คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 แมร์ริส830 กับ ผลงานชิ้นโบว์แดง
Chapter 1
แมร์ริส830 กับ ผลงานชิ้นโบว์แดง
ฟึบ!~
หน้าต่างของห้องนอนบนชั้น3ของอพาร์ทเมนต์แห่งหนึ่งถูกปิดลงจากด้านนนอก พลังที่ผมได้รับมันช่างมากมายเหลือเกิน มากอย่างไม่เคยได้รับมาก่อน ผมเหาะเหินบนอากาศอย่างสบายใจ ราวกับยกภูเขาออกจากอก ภารกิจในครั้งนี้ถือว่าหินใช้ได้ ผมใช้เวลาอยู่หลายวันในการค้นหาความกลัวของเด็กผู้ชายวัย7ขวบ ที่มีชื่อว่า เจสัน เวลล์ ที่บอกว่าหินคือเด็กคนนี้ไม่เหมือนเด็กทั่วๆไป ประวัติของเขาที่ถูกส่งให้ผมเมื่ออาทิตย์ก่อน มันไม่ได้ระบุถึงสิ่งที่เขากลัวอยู่ในนั้นเลย แต่ดันระบุความสุขความสุขของเขาซะงั้น ทีแรกผมก็คิดว่าทางการอาจจะส่งผิดคน เพราะผมไม่ใช่พวก 'กู้ดเดอร์' ที่คอยสร้างความฝันอันแสนหวานให้แก่ผู้คน ผมมันพวก'แมร์ริส' พวกที่มีหน้าที่สร้างฝันร้ายอันน่าสะพรึงกลัว....
ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ ใช่แล้ว...ผมเป็น 'ดรีม ครีเอเตอร์' และเรื่องราวของหนุ่มน้อยเจสันที่ผมเล่าตอนต้นเรื่อง แท้ที่จริงแล้วมันเป็นแค่ความฝันที่ผมสร้างขึ้นจากความสุขของเขา อาจจะฟังดูงงๆ แต่กว่าที่จะผลงานชิ้นโบว์แดงนี่ออกมา ทำเอาผมแทบจะตีลังกาคิดหลายตลบ ประวัติระบุว่าสิ่งที่ทำให้เจสันมีความสุขที่สุดคือการได้อยู่กับแม่ที่เขารักที่สุด และเป็นสิ่งมีค่าเพียงอย่างเดียวในชีวิตของเขา แต่บางครั้งเขาก็ทำเหมือนไม่เห็นค่าความสุขเล็กๆเหล่านั้น บางทีความกลัวของคนเราอาจจะเป็นการสูญเสียความสุขที่เคยได้รับทุกวันจนไม่รู้สึกอะไร แต่ลองคิดดูสิ ถ้าเหตุการณ์ในความฝันของเจสันเป็นเรื่องจริง เขาอาจจะตกอยู่ในสภาพที่ร้ายแรงกว่าที่ผมสร้างขึ้นก็ได้ ผมได้แต่หวังว่าผลงานของผมในครั้งนี้จะทำให้เขาเห็นความสำคัญของความรักที่แม่ของเขามอบให้...ไม่มากก็น้อย
"อ้าว แมร์ริส830 นายกลับมาแล้วหรอ เป็นยังไงบ้าง เรียบร้อยดีรึเปล่า" หญิงสาวอายุราวๆ17-18 นั่งอยู่บนโซฟาในบ้านของผม เธอเป็นเด็กผู้หญิงผู้เป็นเจ้าของดวงตากลมโตสีเทาที่กำลังจับจ้องมาที่ผมอย่างต้องการคำตอบ
ให้ตายสิ ผมเกลียดชื่อนี้จริงๆ ผมมีชื่อว่า 'แมร์ริส830' สาบานว่านั่นชื่อผม มันคล้ายๆกับเลขประจำตัวอะไรทำนองนั้น โบราณชะมัด บอกตามตรงนี้ผมไม่อยากใช้ชื่อนี้เลยสักนิด แต่ติดตรงที่ว่าผมเองก็ไม่รู้ว่าชื่อที่แท้จริงของผมคืออะไร อาจจะฟังดูเพี้ยนๆ แต่นี่เรื่องจริง ดรีม ครีเอเตอร์ทุกคนไม่มีใครรู้หรอกว่าชื่อที่แท้จริงของตนเองคืออะไร ว่ากันว่าพวกเราถูกล้างสมองซะหมดเปลือกก่อนที่เราจะมาเป็นดรีม ครีเอเตอร์ พวกเราเป็นแค่จิตวิญญาณเท่านั้น