ซ่อนรอยรัก...กับดักร้าย

ลำดับตอนที่ #8 : เริ่มต้นแผนการร้าย 50%

“ถึงคอนโดแล้วครับ” เสียงทุ้มปลุกคนตัวเล็กให้ตื่นจากห้วงนิทรา

“ถึงแล้วหรอเฮียเรน” แรกรักงัวเงียถามออกไป พยายามปรับสายตาให้ชินกับแสงไฟตรงหน้า บรรยากาศรอบๆในตอนนี้คือลานจอดรถของคอนโดนั้นเอง

“ถึงเเล้วครับ หิวมั๊ย เดี๋ยวพี่ไปซื้อโจ๊กให้ จะได้กินยาแล้วนอน”

“ไม่เป็นไร รักยังไม่หิว” เธอตอบพร้อมกับก้มลงเก็บของ ก่อนจะอุทานออกมาเสียงดัง

“ตายแล้ว เฮียเรน รักฝากกระเป๋าไว้กับต้น กุญแจรถ โทรศัพท์มือถือ แล้วก็คีย์การ์ดคอนโดอยู่ในนั้นหมดเลย ทำยังไงดี” 

“อ้าวหรอ รักจะไปเอามั๊ย เดี๋ยวพี่ขับรถพาไป” เขาอาสา

“รักยืมโทรศัพท์เฮียเรนโทรหาต้นอีกรอบได้มั๊ย ไม่รู้ต้นขับรถกลับถึงไหนแล้ว เห็นบอกวันนี้จะกลับบ้านไปฉลองวันเกิดแม่” 

“เดี๋ยวพี่โทรให้ก็ได้ เบอร์เดิมกับที่รักกดไว้ใช่มั๊ย”

“ใช่ค่ะ” แรกรักพยักหน้ารับ 

เมื่อสักครู่หลังจากที่เขาบังคับขู่เข็นเธอมายังรถ คนตัวโตก็จัดการต่อสายโทรศัพท์ให้เธอคุยกับเพื่อน บอกว่าให้กลับกันเลย เธอมีญาติมารับแล้ว ตัวเธอก็ลืมไปเสียสนิทเลยว่าฝากของมีค่าทั้งหมดไว้กับเพื่อนรัก

“สายว่าง ไม่มีคนรับ คงขับรถอยู่ เอาอย่างนี้มั๊ย รักอยู่ห้องพี่รอไปก่อน ติดต่อเพื่อนได้เมื่อไหร่ เดี๋ยวพี่พาขับรถไปเอาของเอง” เขายื่นข้อเสนอ 

แรกรักหยุดคิดไปชั่วหนึ่ง ใจจริงหลังจากที่โดนสัมผัสเมื่อครู่ของเขาไป เธอก็ไม่ค่อยไว้ใจเขาเท่าไหร่ แต่เมื่อไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้ว เธอก็ทำได้แค่พยักหน้าตอบกลับไป

“เฮียเรนพามาห้องรักทำไม” แรกรักเอ่ยถามขึ้นเมื่อเขาพยุงเธอมาหน้าห้อง 308 ซึ่งเป็นห้องของเธอ

“ใครว่าพี่พามาห้องรักกัน พี่พามาห้องพี่ต่างหาก” พูดจบเขาก็พยุงเธอเดินต่อไปอีกห้องที่อยู่ติดกัน ก่อนจะหยิบคีย์การ์ดมาเปิดเข้าไป

“เฮียเรนอยู่ห้องข้างรักหรอ รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“ทำไมต้องเสียงดังด้วยอะ พี่รู้ก่อนรักไม่นานเอง” เขาแก้ตัวเสียงอ่อย ไม่ยอมบอกว่าจริงๆ เขานั่นแหละที่เป็นคนขอย้ายห้องมาอยู่ข้างๆเธอเอง

“แล้วทำไมเฮียเรนไม่บอก ถ้ารักไม่รู้เอง เฮียเรนก็ไม่คิดที่จะบอกกันเลยใช่มั๊ย” คนตัวเล็กเหวขึ้นมาอีกรอบ

“เปล่า ก็คิดว่าจะบอก เมื่อมีโอกาส แต่มันยังไม่มีโอกาสไง อย่าโกรธพี่เลยนะครับ พี่ผิดไปแล้ว” ท้ายประโยคเขาส่งสายตาอ้อน ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สายตาระยิบระยับที่มองมาทำเอาคนที่กำลังหงุดหงิดถึงกับทำตัวไม่ถูก

