คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เมร่า ฟอร์ก อัคคิอัส
ประูเหล็ำปิสนิท ามหลัทันทีที่ผม้าวผ่านเ้าไป วามเียบัน เ้าปลุม ราวับโล้านนอถูัาาที่นี่อย่าสมบูร์
เบื้อหน้าือ ลานฝึหินสีเทาี ว้าให่ทอยาวรเส้นอบฟ้า รลาลานมีเสาธสูัน ปัธราูนที่โบสะบัอย่ามืมิท่ามลาลมรรโ วาอมัรำที่สลัอยู่บนธ ราวับำลั้อมอทุีวิที่เินเ้ามาอย่าเย็นา
ผมวาามอโยรอบ ผู้สมัรหลายร้อยนที่ผ่านุลทะเบียนแล้ว ำลัยืนระัระายามลานหิน บาลุ่มยืนรวมันเป็นลุ่มเล็ ๆ พูุยอย่าึเรีย บานรวสอบอาวุธและุเราะอนเออย่าระมัระวั
สำหรับผม... วามเียบันและารรออยนี้ไม่ใ่ปัหา
“โอาสแ่หนึ่ในสิบนะ” เสียอหิสาวนหนึ่ัึ้น้าัวผม
ผมหันไปามเสียนั้น ่อนที่สายาะหยุนิ่อยู่ับเธอ—
เธอปราัวท่ามลาแสอาทิย์อัสราวับภาพวาที่มีีวิ — ผมสีน้ำาลแประายทออ่อนนุ่มทอยาวระไหล่ พลิ้วไหวเบา ๆ ามสายลมหนาว ราวับแสะวันยามเย็นโอบอเธอไว้อย่าทะนุถนอม
ใบหน้าอเธอามราวับรูปสลัที่ถูหล่อหลอมอย่าประี ผิวาวเนียนละมุนุผ้าไหมบริสุทธิ์ วาสีฟ้าสใสราวับผืนน้ำทะเลที่ไรุ้สิ้นสุ ้อมอทุสิ่้วยแววาลุ่มลึ ที่ผสมผสานระหว่า วามอ่อนโยน และ วามเียบมที่ไม่อาละเลยไ้
ริมฝีปาสีแระเรื่ออเธอยยิ้มบา ๆ ราวับแสันทร์แรแย้มที่สาส่อลารารี เป็นรอยยิ้มที่วนให้รู้สึ อบอุ่น...และปลอภัย แ่ในะเียวัน แฝไว้้วยวามลึลับบาอย่า ราวับว่าหัวใเธอ เ็บ่อนวามลับสำัที่ไม่มีใรล่วรู้
เธอสวมุรัรูปผ้าาินสีแส ึ่โอบระับไปามส่วนเว้าส่วนโ้อเรือนร่าราวับไ้รับารออแบบเพื่อเธอโยเพาะ เนินออวบอิ่มที่เผยให้เห็นผ่านอเสื้อึ่ระุมบนใปล่อยไว้โยไม่ลั ทำให้ผิวาวเนียนยิ่ึูสายาโยไม่้อพยายาม
ส่วนโ้อเอวบาับสะโพผายที่ไ้รูปอย่าสมบูร์แบบ วนให้ทุารเลื่อนไหวอเธอู ส่าามและเย้ายวนในราวเียวัน
ในะเียวัน... เสน่ห์ที่เธอมีอยู่รอบัวนั้น่าอันราย... ไม่ใ่เพราะเธอ้อารวบุมใร แ่เพราะเธอ ถูสร้ามาเพื่อให้เป็นศูนย์ลา ที่ึู...รึสายา...และสะหัวใอทุนโยไม่ำเป็น้อพยายาม
“เธอรู้ใ่ไหม สถิิอนที่ะรอารทสอบยัไล่ะ” เธอล่าว้วยน้ำเสียสใสราวับำลัพูเรื่อธรรมา ๆ แ่แววาอเธอลับบ่บอว่าเธอรู้อะไรมาว่าที่พู
