กฎที่เปลี่ยนไม่ได้ สุดท้ายคนเจ็บเป็นฉัน

 ฉันชื่อ แอน ผู้หญิงที่สวยปานกลาง สูง 158 หนัก 49 ค่อนข้างเข้า่ใจโลก เข้าใจผู้ชายน้อยมาก และเอาแต่ใจ ฉันเคยมีแฟนล่าสุดตอนอยู่ ม.3 และเลิกกัน ม.6 เพราะฉันไม่มีเวลาให้เขาและเขาเลือกทีื่จะต้องการการเอาใจใส่มากกว่าการโดนทิ้งขว้างอย่างฉัน ทุกอย่างเป็นไปอย่างเจ็บปวดฉันอยู่ ปี 4 แล้ว ไม่ใช่ไม่มีคนเข้ามาและฉันไม่ได้สนใจใคร ไม่จีบใคร แต่เพราะฉันยังไม่เชื่อว่า ถ้ามีคนจะเอาจริงกับฉันแล้ว ทุกอย่างจะไปได้สวย

วันหนึ่งฉันเจอเขาขอสมมุติชื่อเขาว่า เอ 

ฉันเจอเขาในขณะที่ช่วยพี่ๆ น้องๆ ในชมรมถ่ายภาพ เพื่อเก็บภาพน้องใหม่ที่เขามาและร่วมกิจกรรมของทางมหาวิทยาลัยจัด เขาเป็นคนไม่หล่อ สูง ผิวคล้ำ นั่นแหละที่ฉันต้องการ ฉันชอบผู้ชายผิวดำ เชื่อเถอะเขาดูนิ่งๆ ไม่สนใจใคร และเวลาพูดก็พูดสั้นๆ ไม่สนใจใคร เขาเป็นรุ่นน้องเราตั้ง 2 ปี แหง๋แหละ ใครจะมาแก่กว่าเธอ นั่นมันปีสุดท้ายแล้ว แต่เฮ่อยังไม่มีแฟน น้องเขามีแฟนยังน้า สุดท้ายวันนั้นจบที่การมอง

วันต่อมาหล่อนก็แต่งตัวมาแต่เช้าเพื่อมาหา เฮ้ยไม่ใช่มาช่วยงานน้อง นั่นไงเขามาแระน่ารักมากๆ (ความจริงคนอื่นมองว่าเขาไม่หล่อ) ขวัญใจเราแล้วเราก็เริ่มถามถึงว่าเรียนอะไร คณะมนุษย์อุ็้ยคณะเดียวกันเลย ทำไมเราไม่เห็นหน้ากัน เขาก็คงคิดใจใจ (หน้าอย่างเธอใครจะอยากมอง) สาขาอะไรหรอ น้องเขาเริ่มมองหน้าแล้วก็บอกว่าเยอรมัน เข้าใจมั้ยว่าเราน่ะรู้อยู่แระว่าเขาเรียนอะไร คณะอะไร ปีอะไร แต่อยากสนิทด้วยเฉยๆ

วันต่อมาเราก็ไปถ่ายรูปโดยวันนี้มีการนัดให้เราทั้งหมดมาถ่ายรูปรวมช่างภาพ เราก็ออกไปตามหาน้องๆ พี่ๆ ที่อยู่ในชมรมมาถ่ายภาพเพราะผู้ชายส่วนมากหน้าหม้อถ่ายแต่น้องสวยๆ ส่วนเราและสาวๆ ก็กรี๊ดกร๊าดหนุ่มที่เป็นน้องใหม่ จึงไม่ค่อยมีใครรู้เรื่องถ่ายรูปรวมเดินไปเจอชายในฝันพอดี น้องเอผู้น่ารัก มาให้พี่แอนกอด เอ้ยไม่ใช่แระ ต้องแบบว่ามีมาดของความเป็นผู้ใหญ่หน่อย เอๆ พี่ๆ เขาเรียกถ่ายรูปหน่อยโน่นไปๆ ไอ้คำว่าไปๆ เนี่ยแหละแทนที่หล่อนจะบอกเฉยๆ ก็มือไปตีหลังเขาดีนะไม่เอามาดม แถวนั้นคงเรียกโรคจิต มากว่าช่างภาพแล้ว สุดท้ายความฝันก็เป็นจริงได้แบบว่าสัมผัสน้องเขา หมายถึงสัมผัสตัวน้องเขานะไม่ใช่ น้องอย่างนั้น เราเนี่ยสัมผัสได้เลยคนนี้แหละใช่ (มันเห็นใครก็ใช่ทุกคน) และคนนี้แหละคนที่เราจะรัก(มันพูดงี้ตลอดเลย)