ซ่อนรอยรัก...กับดักร้าย

ลำดับตอนที่ #13 : ชัดเจนพอหรือยัง 100%

“เฮียเรน ปล่อยรัก รักจะกลับห้องนอนแล้ว” แรกรักพูดเสียงอ้อแอ้ เมื่อเขาลากเธอมาที่ห้องของตัวเขาไม่ใช่ห้องเธออย่างที่คิดเอาไว้ 

“ไม่ พี่จะให้รักดูหลักฐานนี่ไง จะได้รู้ว่าฝนเป็นน้องสาวพี่จริงๆ พี่ไม่ได้โกหก” เขาพาเธอมายังห้องนอน ก่อนจะหยิบกรอบรูปที่หัวเตียงมาส่งให้ ในรูปมีผู้ชายผู้หญิงหน้าตาดียืนคู่กันอยู่ ข้างๆเป็นเด็กผู้หญิงผมม้ายืนอุ้มตุ๊กตากระต่าย ถัดไปเป็นเด็กผู้ชายที่ตัวโตกว่ายืนยิ้มอวดฟันขาวอยู่ 

“นี่เฮียเรนหรอคะ” เธอชี้ไปยังเด็กผู้ชายที่ยืนยิ้มอยู่

“ใช่ หล่อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยเนาะ ส่วนข้างๆก็ผู้หญิงที่รักเจอนั่นละ ฝนเป็นน้องสาวพี่ อันที่จริงเรามีพ่อคนเดียวกัน” เขาเว้นสูดลมหายใจก่อนจะเริ่มเล่าต่อ

“จริงๆฝนเป็นเด็กน่าสงสาร พอแม่คลอดฝนเสร็จก็เอาฝนมาทิ้งไว้บ้านเรา แล้วก็หายไป ไม่กลับมาอีกเลย ตอนนั้นที่บ้านอึดอัดกันมาก พี่แอบเห็นหม่าม้าร้องไห้ทุกวันเลย ส่วนป๊าก็เอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง ที่บ้านไม่มีความสุขกันเลย แต่ก็ได้ฝนนี่แหละ เป็นกาวใจให้ครอบครัวอีกครั้ง เราตัดสินใจว่าจะลืมเรื่องอดีต แล้วเลี้ยงเขาให้ดีที่สุด แต่ฝนก็ยังรู้สึกผิดตลอดเวลา โตมาเขาเลยชอบบอกคนอื่นว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องมากกว่าจะบอกว่าเป็นน้องสาวพี่ น่าเศร้าเนาะ ขนาดน้องสาวยังไม่ยอมรับ” ท้ายประโยคเขาพูดทีเล่นทีจริง แต่คนฟังกลับแปลความหมายไปว่าเขาเศร้า

แรกรักเอื้อมมือขึ้นมาลูบหลังเขาเบาๆ เธอไม่คิดเลยว่า แค่เรื่องผู้หญิงคนเดียวจะเผลอไปขุดเอาความลับในครอบครัวของเขาออกมาได้ 

“รักขอโทษนะคะ รักไม่น่าอยากรู้เลย รักผิดเอง” เธอเอ่ยก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ โดยไม่รู้เลยว่าคนตัวโตกำลังคิดแผนการร้ายอยู่

“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก เรื่องมันผ่านมาแล้ว ตอนนี้ครอบครัวเราก็มีความสุขดี พี่ดีใจที่ฝนโตมาเป็นเด็กที่มีความสุข แค่นี้ก็พอแล้ว” เขาส่งยิ้มมาให้ ไม่มีแววเศร้าหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย

“เฮียเรน” 

“ครับ พี่โอเคจริงๆ รักอย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แบบนั้นสิ พี่ใจคอไม่ดี” เขายอมรับเลยว่าแพ้น้ำตาของคนตรงหน้าอย่างราบคาบ 

“รักเชื่อเฮียเรนแล้ว ต่อไปไม่ถามเรื่องผู้หญิงคนอื่นแล้ว” แรกรักเอ่ยออกไปอย่างที่คิดจริงๆ ทำเอาคนฟังรู้สึกหัวใจพองฟูขึ้นมาเต็มอก

