Aletheia ภารกิจมหัศจรรย์สานฝันยัยจอมป่วน

อำนาจ... เป็นสิ่งยั่วยวนใจที่ใครต่อใครต่างใฝ่ฝันถึง

ซึ่งแม้แต่เทพบนสรวงสวรรค์ยังไม่สามารถต้านทานความต้องการที่จะครอบครองมันได้เลย!!

บทนำ

       ถึงแม้ยามนี้จะเป็นช่วงเวลาแห่งรุ่งอรุณ... หากแต่ท้องฟ้ากลับแปรเปลี่ยนเป็นสีแห่งรัตติกาล ก้อนเมฆที่เคยขาวบริสุทธิ์กลายเป็นสีแดงฉานโอบอุ้มสายฟ้าที่ฟาดกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย ตามมาด้วยเสียงดังกัมปนาทลั่นผืนปฐพีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ราวกับจะสื่อถึงสัญญาณอันน่าสะพรึง!

       สิ่งที่ผู้คนเบื้องล่างรับรู้อาจเป็นเพียงภัยธรรมชาติที่รุนแรงที่สุดในรอบร้อยปี ทว่าสำหรับผู้ที่อยู่เหนือน่านฟ้ากลับไม่ใช่แค่นั้น...

       ปรากฏการณ์นี้เป็นลางที่สื่อถึงหายนะครั้งใหญ่เลยต่างหาก!!!

       ชายสูงอายุรูปร่างสูงใหญ่ดูแข็งแรงในชุดสีขาวสะอาดตา ผู้ซึ่งเป็นถึง ‘องค์มหาเทพ’ กำลังรวบรวมพลังจากขุมพลังทั่วทุกแห่งหนบนสรวงสวรรค์เพื่อสร้างมหาเวทแห่งการผนึกขึ้นมา ผนึก ‘โดโนเวน’ องค์เทพที่คิดไม่ซื่อก่อการกบฏลับหลังองค์มหาเทพ ความไว้เนื้อเชื่อใจถูกทำลายโดยพลันเมื่อรู้ความจริง จากผู้ที่พระองค์ให้ความสำคัญกลับกลายเป็นสัตว์เลี้ยงไม่เชื่องตัวหนึ่งภายในชั่วข้ามคืน!

       พลังแห่งสวรรค์ทั้งหมดไหลเข้าสู่กายขององค์มหาเทพจนรอบตัวบังเกิดเป็นสีทองอร่าม อย่างไรก็ตามสวรรค์กลับมืดลง วิมานของเทพทุกพระองค์ค่อยๆ พังทลายจนในที่สุดก็เหลือเพียงซากปรักหักพัง สวนแห่งสวรรค์กระจัดกระจายไม่เหลือเค้าเดิม

       “บัดนี้สวรรค์ของท่านกำลังเสียสมดุลแล้วองค์มหาเทพ... หากท่านยังดึงพลังมาอยู่เช่นนี้ เห็นทีว่าสวรรค์คงเหลือเพียงแค่เรื่องเล่าเป็นแน่แท้” โดโนเวนแค่นเสียงพลางแสยะยิ้มให้องค์มหาเทพอย่างอวดดีแม้ว่าตนจะเสียเปรียบแล้วก็ตาม

       “สวรรค์ไม่ได้รับการบูรณะมาหลายร้อยปีแล้ว หากจะพังทลายลงก็คงมิใช่เรื่องแปลก... แต่กับเจ้าแล้ว... ถึงข้าจะให้ความรักและเมตตาเพียงใดก็ไร้ค่า เจ้าก็ไม่ต่างกับคนเขลาที่ไม่สำนึกบุญคุณ” องค์มหาเทพตอบด้วยน้ำเสียงอันหนักแน่น ”หากสวรรค์จะเหลือเพียงแค่เรื่องเล่า ข้าก็ขอดึงพลังมาผนึกเจ้าดีกว่าเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์”

       “เหตุใดท่านจึงไม่สังหารข้า” โดโนเวนถามพลางเช็ดเลือดที่มุมปาก

        “ข้าไม่สามารถทำได้... เพราะสวรรค์เป็นผู้สร้างเจ้าขึ้นมา เจ้าเป็นหนึ่งในขุมพลังที่กลมกลืนไปกับสวรรค์... ”

       “หมายความว่ายังไง... ท่านไม่ได้เป็นผู้สร้างข้าขึ้นมาหรอกรึ?”

       “ถ้าข้าสร้างเจ้าเองแล้วเจ้าทรยศข้าขนาดนี้ เจ้าคงได้รับบทลงโทษที่สาสมกว่านี้เป็นแน่!!” องค์มหาเทพเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราว ดวงเนตรของพระองค์วาววับเมื่อนึกถึงเรื่องนี้

       พลังที่องค์มหาเทพรวบรวมไว้พลันก่อตัวเป็นสี่เหลี่ยมใสแวววาวลอยคว้างอยู่กลางอากาศ ก่อนจะตรงดิ่งเข้ามาล้อมรอบร่างโดโนเวนโดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว โดโนเวนพยายามร่ายเวทคุ้มกันขึ้นมาแต่มันก็ปรากฏแค่กำแพงสีทองบางๆ ขึ้นมาราวกับผ้าแพรที่มีไว้ประดับอย่างเดียว ไม่สามารถนำมาใช้ประโยชน์อะไรได้มากนัก โดโนเวนขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดว่าเพราะเหตุใดพลังของตนจึงสลายไปรวดเร็วเช่นนี้

       “ทำไม...” โดโนเวนเอ่ยขึ้นมาเบาๆ

       “หึ! พลังสวรรค์ของเจ้าถูกความชั่วกัดกินจนไม่เหลือซากแล้วผู้ก่อการกบฏเอ๋ย...” องค์มหาเทพตอบราวกับล่วงรู้จิตใจของโดโนเวน ไม่นานพระองค์ก็ส่งพลังทั้งหมดที่รวบรวมเป็นผนึกไว้ให้ตรงดิ่งไปหาโดโนเวน ทำลายกำแพงสีทองง่ายดายราวกับสิ่งนั้นเป็นเพียงสายลม

       “ม่ายยยย!!!!” โดโนเวนกรีดร้องก่อนจะถูกขังอยู่ในผนึกใสโดยสมบูรณ์และลงไปอยู่กลางป่าทึบบนโลกมนุษย์

       ตึงงงง!!!

       โดโนเวนพยายามใช้มนตร์ทำลายผนึก แต่ไม่ว่าจะใช้มนตร์หรือวิธีการใด ผนึกก็จะดูดซับพลังและสร้างกำแพงให้แข็งแกร่งขึ้นมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว...

       “เจ้าจงสถิตอยู่ ณ ที่แห่งนี้ อย่าได้หวนกลับมาสร้างความเดือดร้อนอันใดแก่ผู้อื่นอีกเลย”

       เปรี้ยง!!

       สิ้นเสียงอันทรงพลังขององค์มหาเทพ สายฟ้าลูกใหญ่ก็ได้ฟาดลงมากลางผนึกก่อนที่พายุดำทมิฬจะอันตธานหายไป เหลือไว้เพียงท้องฟ้าสดใสดังเดิม…