัด

“ก็ยัยนี่มันโง่นี่  พวกแกก็รู้ =_=”

     คอสมิกถ้านายจะช่วยสงบปากสงบคำเหมือนเดิมก็จะดีไม่น้อย  อยู่เงียบๆอ่ะดีแล้ว  ผู้ชายอะไรปากจัดยิ่งกว่าผู้หญิงอีกแบบนี้จะมีแฟนกับคนอื่นเขามั้ยเนี่ย

“ฉันเห็นด้วย  ยัยนี่โง่ชะมัด”

      ไลก้าก็เข้าร่วมขบวนการด่าฉันอีกคนนึง  พระเจ้า! O.o นี่หรือคือบรรดาเพื่อนรักของฉันทั้ง 4 คน  ฉันควรดีใจใช่มั้ยT_T ที่มีเพื่อนหน้าตาหล่อดั่งเทพบุตรซาตาลบวกด้วยนิสัยอันไม่พึงประสงค์

      ++ พักกลางวัน ++

      ฉันลงมาซื้อข้าวกลางวันกินเป็นคนสุดท้ายเนื่องจากไม่อยากเถียงกับเพื่อนนรก!! เลยหลับในห้องเรียนซะเลย  ตื่นมาอีกทีเกือบหมดเวลาพักเที่ยงแล้ว  พวกนั้นก็ไม่คิดจะปลุกฉันเลยสักนิด  โฮก...ToT

      ดีนะที่ลงมาทันเหลือข้าวอยู่แค่จานเดียวจานสุดท้ายและท้ายที่สุดพอดี  ฉันค่อยๆเดินมานั่งโต๊ะประจำแต่ยังไม่ทันที่จะได้นั่งก็มีไอ้หน้าปลาไหลที่ไหนไม่รู้เดินมาชน O[]O จานข้าวล่องลอยอยู่บนอากาศช้าๆเหมือนภาพสโลว์โมชั่นแล้วล่วงลงพื้นต่อหน้าต่อตาฉัน    

     ข้าวกลางวานของช้านนนน.......อ้ายยยย....

      ฉันหันขวับไปหวังจะเอาเรื่องแต่ไอ้หน้าปลาไหลนั่นวิ่งหายไปแล้ว  ฉันเลยนั่งมองเศษซากข้าวน้อยของฉันที่กลืกกลิ้งคลุกเคล้าอยู่กับฝุ่นบนพื้นด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์

     หลังเลิกเรียนฉันเดินเดินดุ่ยๆไปที่ลานจอดรถของโรงเรียน  เมื่อถึงรถสปอตจากัวว์สีดำหรูคู่ใจฉัน  ฉันจึงขับออกจากโรงเรียนด้วยอัตราความเร็วช้ากว่าปกติ 90 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

~       อีกไม่นานแล้ววันนี้เราต้องจาก...จากกันไป  อยู่ที่มุมไหนล่องเหนือหรือขึ้นใต้  ทะเลทะเล ทุกเรื่องราวต่อไปจากนี้ จะร้ายหรือดีอย่างไร

       เสียงริงโทนมือถือของฉันดังขึ้น  เบอร์ที่บ้านของฉันนี่นา  เมื่อเห็นดังนั้นฉันจึงกดรีบทันที

“.........” ฉันเงียบ

/ฮัลโหลค่ะ คุณหนูใช่มั้ยคะนี่ป้าป้อมเองนะคะ/

“ค่ะ  มีอะไรรึเปล่าคะป้า  เนสกำลังขับรถอยู่ค่ะ”

/อ๋อ...คือคุณผู้หญิงให้ป้าโทรมาตามคุณหนูกลับบ้านก่อนค่ะ/

“ทำไมคะมีเรื่องอะไรเหรอ”

/ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ  คุณหนูกลับมาเร็วๆนะคะ/

“ค่ะ  เนสจะรีบกลับไปนะคะ หวัดดีค่ะ”

      ฉันวางสายแล้ววางมือถือที่ห้อยจี้ไม้กางเขนสีเงินสวยวางลงข้างตัว  แม่ให้ฉันกลับบ้านทำไมต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่ๆเลย  ร้อยวันพันปีแม่ไม่เคยให้คนโทรมาตามฉันกลับบ้านเลยนี่นา

      ภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีรถสปอตจากัวว์สีดาคันงามของฉันก็เคลื่อนตัวมาถึงคฤหาสหลังใหญ่ที่คุ้นเคยพร้อมกับคำสาปแช่งตลอดทางที่ฉันขับรถคันนี้มา  นี่ถ้าฉันขับรถคว่ำตายนะจะตามไปหลอกหลอนพวกนั้นให้ดู  บังอาจมาแช่งฉัน =_=

     ปึง!!!

