คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่5 บทเรียนที่2
บทที่5 บทเรียนที่2
เช้าวันรุ่งขึ้น เนธารรีบเดินทางมายังโรงฝึก แบคคัสก็รออยู่แล้วเช่นเดิม แบคคัสเป็นชายหมุ่นวัย30ต้นๆ ร่างกายกำยำสูง2เมตรได้
“เอาหละเนธาน ช่วงแรกๆนี้เราจะเริ่มด้วยการฝึกพื้นฐานร่างกายทั่วๆไป ให้มีความแข็งแรงพร้อมที่จะฝึกขั้นต่อๆไปของหมู่บ้านความจริงแล้ว ถ้าเจ้าฝึกตามหลักสูตรเร่งรัด1เดือน เจ้าจะไม่ได้ฝึกแบบนี้
ที่ต้องฝึกร่างกายพื้นฐานล้วนๆก่อน นั่นก็เพราะ ร่างกายเจ้าต้องพร้อมรับการฝึกของหมู่บ้าน ที่แม้แต่NPC ก็ยังฝึกได้ยาก ดังนั้น จงตั้งใจให้เต็มที่ และสิ่งที่เจ้าจะได้รับเป็นการตอบแทนจะคุ้มค่ายิ่งนัก
เอาหละเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า ขั้นแรก อบอุ่นร่างกาย วิ่งเหยาะๆรอบสนามฝึกซัก10รอบก่อน จำไว้นะ เวลาวิ่ง ให้วิ่งไปเรื่อยๆ ไม่ต้องเร็วมาก กำหนดลมหายใจให้ดี จังหวะในการหายใจต้อง สัมพันธ์กับจังหวะการก้าวเท้า แล้วก็จนกว่าจะวิ่งครบ ห้ามหยุดวิ่งเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นก็นับ1ใหม่ ไปได้แล้ว ไม่ต้องรีบละ วันนี้เป็นวันแรก ข้าจะได้รู้ขีดจำกัดของเจ้าด้วย”
เนธานหลังจากฟังจบ ก็หันหน้าไปมองสนามฝึก ตัวเลข10ก็ไม่ได้มากมายในความคิดของเนธาน แต่พอเห็นสนามฝึกเท่านั้น ถึงกันอ้าปากค้างหุบไม่ลง สนามฝึกดูเหมือนจะจุคนได้เป็นๆร้อยๆ ไม่สิเป็นพันๆ
สนามฝึกถูกตั้งอยู่กลางดงไม้ เป็นลานกว้างมากมาย จากที่เนธานยืนอยู่เป็นด้านเดียวที่ไม่มีต้นไม้ เพราะเป็นด้านที่ตั้งของโรงฝึก ส่วนด้านตรงข้าม เห็นเป็นแนวเขียวๆจางๆ ไม่สามารถเห็นต้นไม้เป็นต้นได้อย่างชัดเจน ใช่แล้ว เพราะมันอยู่ไกลเกินระยะสายตาจะมองเห็นชัดนั่นเอง
‘ให้ตายเหอะ ต้นไม้ในป่านี้ดูแล้วไม่น่าเตี้ยกว่า10เมตร แต่มองจากตรงนี้แทบไม่เห็น ให้ตายเถอะ ด้านหน้าเป็นลานว่างๆแท้ๆ ตายแน่คราวนี้ เอาว่ะ เพื่อความเทพ ป่านนี้เจ้าทดมันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว’
เนธารคิดในใจ และเริ่มออกวิ่งอย่างช้าๆ เนธารวิ่งไปเรื่อยๆ ด้านหนึ่งเป็นลานกว้าง อีด้านหนึ่งเป็นต้นไม้สูง เนธารเลือกที่จะวิ่งชิดๆต้นไม้ เพราะอย่างน้อยมันก็บังแดดให้ได้ วิ่งมาได้ราวๆ15นาที ผ่านระยะครึ่งทางของด้านแรก(สนามฝึกเป็น4เหลี่ยมจตุรัต) เนธารเริ่มรู้สึกหายใจไม่ทัน ขาเริ่มปวดทรมาน จังหวะการหายใจเร่งถี่ ไม่มีแบบแผน แทบจะล้มอยู่แล้ว