แต่ถึงจะเป็นเพียงจิตวิญญาณก็ใช่ว่าเราจะไร้จิตใจ ไร้ความรู้สึกซะเมื่อไหร่ บางทีผมก็เบื่อกับการต้องมานั่งสร้างความฝันให้กับคนอื่น ทั้งๆที่ผมเองก็อยากมีความฝันกับเขาบ้าง แต่การที่เราเป็นจิตวิญญาณก็ถือว่าเป็นผลดีกับการปฏิบัติงานของเราไม่ใช่น้อย โดยไม่ต้องกังวลว่าพวกมนุษย์จะตื่นขึ้นมาเห็นเราตอนไหน เพราะถึงยังพวกเขาก็ไม่สามารถมองเห็น สัมผัสหรือรับรู้อะไรเกี่ยวกับพวกเราได้ทั้งนั้น
"แค่นี้สบายอยู่แล้ว" ผมตอบเธออย่างไม่ลังเล
น้ำตาที่เปียกบนหมอนของเจสันทำให้ผมมั่นใจได้ว่าสิ่งที่ผมพยายามคิดมาหลายวันมันไม่สูญเปล่า และกลับได้ผลเกินคาด แถมยังทำให้ผมได้รับพลังงานมากเลยทีเดียว ก่อนหน้านี้ผมก็เคยพลาดมาเยอะ ก็ผมมันมือใหม่หนิ แต่ความผิดพลาดก็ทำให้ผมได้เรียนรู้และมีประสบการณ์ในการเป็นดรีม ครีเอเตอร์มากขึ้น
"หึ กะแล้ว ไม่เลวหนินายน้องใหม่ อานตี้เอนเต้บอกว่าให้นายไปพบทันทีที่กลับมา" เธอตบไหล่ผมหนึ่งที เธอเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของผม นอกนั้นก็...จะพูดยังไงดีล่ะ ผมมันพวกอัธยาสัยไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ การก่อเรื่องให้คนอื่นไม่พอใจ นั่นแหละงานถนัดผมเลย
ผมพยักหน้า "ขอบใจนะ แมร์ริส 267" นั่นก็ชื่อเธออีกเหมือนกัน
เธอยักคิ้วบอกเป็นนัยๆว่าไม่มีปัญหา ก่อนที่จะเปิดประตูเดินออกจากบ้านผมไป
เฮ้อ....
ผมออกจากบ้านและมุ่งหน้าไปหาอานตี้เอนเต้ทันที แปลกใจใช่มั้ยว่าทำไมอานตี้เอนเต้ถึงมีชื่อ ผมจะอธิบายอย่างง่ายๆ ดรีมครีเอเตอร์ที่เป็นพวกทางการหรือหัวหน้าแต่ละฝ่ายจะถูกคืนความทรงจำที่เกี่ยวกับตนทั้งหมด และนั่นก็เป็นสิ่งที่เราทุกคนใฝ่ฝัน อานตี้เอนเต้ เปรียบเสมือนเป็นหัวหน้าของพวกแมร์ริสอย่างพวกผมเลยก็ว่าได้ อยากรู้จริงๆว่าเขาจะมีเรื่องอะไรผม ถ้าไม่ใช่เรื่องเสียๆหายๆ แต่ผมชินแล้วล่ะ เพราะมันเป็นเรื่องปกติสำหรับดรีม ครีเอเตอร์อย่างผม อย่างน้อยอานเต้เอนเต้ ก็มีบุญคุณกับผมไม่ใช่น้อย เขารักผมเหมือนลูกคนนึง ผมแค่เปรียบเทียบน่ะ ความจริงแล้วดรีม ครีเอเตอร์มีลูกไม่ได้ คือผมหมายถึงไม่ได้เกิดแบบมนุษย์ทั่วๆไป พวกเราเกิดจากความตาย อานตี้เอนเต้เล่าให้ฟังว่า พวกเราทุกล้วนตายจากโลกมนุษย์ก่อนที่จะถูกเลือกให้ทำหน้าที่เป็นดรีม ครีเอเตอร์ พวกเราและทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเราจะถูกล้างความทรงจำทั้งหมดเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาต่อการปฏิบัติภารกิจ
