ซ่อนรอยรัก...กับดักร้าย

ลำดับตอนที่ #12 : ชัดเจนพอหรือยัง 50%

“เฮียเรน ปล่อยรักนะ จะพารักไปไหน รักจะกลับไปหาเพื่อน” แรกรักออกแรงดิ้นเท่าที่เเรงจะมีเหลือ ทว่าไม่สะดุ้งสะเทือนคนตัวโตแม้แต่น้อย 

“อยู่นิ่งๆ รักกำลังทำให้พี่โกรธรู้มั๊ย” เขาพยายามข่มอารมณ์ที่กำลังเดือดปุดๆ เมื่อกี้ที่ได้ยินรุ่นน้องบอกว่ามาจีบหลีดทันตะ เขาก็รู้สึกตะงิดๆในใจแล้ว ยิ่งโทรหาเธอไม่ยอมรับสาย เขายิ่งร้อนรนเข้าไปอีก แล้วพอมาได้ยินว่าเธอจะไปกอดจูบกับผู้ชายคนอื่น ความอดทนของเขาก็หมดลงทันที 

“เฮียเรนโกรธอะไรรัก รักยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย” 

“นี่ยังไม่รู้ตัวอีกใช่มั๊ยว่าทำอะไร” 

“ไม่รู้หรอก แต่ถึงรักจะทำอะไร มันก็ไม่เคยถูกใจเฮียเรนสักอย่างอยู่แล้วหนิ เฮียเรนปล่อยรักได้แล้ว รักจะกลับไปหาเพื่อน” 

“ไม่ปล่อย พี่จะไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง”

 “เฮียเรนปล่อย รักบอกให้ปล่อยยังไงล่ะ” เธอดิ้นหวังให้หลุดจากอ้อมกอดเขา แต่ก็ไม่เป็นผลเช่นเดิม 

“เลิกดิ้นได้แล้วรัก เด็กดื้อจะถูกลงโทษนะ” 

“ไม่กลัว เฮียเรนทำอะไรรักไม่…” ท้ายประโยคเธอถูกกลืนไปในลำคอทันที เมื่อเขาโน้มตัวมาปิดทุกคำพูดของเธอ กลิ่นแอลกอฮอลล์ที่เจืออยู่ในลำหายใจทำให้มัวเมากว่าที่คิด จากสัมผัสที่ละมุนเริ่มร้อนแรงขึ้นจนเธอใจสั่น 

“พี่บอกแล้วนะว่าเด็กดื้อจะถูกลงโทษ เพราะฉะนั้น อยู่นิ่งๆ” พูดจบเขาก็เปิดประตูวางเธอลงตรงตำแหน่งข้างคนขับ จัดการคาดเข็มขัดนิรภัย ก่อนจะย้ายตัวกลับมาประจำตำแหน่งคนขับ 

“รักไม่ใช่สิ่งของนะ ที่เฮียเรนจะจับไปวางตรงไหน ทำอะไรก็ได้” เธอเอ่ยขึ้นอย่างตัดพ้อ น้ำตาที่กลั้นไว้จวนเจียนจะไหลเต็มทน 

“พี่รู้ว่ารักไม่ใช่สิ่งของ ก็รักดื้อ พี่เลยต้องทำโทษไง” เขาพยายามอธิบาย 

“แต่การทำโทษของเฮียคือการจูบ รักรู้นะว่าเฮียเรนไม่ได้คิดอะไร รักพยายามทำความเข้าใจมาตลอดว่าที่เฮียเรนทำแบบนี้ อาจจะเรื่องปกติ เฮียเรนก็คงจะทำแบบนี้กับคนอื่นเหมือนกัน รักพยายามไม่คิดอะไรแล้ว แต่รักก็ทำไม่ได้ รักเจ็บอะ เฮียเรนได้ยินมั้ยว่ารักเจ็บ” ทันทีที่พูดจบ เธอก็ปล่อยโหออกมา ไหล่บางที่สะอื้นไห้ลู่ลงอย่างคนหมดแรง ดวงตาคู่ใสเศร้าเสียจนคนมองเหมือนถูกหมักน๊อคกลางอากาศ 

“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ” เขาเอื้อมมือหมายจะไปคว้าเธอเข้ามาปลอบ แต่คนตัวเล็กกลับสะบัดตัวหนี 

“เฮียเรนไม่ต้องขอโทษรักหรอกค่ะ ถ้าเฮียเรนไม่คิดอะไร ต่อไปแค่อย่าทำแบบนี้ก็พอ ให้เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนก่อนที่จะมาเรียนได้มั๊ยคะ” เธอฝืนยิ้ม โดยไม่รู้เลยว่าภาพนั้นยิ่งบาดใจคนมองมากขึ้นไปอีก

 “มันเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอก” เขาตอบกลับไปนิ่งๆ เธอคงจะรังเกียจการกระทำของเขามากสินะ ถึงได้พูดออกมาแบบนี้ 