แต่ด้วยความมานะ ก็ยังคงวิ่งต่อไป ยิ่งวิ่งก็ยิ่งเหนื่อย ขาก็ปวดมากขึ้น จังหวะการหายใจยิ่งรวน เนธานกำลังจะถอดใจยอมแพ้
“ควบคุมลมหายใจสิ ข้าบอกเจ้าตั้งแต่ก่อนวิ่งแล้วนะ ควบคุมจังหวะการหายใจให้สัมพันธ์กับการก้าวเท้า และอย่าหายใจเร็วเกิน เดียวก็ได้ขาดอ็อกสิเจนตายกันพอดี”
แบคคัสวิ่งตามมาตั้งแต่เมื่อไหรไม่รู้ แต่ตอนนี้เข้าวิ่งขึ้นมาขนาบข้างเนธารแล้ว ทั้งยังไม่มีอาการเหนื่อย ไม่มีเหงื่อซักหยด ไม่แม้แต่จะมีเสียงหายใจหนักๆให้ได้ยิน ทั้งๆที่ระยะทางที่ผ่านมา เนธารวิ่งมาจนแทบไม่มีแรงพูดแล้วด้วยซ้ำ
เนธานหลังจากได้ยินแบคคัส ถึงยังจะอึ้งๆอยู่ไม่น้อยแต่ก็รีบทำตามทันที โดยเมื่อก้าวออก2ก้าวก็หายใจเข้า และอีก2ก้าวต่อมาก็ผ่อนลมออก แต่ทำไปซักพักเริ่มขาดอากาศต้อง หายใจเข้าออกก้าวต่อก้าว ผ่านไปซักพัก เนธานรู้สึกว่าสบายขึ้นจึงผ่อนออกเป็น2ก้าว
“นั่นแหละดีมาก วิ่งต่อไปเรื่อยๆ ค่อยๆผ่อนจังหวะการหายใจให้นานขึ้น อย่าหายใจทางปากละ มันจะทำให้เจ้าสูญเสียน้ำเร็วขึ้นมาก”
ผ่านไปอีก10นาที ตอนนี้เนธานวิ่งมาถึงมุมแรกของสนามแล้ว จังหวะการหายใจเริ่มคงตัว ขาตอนนี้ไร้ความรู้สึกไปแล้ว เหมือนมันจะก้าวไปเรื่อยๆแบบไม่ต้องออกคำสั่งอีกแล้ว(ถ้าไครเคยวิ่งไม่หยุดแบบนานๆก็จะรู้ว่ามันรู้สึกยังไงนะครับ)
เนธานในตอนนี้สามารถผ่อนลมหายใจเป็นทุกๆ3ก้าวได้แล้วแต่เมื่อเขาลองเป็นทุกๆ4ก้าว เขาจะรู้สุกอึดอัดเหมือนลมไม่พอที่จะหายใจ จนต้องผ่อนกลับมาที่3ก้าวใหม่ หลังจากนั้นไม่นานเนธารก็เริ่มรู้สึกปวดขาอีก ส่วนแบคคัสนะหรอ วิ่งหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
เนธานพยายามตั้งสมาธิ ควบคุมจังหวะการก้าวเท้าหึคงที่ เพราะเขารู้ว่าถ้ามันช้าลงแม้แต่นิด มันจะทำให้การหายใจเขาเสียจังหวะไปด้วย หรือถ้าเร็วเกินไป มันจะทำให้เขาเสียพลังงานโดยใช่เหตุ
เมื่อวิ่งมาได้อีก3/4ของด้าน ขาของเนธานเริ่มไร้ความรู้สึกอีกครั้ง แต่การหายใจต้องเปลี่ยมาเป็นทุกๆ2ก้าว แต่ละก้าวของเขาตอนนี้ก้าวไปด้วยความมุมานะเท่านั้น ด้วยความที่เป็นคนที่อยู่กับหน้าจอคอม ไม่ก็หน้ากระดาษหนังสือนิยาย ทำให้ร่างกายของเนธานไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร ผิดกับทด ที่นอกจากอ่านนิยาย เล่นเกมแล้ว ยังเล่นกีฬาอีกด้วย
เนธานตอนนี้วิ่งมาถึงด้านที่3ของสนามฝึก กำลังขานั้นแทบไม่มีเหลือ เสียงลมหายใจที่ปล่อยออกมานั้นหนักหน่วง หน้าตาซีด เหงื่อท่วมกาย ดวงตานั้นเหม่อลอย และค่อยๆปิดตัวลง ขาที่กำลังวิ่งอยู่นั้นช้าลง และ...
