สายน้ำแห่งชีวิต

เนื้อเรื่อง

สายน้ำ ดนตรีธรรมชาติที่ปลอบประโลม
เมื่อเอ่ยถึงโรงเรียนหมู่บ้านเด็ก หลายคนที่เคยไปสัมผัสบรรยากาศของที่นั่นคงประทับในหลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นป่าเขา เสียงหัวเราะของเด็ก แต่สิ่งหนึ่งที่หลายคนนึกถึงคือ แม่น้ำแควใหญ่ที่ไหลเอื่อยคดโค้งอ้อมมาทางด้านหลังโรงเรียน ท่าน้ำ และภาพของเด็กๆที่เปลือยกายทิ้งตัวหล่นตูมลงน้ำอย่างเบิกบาน
หลังอาหารกลางวัน ทุกคนต่างแยกย้ายไปเรียนตามอาชีพที่ตัวเองสนใจ แต่เด็กเล็กๆหลายคนยังคงง่วนอยู่กับสิ่งหนึ่ง มองไกลๆคล้ายตุ๊กตา แต่เมื่อเข้าไปใกล้จึงรู้ว่ามันเป็นลูกหมา...
ลูกหมาที่นี่มีอยู่หลายตัว เด็กผู้หญิงเหล่านี้ต่างหอบหิ้วมันไปด้วยทุกที่ ไม่เว้นแม้แต่ตอนกินข้าว พูดคุยกับมันราวกับจะเข้าใจกันและกันเป็นอย่างดี บางตัวน่ารักขนปุกปุย บางตัวมอมแมมผอมกะหร่องเพราะเฉามือ มันไม่มีโอกาสได้เดินเอง ผลัดจากมือนี้ก็จะมีอีกมือหนึ่งมาแทนที่ ยกหอมแก้มซ้ายขวา ซึ่งมอมแมมไม่ต่างกันนักระหว่างคนอุ้มและตัวที่ถูกอุ้ม
แดดร่มลมตก แสงตะวันยามเย็นฉานฉายลอดเหลี่ยมเขา สะท้อนกับสายน้ำที่ไหลเอื่อย เด็กๆรอโอกาสนี้มาทั้งวัน...
เสียงตูมสนั่นผืนน้ำ ร่างขาวโพลนไร้เสื้อผ้า ดูราวกับทโมนน้อยต่างทยอยโยนตัวลงน้ำอย่างสนุก โดยมีครูพี่เลี้ยงเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง บ้างลอยเล่นริมฝั่ง บ้างไล่กวดกัน บ้างชวนกันจับมือกระโดดลงพร้อมกันและมีบ้างที่นั่งกอดลูกหมาอยู่บนศาลาริมน้ำ
“พี่ค่ะ ช่วยถ่ายรูปหนูกับดากานดาหน่อย”ผมหันกลับไปมองดูหน้าดากานดาที่อยู่ในอ้อมอก หันกลับไปอมยิ้มกับตากล้อง ฉวยเอากล้องอีกตัวในกระเป๋าขึ้นมา พร้อมทั้งสั่งโพสท่านางแบบจำเป็น และตากล้องจำเป็น....
“เราใช้วิธีของธรรมชาติบำบัดเข้ามาช่วย เด็กที่นี่จะชอบเล่นน้ำมาก เหมือนกับว่าเขาได้ปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่างในตัวออกมา อารมณ์รุนแรงต่างๆ ถ้าเขาไม่เอาเรี่ยวแรงมาเล่นน้ำ แรงที่มีก็อาจจะไปลงกับเพื่อน กับข้าวของต่างๆ ตรงนี้