คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พรหมลิขิต
กริ้ง.....กริ๊ง เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นพร้อมกับ
“เอมตื่นสักที่สิลูก”เสียงของคุณศิริภัครเรียนลูกสาวของเธอ
“5นาทีค่ะแม่” เอมิกาครางออกมา แต่ยังไม่ทันจะจบประโยคเธอก็สำผัสได้กับน้ำเย็นที่มาประทะกับหน้าโดยไม่รู้ตัว เอมิกาจึงสะดุ้งลุกขึ้นทันที
“ยัยเอมนี่มันกี่โมงแล้ว วันนี้เป็นวันไปมหาลัยวันแรกไม่ใช่หรอแกรีบไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ไม่งั้นแกก็เดินไปเรียนเองเหอะเดี๋ยวฉันไปทำงานไม่ทัน” เสียงเอ็ดตะโลดังขึ้นจากธรรมนูญ ซึ่งเป็นพี่ชายของเธอเอง
“เอ๊ะ ! พี่ธรรมนิทำไมต้องเอาน้ำมาสาดเอมด้วยล่ะเปียกหมดแล้วเห็นไหมเนี่ย” เอมิการ้องอย่างขัดใจ
“ถ้าพี่ไม่ทำอย่างนี้แล้วแกจะลุกไหมฮะ” ธรรมนูญเอ็ดมาบ้าง
“นี่ทั้งสองคนนะหยุดได้แล้วนะเดี๋ยวก็ไปสายทั้งคู่จนได้” กรรมการห้างทัพไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นคุณศิริภัครที่เห็นว่าลูกทั้งสองส่งเสียงเอ็ดอึงมาจากชั้นบนจึงขึ้นมาดู
เอมิกา พงษ์พัฒนาวุฒิ และธรรมนูญ พงษ์พัฒนาวุฒิ พี่น้องที่สามารถทะเลาะกันได้ทุกที่ทุกเวลาคู่นี้เป็นลูกสาวและลูกชายของคุณศิริภัคร พุทธเทศ ครีเอทีฟบริษัทโฆษณา ซึ่งหย่ากับสามีตั่งแต่ลูกสาวคลอดได้2ปี เอมิกาเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่ 1 ของมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ส่วนพี่ชายของเธอเรียนจบมาทางด้านสื่อสารตอนนี้ทำงานอยู่สถานีโทรทัศน์ แม้พี่น้องคู่นี้ดูภายนอกแล้วว่าจะทะเลาะกันตลอดเวลาแต่ที่จริงทั้งคู่รักกันมากเพราะคุณศิริภัครสอนทั้งสองคนเสมอมาว่าเรามีกันสามคนแม่ลูกนะเราจึงต้องรักกันมากๆรู้ไหมลูก นั้นเป็นคำสอนที่คุณศิริภัครสอนมาตลอด
“ทานข้าวก่อนสิ ธรรม เอม”คุณศิริธรรมเรียกเมื่อเห็นทั้งสองลงมาจากห้อง
“ไม่ดีกว่าครับแม่ผมสายแล้ว” ธรรมนูญกล่าวตอบยังไม่ทันจบดีเสียงของเอมิกาก็ขัดขึ้น
“แต่ เอมหิวนะ” ธรรมนูญส่งสายตาขุ่นเขียวไปที่เอมิกา
“เอาไปกินที่รถ” รรมนูญพูดเสียงเฉียบขาดแล้วเดินนำลิ่วไปที่รถทำให้เอมิกาหน้าซีดไปเลย
“แม่ค่ะ พี่ธรรมโกรธเอมแน่เลยค่ะ” เอมิกาเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสำนึกผิด
“รู้ว่าผิดก็ไปขอโทษพี่เค้าสิ” คุณศิริภัครตัดบทอย่างง่ายๆ
เมื่อเอมิกาเดินมาขึ้นรถ ธรรมนูญก็ออกรถอย่างรวดเร็วแข่งกับเวลาที่เสียไปจากการที่น้องสาวสุดแสบตื่นสาย เมื่อถึงมหาลัยของเอมิกา ธรรมนูญก็จอดรถให้เอมิกาลงที่ป้ายรถเมย์เพื่อเป็นการประหยัดเวลาในการไปทำงานของเขา
“พี่ธรรมค่ะ”เอมิกาเอ่ยขึ้น
“........”