ฟุบ
ร่างนั้นทรุดลงกับฟื้น หมดสติไปในที่สุด ทั้งๆที่กำหนดไว้10รอบ แต่ด้วยสภาพร่างกายของเนธาน วิ่งไปได้ไม่ครบรอบด้วยซ้ำก็มาถึงขีดสุดของร่างกาย ร่างของแบคคัสปรากฏขึ้น มองคนตรงหน้าที่ไม่รู้สึกตัวอีกแล้ว
“เฮ้อ ดีกว่าคนล่าสุดเยอะทีเดียว แต่จะผ่านหมู่บ้านนี้ไปให้ได้ ต้องแข็งแกร่งกว่านี้อีกมาก หวังว่า คงไม่รีบจากหมู่บ้านนี้ไปนะ แรงใจของเจ้านี่ สุดยอดจริงๆ”
ว่าแล้วก็แบกร่างที่หมดสตินั้นขึ้นบ่า แล้วเท้าขยับออกครึ่งก้าว พริบตานั้นร่างก็หายไปจากที่ๆเคยอยู่พร้อมทั้งคนหมดสติด้วย
‘โอ้ย ทำไมปวดไปทั้งตัวอย่างงี้ อ่ะ เราวิ่งอยู่นี่หน่า แล้วก็รู้สึกเหนื่อยมากๆ แล้วก็จำอะไรไม่ได้เลย อะนั่นแสงอะไรหนะ’
“อื่อ~~~~~”
“ฟื้นแล้วหรอค่ะคุณนาธาน ดื่มน้ำก่อนสิค่ะ ร่างกายคุณเสียน้ำไปมาก”
ชายหนุ่มรับแก้วน้ำมาดื่มเข้าไปแล้วส่งกลับคืน
“ขอบคุณนะแอน ขออีกแก้วได้มั้ย”
เนธานตอนนี้ฟื้นขึ้นมาบนเตียงที่บ้านพักนักเดินทาง โดยมีแอนนั่งอยู่ข้างๆเตียง
“ได้อยู่แล้วคะ แต่ว่าคุณนี่ก็ฝืนตัวเองเกินไปนะค่ะ วิ่งจนเป็นลมเลย”
“นี่ผมเป็นลมไปเลยหรอครับ ผมหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย”
“ก็ซัก5ชม. ได้คะ คุณแบคคัสฝากบอกไว้ว่าถ้าฟื้นแล้วก็พักต่อซักหน่อย แล้วก็ให้ไปพบเขาด้วยคะ”
“อื่อขอบคุณมากนะแอน”
เนธานลุกขึ้นนั่ง ค่อยๆเอาขาก้าวลงมาที่พื้น เขาพบว่า ขาของเขาชาๆยังไงก็ไม่รู้ กล้ามเนื้อก็เหมือนจะขัดๆ แต่ก็พอเดินได้ หลังจากนั้นก็เดินโซเซไปยังโรงฝึกอีกครั้ง
เมื่อไปถึงก็เข้าไปหาแบคคัส แบคคัสก็กำลังนั่งอ่านตำราอะไรซักอย่างอยู่
“เอามาแล้วหรอ เป็นไงบ้าง คงปวดไปทั้งตัวเลยสิ”
แบคคัสถามขึ้นก่อนลุกขึ้นยืน
“อ่าครับ เดินมาถึงนี่ยังลำบากเลยครับ”
“ตามมาสิ”
แล้วแบคคัสก็เดินนำเนธานมายังห้องหนึ่ง ที่พื้นปูด้วยเสื่อ แบคคัสนั่งลงกับพื้น
“นั่งลงก่อน แล้วทำตามนะ”
ว่าแล้วแบคคัสก็นำทำท่ายืดส่วนต่างๆ ตอนแรกๆเนธานเจ็บมากในแต่ละท่า แต่พอทำไปเรื่อยๆก็รู้สึกสบาย หายปวดไปเยอะ
“เอาหละ จำไว้นะ ต่อไปนี้ ก่อนออกกำลังกายต้องทำท่าพวกนี้ และเมื่อออกกำลังกาย หรือฝึกเสร็จก็ทำอีกครั้ง เวลาทำก็กำหนดลมหายใจไปด้วย มันจะช่วยคลายกล้าเนื้อให้เจ้า