     ฉันปิดประตูรถอย่างเบามือที่สุด(เหรอ) แล้วเดินไปที่ห้องรับแขกทันที

      ผู้หญิงวัยสี่สิบกว่าที่ไม่บอกอายุก็คงไม่มีใครรู้ว่าอายุเทาไรกันแน่ ในใบหน้าที่อ่อนวัยกว่า เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มทันทีที่เห็นฉัน ใช่ ผู้หญิงคนนี้คือแม่ของฉันเอง

“ลูกมาเร็วจังเลยนะจ๊ะ”

      แม่พูดหลังจากที่ฉันนั่งบนโซฟาตัวหนึ่งไม่ไกลจากแม่มากนักเรียบร้อยแล้ว

“ค่ะ...แม่มีอะไรหรอคะถึงให้ป้าป้อมโทรไปตามเนสมาถึงนี่”

“แม่มีเรื่องสำคัญจะบอกน่ะ” ^^

“หือ...เรื่องอะไรเหรอค่ะ” =_=

      ฉันเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย

“ลูกก็จะเรียนจบแล้วไม่ใช่เหรอจ๊ะ”

      อย่าเพิ่งงงนะค่ะทุกคน คือฉันเรียนซ้อนอ่ะนะ เรียนไฮสคูลไปพร้อมๆกับมหาวิทยาลัยฯ แล้วฉันก็เรียนอยู่เกรด 12 อาทิตย์ก็สอบปิดภาคเรียน ส่วนมหาวิทยาลัยฉันก็เรียนต่ออีกสักเดือนกว่าถึงจะจบการศึกษา สรุปฉันจะจบไฮสคูลพร้อมๆกับมหาวิทยาลัยในเวลาเดียวกันนั่นเอง

“ใช่ค่ะแม่ทำไมเหรอค่ะ” -_-

“แม่เคยเล่าเรื่องคู่หมั่นของลูกให้ฟังแล้วใช่มั้ยจ๊ะ”

      ฉันมีคู่มั่นตั้งแต่ยังอยู่ในท้องแม่อ่ะนะ  รู้สึกว่าจะเป็นลูกของเพื่อนแม่ของฉันเองแหละ  แต่ฉันไม่เคยเห็นหรอกนะผู้ชายที่โชคดีคนนั้น(หรือโชคร้ายกันแน่)ที่ได้มาเป็นคู่หมั่นของฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“ลูกเคยสัญญาอะไรกับแม่เอาไว้จำได้ไหม!!!”

      สัญญาอะไรฟร่ะจำไม่ได้เลย  ฉันนั่งคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกดูเหมือนแม่จะรู้จึงสายหัวไปมาเบาๆ

“ลูกสัญญากับแม่ว่าลูกจะแต่งงานกับคู่หมั่นของลูกตอนลูกเรียนจบเพื่อแลกกับรถสปอตจากัวว์คันเหยียบสิบล้านที่ลูกขับอยู่ไงจ้ะ”

      ฉันเคยสัญญาแบนั้นด้วยเหรอไม่จริงมั้ง  ฉันทำหน้าไม่เชื่อสุดๆ  แหงล่ะ  นี่มันเรื่องใหญ่นะ  จะให้ฉันไปแต่งงานกับใครไม่รู้ที่ไม่เคยเห็นหน้าเนี่ยนะ ม่ายยยอาวววว.....

“ยังไงลูกก็ต้องแต่ง”^^

“ไม่เอา  เนสไม่แต่งยังไงเนสก็ไม่ยอม”

“เงินสินสอดเยอะมากๆเลยนะ แถมยังเป็นของลูกคนเดียวล้วนๆ”

“เยอะแค่ไหนเนสก็ไม่แต่ง”

      เยอะแค่ไหนฉันก็ไม่แต่งหรอก  ถ้าต้องแลกกับชีวิตที่ไม่เป็นอิสระฉันก็ยืนยันคำเดิมว่าจะไม่แต่ง เชอะ

“ก็แค่เงินสิบล้าน  รถสปอตอีก 2 คัน เรือนหออีกต่างหาก...”