“พี่ธรรม เอมขอโทษนะค่ะ” เอมิกาเริ่มทำเสียงออดอ้อน
“........”
“ขอโทษจริงๆนะค่ะเอมไม่ได้ตั้งใจ” เอมิกาเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นสำนึกผิด
“พี่ไม่ได้โกรธหรอก แต่เอมเราโตแล้วนะจะเอาแต่ใจตัวเองเหมือนตอนเด็กๆไม่ได้รู้ไหม” ธรรมนูญพูดขึ้นเรียบๆ
สีหน้าของเอมิกาดีขึ้นทันตาเห็นเมื่อธรรมนูญพี่ชายของเธอพูดด้วย เอมิกาลงจากรถแล้วเดินเข้ามหาลัยเธอไม่ได้รีบเดินมากนัก เพราะยังมีเวลาอีก20นาที ที่รุ่นพี่นัดไว้ เธอเดินไปเรื่อยๆ พอถึงหัวมุมตึกคณะวิศวกรรม “โครม” เอมิกาชนกับใครบางคนซึ่งเขาก็รั้งตัวเธอเอาไว้ได้ทันก่อนที่หน้าสวยๆของเธอจะจูบกับพื้นคอนกรีตหน้าของเธอจึงไปซบอยู่กับอกเขาคนนั้นแทนด้วยขนาดความสูงที่แตกต่างกันมากทำให้เธอไม่ได้รับบาดเจ็บมากมายนักนอกจากข้อมือกระแทกกับพื้น
“นี่ เดินยังไงมาชนฉันเนี่ย ถ้าฉันลมลงไปโดนพื้นจะทำยังไงหา” พอลุกขึ้นได้เอมิกาก็เริ่มอารวาด
“คุณต่างหากที่เดินมาชนผม” ชายหนุ่มคนนั้นตอบพร้อมกับเดินไปอย่างรวดเร็ว
เอมิกายืนอึ้งอยู่พักหนึ่งก็หันไปด่าตามหลังไปว่า
“ คนบ้า ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย อย่าให้เจออีกนะ”
เธอยืนตะโกนอยู่สักพักก็นึกขึ้นมาได้ว่าเกือบถึงเวลาที่รุ่นพี่นัดแล้ว เอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูซึ่งเธอพบว่าหน้าปัดมันร้าวด้วยแรงกระแทกทำให้เริ่มกรุ่นๆขึ้นมาอีกแต่เวลาที่หน้าปัดนาฬิกาบอกว่าเธอเหลือเวลาอีกไม่ถึง5นาทีแล้ว หญิงสาวจึงรีบวิ่งอย่างเร็วไปที่ตึกภาควิชาของเธอ
“สวัสดีครับน้องๆทุกคน พี่ชื่อวรวิทย์นะครับเรียกสั้นๆว่าพี่แบงค์ก็ได้ พี่เป็นนักศึกษาภาควิชานี้ปี2ครับพูดง่ายๆว่าเป็นรุ่นพี่ของพวกน้อง....”ยังไม่ทันจบการแนะนำตัวของวรวิทย์ก็มีคนเปิดประตูเข้ามาในห้องกิจกรรมของภาคทำให้ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน
“ขอโทษค่ะ” เอมิกากล่าวขึ้น
“ไปนั่งที่ซะ ทั้งสองคนนั่นแหละ” วรวิทย์กล่าวอย่างเรียบๆ
ด้วยประโยคที่วรวิทย์กล่าวมานั่งเองทำให้เอมิกาหันหลังไปมองแล้วหญิงสาวก็ต้องตกใจ เมื่อคนที่อยู่ข้างหลังเธอก็คือผู้ชายไร้มารยาทที่ชนเธอตรงหัวมุมตึกเมื่อกี้นี้เอง
