ซ่อนรอยรัก...กับดักร้าย

ลำดับตอนที่ #10 : ไม่ชัดเจน 50%

หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเสียเท่าไหร่ เพิ่มขึ้นมาก็เป็นเรื่องที่เขาเทียวรับส่งเธอทุกวัน ทานข้าวเย็นด้วยกันทุกครั้งที่มีโอกาส แถมชอบทำโทษเธอด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเพิ่มมากขึ้นนิดหน่อย จะมีที่ต่างก็เป็นวิธีทำโทษของเขานี่ละที่นับวันยิ่งชวนหัวใจวายมากขึ้นทุกวัน แต่ถ้าหากใครถามว่าเป็นอะไรกัน เธอก็คงตอบไปเหมือนเดิมว่าเป็นพี่น้องกัน

แรกรักเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าสะพายข้าง เขาเพิ่งส่งข้อความมาบอกว่าให้เธอกลับก่อน เพราะเคสผ่าตัดเคสสุดท้ายน่าจะใช้เวลานาน เธอคิดถึงข้อความที่เพิ่งคุยกันแล้วอดอมยิ้มไม่ได้

Rain : วันนี้พี่เลิกช้า รักกลับไปรอพี่ที่คอนโดก่อนนะ

First_love : ได้ค่ะ รักกลับเองได้ เฮียเรนไม่ต้องห่วง

Rain : ก็คนมันห่วงไปแล้ว ไม่ใช่แค่ห่วง หวงมาด้วย

First_love : หวงไร ไม่เห็นมีอะไรน่าหวงเลย

Rain : หวงทุกอย่าง ทุกที่ที่เป็นของพี่

First_love : เฮียเรนกำลังคิดอะไรทะลึ่งๆอยู่ใช่มั๊ย ไปทำงานเลย รักจะเรียนคาบต่อไปแล้ว

Rain : เปล่าคิดสักหน่อย ตั้งใจเรียนนะครับ เจอกันที่คอนโด

เขาส่งสติกเกอร์ทิ้งท้ายมาเป็นรูปหมีในชุดผ่าตัดกำลังทำมือเป็นรูปหัวใจส่งมาให้

“แหมๆ ใครส่งข้อความมาหรอ ทำไมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว” ต้นจีบปากจีบคอเอ่ยทัก ทำเอาแรกรักเลิกสนใจโทรศัพท์กลับมาสนใจเพื่อนตรงหน้าแทน

“เปล่าสักหน่อย”

“โกหกไม่เนียนเลย ถ้าให้ฉันเดา คงไม่พ้นพี่หมอหวานใจแกแน่ๆ ใช่มั๊ย” มะยมเอ่ยขึ้นสมทบ

“โกหกอะไร ไม่ได้โกหกสักหน่อย แล้วเฮียเรนก็ไม่ใช่หวานใจด้วย นั่นพี่ชาย”

“หรอ”เพื่อนสองคนตอบกลับมาพร้อมกันเสียงดังฟังชัดเสียจนแรกรักตกใจ

“ทำไมแกต้องเสียงดังกันด้วย”

“ฉันละเบื่อจริงๆ ตอบเป็นนิยายเลยนะแก พี่น้องกันบ้านไหน เขาเทียวรับเทียวส่ง คุยกันทุกวันแบบนี้ แถมทำตาเขียวมองพวกผู้ชายที่แอบมองแกอีก พี่ชายแบบไหนกัน หาให้ฉันสักคนสิ”

“ก็ไม่รู้เหมือนกัน จะให้ฉันตอบแบบไหน ก็ไม่เห็นเขาจะพูดอะไรเลย” แรกรักนึกไปถึงใครบางคน ถึงจะคอยหยอดคำหวาน ทว่าเอาจริงๆแล้ว เขาไม่เคยเปิดเผยความในใจให้เธอรู้เลย อย่าถามเรื่องขอเลื่อนสถานะเลย แค่บอกรักเธอยังไม่เคยได้ยิน แล้วอย่างนี้จะให้เธอบอกคนอื่นว่ายังไง เพราะขนาดตัวเธอเองยังไม่รู้เลยว่า เธออยู่ในสถานะอะไร

“แกหมายความว่ายังไง”

“อย่าบอกนะว่าพี่เรนยังไม่ได้ขอแกเป็นแฟน”

แรกรักพยักหน้าตอบกลับไปพร้อมถอนหายใจดังๆหนึ่งที

“อย่าว่าเขาเลย ขนาดฉันเอง ฉันยังไม่แน่ใจเลยว่าตัวเองรู้สึกยังไง”

“แฟนคนแรกสินะ ไหนกูรูต้น แกช่วยเพื่อนหน่อยสิ” มะยมสะกิดเพื่อนสาวที่ผ่านสนามรักมาอย่างโชกโชน ถึงแม้จะไม่เคยรบชนะเลยก็ตาม

“อะแฮ่ม เริ่มจากตัวแกก่อนเลย แกรู้สึกยังไงกับเขา”