“พวเรามีโอาสรอเพียหนึ่ในสิบเท่านั้นเอหรือ …น่าลัวริ ๆ” ผมล่าว้วยน้ำเสียที่ฟัูึเรียและื่นเ้น
หิสาวยื่นหน้าเ้ามาใล้ รอยยิ้มทีู่ไร้พิษภัยแ่ลับเ็มไป้วยแรึูทำให้ผม้อถอยหลัเล็น้อย เธอ้อมอผม้วยวาลมโสีฟ้าสใส้วยวามสนใอะไรบาอย่าราวับ้อารมอทะลุัวผม
“ื่ออะไรเหรอ?” เธอถามห้วน ๆ
“เรฟ... เรฟิเล สายฟิล์” ผมอบสั้น ๆ
“ันื่อเมร่า… เมร่า ฟอร์ อัิอัส าอาาัรทรานิเล ยินีที่ไ้รู้ั”
ุหนูนเล็แห่ เฮาส์ ออฟ ฟอร์ หนึ่ในระูลให่ผู้ทรอิทธิพลมาที่สุแห่อาาัรทรานิเล ที่แม้แ่ษัริย์ยั้อเรใอย่านั้นหรือ? ไ้ยินว่าบุรายนโ็เป็นระับผู้บัาารอราูนอยู่แล้ว แล้วทำไมุหนูอระูลนี้ยัสนใเ้ามาสมัรราูนเพิ่มอี? —ผมิในใแ่ไม่ไ้ล่าวถามออมา เพราะไม่ใ่เรื่อที่ผมำเป็น้อไปสอรู้สอเห็น อีอย่า เป็นเรื่อน่าสสัยหาหนุ่มบ้านนอธรรมาอย่าผมลับรู้รายละเอียอระูลให่าอาาัรอเธอ
ลิ่นหอมา ๆ าัวเธอ็แผ่่านไปในอาาศ หอมหวาน...อบอุ่น...แ่ลึลับ วนให้หัวใใรที่อยู่ใล้ สั่นไหวโยไม่รู้ัว เธอยับเ้ามาใล้นทรวออวบอิ่มอเธอเือบะแะัวผม ทุารเลื่อนไหวอเธอเหมือนถูออแบบมาอย่าใ—ทั้ส่าามและเย้ายวนราวับารแสที่ไร้ที่ิ…
สอาอเธอยัับ้อผม...ไม่ใ่แ่เพราะวามอยารู้ แ่ราวับำลัั่น้ำหนัประโยน์ที่ผมอามีให้่อเธอไ้
เมร่าไม่รอให้ผมล่าวอะไรออมา เธอรีบิล่าว่อทันทีว่า “นี่…ันมีแผน…แผนารที่ะ่วยให้เราเพิ่มโอาสผ่าน่านทสอบแร้วยัน เธอสนใมาร่วมมือับันไหมล่ะ?”
ร่วมมือ?
ผมเลิิ้วเล็น้อยโยไม่อบ เธออธิบาย่อทันที
“่านแรอารทสอบ... ที่ผ่านมามันไม่มีใรผ่านนเียวไ้่าย ๆ หรอ ถ้าันเาไม่ผิ พวเา้อโยนพวเราเ้าไปในันเี้ยนใ้ปราาร ึ่เ็มไป้วยับัและสัว์ประหลา"
เธอหยุไปั่วรู่่อนะลเสียลเือบเป็นระิบ
“เผอิว่าันรู้บาอย่าที่อา่วยพวเรารอไ้... แ่ัน้อารพันธมิรที่เื่อถือไ้”
่อนที่ผมะทันไ้อบ เสียฝีเท้าหนั ๆ ัึ้นใล้ ๆ โยปราายหนุ่มรูปร่าสูให่ในุเรื่อแบบเราะเบา ปราัวึ้น้าน้าเมร่า แววาอเาแ็ร้าวและแฝวามไม่พอใ
“เมร่า… ถ้าะวนนเพิ่ม็เลือนหน่อยีไหม?”