“ไม่ต้องมาแก้ตัว แล้วก็ขยับไปไกลๆเลย อึดอัด” เธอผลักเขาออกไป

“ทีเมื่อกี้ใกล้กว่านี้ ยังไม่เห็นบ่นว่าอึดอัดเลย” เขาบ่นเบาๆ ก่อนจะได้รับสายตามองค้อนเป็นรางวัล

ภายในห้องของเขา แม้จะขนาดพอๆกันกับห้องของเธอ แต่การตกแต่งภายในต่างกันสิ้นเชิง แรกรักทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟากลางห้อง เธอเริ่มรู้สึกปวดตุ๊บๆบริเวณแผลขึ้นมาบ้างแล้ว

“ปวดแผลหรอ” เขาเอ่ยถาม เมื่อสังเกตเห็นว่าคนตัวเล็กนิ่วหน้า พร้อมบีบข้อเท้าเบาๆ

“นิดนึง สงสัยยืนนานไปหน่อย แต่เดี๋ยวทานยาก็คงดีขึ้น”

“งั้นเดี๋ยวพี่ลงไปซื้อโจ๊กให้นะ รักรอแป๊ปนึง”

“ไม่ต้องหรอกเฮียเรน รักกินอะไรก็ได้ เฮียเรนมีอะไรเหลืออยู่ในตู้เย็นก็กินอันนั้นแหละ”

“มันมีแต่อาหารแช่แข็งทั้งนั้นเลยนะ พี่ว่าอย่าดีกว่า พี่ลงไปซื้อแป๊ปเดียว” เขาพูดพร้อมคว้าคีย์การ์ดเตรียมจะลงไปซื้อของอีกครั้ง ทว่าคนตัวเล็กกลับคว้าแขนแกร่งเอาไว้ก่อน

“ไม่เอา รักไม่อยากอยู่คนเดียว เฮียเรนอุ่นของในตู้เย็นให้รักก็พอนะคะ” ท้ายประโยคเธอเอ่ยปากอ้อน แล้วมีหรือคนใจอ่อนอย่างเขาจะไม่ทำตาม

“เอาอย่างนั้นก็ได้ รักรอพี่แป๊ปเดียวนะ มีข้าวผัดปูเหลืออยู่ในตู้เย็นน่าจะพอกินได้”

เขาหายไปในครัวไม่นาน ก็กลับมาพร้อมข้าวผัดปูหอมชุยจานโต

“โห มีไข่ดาวด้วยหรอ” เธอก้มลงมองไข่ดาวที่วางโปะมาบนข้าวผัดอีกที

“พิเศษ สำหรับคนพิเศษไง” เขาส่งยิ้มกลับไปให้ กลายเป็นแรกรักนั่นเองที่ต้องเสหลบสายตาแก้เขิน

“อร่อยเหมือนกันนะเนี้ย” เธอตักข้าวเข้าปาก ก่อนจะเฉไฉเปลี่ยนเรื่องอื่น

ทิวาส่ายหัวด้วยความเอ็นดู ปล่อยให้เธอตีเนียนไปเสียก่อน รอเธอพร้อม รับรองเขารุกกว่านี้แน่ๆ

หลังจากจัดการอาหารเรียบร้อย เขาก็บังคับเธอกินยา พร้อมกับเสนอให้ใช้ห้องเขาอาบน้ำหลังจากที่เปอะเปื้อนมาทั้งวัน

“จะอาบได้ยังไงกัน รักไม่มีชุดอะไรเลย” 

“ก็ใส่ของพี่ก่อนก็ได้ รักเลือกใส่ได้ทุกตัวเลย”

“ได้ยังไงกัน ถึงใส่ได้ รักก็ไม่มีกางเกงอยู่ดี อาบน้ำแล้วกลับมาใส่ตัวเดิมก็เปื้อนอยู่ดี สู้ไม่อาบดีกว่า”เธอพยายามหาเหตุผลยกแม่น้ำทั้งห้าเอามาอ้าง ทว่ากางเกงที่สวมอยู่ก็ไม่ได้สภาพดูดีนัก เพราะปลายกางเกงเปอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดเละเต็มไปหมด