“ทำไมล่ะคะ ทำไมจะกลับเป็นแบบเดิมไม่ได้ หรือเฮียเรนเกลียดรัก ไม่อยากดูแลน้องคนนี้เเล้ว” เธอกลั้นใจถามออกไป ใจคิดไปว่าเขาคงผิดหวังที่เธอทำตัวแบบนี้ แม้กระทั่งความเป็นพี่เป็นน้องกัน เขายังมีให้เธอไม่ได้เลย 

“เปล่า พี่ไม่เคยเกลียด แต่พี่รักรักต่างหาก รักแบบหนุ่มสาว ไม่ใช่พี่น้องอย่างที่รักอยากจะให้เป็น” เขาสารภาพออกมา กลายเป็นแรกรักที่ต้องหันไปมองด้วยความตกใจ 

“เฮียเรนพูดว่าอะไรนะ” 

“ตามนั้นล่ะ พี่ขอโทษ พี่ผิดเอง พี่ผิดต่อรักแล้วพี่ก็ผิดสัญญากับพี่นาย”

“สัญญาอะไรหรอคะ” 

“สัญญาว่าจะห้ามให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้รัก ห้ามรักมีแฟนจนกว่าจะเรียนจบไง ทั้งๆที่สัญญาไว้เอง แต่ก็พี่ทำไม่ได้ แย่จริงๆ” 

“นี่เฮียเรนไปสัญญาบ้าบออะไรแบบนั้นกับเฮียเมื่อไหร่ อย่าบอกนะ ว่าที่หายไป ไม่ยอมติดต่อรัก ก็เพราะเรื่องสัญญาบ้าๆนี้” เธอถามออกไปเสียงดังความรู้สึกเสียใจเริ่มกลายเป็นความโกรธ ฤทธิ์แอลกอฮอลล์ในเลือดทำให้เธอกล้าถามสิ่งที่สงสัยออกไป ก่อนที่จะเห็นเขาพยักหน้าตอบกลับมาช้าๆ 

“พี่ขอโทษ พี่รู้ว่าถ้าพี่อยู่ใกล้ๆรัก พี่ต้องห้ามใจตัวเองไม่ได้แน่ๆ พี่ก็เลยคิดว่าจะดูแลอยู่ห่างๆน่าจะดีกว่า จริงๆหลังจากคุยกับพี่นายเรื่องคอนโด พี่ก็ขอย้ายห้องมาอยู่ข้างห้องรัก แอบดูอยู่ห่างๆ จนโชคชะตาเล่นตลกให้พี่เจอกับรักในวันนั้น แล้วความพยายามที่พี่ทำมาทั้งหมดมันก็พัง ยิ่งใกล้กัน ความรู้สึกพี่มันก็ยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้น” 

“เฮียเรน” 

“พี่อยากดูแลรักทุกเวลา อยากเป็นคนซับน้ำตาตอนร้องไห้ เป็นเจ้าของเสียงหัวเราะของรักตอนที่ดีใจ พี่หงุดหงิดทุกครั้งเวลามีผู้ชายมาเกาะแกะ แล้วยิ่งเมื่อกี้ที่รักพูดว่าจะไปจูบคนอื่น พี่ก็หงุดหงิดจนทนฟังไม่ไหว แต่ถ้ามันทำให้รักลำบากใจ พี่ก็ขอโทษด้วยนะ ต่อไปพี่จะไม่ทำอีก” เขาพูดความในใจของตัวเองออกมาจนหมดสิ้น 

“เฮียเรนเลิกขอโทษรักสักทีได้มั๊ย แล้วก็ช่วยฟังที่รักพูดก่อนด้วย” 

“ก็รักบอกให้พี่กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ใช่หรอ พี่เข้าใจแล้ว” 

“รักไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น” 

“รักจะให้พี่ทำอะไร ให้รักสบายใจก็บอกมาเลย พี่จะพยา…” ท้ายประโยคของคนเขาขาดหายไป เพราะคนตัวเล็กโน้มตัวเข้ามาหา ก่อนจะประทับจูบลงบนริมฝีปากหนาเพื่อเป็นการปิดทุกคำพูดของเขาเเทน 

“รัก” เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ ใจเต้นระส่ำจนแทบจะไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกของคนที่โดนขโมยจูบเป็นแบบนี้นี่เอง 

“รักทำโทษเฮียเรนบ้าง โทษฐานคิดเองเออเอง ตั้งแต่ที่ไปสัญญากับเฮียเลย ไปสัญญาอะไรแบบนั้นได้ยังไงกัน รักโตแล้วนะ จะให้เป็นป้าแก่ๆ โสดครองคานจนจบปีหกได้ยังไงกัน แล้วที่เฮียเรนหายไปอย่างนั้น ไม่คิดว่ารักจะเสียใจบ้างหรอ รู้มั้ยว่ารักนอนร้องไห้อยู่เป็นสัปดาห์เลยนะ” 

“พี่ขอโทษ” เขาตอบกลับมาเสียงอ่อยๆ 

“ไม่ต้องขอโทษแล้ว แค่ต่อไปอย่าทำแบบนั้นอีกก็พอ มีอะไรเฮียเรนต้องบอกรัก ห้ามคิดเองเออเอง เข้าใจมั๊ย” 

“เข้าใจครับ”

