ซ่อนรอยรัก...กับดักร้าย

ลำดับตอนที่ #7 : หวง 100%

“ขอบคุณนะคะ” แรกรักเอ่ยขอบคุณทุกคนหลังจากทำแผลเสร็จ โชคดีที่แผลใหญ่ ทว่าไม่มีกระดูกหักหรือเส้นเอ็นฉีกขาดอะไร เย็บแผลเสร็จก็สามารถกลับบ้านได้

“ไม่เป็นไรครับ พี่เต็มใจ” พี่เป้ง แพทย์ประจำบ้านชั้นปีที่ 1 ประจำห้องฉุกเฉินยิ้มตอบกลับไป โชคดีที่เธอแค่เป็นลมไปเพราะตกใจ ไม่ใช่จากเสียเลือดเยอะอะไร ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้แค่เย็บแผลแล้วกลับบ้านเเน่ๆ

“รักเลยทำคนอื่นเดือดร้อนไปหมดเลย ขอโทษจริงๆนะคะ” เธอกล่าวขอโทษรุ่นพี่ที่พามา รวมไปถึงต้นที่ยืนทำหน้าตาเหมือนจะร้องไห้อยู่ตรงปลายเตียง

“ต้องเป็นพวกพี่ที่ต้องขอโทษน้องรักมากกว่า ที่ขนของกันไม่ระวังจนมาชนกระจกแล้วล้มใส่รักแบบนี้ ขวัญเอยขวัญมานะ” พูดจบพี่บ๊อบบี้ก็เดินมาลูบหัวด้วยความเอ็นดู

“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว” เธอยิ้มตอบกลับไปอย่างที่รู้สึกจริงๆ เพราะเธอรู้ว่าไม่มีใครอยากให้เกิดอุบัติเหตุครั้งนี้หรอก

“ถ้าอย่างนั้น น้องรักนั่งรออยู่ที่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่กับต้นไปจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายกับยาเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่วนรถมารับ”

“ได้ค่ะ” แรกรักพยักหน้าให้ ก่อนจะเดินกระเผกไปหาที่นั่ง ทว่ายังไม่ทันถึงที่หมาย ก็ถูกดึงเข้าไปตรงมุมตึกเสียก่อน

“กรี้ด” ยังไม่ทันที่จะได้กรีดร้อง เธอก็ถูกปิดปากเอาไว้เสียก่อน ความกลัวเข้าครอบคลุมจิตใจทันที สัมผัสจากมือแกร่งที่ปิดปาก และโอบเธอเอาไว้จากข้างหลัง เท่ากับปิดการหลบหนีของเธอโดยสิ้นเชิง

“ไม่ต้องร้อง พี่เอง”

เสียงคุ้นเคยที่เอ่ยขึ้น ทำเอาแรกรักหยุดดิ้น แล้วพอเธอหันไปเจอว่าเป็นใคร เธอก็เหวออกมาทันที

“เฮียเรนเล่นอะไร ตกใจหมดเลย”

“ไม่ได้เล่นสักหน่อย เป็นยังไง เจ็บมากมั๊ย” เขาเอ่ยถามทันที น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง ทำเอาคนฟังรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

“เจ็บ แต่เดี๋ยวก็หาย เฮียเรนไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” เธอตอบกลับไปพร้อมส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้า

“ไม่ห่วงได้ไง เดี๋ยวพี่นายรู้ว่าพี่ดูแลรักไม่ดี พี่จะโดนว่าเอา” เขาพูดต่อ โดยไม่รู้เลยว่าถ้อยคำบางคำ ทำเอาคนฟังรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“ถ้าเฮียเรนกลัวเฮียว่า รักไม่บอกเฮียหรอก สบายใจได้ รักไปนะคะ” พูดจบ เธอก็หันหลังเดินออกมาทันที ยังดีที่คนตัวสูงคว้าตัวเอาไว้ทันเสียก่อน