ผมเปิดประตูเข้าไปในกระท่อมหลังเล็กที่อยู่ตรงหน้า ชายผู้หนึ่งที่ผมรู้จักเป็นอย่างดีนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกหันหลังให้ผม เขาโยกเก้าอี้ไปมาอย่างสบายใจ ดูเหมือนเขาไม่รู้สึกเบื่อหน่ายกับการใช้ชีวิตเป็นดรีม ครีเอเตอร์มานับพันปีเลยสักนิด การมีชีวิตอมตะ ทำแต่เรื่องเดิมๆเป็นร้อยๆพันๆปี เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับพวกเรา คำถามคือแล้วพวกเราจะเป็นดรีม ครีเอเตอร์ไปอีกนานแค่ไหน อันนี้ก็ไม่มีใครบอกได้ ขึ้นอยู่กับทางการจะพอใจ ซึ่งนั่นมันไร้ความยุติธรรมสิ้นดี
"มาแล้วเหรอ แมร์ริส830" อานตี้เอนเต้หันเก้าอี้มาทางผม รอยยิ้มเจ้าเลห์นั่นผมไม่เคยเดามันออกเลย ว่าภายในใจเขาคิดอะไรอยู่กันแน่
ผมพยักหน้า "ครับ คราวนี้ใครล่ะ ถ้าเป็นกู้ดเดอร์549 ละก็ ผมเพิ่งไปขอโทษเขาเมื่อสามวันก่อน หรือถ้าเขายังไม่พอใจอีกก็บอกมาเลยว่าผมจะต้องทำยังไง" หวังว่านี่คงไม่เป็นการพูดหาเรื่อง
"ฮ่ะๆๆๆๆ" เขาหัวเราะแบบขำสุดๆ บอกผมทีเถอะมันน่าขำตรงไหน
"ใจเย็นๆ พ่อน้องใหม่ ฉันยังไม่ทันพูดอะไรเลยสักคำ"
"ถึงคุณไม่พูด ผมก็พอจะเดาออก สาเหตุที่คุณมักจะเรียกผมมาอย่างเร่งด่วนก็มีอยู่เรื่องเดียวไม่ใช่หรอ"
"ถ้าฉันจะบอกเธอว่าไม่ใช่ล่ะ" เขาลุกขึ้นจากเอาอี้แล้วเดินไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยซองจดหมายที่ส่งมาจากทางการ
"แล้วมันเรื่องอะไรกัน คุณจะบอกผมได้แล้วยัง?" เขาหยิบซองจดหมายซองหนึ่งขึ้นมา มันมีรอยแกะ ดูเหมือนว่าเขาจะเปิดอ่านมันแล้ว
"เอานี่ไปอ่านซะ" อานตี้เอนเต้ยื่นซองจดหมายฉบับนั้นมาให้ผม
ผมค่อยคลี่มันออกอย่างช้าๆ
ถึง...อานตี้เอนเต้ (ผู้ควบคุมดูแลฝ่ายแมร์ริส)
ทางการได้ติดตามผลงานของแมร์ริส830มาโดยตลอด ซึ่งที่ผ่านมา ผลงานของเขาก็ไม่น่าประทับใจเท่าที่ควร มีแต่เรื่องเสียๆเป็นส่วนใหญ่ แต่ผลงานชิ้นล่าสุดที่เราได้มอบหมายให้กับเขา ฝันร้ายที่เขาสร้างให้เด็กชายที่มีชื่อว่า เจสัน เวลล์ มันทำให้เด็กชายคนนั้นถึงกับหลั่งน้ำตาแห่งความกลัวออกมา ทางการไม่ขอพูดอะไรมาก แต่ก็ขอฝากคำชื่นชมไปถึงเขาด้วย และฝากบอกข่าวดีกับเขาด้วยว่า เขาจะได้รับการเลื่อนขั้นจากสร้างความฝันให้แก่เด็กๆเป็นการสร้างความฝันให้แก่วัยรุ่น ซึ่งก็ได้เพิ่มระดับความยากมากขึ้น ขอให้เขาโชคดี
เรวิส(หัวหน้าคณะส่วนกลาง)
ไม่อยากเชื่อ ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ผมจะได้เลื่อนขั้น นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย ไม่ๆๆ ดรีม ครีเอเตอร์ไม่มีความฝัน แสดงว่านี่ก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ ผมจะได้สร้างฝันให้กับวัยรุ่นราวคราวเดียวกับผมแล้วสินะ นี่มัน....เจ๋งสุดๆไปเลย
"ทำได้ดีนี่ แมร์ริส830 ขอให้โชคดีกับงานใหม่นะ เริ่มงานกันวันไหนดีล่ะ?”
“คืนพรุ่งนี้เลยดีมั้ยครับ”
ความคิดเห็น