ทีนี้มาเรื่องของเรา เจ้าทำได้ดีกว่าที่ข้าคาดหวังไว้มาก อันที่จริง10รอบ คือระดับขั้นต่ำที่จะสามารถเข้ารับการฝึกได้ จงฝึกต่อไป ต่อจากวันพรุ่งนี้ให้แค่วิ่งไปวิ่งกลับสุดสนาม1รอบก็พอ หลังจากนั้น ก็ให้ไปวิดพื้น แล้วต่อด้วยผ่าฟืน หาบน้ำ และสุดท้ายก็ขนหิน ไว้ค่อยว่ากันอีกที มีคำถามอะไรรึปล่าว”
“เออมีครับ ผมสงสัยว่า ทำไมตอนวิ่ง เวลาควบคุมลมหายใจแล้วมันถึงสบายขึ้นละครับ”
“ไม่ยาก มันจะทำให้เจ้าได้รับออกซิเจนอย่างเพียงพอ นอกจากนนี้เมื่อมันสัมพันธ์กับการก้าวเท้าของเจ้า จะทำให้จังหวะคงตัว และร่างกายเคยชินไงเล่า เอาหละวันนี้ไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ จนกว่าเจ้าจะวิ่งผ่าน5รอบเจ้าก็ต้องพยายามให้มาก หลังผ่าน5รอบแล้ว เจ้าก็จะเริ่มฝึกอาวุธ พอผ่าน8รอบ ถ้ามีเวลาเหลือหลังจากซ้อมอาวุธเจ้าก็จะได้เรียนทฤษฏีแห่งจิต เมื่อวิ่งได้10รอบ ถึงตอนนั้นร่างกายเจ้าก็พร้อมที่จะฝึกแบบเต็มรูปแบบ
จากนั้นเจ้าก็ต้องเพิ่มจำนวนรอบไปเรื่อยๆ และเพิ่มรูปแบบกิจกรรมที่ต้องทำ เอาเถอะไว้ค่อยว่ากันวันหลังวันนี้เจ้าก็ไปได้แล้ว”
วันรุ่งขึ้น เนธานมาที่สนามอีกครั้ง เริ่มด้วยการยืดเส้นสายตามท่าที่แบคคัสให้ไว้จากนั้นแบคคัสก็มาหา แล้วแนะนำเทคนิคใหม่ๆให้
“เวลาวิ่งนะน่ะ เจ้าอย่าทิ้งน้ำหนักลงไปทั้งเท้า วิ่งลงด้วยปลายเท้า แล้วใช้แรงดีดส่งตัวไปด้านหน้าถึงจะทำให้ปวดน่องก็เถอะ แต่พอทำไปเรื่อยๆจะทำให้เจ้าเร่งสปีดได้มากขึ้น และมีกำลังขาที่มากขึ้นด้วย
วิ่งเสร็จแล้วก็ไปวิดพื้นซัก4ครั้ง ครั้งละ50ที ระหว่างครั้งก็พักซัก5นาทีให้กล้าเนื้อได้คลายบ้างนะ จากนั้นก็ไปที่ข้างโรงฝึกเอาขวานมา แล้วไปตัดต้นไม้ซัก5ต้น แล้วขนไปที่ร้านของแอน จากนั้นก็ไปผ่าเป็นฟืนที่นั่นแล้วกัน
อ่อต้นไม้หนะ ล้มลงมาแล้ว แบ่งเป็นท่อนๆก็นะ เจ้าตอนนี้ยกทั้งต้นไม่มีทางไหวหลอกต้นนึงก็ตั้ง2คนโอบ สูงตั้ง10กว่าเมตร เอาเริ่มได้เลย”
เนธานเริ่มออกวิ่ง โดยทำตามที่แบคคัสบอก ตอนแรกจะเจ็บมากๆ น่องก็จะปวดเร็วกว่าปกติ แต่แรงดีดที่เพิ่มมาทำให้ประหยัดแรงไปมากทีเดียว ช่วงลมหายใจของเนธานก็ยาวขึ้นกว่าเมื่อวานอย่าน่าทึ่ง ระยะครึ่งสนามที่เมื่อวานก็เอาเกือบตาย ก็สามารถผ่านมาได้โดยไม่ลำบากมากนัก
ด้วยเวลาไม่นานก็สามารถวิ่งจนถึงสุดสนาม เนธานไม่ได้หยุดวิ่งแล้วกลับหลังหันตั้งหลักวิ่งใหม่ แต่วิ่งวนเป็นวงโค้งตีกลับมาโดยไม่หยุดวิ่ง เพราะรู้ว่าถ้าหยุดเมื่อไหรก็จะเสียแรงไปมาก เสียงลมหายใจเริ่มหนักขึ้น แสดงได้ชัดว่าเหนื่อยมากแล้ว แต่ก็ยังคงวิ่งต่อไป จนสามารถผ่านมาได้