“ไปไหน ยังคุยกันไม่เสร็จเลย”

“ก็ไม่มีอะไรต้องคุยแล้วนี่คะ ปล่อย รักจะกลับคอนโด” 

“ไม่ปล่อย นี่รักเป็นอะไร เมื่อกี้ยังคุยกันอยู่ดีๆเลย ทำไมตอนนี้เกเร”

“รักก็เป็นของรักอย่างนี้ล่ะ เฮียเรนถอยไป เพื่อนรักรออยู่” จังหวะที่สะบัดตัวออกจากการเกาะกุม ทำเอาโบผ้าที่คาดอยู่ตกลงมาจนเผยหัวไหล่กลมกลึ่ง ทิวาที่มองอยู่ถึงกับใจสั่น เขาถอดเสื้อกาวน์ยาวของตัวเองออกทันที ก่อนจะคลุมลงไปที่คนตรงหน้า

“ใส่คลุมเอาไว้เลย”

“ไม่ใส่ เฮียเรนพูดไม่เข้าใจหรอ รักบอกให้ปล่อย รักจะไปหาเพื่อน” แรกรักตีรวนต่อ เธอสะบัดเสื้อออก เผยผิวขาวที่สะดุดตาอีกครั้ง

“จะใส่ดีๆ หรือให้พี่บังคับ” เขาเดินเข้ามาใกล้ พยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดในใจ แค่เห็นพวกรุ่นน้องมองคนตัวเล็กตอนเห็นรูปใน line เขาก็เดือดปุดๆจนอยากจะควักลูกตาพวกนั้นออกมาให้หมด ถ้าไม่ติดว่านั้นเป็นรุ่นน้อง เขาคงทำอย่างที่คิดไปแน่ๆ

“เฮียเรนอย่ามาบังคับรัก รักโตแล้ว จะทำอะไรก็ได้ รักจะใส่หรือไม่ใส่อะไรก็ได้”

“หรอ จะใส่หรือไม่ใส่อะไรอย่างนั้นก็ได้หรอ” เขาพูดพร้อมกวาดสายตาลามเลีย ความโกรธทำเอาเขาเผลอคุกคามเธอจนได้

“เฮียเรนจะทำอะไร ถอยไปนะ” แรกรักเสียงแข็ง เธอมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว เขาไม่ใช่เฮียเรนที่เธอรู้จัก ไม่ใช่เลยสักนิด

“ก็รักตั้งใจใส่แบบนี้ ให้คนอื่นมองไม่ใช่หรอ พี่ก็ทำอยู่นี่ไง ไม่ชอบหรอ”เขาพูดพร้อมเดินมาใกล้ๆ 

“ไม่ เฮียเรนกำลังทำให้รักกลัว” เธอพูดเสียงสั่น ความน้อยใจ เสียใจ ปะปนกันไปหมด

“พี่นึกว่าชอบเสียงอีก” เขาจงใจยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ลมหายใจอุ่นปะทะข้างแก้มใสอย่างตั้งใจ

กลิ่นน้ำหอมของคนตรงหน้าทำเอาจิตใจเขาเย็นลงได้อย่างประหลาด ก่อนที่เสียงสะอื้นจากคนตรงหน้าจะเรียกสติของเขากลับมาอีกครั้ง

“พี่ขอโทษ” เขาเอ่ยพร้อมกับเอื้อมมือไปซับน้ำตาคนตรงหน้า ทว่ากลับถูกคนตัวเล็กปัดมือออก

“ไม่ต้องมาขอโทษเลย เฮียเรนใจร้าย รักเกลียดเฮียเรน” พูดจบเธอก็หันหลัง เดินกระเผกออกไป ทว่าแผลที่เท้าที่เพิ่งเย็บไปเป็นอุปสรรคที่ทำให้การเคลื่อนไหวไม่เป็นอย่างใจ

“เดี๋ยวพี่ช่วยพยุง” 

