คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บนยอผาสูอันปลุม้วยทะเลหมอระารา บนฟาฟ้าปรายโปรย้วยสายฝน ปราายหนุ่มอายุราวสิบแปปี เิน้านลมฝน้วยฝีเท้าที่หนัอึ้ ้าวึ้นไปสู่ยอเาอันเป็นลานห้าใ้ร่มไม้ให่ที่้านทานลมและฝนไ้โยไม่สั่นลอน เาอุ้มหิสาวไว้ในอ้อมแน ร่าายอเาเปรอะเปื้อนไป้วยเลือและฝุ่นิน เส้นผมระเอะระเิปิบัใบหน้าอันีเียว แ่ในวาู่นั้น ไม่มีวามเ็บปว ไม่มีวามโรธเรี้ยว มีเพียวามว่าเปล่าราวับวิาอเาถูพราไปแล้วพร้อมับลมหายใสุท้ายอนในอ้อมอ
บนยอผาสูอันปลุม้วยทะเลหมอระารา บนฟาฟ้าปรายโปรย้วยสายฝน ปราายหนุ่มอายุราวสิบแปปี เิน้านลมฝน้วยฝีเท้าที่หนัอึ้ ้าวึ้นไปสู่ยอเาอันเป็นลานห้าใ้ร่มไม้ให่ที่้านทานลมและฝนไ้โยไม่สั่นลอน เาอุ้มหิสาวไว้ในอ้อมแน ร่าายอเาเปรอะเปื้อนไป้วยเลือและฝุ่นิน เส้นผมระเอะระเิปิบัใบหน้าอันีเียว แ่ในวาู่นั้น ไม่มีวามเ็บปว ไม่มีวามโรธเรี้ยว มีเพียวามว่าเปล่าราวับวิาอเาไ้ถูพราไปนหมสิ้นแล้ว
หิสาวในอ้อมแนอเา ลมหายใร่อแร่รวยริน ใบหน้าที่เยามบันี้ีาว ทรวอปราแผลรร์ที่เาะลึนทะลุถึ้านหลั หยาโลหิยัไหลทะลัอาบร่าายหนุ่มนแาน แ่วามเ็บปวทาายอหิสาวในอ้อมแนลับยิ่รีแทหัวใอายหนุ่มนแทบแสลาย
ายหนุ่มหยุยืนลายอผา เาเยหน้าึ้นมอฟ้าที่ถูบบั้วยเมฝน ่อนเอ่ยำรำพึแผ่วเบา
“แอนนา… พี่พาเ้ามาที่นี่อีรั้ ที่ที่เราเยหัวเราะและเล่นสนุัน… แ่รั้นี้ เ้าะไ้พัผ่อนที่นี่อย่าสบ ไม่มีอะไระพราเ้าไปาที่นี่ไ้อีแล้ว”
เาเอื้อมมือปัปอยผมที่ปรใบหน้าอหิสาวอออย่าแผ่วเบา น้ำาเม็เล็เริ่มร่วหล่นาวาที่เยนิ่สบ
หิสาวนามว่าแอนนา่อย ๆ ลืมาึ้นอย่ายาลำบา เธอหาไ้สนใบรรยาาศรอบายอันามไม่ เพียแ่ับ้อายหนุ่มที่อยู่รหน้า
“พี่เรฟ…พี่…ฝืน..ัวเอ..อีแล้ว..หนูบอ..แล้วว่า…ไม่…” แอนนาไม่อาพูนนประโย เพราะเธอแทบไม่เหลือเรี่ยวแรที่แม้แ่หายใยัทำไ้ยาลำบา
ายหนุ่มนามว่าเรฟโอบอแอนนาผู้เป็นน้อเ้าแนบอ ่อนเยหน้าึ้นร่ำร้ออย่าเสียใว่า
“พระเ้า…ไ้โปร… หามีปาิหาริย์ใเหลืออยู่ อไ้โปรมอบมันให้เธอ… นาหาไ้สมวร้อทนทุ์เ่นนี้ พวมัน่าหา พวสารเลวพวนั้น่าหา ที่สมวราย!”