จากนั้นก็ไปตั้งหลักวิดพื้น วิดไปได้แค่ครึ่งยกหรือ25ครั้ง ท้องก็ปวดแข็งเกร็งไปหมด แขนก็ทำท่าจะหมดแรงเอาดื้อๆ เนธานรีบหายใจเข้าลึกๆ และผ่อนออก จากนั้นก็วิดพื้นไปตามจังหวะการหายใจ
แบคคัสนั้นคำนวณได้อย่างดีจากที่เห็นเมื่อวาน ก็รู้ว่าควรจะให้ทำอะไรเท่าไหรบ้างเพื่อให้เนธานได้พัฒนาทุกส่วนของร่างกาย และใช้แรงแบบเรียกได้ว่า เกินขีดจำกัดมาเล็กน้อย เพื่อให้ขีดจำกัดของร่างกายนั้นเพิ่มขึ้น
ร่างกายคนเรานั้นก็เหมือนเกมเก็บเลเวลชนิดหนึ่ง เมื่อเก็บเลเวลเพิ่มมากขึ้นก็จะพัฒนา เมื่อถึงจุดจะเลเวลอัพมันจะยากกว่าที่ผ่านๆมา และเมื่ออัพแล้วร่างกายจะผ่อนคลายสบายๆ จากนั้นในระดับต่อไป ก็ต้องอาศัยประสบการที่มากขึ้น และลำบากมากขึ้น
แต่ร่างกายต่างจากเกมตรงที่ เกมถึงจะไม่ได้เล่นนานแค่ไหน เลเวลก็ไม่ลด แต่ร่างกายถ้าขาดการฝึกซ้อม ขีดจำกัดที่เราทำไว้มันจะลดลงเรื่อยๆ
ทุกๆวัน แบคคัสจะเพิ่มสิ่งที่เนธานต้องฝึกและความยากของมันก็เพิ่มขึ้นด้วย วลาผ่านไปร่วมสัปดาห์ วันนี้แบคคัสบอกให้เนธานวิ่งเต็มที่ให้ครบอย่างน้อย1รอบ
เนธานก็ออกวิ่ง ผ่านระยะครึ่งด้านของสนามอย่างง่ายดาย เมื่อผ่านไปเรื่อยๆ ความเหนื่อย เมื่อย ล้าก็มาเยือน แต่เนธานในตอนนี้รู้วิธีรับมือกับมันแล้ว
เนธานฝ่าฟันมันมาจนครบรอบได้แล้วในที่สุด และก็มีเสียงหนึ่งที่ตั้งแต่เนธานเล่นมาได้ยินแค่ครั้งเดียวตอนที่เข้ามาครั้งแรกดังขึ้น
/ผู้เล่นบรรลุเงื่อนไข เลื่อนระดับความเก่งกาจ*เป็นระดับ2/
*ระดับความเก่งกาจก็คือเลเวลนั่นเอง เพราะเกมนี้ค่าสัตวือสูรไม่ได้ค่าประสบการ แต่จะวัดจากความสามารถในการต่อสู้ หรือสมัถภาพของร่างกายผู้เล่นเอง
ตายๆ ไอ้เราก็นึกว่าตอนนี้ลงให้ตั้งหลายสัปดาแล้ว ที่ไหนได้ ยังดองไว้อยู่เลย ถ้าวันนี้ไม่เข้ามาอ่านคอมเม้น ก็คงยาวแน่ๆ
ตอนหน้าอีกไม่เยอะก็จบแล้วครับ
และเพื่อเป็นการขอโทษที่ลืมลงให้ เสาอาทิดนี้จะปั่นให้เป็นพิเศษ
แล้วขอบอกออีกว่า ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายที่พระเอกจะกระจอก
อ้อ แล้วก็ผมจะไม่เขียนเรื่องพระเอกไปอีก3-4 ตอน
เพราะเรื่องเพื่อนของพระเอกมีความน่าสนใจกว่า
ซึ่งตอนหน้าจะเริ่มเรื่องของ ทด บ้างแล้ว
คอยติดตามด้วยนะครับ
เสาร์นี้แน่นอน
ขอโทษอีกครั้งจากใจ
ขน~นก~ล่อง
ความคิดเห็น