“ไม่ต้อง รักเดินเองได้ โอ้ย” ท้ายประโยคแรกรักร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เพราะเผลอลงน้ำหนักมากไปหน่อย ทำให้ความรู้สึกปวดแล่นปราดขึ้นมาเสียจนเธอเดินต่อไปไม่ไหว

“เห็นมั๊ย พี่บอกให้พี่ช่วย เเผลใหญ่ขนาดนั้น เจ็บมากมั๊ย”

“ไม่ เฮียเรนปล่อยรักนะ” 

“ไม่ปล่อย รักจะให้พี่อุ้มหรือพยุง เลือกเอา”

“ไม่ต้องทั้งสองนั่นล่ะ”

“งั้นพี่อุ้ม” เขาช้อนตัวเธอขึ้นทันที อารามตกใจ แรกรักเลยเผลอคล้องคอเขาเป็นอัตโนมัติ

“เฮียเรนปล่อยรักนะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น” เธอดิ้น หมายให้เขาปล่อยลง แต่ไม่เป็นผล เพราะเขากลับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นแทน

“อย่าดิ้น หรือชอบให้กอดแน่นๆ” เขาเอ่ยขึ้นเสียงเข้ม

“เฮียเรนไม่มีสิทธิมาสั่ง แล้วก็ปล่อยรักเดี๋ยวนี้เลยนะ รักจะเดินเอง”

“ไม่ พี่ไม่ปล่อย หรือจะให้พี่บอกพี่นายว่ารักดื้อ” เขางัดไม้เด็ดออกมา แล้วมันก็ได้ผล เพราะคนในอ้อมกอด นิ่งลงอย่างเห็นได้ชัด

“แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย” 

ทิวาอุ้มคนตัวเล็กมายังรถ เขาไม่สนใจสายตาของคนอื่นที่มองมาแม้แต่น้อย ต่างจากคนที่อยู่ในอ้อมกอด ที่เอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาคนอื่น

“เจ็บแผลมากมั๊ย” เขาถามหลังจากที่วางเธอลงบนที่นั่งข้างๆคนขับ

“ไม่ค่ะ” แรกรักส่ายหน้า ยังคงก้มหน้า ไม่ยอมสบตา

“งั้นเดี๋ยวเรากลับกันเลยนะ ต่อไปนี้ พี่จะรับส่งรักเอง ส่วนแผล เดี๋ยวพี่เบิกอุปกรณ์ทำแผลที่โรงพยาบาลมาทำให้”

“ไม่ต้องลำบากเฮียเรนหรอก เดี๋ยวรักมาทำที่โรงพยาบาลเอง เขาให้บัตรนัดไว้แล้ว” เธอเอ่ยออกไปด้วยความเกรงใจ ความหวาดกลัวในท่าทีคุกคามของเขาเมื่อสักครู่นี้หายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

“ไม่ลำบาก พี่เต็มใจ แต่ถ้ารักไม่ทำตาม…”

“เฮียเรนจะฟ้องเฮียใช่มั้ย เลิกเอาเรื่องเฮียมาขู่รักสักที แล้วถ้าไม่อยากทำ ไม่อยากดูแล ก็ไม่ต้องกลัวเฮียด่า เดี๋ยวรักไปคุยกับเฮียเอง รักโตแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาดูแลเหมือนตอนเด็กๆ ” แรกรักเริ่มมีอารมณ์กรุ่นๆขึ้นอีกครั้ง หลังจากโดนคนตรงหน้าเอาเรื่องจะฟ้องพี่ชายมาขู่ตลอด

ทิวานิ่งไปครู่นึง ก่อนจะมองมายังคนตัวเล็กที่นั่งทำหน้ามุ่ยอยู่ เขากวาดสายตามองเธอ ก่อนที่จะส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้

“อืม ไม่เด็กแล้วจริงๆ” 

