คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คนน่ารำคาญ / 01
ี๊
ี๊
ี๊ๆ...
รำาอนนี้ผมำลัรำาเสียสั่นอโทรศัพท์ัวเอเอามาๆ ผมยโทรศัพท์ึ้นมาู่อนะวั้มลแบบเิม ไม่อบหรอ ผมไม่ิะอบ้อวามนั้น้วย้ำนอะไรมันน่ารำานานั้นว่ะ ทำอะไร็ูน่ารำาไปหมในสายาผม ะ้อให้บออีี่รั้ว่าผมนะ แม่โรรำาแบมแบมเลยว่ะ
Bam1a : ทำอะไรอยู่หร.....(16)
Bam1a : ทาน้าว้วยน.....(17)
Bam1a : เป็นห่วนะมาร.....(18)
รำาเว้ย!
รืนน~ รืนน~~
ผมยโทรศัพท์ึ้นมาูอีรั้่อนะรับสายเพื่อนัวสั้น โทรมาป่านนี้ะวนผมแเหล้าัวร์
(โหลๆมาร์ไ้ยินป่ะ)
“...” ี้เียอบปาไม่อยายับเลยว่ะ
(ไอมาร์ๆรับสายยัวะเนี่ย)
“..อืม”
(พูอะไร็ไ้ที่ิว่าูุยับมึอยู่อะม้าพลีสๆๆๆๆ)
“รำา” ไอแ็สันแม่ทำัวน่ารำาอีแล้ว
(ูวรีใใ่มั้ย ไอเพื่อนเลว!)
“พูธุระมา่อนทีู่ะวา”
(อุแหม่..อย่าพึ่เรี้ยวราสิ้๊ะพ่อ..)
“..หนึ่”
(๊ะๆไม่เล่นแล้ว๊ะ ะวนมาแเหล้าืนนี้ะมามั้ยถ้ามาสี่ทุ่มเอัน)
“อืม”
(อืมอมึนี่ือไปใ่มั้ยไอมาร์ ไอห่าพูยาวๆว่านี้็ไ้ไม่มีใรมาปิปามึหรอนะ!)
“เรื่ออู”
(๊ะพ่อๆ แ็ี้เสือเอเนอะๆ ไอสัรีบมา้วยร้านเิมนะเว้ย)
ู๊ๆ...
เปลี่ยนอารม์ไว้แท้เพื่อนใรว่ะ
ร้านเิม
“ไอมาร์ทานี้ๆ” ผมเินเ้าไปในร้าน่อนะไ้ยินเสียไอบอมะโนเรีย
“มานานแล้ว” ผมเอ่ยถามแบอม
“พึ่ถึเหมือนัน ไปๆไอแ็รออยู่้าใน” ว่าเสร็แบอม็เินนำหน้าผมไป ะว่าไปวันนี้นรึรื้นี มันูเยอะผิปิ
“มาแล้วหรอ๊ะหนุ่มๆ” แ็สันเอ่ย
“มึอย่ามาทำเสียแบบนี้ใสู่นะไอแ็ เี๋ยวู่อยปาแอีห่านลุ”
“รุนแรับเพื่อนลอแหละมึอะ”
“หึ” ผมหัวเราะับท่าทีอพวมันสอัว อยู่สบๆันไม่่อยะไ้
“มึไม่้อมาหัวเราะเยาะูเลยไอมาร์”
“ทำไมมึะทำอะไรู?” ผมเอ่ยถามมันนิ่ๆามสไล์อผม
“แหม่หยอนิหยอหน่อย็ไม่ไ้”
“วนีน” ผมยเท้าึ้น่อนะถีบไอแ็แ่ีที่มันไหวัวทัน
“เอ้าๆ แๆนรับเพื่อนนน” แบอมเอ่ย
“เห้ยๆมาร์นั่นมันน้อแบมป่ะ” ไม่ว่าเปล่าไอบอมมันสะิผมพร้อมี้ๆให้ผมู ทำไมผม้อูว่ะมันไม่ใ่เรื่ออผมสัหน่อย
“น้อแบมอพี่แ็แม่น่ารัสั” น้อแบมอพี่แ็? เหอะ!ล