“รักถามได้ แต่พี่ก็จะตอบคำเดิมว่าผู้หญิงที่อยู่ในใจพี่ มีแค่คนตรงหน้าคนนี้คนเดียว ตกลงเป็นแฟนกับพี่นะครับ” เขาก้มหน้าลงมารอคำตอบ ลมหายใจที่เจือกลิ่นแอลกอฮอลล์ของเขา ทำเอาเธอใจสั่น

“รักเป็นเด็กงอแง เอาแต่ใจนะ เฮียเรนมั่นใจแล้วใช่มั๊ย” เธอถามออกไป ขนาดเธอยังไม่มั่นใจในตัวเองเลย เธอไม่อยากให้เขาและเธอผิดหวัง

“มั่นใจมานานแล้ว” เขาส่งยิ้มตาพราวระยับ ก้มลงมาใกล้จนปลายจมูกคลอเคลียอยู่ข้างแก้วใส

“งั้นก็ตกลงค่ะ” เธอพยักหน้ารับ พวงแก้มซับสีเลือดขึ้นไปอีก จนเขาอดใจที่จะฝังจมูกลงไปเชยชมไม่ได้

“ขอบคุณนะครับ” 

“เฮ๊ยเรนห้ามเปลี่ยนใจแล้วกัน พอแล้วค่ะ” ท้ายประโยคเธอหันไปเอ็ดคนตัวโตที่กลายร่างเป็นปลาหมึกไปเรียบร้อยแล้ว เขาวนเวียนอยู่ที่แก้มใส ก่อนจะปิดประโยคที่ริมฝีบากบางเช่นเดิม 

เขาถ่ายทอดความรู้สึกที่มีทั้งหมดให้เธอรู้ จากที่ตั้งใจจะบอกรักอย่างหวานซึ้งกลับกลายเป็นเร้าร้อนขึ้นเรื่อยๆ เขารับรู้ได้ถึงอาการสั่นน้อยๆของคนในอ้อมกอด แต่เท่านี้ยังไม่พอ เขาอยากสัมผัสเธออีก กว่าเขาจะดึงสติได้ ริมฝีปากบางก็เริ่มบวมเจ้อเพราะแรงอารมณ์เสียแล้ว

“รักรู้มั๊ยว่าทำไมพี่ไม่ยอมให้รักเรียกว่าเฮีย เหมือนคนอื่นเรียก” ถึงจะหยุดการกระทำแต่เขายังคงคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง ลมหายใจเจือกลิ่นแอลกอฮอลล์ของคนตรงหน้าพร้อมกับสัมผัสที่ใกล้ชิดเมื่อสักครู่ ทำเอาแรกรักมึนงง หัวใจเต้นดังราวกลับจะหลุดออกจากอกเสียให้ได้ เธอได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ

“เพราะพี่ไม่ได้อยากเป็นแค่นั้นตั้งแต่แรกไง รักรู้ใช่มั๊ยว่าพี่อยากเป็นอะไร” เขาพูดพร้อมกับดันส่วนแข็งแกร่งที่บอกความรู้สึกของตัวเองให้คนด้านหน้าได้รับรู้

“อือ เฮียเรน รักไม่รู้” แรกรักตอบกลับไปเสียงสั่น พร้อมเบี่ยงหน้าหนีจมูกคมที่คลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้มใส

“แต่พี่อยากให้รักรู้ นี่พี่ต้องอดทนแค่ไหนรักรู้มั๊ย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“รักไม่รู้” 

“แบบนี้ยังไม่รู้อีกหรอ สงสัยต้องปฏิบัติให้ดู” พูดจบเขาก็พลิกร่างเล็กให้เอนตัวไปบนโซฟา ก่อนจะกักเธอไว้ด้วยวงแขนแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ

“เฮียเรน”

“เรียกใหม่ ต่อไปถ้ารักเรียกพี่ว่าเฮียเรน รักจะโดนทำโทษ”

“เฮียเรน เอ้ย พี่เรน อื้อ” ท้ายประโยค โดนปิดไปด้วยริมฝีปากหนาที่เริ่มด้วยความอ่อนโยนก่อนจะร้อนแรงขึ้น เสียจนคนตัวเล็กแทบจะแหลกเป็นจุล จากที่ตั้งใจจะทำโทษคนตัวเล็ก แต่เขากลับโดนมัวเมา จนกลายเป็นเขาที่กำลังถูกลงโทษเสียเอง