ผมหันไปมอายหนุ่มนนั้น เาูอายุมาว่าผมเล็น้อย ใบหน้ามสัน ผมสีำลับถูหวีเรียบอย่าเป็นระเบียบ ัับวาสีน้ำาลเ้มที่เปี่ยม้วยวามมั่นใ รูปร่าสูให่และแผ่นอำยำในุเรื่อแบบที่ประับลวลายหรูหรา บ่บอถึานะอเาไ้อย่าัเน รอเท้าหนััมันที่เาสวมูไม่เหมาะับารเินบนพื้นหินรวเท่าไหร่ แ่ลับเสริมภาพลัษ์อนที่มาาระูลร่ำรวยและอาไม่เยลำบาในีวิ
“ใเย็นสิ เบาสเียน ันแ่มอหาโอาสเพิ่มวามปลอภัยให้ับเราเอ” เมร่าล่าว้วยน้ำเสียนุ่มนวลพลาแะปลายนิ้วเบา ๆ บนมือเา แ่เบาสเียนลับอบสนอราวับถูสะ สายาอเาับ้อเธอไม่วาา และูเหมือนเาพร้อมะทำทุอย่าที่เธอบอในวินาทีนั้น
ำพูเมร่าฟัูมีเหุผล แ่รอยยิ้มเย้ายวนอเธอลับทำให้ผมสสัยว่าเธอพูแบบนั้นเพื่อปลอบใเา หรือเพื่อึเาให้อยู่ในำมืออเธอ
ายหนุ่มที่ื่อเบาสเียนล่าว่อไปว่า
“ัน่อิวถัาเ้านี่ เลยรู้มาว่ามันเป็นเพียนายนมปัเท่านั้นเอนะ มันเป็นไ้แ่ัวถ่วพวเราเท่านั้นแหละ” เบาสเียนพูพร้อมับยิ้มเย้ย วาเ็มไป้วยแววหึหวที่ไม่พยายาม่อน
“หา! นายนมปัเหรอ!?” เมร่าทำหน้าใ ่อนยมือปิปาบา ๆ อเธอ พร้อมับหัวเราะเบา ๆ ทีู่เหมือนั้ใะันผมมาว่าะเป็นารหัวเราะธรรมาิ
ผมมอภาพรหน้าแล้วอิไม่ไ้ว่าเบาสเียนำลัพยายามอะไรอยู่ ำพูที่ฟัูเหมือนหยามเหยียนั้นเ็มไป้วยวามหึหวที่ไม่่าาเ็หนุ่มที่พยายามแสัว่อหน้านที่เาหมายปอ ผมไม่ใ่นที่ะแ่เมสนามอารม์ับใร และ็ไม่ไ้สนใว่าเมร่าะิอย่าไรับผม สิ่เียวที่ผมสนใือแผนารที่เธอพูถึอนแร
ผมฝืนยิ้ม่อนอบ้วยน้ำเสียสุภาพและเรียบนิ่ “เรื่อนั้นไม่ผิเลย เ่นนี้แล้วผมยัมีุสมบัิที่ะไ้ฟัแผนารอยู่อีมั้ย?”
“แน่นอนย่อมไม่ไ้!” เบาสเียนล่าว่อนึแนเมร่าให้ออห่าาผม แ่เมร่าเอียศีรษะเล็น้อย ยิ้มออมา้วยวามสนุสนานที่แฝวามเ้าเล่ห์ เธอหันไปมอเบาสเียน ่อนล่าว้วยน้ำเสียหวานหยย้อย “ใเย็น่อนสิ เบาสเียน ันว่าบาที… นายนมปันี่อาเอร์ไพรส์เรา็ไ้นะ”
รอยยิ้มอเธอเผยวามมั่นใที่ยาะปิเสธ ทว่าในแววาอเธอลับ่อนวามลัเลไว้เล็น้อย แ่ระนั้น็รั้เบาสเียนเ้ามาใล้่อนระิบอะไรบาอย่าที่้าหูเา
หลัาไ้ฟัำอเมร่าสีหน้าอายหนุ่ม็แปรเปลี่ยนไป เบาสเียนถอนหายใเบา ๆ ่อนหันมาทาผมพร้อมับยื่นมือออมา้วยสีหน้าเือวามไม่เ็มในั แ่ำพูอเาฟัูริใอย่าน่าประหลา
“อโทษทีนะ ันอาเห็นแ่ัวไปหน่อย แ่อนนี้ารเพิ่มนอีหนึ่นย่อมเพิ่มโอาสรอีวิอีหนึ่ส่วน ันั้นพวเรามาร่วมมือันเถอะ ันเบาสเียน ริเอร์ ยินีที่ไ้รู้ั” ล่าวบเบาสเียนพลันยื่นมือมาให้ผมับบ่บอถึารลร่วมเป็นพันธมิร
ริเอร์? ถ้าำไม่ผิน่าะเป็นระูลอัศวินแห่อาาัรลู ่อนหน้านี้มีื่อเสียไม่เบา แ่หลายปีมานี้เหมือน่ำลเนื่อาล้าแ็้อ่อพวราูนแ่สุท้าย็พ่ายแพ้ ึถูรีนาทาเร้นนแทบล้มละลาย ันั้น ึ้อยอมลืนศัิ์ศรีโยส่นในระูลมาสมัรเป็นราูนเพื่อใ้สิทธิ์ผ่อนผันสินะ
“เรฟิเล สายฟิล์ หรือเรียเรฟ สั้น ๆ ็ไ้ ยินีที่ไ้รู้ั” ผมยื่นมือไปับและทัทาย้วยมารยาท โยแสร้ว่าไม่รู้ที่มาที่ไปอเา
เพราะบารั้ารับมือเพียเพื่อผลประโยน์ หาไ้ำเป็นที่ะ้อเปิเผยวามริ
ความคิดเห็น