“มึอย่ามาแย่อเพื่อนิ้แ็ นั่นนะน้อแบมอมาร์้วน้าาาาา” ไอบอมเอ่ยมันทำให้ผมมอหน้ามันอย่าไม่อบใเท่าไหร่
“ูบอแล้วไูไม่ไ้อบมัน” ใระไปอบนน่ารำาแบบนั้นันล่ะ
“แ่น้อแบมอบมึนะมาร์ น้อนะามีบมึมาสอปีแล้วน่ะไม่ใอ่อนอบน้อหน่อยหรอวะ” ไอแบอมเอ่ยถามผม
“นั่นิ้เป็นูนะมีนน่ารัๆมาีบนานนานีู้ลเป็นแฟนั้แ่วันแรแล้วไอสั” ไอแ็เอ่ยเสริม่อ พอเห็นผมเียบพวมันเลยเปลี่ยนเรื่อุยเรื่ออื่น่อ
“เห้ยๆนั่นมันไอนิป่ะ โอ้วโห่รับไม่ไ้ๆับมือไม่พอมีารารอ้วยว่ะ” ผมหันไปมอทาที่มันมออยู่็เิวามหุหิึ้นมา ไหนว่าอบผมแ่ปล่อยให้นอื่นับมือ อแบบนี้นะหรอ หึ ผมมอไปยัโ๊ะที่แบมแบมนั่อีรั้่อนะเห็นเ้าัวเินไปทาห้อน้ำ
“ะไปไหนไอมาร์” แ็สันเอ่ยถามผม
“ห้อน้ำ” ผมอบปั่อนะรีบเินไปห้อน้ำ
เบียิบหายเลยว่ะ นอย่าเยอะ!
“ไ” รำาน่าโ่ๆอเาริๆ
“ม..มาร์” ใ อนนี้แบมแบมำลัใั้นสูสุ ไม่..ไม่ิว่าัวเอะมาเอมาร์ในที่นี้และไม่ิว่านรหน้าะเอ่ยทั่อน
“ไม่ิว่าะเอมึในที่แบบนี้ เี๋ยวนี้หัอ่อยผู้ายในผับแล้วหรอ” เ็บทำไมมาร์้อว่าเา้วยำพูพวนี้้วยนะ
“ไม..ไม่ใ่นะแบมแ่มา....” ผมพยายามที่ะอธิบายให้มาร์ฟัว่าทำไมผมถึไ้มาที่นี่
“ูไม่ไ้อยาฟั” เาไม่ว่าเปล่า่อนะระาแนผมให้เินามเาไป ผมไม่รุ้ว่ามาร์ะพาผมไปไหน ะหนี็ไม่ไ้เพราะมาร์ับ้อมือผมแน่นมา พอมาถึุหมายมาร์็ปล่อย้อมือผมที่นี่น่าะเป็นหลัร้านมั้นะ
“วันนั้นยับออบูอยู่เลยพอวันนี้มาอ่อยผู้ายถึในผับเลย หึถ้าอยานานั้นมาหาู็ไ้มั้เี๋ยวูสนอให้”
“แบมเปล่าอ่อยนะมาร์ แบมแ่มาานวั...”
“มึนี่มันใ่ายริๆ ” มาร์ะรู้ไมนะำพูแ่ละำอเามันทำให้หัวใวน้อยๆอแบมแบมเ็บปวแ่ไหน
“ทำไม..ฮึ...ทำไม้อว่าันนานี้้วย ฮึ..แบมทำอะไรผิหรอ” หรือผมผิที่ไปอบนอย่าเา
“..แบมแบม..ู..”
“ระ..หรือแบมผิที่ไปอบมาร์วามผิอแบมมันนานั้นเลยหรอ” ผมพยายามลั้นเสียสะอื้นอัวเอเพื่อถามในสิ่ที่ัวเอาใมานาน
“..ู” แม่ทำไมผมหาเสียัวเอไม่เอว่ะ ไม่อบเลยว่ะผมแม่ไม่อบน้ำาอแบมแบมิบหายแม่!
“แบมอโทษ..ฮือ..นะที่อบมาร์” อโทษนะ แบมอโทษ
“หยุร้อ!” ผมพยายามปรับเสียัวเอให้เย็นล เหี้ยเอ้ยูไม่เยปลอบใร!