 “แล้วคิดอะไรก็บอกรักด้วย เพราะรักไม่ชอบคิดเอาเอง เฮียเรนเข้าใจมั๊ย” 

“เข้าใจครับ” เขาตอบกลับไป ก่อนที่จะคิดได้ว่าคนตรงหน้ากำลังอนุญาตให้เขาทำแบบที่ใจคิด แสดงว่าเธอคิดไม่ต่างจากเขาหรอ จังหวะหัวใจที่กลับเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง 

“เฮียเรนไม่มีอะไรจะพูดแล้วใช่มั๊ย งั้นก็กลับกันได้ รักปวดหัวแล้ว อยากนอน” เธอตัดบทเมื่อเห็นเขานิ่งไป 

“เดี๋ยว เรายังคุยกันไม่จบเลย ที่รักพูดทั้งหมดเมื่อกี้ แปลว่ารักอนุญาตให้พี่ดูแลรักได้อย่างที่ผู้ชายคนนึงทำ ไม่ใช่แบบพี่ชาย พี่เข้าใจถูกใช่มั๊ย” 

“อืม” แรกรักตอบกลับไปสั้นๆ พยายามก้มหน้าซ่อนความเขินอาย

“แต่พี่ขี้หึงนะ ต่อไปรักจะไม่มีโอกาสเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นเกินหนึ่งเมตร แล้วถ้ารักผิดกฏ รักจะโดนทำโทษ” เขาพูดพร้อมกับโน้มตัวเข้ามาใกล้ พอความเศร้าหายใจ ท่าทีเจ้าเล่ห์ของเขาก็กลับมาแทนที่ทันที 

“พูดเหมือนตอนนี้เฮียเรนไม่ได้ทำแบบนั้น ก็เป็นเหมือนเดิมนั่นละ อยากทำอะไรก็ทำ” แรกรักเสหลบตา ทำให้ไม่เห็นรอยยิ้มร้ายๆของคนตรงหน้า 

“งั้นขอจูบหน่อยนะ” ไม่รอให้เธออนุญาต ริมฝีปากหนาก็ประทับลงมาขโมยความหอมหวานจากเธอทันที กว่าเจ้าตัวจะพอใจก็ทำเอาคนตัวเล็กหายใจเกือบจะไม่ทัน 

“พี่รักรักนะ เป็นแฟนกันนะครับ” เขามองมาด้วยแววตาสื่อความหมาย ทว่าคำตอบที่ได้จากเธอ ทำเอาเขาใจเสีย 

“ไม่ค่ะ จนกว่าเฮียเรนจะจัดการเรื่องผู้หญิงในสังกัดให้หมดก่อน” แม้เธอจะยอมรู้สึกดีที่เขาคิดตรงกัน แต่ในเมื่อเขายังไม่ลบลายเสือผู้หญิง เธอก็จะไม่ยอมอ่อนข้อให้เด็ดขาด 

“ผู้หญิงที่ไหน พี่มีแค่รักคนเดียว” 

“ก็คุณเจ้าของร้านเค้กที่หอมแก้มเฮียเรนวันนี้ไงคะ” 

“รักเห็นด้วยหรอ” เขาถามด้วยสีหน้าตกใจ

 “ถึงรักจะเมา แต่ก็ไม่ได้ตาบอด นั่นมันกลางร้านอาหารเลยนะ เฮียเรนทำอย่างนั้นได้ยังไง น่าเกลียดที่สุด” แค่คิดภาพตาม เธอก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกจนได้ 

“อย่าบอกนะ ว่ารักเมาเพราะหึงพี่” เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พอจะจับต้นชนปลายหาสาเหตุที่ทำให้คนตรงหน้ากลายเป็นแบบนี้ได้แล้ว 

“ใครว่ารักหึง แค่ไม่ชอบ ถ้าเฮียเรนยังจัดการไม่เรียบร้อย เราก็ยังไม่ต้องคุยกันเรื่องแฟนค่ะ แล้วถ้าระหว่างนี้มีหนุ่มๆเข้ามาแจกขนมจีบ รักก็มีโอกาสคุยกับเขาเหมือนกัน” 

“ไม่ได้นะ” เขาห้ามเสียงเข้ม 

“ได้ยังไงกัน ก็เฮียเรนกับรักยังไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” 

“ก็กำลังจะเป็นอยู่นี่ไง แล้วฝนก็ไม่ใช่ผู้หญิงในสังกัดพี่ ฝนเป็นน้องสาวพี่” เขาพยายามอธิบาย แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าไม่ยอมฟังแม้แต่น้อย

“เฮีนเรนอย่ามาโกหกรักเลย พี่วาบอกว่าเฮียเรนไม่มีพี่น้อง เลยรักพี่วาเหมือนน้องสาวแท้ๆ แล้วจะมีน้องสาวโผล่มาอีกคนได้ยังไง คิดว่าจะหลอกรักยังไงก็ได้หรอ รักไม่เชื่อ” 

“พี่จะทำให้รักเชื่อเอง” พูดจบเขาก็ออกรถมุ่งหน้ากลับคอนโดทันที