“โอเค  เนสจะแต่ง”

“ดีมากจ้ะ ลูกรัก”

      แหมก็ได้ทั้งขึ้นทั้งร่องแบบนี้มีหรือฉันจะไม่แต่ง  เอาไว้เจอตัวคู่หมั่นก่อนแล้วกันค่อยคิดวิธีเลิก  จากนั้นฉันก็จะเป็นอิสระอีกครั้งโดยไม่เสียอะไรเลย

“แต่งปีหน้านะคะ  เนสยังมาพร้อมเท่าไหร่”

“ไม่

ได้จ้ะ ลูกจะต้องแต่งหลังเรียนจบเดือนนึง”

“ห๊ะ!!  แค่เดือนเดียวเองเหรอ”

“อืม ^^+”

“แต่ว่า..เนส..เนสยังมาพร้อมเลยนะคะ”

“แม่ก็ให้เวลาลูกเตรียมตัวเดือนนึงไงจ้ะ”

      แม่ฉันตอบหน้าตายไร้ซึ่งอารมณ์มาก  เดือนเดียวเองมันไม่น้อยไปหน่อยเหรอ  แต่งงานนะไม่ได้ไปทำบุญถึงต้องรีบทำอ่ะ

“เนสว่ามัน..”

“ไม่มีอะไรแล้วลูกจะไปทำอะไรก็ไปเถอะจ้ะ แม่ไม่อยากกวน”

     ฉันยังพูดได้ไม่ทันจบแม่ก็ถีบหัวฉันส่งอย่างนิ่มนวล(จะยังไงกันแน่)ฉันจึงเดินคอตกกลับไปนั่งรถสปอตเฮงซวยคันเดิม  ฉันไม่น่าไปสัญญาอะไรบ้าๆนั่นเลย

      ฉันขับรถออกจากคฤหาสหลังใหญ่ด้วยความเร็วสูงมาก  พร้อมกับคำสาปแช่งอีกตามเคยของคนที่อยู่ระแวกนั้นอยู่ในบ้านก็มีเรื่องเครียด ออกจากบ้านยังมีคนสาปส่งอีก ฉันไปขโมยขี้ของแกรึไงฟ่ะแช่งฉันอยู่ได้

     เอาแล้วไง  ซวยอีกแล้ว ฉันมัวแต่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย  จนขับรถไปสอยท้ายรถเก๋งคันงามที่จอดถูกระเบียบตามกฎหมายเข้าแล้ว  แต่ฉันว่าฉันชนไปเบาๆนะ(เหรอ)ไม่น่าจะเป็นอะไรมาก

      ฉันลงจากรถเพื่อไปดูผลงานชิ้นโบว์แดงที่ไม่ตั้งใจก่อขึ้น  โดยมีไทยมุงนับสิบคนร่ายล้อมไว้  โฮก..พวกแกตั้งใจจะมาเป็นพยานรู้เห็นด้วยใช่มั้ยเนี่ย!!

“รถของฉัน  นี่เธอขับรถภาษาอะไรเนี่ยรถฉันพังหมดแล้ว”

      ผู้ชายหน้าตาดูดีมีภูมิฐานร้องโวยวายขึ้น  ฉันจึงถึงบางอ้อเลยว่าหมอนี่เป็นเจ้าของรถเก๋งที่ฉันชน แต่ขับรถมันต้องมีภาษาด้วยเหรอ

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

“ไม่ได้ตั้งใจไฟท้ายของฉันแตกระเอียดเลยเนี่ยนะ  แล้วถ้าตั้งใจรถของฉันคงจะยับทั้งคันแน่ๆ”

“เอ่อ...คือฉันขอโทษ..แบบว่าบ๊ายบายนะ” พูดจบฉันก็หันหลังจะขึ้นรถแต่ก็ไม่ทันถูกคว้าตัวไว้ได้ก่อน

“บ๊ายบายเหรอ...งั้นเราคงต้องไปคุยกันที่โรงพักแล้วมั้ง”

“โอเค  ฉันจ่ายค่าเสียหายให้ก็ได้”

“ดี  ค่อยพูดกันรู้เรื่องหน่อย”

      วันนี้มันวันซวยอะไรกันเนี่ย  ตั้งแต่เช้าแล้วอาจารย์ทวงงาน  ข้าวกลางวันก็ไม่ได้กิน  กลับบ้านก็มีเรื่องน่าปวดหัวอีก  ออกจากบ้านก็ขับรถสอยไฟท้ายชาวบ้านเสียไปหลายหมื่นแถมยังมีคนสาปแช่งด้วยสายตาอีก  ตกลงวันนี้มันวันนรกเปิดรึไงซวยซ้ำซวยซ้อนซวยจนขี้นสมองแล้วนะ