“พี่พอจะมีกางเกงเลอยู่ น่าจะใส่ได้ นอกเสียจากรักจะรังเกียจ” เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ อย่างที่พอจะดูออกว่าแกล้งทำ ทำเอาคนฟังอดรู้สึกหมั่นไส้ไม่ได้

“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบนั้นเลยนะเฮียเรน”

“อ้าว อุตส่าห์แกล้งทำเศร้า ไม่สงสารกันหน่อยหรอ”

“ไม่ค่ะ มุกแบบนี้ เฮียเรนใช้หลอกรักไม่ได้หรอก”

“หลอกรักไม่ได้ แล้วหลอกให้รักได้หรือเปล่า” เขาพูดพร้อมกับก้มหน้าลงมาใกล้ สายตาวิบวับบ่งบอกความหมายอย่างที่พูดโดยที่เจ้าตัวไม่คิดจะปิดบัง 

“ไม่ได้ ทำไมต้นยังไม่โทรกลับมานะ เป็นอะไรไปหรือเปล่า” แรกรักเปลี่ยนเรื่อง พร้อมกับผลักเขาเบาๆ ไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่กลัวว่าถ้าใกล้กว่านี้ เขาอาจจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นดังไม่เป็นจังหวะของเธอในตอนนี้มากกว่า

“คงกำลังขับรถอยู่นั่นล่ะ อย่าเป็นห่วงเพื่อนเลย ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่ไปนั่งรอข้างนอก” เขายอมละมือจากคนตัวเล็ก แม้ใจอยากอยู่ใกล้ชิดมากกว่านี้ก็ตาม

“อาบก็อาบ ไหนเสื้อที่จะให้รักใส่” 

“เปิดตู้เสื้อผ้าแล้วเลือกได้เลย เสื้อพี่ก็เหมือนเสื้อรักนั่นละ” เขาเอ่ยพร้อมยักคิ้วกวนๆ สายตาที่มองมาไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด

“จะเหมือนได้ไงเล่า ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” เธอบ่นเบาๆ

“แล้วอยากเป็นหรือเปล่าล่ะ” 

“ไม่ สรุปตัวไหน เอามาเร็วๆเลย ไม่งั้นรักไม่อาบแล้วจริงๆด้วย”

ทิวาอมยิ้มก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า เขากวาดสายตาทั่วๆ เพิ่งจะรู้ว่าเสื้อผ้าส่วนใหญ่ นอกจากเสื้อกาวน์ที่ใส่เป็นประจำ ก็มีแต่เสื้อผ้าแนวเดียวกันเสียหมด ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นเสื้อเชิ้ตที่กินพื้นที่ไปเกินกว่าครึ่งตู้

“ตัวนี้แล้วกัน น่าจะใส่ได้ ได้แจกจากงานประชุมมา ยังไม่เคยใส่เลย” เขายื่นเสื้อยืดสีขาวมีป้ายบริษัทยาอยู่ที่หน้าอกกับกางเกงเล สีน้ำเงินเข้มให้เธอ

“ยังไม่เคยใส่จริงๆหรอ” เธอเอ่ยพร้อมหยิบขึ้นมาดมใกล้ๆ โดยไม่รู้เลยว่าทำเอาคนมองเผลออมยิ้ม

“ยังไม่เคยจริงๆ หรือรักจะใส่เสื้อเชิ้ตตัวนั้นของพี่ก็ได้นะ ยังไม่เคยใส่เหมือนกัน” เขาชี้ไปยังเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวที่ห้อยอยู่ตรงหน้า

“เฮียเรนจะให้รักใส่จริงหรอ เซ็กซี่นะจะบอกให้” เธอแกล้งเย้าต่อ

“จะขนาดไหนกันเชียว แต่พี่ว่ารักไม่กล้าหรอก”

“กลัวใส่แล้วเฮียเรนจะใจสั่นมากกว่า” เธอยังคงแซวเขาต่อ โดยไม่รู้เลยว่าคนที่เผลอคิดภาพตามคิดเลยเถิดไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว 

“เดี๋ยวนี้ชักจะดื้อใหญ่แล้วนะ ไปอาบน้ำได้แล้ว เสร็จแล้วเรียกพี่แล้วกัน พี่นั่งรออยู่ข้างนอก” เขาพูดจบก็เดินจากไปทันที ทิ้งให้คนตัวเล็กหัวเราะตามหลัง ถ้าเธอมองไม่ผิด เมื่อกี้เธอเห็นเขาหน้าแดงด้วย