แอนนา่อย ๆ เอื้อมมือมาสัมผัสใบหน้าอพี่าย ยิ้มพลาล่าวว่า
“พี่..ะ..่าเถอะ..นะะ....่อให้..แ้นเือเพียใ…แ่ยาม..สิ้นใ…ไหนเลย…มิอา…ปล่อยวา”
น้ำเสียอันอ่อนล้าอแอนนาทำให้หัวใอเรฟยิ่ปวร้าว
เาเอื้อมมือปัปอยผมอหิสาวออ เผยให้เห็นใบหน้าที่ีาว แ่ยัาม น้ำเสียอเาเริ่มสั่นเมื่อเอ่ย่อ
“หมู่บ้านอเรา ทุน่ารัเ้า… แ่เ้าลับเลือะอยูู่แลพี่ ทั้ที่พี่มันไม่ไ้เรื่อ แ่อบนมปัยัทำไม่ไ้ถ้าไม่มีเ้า แ่สุท้าย…พี่ทำไ้แ่เฝ้ามอเ้า… นระทั่ทุอย่ามันสายเินไป”
“พี่ะ…อย่าโทษ..ัวเอเลย…”
แอนนายิ้มบา ๆ ทั้ที่ลมหายใำลัโรยรา
“แ่ไ้อยู่ับพี่… ็เพียพอแล้ว…”
เธอไอออมาเป็นโลหิ ่อนฝืนยิ้มพลาล่าว้วยน้ำเสียอันท้อแท้ว่า
“พวเรา…เป็นเพียอไม้..ที่ผลิบานใ้ผืนห้า…ที่มี่าเพียเพื่อให้…ไ้ย่ำยี…เท่านั้นเอ…ใ่ไหมะ?”
“ทำไมโลใบนี้…ถึโหร้าย…ับพวเรา…ถึเพียนี้….”
นั่นือประโยสุท้ายอแอนนา่อนะเียะสิ้นแส เธอาไปอย่าสบในอ้อมออเรฟพี่ายอเธอ ึ่นั่นทำให้เรฟหมสิ้นทั้แรายและแรใที่ะฝืนทน่อพิษบาแผลอนอี่อไป
เาเียบไปั่วรู่่อนยิ้มเศร้า ราวับะปลอบใัวเอ
“ทะเลหมอวันนี้ามเหลือเิน พี่อยาให้เ้าไ้เห็น… แ่ไม่เป็นไร เพราะพี่ะอยู่ับเ้า… ลอไป”
เา่อย ๆ หลับาล วาที่เยมีประายว่าเปล่า่อย ๆ อับแส ลมหายใแผ่วเบาลทีละน้อย ริมฝีปาอันแห้ผาอันบ่บอว่าเาเสียเลือไปมามายส่ผลให้เาำลัะสิ้นสิและทิ้ร่านี้ให้ว่าเปล่าไร้วิาพัพิอี่อไป
่อนวามมืะืบลานหาเาั่วนิรันร์ ายหนุ่มสูลมหายใเฮือสุท้าย่อนแหนหน้าึ้นเหม่อมอฟ้า ล่าว้วยน้ำเสียอันแผ่วเบา
“น้อสาว้า…นา... ไม่เยทำผิอันใ นาไม่สมวร้อายเ่นนี้! พระเ้าผู้เียบัน... หรือว่าพวเราะไร้่าแม้ระทั่สวรร์็ยัไม่ใส่ใ!?”
เาหัวเราะเย้ยหยันท่ามลาวามสิ้นหวั ่อนเอ่ยประโยสุท้าย้วยน้ำเสียสั่นเรือ
“นี่หรือือำอบอสวรร์่อำอ้อนวอนอ้า…? หาฟ้าินยันิ่เียบ ำไว้—เมื่อถึวันที่วามยุิธรรมลุโน… อให้มันเผาผลา พวราูน นมอไหม้”
เาหัวเราะในลำอ ราวับเย้ยหยัน่อวามหวัที่เยมี่อนะประอศีรษะอน้อสาวที่รัยิ่อนึ้นประทับูบที่หน้าผาอเธอพร้อมับที่ลมหายใสุท้ายอเา่อย ๆ าห้วไป หลเหลือเพียสายลมที่พัพาลีบบุปผา โปรยปรายร่วโรยปลุมร่าอันไร้วิาอสอพี่น้อ
************
สายลมแห่ารทอถอนใพัพลิ้วไปในอาาศ
ในสายาอทวยเทพแห่สวรร์ ผู้ึ่เฝ้าูมวลมนุษย์มา้านาน มวลมนุษย์นั้นผ่านวิฤิาร์มาหลาหลาย ารล้มหายายาอีวิล้วนพัผ่านราวับสายลม้อผืนห้า ีั่วพริบาล้วนโรยรา
เพียแ่สอีวิที่าลา หาไ้มีสิ่ใ้ออาวร์
เ่นนี้แล้ว พวเราไร้หัวใั่ที่ายหนุ่มผู้นี้ล่าวไว้ใ่หรือไม่?
เ้าัอบ้าเ่นไร …. ราฟาเอล
ความคิดเห็น