“พี่ต้องการเรา” เขาเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่า ปัดนี้ เนื้อตัวของทั้งสองไม่เหลือปราการใดที่กั้นขวางอีกแล้ว มีเพียงความผิดชอบชั่วดีที่ดึงชายหนุ่มเอาไว้ เธอยังเด็กเกินไป เขาไม่ควรเอาแต่ใจตัวเอง แต่เหมือนคนตัวเล็กก็ถูกเขานำพาไปจนสติหลุดลอยแล้วไม่ต่างกัน เขาพยายามขืนตัวด้วยความอดทนครั้งสุดท้าย แต่กลับถูกมือเล็กรั้งไว้เสียก่อน

“พี่เรน รักอยากจูบอีก” 

“ยัยตัวร้าย รู้ใช่มั้ย ว่าพี่จะไม่ยอมหยุดแค่จูบ” เขามองกลับไปด้วยสายตาหวาบหวาม

“ถ้าเป็นพี่เรน รักยอ..” ไม่รอให้พูดจบ เขาก็ปิดริมฝีปากบางด้วยริมฝีปากเขาทันที ความร้อนแรงเริ่มขึ้นอีกครั้ง ทว่ารุนแรงและวาบวามกว่าครั้งแรกมากมายนัก

แรกรักเหมือนผ้าขาว เขาต้องค่อยๆแต่งเติม หากรีบร้อนไป เกรงว่าเธอจะเกินรับไหว ทว่ายัยตัวร้ายกลับไม่ให้ความร่วมมือ เธอเรียนรู้เร็ว รุกเร้า เสียจนเขาเองเสียการควบคุม

“อือ พี่เรน แค่นี้ไม่พอ” แรกรักรุกเร้า เธอต้องการสัมผัสเขามากกว่านี้ ทว่าคนข้างบนกลับไม่ยอมทำตามใจจนต้องเอ่ยออกมา

“พี่รู้ ที่รัก เดี๋ยวจะได้รู้ว่าพี่เก็บกดมากขนาดไหน” ทุกส่วนในร่างกายคนตรงหน้า ไม่มีส่วนไหนที่เขาไม่ได้สัมผัส เสียงครางของร่างเล็กกระตุ้นให้เขาใจสั่นไม่ต่างกัน

“พี่เรน เจ็บ” เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมแววตาที่สั่นระริกเต็มไปด้วยความรู้สึก ทำเอาเขาแทบขาดใจ

“เดี๋ยวมันจะดีขึ้น พี่จะทำให้รัก มีความสุขที่สุด เชื่อพี่สิ” จบประโยค เขาก็พาเธอไปรู้จักโลกใบใหม่ แล้วเธอก็มีความสุขอย่างที่เขาบอกจริงๆ

“ตื่นแล้วหรอครับ”

“เฮียเรนห้ามมองนะ หันไปเลย”

“พี่ว่าเราคุยกันแล้วนะ เรียกแบบนี้ แสดงว่าจำไม่ได้ อยากโดนทำโทษอีกหรอ”

“ไม่นะ ไม่เอาแล้ว พี่เรนหันไปเลย รักอาย”

“ทำไมต้องอายด้วย เมื่อคืนมากกว่านี้พี่ก็เห็นมาแล้ว”

“ไม่ ห้ามมองนะ ไปแต่งตัวเลย รักจะกลับห้องแล้ว”

“ไม่ให้ไป คิดว่ามารังแกพี่ถึงห้อง แล้วจะทิ้งพี่ไปง่ายๆหรอ ใครจะยอม”

“ปล่อยนะพี่เรน รักเหนื่อยแล้ว”

“แต่พี่ยังไม่เหนื่อย อีกตั้งนานกว่าจะเช้า ต่ออีกได้ตั้ง…”

“หยุดพูดเลยนะพี่เรน” แรกรักรีบยกมือขึ้นปิดปากคนลามกตรงหน้า

“โอเค ไม่พูดก็ได้ งั้นทำเลยแล้วกัน”

“อื้อ พี่เรน ตรงนั้นไม่ได้”

กิจกรรมวาดภาพละเลงสีบนผ้าใบสีขาวเริ่มขึ้นอีกครั้ง โดยไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อไหร่ เพราะจิตกรใหญ่ดูเหมือนจะไม่ยอมละมือง่ายๆ และดูเหมือนรูปที่วาดไม่มีวันเสร็จสิ้นเสียด้วย