“ก็รู้สึกดี” แรกรักนิ่งก่อนตอบกลับไป

“ไม่เอาแค่นั้นสิ อย่างเช่น มองตาแล้วใจสั่น ไม่ได้เจอนานๆก็คิดถึง หรือเวลาเห็นเขาอยู่กับคนอื่นแล้วรู้สึกไม่พอใจ รู้สึกเศร้าเวลาที่เขาไปกับคนอื่น อย่างนี้ มีบ้างมั๊ย”

“ก็มีบ้าง”

“งั้นก็แสดงว่าแกชอบเขาแล้วล่ะ”

“ชอบหรือไม่ชอบ มันจะสำคัญอะไร ถ้าฉันรู้สึกคนเดียว เลิกพูดเถอะ ฉันไม่อยากคิดแล้ว”

“เลยเศร้าเลย เลิกพูดก็ได้ ไหนๆวันนี้แกก็ว่างแล้ว ไปกินข้าวกันมั๊ย” ต้นรีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นเพื่อนเริ่มเข้าโหมดเศร้า

“เอาดิ มะยมไปด้วยกันมั๊ย” แรกรักหันไปถามเพื่อนอีกคน

“ไปๆ แต่เดี๋ยวแอบขออนุญาตป๊าก่อนนะ” พูดจบมะยมก็ปลีกตัวไปคุยโทรศัพท์ทันที

หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ก็มาเจอกันที่ร้านอาหารกึ่งผับที่อยู่ไม่ใกล้จากมหาวิทยาลัย ถึงแม้แผลที่เท้าของแรกรักจะตัดไหมไปแล้ว แต่เวลาเดินเยอะๆก็ยังมีอาการเจ็บอยู่ เฮียเรนเลยถือโอกาสออกคำสั่ง ยังไม่ยอมให้เธอขับรถ เธอเลยติดรถมากับมะยมแทนที่จะขับรถมาเองเหมือนเคย

“พวกแก ทางนี้” เสียงต้นตะโกนเรียกจากโต๊ะมุมสุดของร้าน

“แกมาเร็วกว่าที่คิดนะ” มะยมแซวเพื่อนก็จะทิ้งตัวลงนั่งข้าง

“ปกติฉันก็มาตรงเวลาตลอด”

“หรอ” เสียงสองสาวเอ่ยพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ทำเอาเจ้าของฉายา เจ้าชายสายเสมอ ถึงกับค้อนฟ้าค้อนลม

“ว่าแต่แกคิดยังไงถึงชวนมาร้านนี้” แรกรักมองไปรอบๆ ร้านตกแต่งด้วยสไตล์เรียบง่าย มีเวทีสำหรับเล่นดนตรีสด คนในร้านยังไม่หนาแน่นมาก อาจเป็นเพราะเวลานี้ยังหัวค่ำอยู่

“เปล่า ก็ชวนพวกแกออกมาเปิดหูเปิดตาบ้าง ที่นี่มีดนตรีสดด้วยนะ เดี๋ยวสักสองทุ่มน่าจะเริ่มเล่นแล้ว” ต้นชี้ไปยังเวทีที่อยู่ตรงหน้า

“ดีเลย ไม่ได้ดริ้งมานานแล้ว วันนี้ขอจัดเต็มสักหน่อย” แรกรักพูดอย่างอารมณ์ดี

“จัดไป น้องครับ ขอเมนูด้วยครับ” ต้นหันไปเรียกพนักงาน

อาหารทยอยมาเสิร์ฟบนโต๊ะ พร้อมกับแขกในร้านที่เริ่มหนาแน่นขึ้น ไม่นาน โต๊ะทุกโต๊ะในร้านก็ถูกจับจองจนเต็มหมด นักดนตรีทยอยมาจัดของบนเวที ไม่นาน เสียงดนตรีโฟร์คซองจังหวะช้าๆก็ดังขึ้น

“เพลงเพราะดีจัง” แรกรักเอ่ยขึ้นพร้อมกับยกเครื่องดื่มสีหวานขึ้นดื่ม

“บอกแล้วว่าเพลงดี แกอย่าดื่มเยอะนะ ฉันขี้เกียจลากกลับ” ต้นพูดพร้อมยกแก้วของตัวเองบ้าง

“บอกตัวเองก่อนเถอะ ฉันไม่เมาง่ายๆหรอก” แรกรักยิ้ม ปล่อยตัวให้ซึมซับกับเสียงดนตรีอีกครั้ง ก่อนจะถูกเรียกด้วยเสียงของเพื่อนตรงหน้า

“เฮ้ยแก นั่นมันพี่เรนหรือเปล่า” ต้นชี้ไปยังผู้ชายร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ดูเด่นมาแต่ไกล

“ไหน” แรกรักมองไปยังทิศทางที่เพื่อนชี้ ใช่เขาไม่ผิดแน่ๆ แต่ไหนเขาบอกเธอว่าเสร็จเคสช้า แล้วทำไมมาโผล่ที่ร้านนี้ได้

“ใจเย็นนะแก เขาอาจจะมากินข้าวกับเพื่อนหลังเสร็จเคสก็ได้” มะยมที่สติดีที่สุดเอ่ยปากเตือนเพื่อน เมื่อเห็นแรกรักลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินไปยังทิศทางที่ใครบางคนยืนอยู่

“อืม แค่ไปทักทายเฉยๆ เดี๋ยวกลับมา”