คราวนี้กลายเป็นแรกรักเองที่รู้สึกร้อนๆหนาวๆ เธอเอื้อมมือไปคว้าเอาเสื้อกาวน์ของเขามาคลุมทับเสื้อเกาะอกสีดำของเธอทันที เรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากคนตรงหน้าอย่างห้ามไม่ได้

“ไม่เห็นขำตรงไหนเลย” เธอเอ่ยออกไป พร้อมค้อนฟ้าค้อนลมไปอีกเสียหนึ่งครั้ง

“ไม่ขำก็ไม่ขำ เพราะพี่ก็ไม่ขำเหมือนกัน ต่อไปห้ามรักแต่งตัวแบบนี้อีก” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ทำไมรักจะใส่ไม่ได้ นี่มันชุดหลีดนะเฮียเรน ใครๆเขาก็ใส่กัน” เธอแย้ง

“ก็ให้คนอื่นใส่ไป แต่พี่ไม่ให้ใส่ พี่ไม่ชอบ”

“ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย ถ้าเฮียเรนไม่ชอบก็อย่าดูสิ ไม่ได้บังคับให้ดูสักหน่อย”

“ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบดู แต่ไม่ชอบให้คนอื่นดู พี่หวง ถ้าอยากใส่ก็ใส่ให้พี่ดูคนเดียวพอ” เขาพูดพร้อมส่งสายตาวิบวับมาให้ ทำเอาคนฟังถึงกับหูอื้อตาลายไปชั่วขณะ

“เฮียเรนไม่มีสิทธิมาบังคับรัก” เธอยังคงดื้อดึงต่อ 

“ตอนนี้ยังไม่มี เเต่เดี๋ยวอีกหน่อยก็มี” พูดจบ เขาก็ถือวิสาสะก้มหน้ามาใกล้ๆ ก่อนจะกักขังเธอด้วยวงแขนแกร่ง ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดตรงข้างแก้ม ทำเอาใจเธอเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ

“เฮียเรนพูดอะไรไม่รู้เรื่อง” เธอก้มหน้าหลบสายตา ทว่าปากก็ยังไม่ยอมหยุดบ่น

“ไว้อีกสักหน่อย รักก็รู้เรื่องเอง แต่พี่ห้ามจริงๆนะ ถ้ารักขัดคำสั่ง พี่จะ…”

“ทำไม เฮียเรนจะฟ้องเฮียหรอ รักไม่กลัว…”ท้ายประโยคเธอเงียบหายไป เพราะถูกปิดด้วยริมฝีปากของคนตรงหน้า ทิวาอ้อยอิ่งอยู่สักระยะ ก่อนจะยอมถอนจูบออกมา

“ถ้ารักยังดื้อ รักจะโดนแบบเมื่อกี้อีก พี่ไม่ได้ขู่ เพราะพี่ทำจริง ไม่เชื่อลองดูเลยก็ได้” ไม่ใช่แค่พูด แต่เขาก้มหน้าลงมาอีกครั้ง กลายเป็นแรกรักเองที่ต้องรีบผลักอกห้ามเอาไว้

“อย่านะเฮียเรน”

“อ้าว ไม่เถียงต่อแล้วหรอ พี่กำลังอยากทำโทษเด็กดื้อเลย” เขาเย้าต่อ

“รักอยากกลับคอนโดแล้ว เฮียเรนขับรถไปเลย” เธอไม่ตอบ แต่เลือกที่จะเปลี่ยนเรื่องแทน

“รับทราบครับ จะขับให้นิ่มที่สุดในโลกเลย” เขาอมยิ้ม แอบมองเสี้ยวหน้าของคนตัวเล็ก แม้จะอยู่ในความมืด แต่แก้มใสที่ซับสีเลือดก็ดูกระจ่างอย่างเห็นได้ชัด 

วันนี้เขาคงรุกเธอมากเกินไป เดี๋ยวคนตัวเล็กจะหัวใจวายไปเสียก่อน แต่เขาตั้งปณิธานกับตัวเองไว้แล้วว่า ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอห่างตัวอีกแล้ว ไม่มีวัน