“ูบอให้หยุร้อรำา” อีแล้วเอาอีแล้วไอมาร์ปามึนี่มัน! อยาะบปาัวเอแรๆสีที
“แบมอโทษที่ทำให้รำานะ” ไม่ว่ายัไเา็น่ารำาในสายาอมาร์อยู่เสมอนั่นแหละ
“..ู..เ้าไป้าในไ้แล้วเพื่อนมึห่วแย่แล้วเร็วๆอย่าใหู้้อพู้ำๆ” มาร์ับ้อมือผมให้ผมเินามหลัเา รั้นี้มันไม่มีารุระาเหมือนรั้่อนๆ ถึแม้นๆนี้ะทำให้ผมร้อไห้เพราะเา แ่รอยยิ้มอผม็เิาเาเ่นัน
“ม..มาร์” ผมเอ่ยถามมาร์เพราะมาร์มอผมนิ่ๆผมเาอารม์มาร์ไม่เยถู
“หน้าแบมมีอะไรผิปิหรอมาร์ เห็นมาร์มอ..”
“ใรมอ! ไม่ไ้มอ!” ิบหายทำไมู้อเสียั้วย
“ะ..อโทษ” ผมเอ่ยอโทษอีนเบาๆ
“แบมแบม”
“รับ” มาร์ูอยาะพูแ่็ไม่พู
“มึไม่ผิหรอที่อบู” เหี้ยูพูอะไรออไป พูอะไรออปายยยย พอแบมแบมมอทาผมทำไมรู้สึร้อนว่ะ เหี้ยเอ้ยโรร้อน!
“มอไรว่ะ! ไปหาเพื่อนมึไ้แล้วไป” บัับโทนเสียัวเอไม่ไ้อีแล้วไอมาร์! แบมแบมเินไปไม่ี่เ้า็มาเรียผมใหม่
“มาร์อบุนะ แบมอบมาร์มาๆเลย” เป็นรั้แรที่แบมแบมบอแล้วมาร์ไม่ว่าอะไรเา มันทำให้นที่บออบนะรู้สึีึ้นมาๆเลยรู้มั้ยมาร์
“มาแล้วหรอพ่อัวี ไปห้อน้ำหรือไปทำอะไรมาหรอ๊ะถึไ้นานนานี้” แ็สันเอ่ย
“เสือ”
“แรว” รำาเพื่อนัวเอผิไหม!?
“มึ็ไปวนมันไอห่านี่ เอ้าื่มเว้ย” นิยามอพวนี้ไม่เที่ยืนไม่ลับ
แล้วสายาผมมันเป็นอะไรว่ะ ถึไ้เผลอมอโ๊ะที่มันมีแบมแบมอยู่้วยลอว่ะ ผมมอแบมแบมเหมือนเ้าัวะรู้สึัวว่าัวเอถูมอ
“แบมเป็นไรเห็นมอ้ายมอวาั้นานล่ะ” ยอแเอ่ยถาม
“ห๊ะ เปล่าๆ” เอ่ยอบเพื่อน่อนที่ผมะสุสานาู่หนึ่ที่มอมาทาผม ม..มาร์ำลัมอผมหรอ มอผม!? ผมื่นเ้นนเผลอหลบสายามาร์ ่อนเสียอินยอหรือินะเอ่ยถามผม
“ทำไมไปห้อน้ำนานัเลยแบมินเป็นห่วแทบแย่”
“แบมหาห้อน้ำไม่เอ่ะ” ผมเอ่ยอบินพร้อมทำท่าน่ารัๆเพื่อไม่ให้ินสสัย
“วันหลัะไปไหนบอินนะ เี๋ยวินพาไปเอ อะๆไม่้อมาบอว่าเรใ็ินเป็นห่วอะ” ิน็แบบนี้แหละผมมัะเป็นเ็น้อยเสมอในสายาเา
#แ้ำผิที่หลั่ะ
ทำไมพระเอเราย้อนแย้ัเลยะ ารระทำับำพูนี่มันสวนทาิมๆ ><
่วนี้ไม่่อยว่าเท่าไหร่เลย่ะ แ่ไม่เป็นไรเราะพยายามหาเวลามาอัพให้ไ้นะะ อบุ ุนัอ่านน่ารัๆที่มาหลอ่านฟิเรานะะ
ความคิดเห็น