“เอาหละเมื่อเรียบร้อย เดี๋ยวเราจะมาแนะนำตัวกันนะ” เมื่อวรวิทย์พูดจบก็เดินออกไปจากห้องหน้าตาเฉย
เด็กปี 1 ที่นั่งอยู่ในห้องต่างหันมาคุยทำความรู้จักกันจ้าละหวั่น
“เธอชื่ออะไรหรอ” สาวผมสั้นคนหนึ่งถามเอมิกาแต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไรอยู่ๆไฟก็ดับมืดลงกระทันหันทำให้ทุกคนหยุดพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย สักพักก็มีรุ่นพี่กลุ่มหนึ่งประมาณ 5 -6เข้ามาในห้องสั่งให้ทุกคนยืนขึ้น
“ช้าหรอๆ”พี่สูงๆคนหนึ่งตะโกนมาลอยๆโดยที่ไม่รู้ว่าพูดกับใคร
พอทุกคนยืนขึ้นเรียบร้อยแล้ว ก็มีรุ่นพี่กลุ่มใหญ่วิ่งเข้ามาแลเวก็ร้องเพลงที่เกี่ยวกับมหาลัย คณะและภาควิชาพอจบก็ออกไปเหลือไว้ประมาณ 5 – 6คนเหมือนเดิม
“เราจะมาแนะนำตัวและหาพี่รหัสกัน” เสียงห้าวๆสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลังห้อง
“คนที่นั่งอยู่หน้าสุดนะลุกเร็ว”เสียงเดิมตะโกนบอกมาเล่นเอาเอมมิกาสะดุ้งเฮือกแต่คนที่รุ่นพี่เรียกไม่ใช่เธอแต่เป็นคนที่นั่งข้างๆเธอผู้หญิงผมสั้นคนที่ทักเธอนั่นเอง
“แนะนำตัวสิเดี๋ยวผมจะแนะนำตัวเองให้ดูก่อน สวีสดีครับ ผมชื่อวรพงษ์ เกษานุวัฒน์ ชื่อเล่นชื่อเอกจบมาจากโรงเรียนเจริยวิทย์ จังหวัดเลย พี่รหัสฉายาตดเรอเธอคนเดียวคับ” พี่ที่ยืนหน้าห้องพูดเสียงดังมากๆ
“ตาเราแล้ว” พี่คนเดิมกล่าวต่อ
“สวัดดีค่า....ชื่อสุพัตรา บุญทัน ชื่อเล่นอ้อย จบมาจากโรงเรียน.................” สาวผมสั้นตะโกนสุดเสียง
ทุกคนต้องตะโกนแบบนี้ตั่งแต่คนแรกจนถึงคนสุดท้ายจากนั้นพวกกลุ่มรุ่นพี่ที่น่ากลัวก็ออกจากห้องไปรุ่นพี่ปี2เข้ามาแทน มาพูดเป็นเชิงปลอบใจและก็ปล่อยให้ไปเรียนวิชาแรก เอมิกาเองก็โดนว้ากใส่อยู่หลายรอบเหมือนกันเธอเดินลงบันมาพร้อมกับอ้อยหรือสุพัตรา บุญทัน หญิงสาวจากแดนอีสานผู้มีเสียงอันดังจนน่าขนลุก
“นี่เราเรียนอะไรเป็นวิชาแรกอ่ะเอม” สุพัตราเอ่ยถามเอมิกา
“รู้สึกว่าจะฟิสิกส์นะถ้าจำไม่ผิด” เอมิกาตอบเรียบๆ
ความคิดเห็น