คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ท่ามกลางการหลับไหลในราตรีกาลที่เงียบสงบ หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีเงินพลิ้วไหวคนหนึ่งกำลังวิ่งล้อแสงจันทร์อยู่ ณ.บนพื้นหญ้าภายใต้ท้องนภาที่ดับมืด เธอยังคงวิ่ง วิ่งอยู่ท่ามกลางเสียงกรนที่ดังอื้ออึงออกมาจากบ้านเรือนที่วิ่งผ่านหลังแล้วหลังเล่า ดวงตาสีม่วงส่องประกายคล้ายอัญมณีที่งามล้ำอย่างอเมทิสต์กำลังจ้องตรงไปข้างหน้าด้วยเจตจำนงที่มุ่งมั่น แน่นอนว่าการวิ่งของเธอตอนนี้นั้นมีเป้าหมาย แต่เป้าหมายนั้นคือที่ไหนล่ะ?
เธอยังคงวิ่งต่อไปอย่างเงียบๆ ริมฝีปากบางหยักสีชมพูระเรื่อนั้นยังคงปิดสนิทเป็นเส้นตรงไม่มีวี่แววจะเปิดเพื่อเปล่งเสียงใดออกมาแม้แต่น้อยขณะที่ใบหน้ารูปไข่กระจ่างใสไร้รอยตำหนิยังคงไม่สะท้อนอารมณ์ใดออกมาให้เห็นนอกจากความนิ่ง เงียบและเฉียบขาด แต่ใบหน้านั้นกลับชวนน่าหลงไหลจนลืมไม่ลง แต่แล้วเธอก็หยุดวิ่ง เมื่อพบกับสิ่งกีดขวาง ไม่ซิ! ต้องบอกว่าถึงที่หมายถึงจะถูก สิ่งที่ขวางอยู่ตรงหน้าเธอก็คือคฤหาสน์หลังงามของตระกูลขุนนางชื่อดังคนหนึ่ง ที่นี่คือ 'คฤหาสน์ของดยุคไอเซนทาม'
เธอแหงนหน้าขึ้นมองไปยังหน้าต่างห้องที่ดับไฟมืดสนิทที่อยู่ไม่ไกลจากสายตาก่อนจะค่อยๆเดินถอยหลังแล้วเริ่มวิ่งอีกครั้ง เธอวิ่งขึ้นกำแพงด้วยสองขาก่อนจะคว้าขอบหน้าต่างไว้ด้วยสองมือแล้วห้อยต่องแต่งอยู่ตรงนั้น ซักพักแขนที่เล็กเรียวก็ค่อยๆดึงร่างอันผอมบางของตนเองขึ้นไปสู่หน้าต่าง เธอกรอกสายตามองเข้าไปในความมืดที่อยู่เบื้องหน้าก่อนจะค่อยๆปีนป่ายจนเข้ามาในห้องได้สำเร็จ จากนั้นเธอก็ค่อยๆสืบเท้าเข้าไปตรงเตียงนอนมโหฬารที่ถูกครอบครองไว้โดยบุรุษอ้วนพีคล้ายหมูตัวหนึ่ง หมูตัวนั้นก็คือเจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้ หรือที่ใครๆรู้จักกันดีในนามของดยุคไอเซนทามนั่นเอง
หญิงสาวค่อยๆปัดมือไปมาอยู่ตรงใบหน้าร่างที่หลับตาพริ้มในผ้าห่มหนานุ่มนั้นเชื่องช้าและแผ่วเบา
"หลับสนิทซินะ" เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อไม่พบการตอบสนองใดๆของอีกฝ่าย
เมื่อเห็นว่าเขาหลับสนิทดีเธอก็ถอนใจโล่งอกแล้วมองดูรอบๆห้องอย่างถี่ถ้วน ภายในความมืดนั้นเธอก็เห็นอะไรบางอย่าง บางอย่างที่เธอต้องการ บางอย่างที่เธอปรารถนา บางอย่างที่นำพาเธอมาอยู่ที่นี่
หญิงสาวค่อยๆก้าวท้าว เธอเดินเข้าไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนตอนนี้เธอก็มายืนอยู่ตรงหน้าสิ่งที่ต้องการแล้ว เธอค่อยๆเอื้อมมือไป แต่ทว่า
"แกเป็นใคร"
น้ำเสียงเข้มๆที่แฝงไว้ด้วยความไม่พอใจอย่างยิ่งดังขึ้นขณะที่หญิงสาวก็สัมผัสได้ถึงปลายดาบที่แทงหลังเธอขณะที่เธอเผลอตัวขยับกาย
มันคือเสียงของเจ้าของห้องหมูตอนที่เธอคาดว่าเขาน่าจะนอนหลับสนิทไปแล้วนั่นเอง ดูท่าเขาจะไม่ค่อยอยากต้อนรับผู้มาเยือนเท่าไหร่นัก ก็แหงล่ะ เธอดันมาตอนกลางดึกขนาดนี้แถมยังเข้าทางหน้าต่างอีก แน่นอนว่าเขาต้องโกรธมากอยู่แล้ว บางทีถ้าเธอเข้ามาทางประตูเขาอาจจะไม่โกรธขนาดนี้ก็ได้ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ
"ฉันคือเอลวี่ เจมส์ " เธอตอบด้วยน้ำเสียงเย็นวาบราวกับมีไอเย็นลอยออกจากปากขณะพูด
เมื่อลองกรองชื่อที่หญิงสาวขานบอกมาดยุคไอเซนทามก็มีสีหน้าซีดเผือดเลือดหายไปโดยพลัน ทันใดนั้นเทียนไขที่ดับสนิทก็ติดไฟอย่างไร้สาเหตุทำให้ทั่วทั้งห้องสว่างไสวขึ้น ในตอนนั้นเองหญิงสาวที่ถือจังหวะที่ไอเซนทามกำลังตกใจหมุนตัวหันใบหน้าที่งดงามจนยากหาที่เปรียบมาแล้วยิ้มบางๆให้แก่ไอเซนทามอย่างน่าขนลุก ไอเซนทามคงจะมีความสุขไม่น้อยหากได้พบรอยยิ้มของเธอที่ไม่ได้อยู่บนใบหน้าที่ตายด้าน ใบหน้าของนักฆ่าสาวผู้โด่งดัง ใบหน้าของเอลวี่ เจมส์
ไอเซนทามพิจารณามองร่างที่อยู่เบื้องหน้าอีกครั้ง รูปร่างที่อรชรมีทรวดทรงโค้งเว้าดั่งรูปสลัก ดวงหน้าที่ไม่สื่ออารมณ์ใดๆให้เข้าใจ แม้ไอเซนทามจะไม่เคยพบหน้าคาดตาเธอมาก่อนแต่ดูจากลัษณะที่ตรงตามคำล่ำลือ มิหนำซ้ำร่ายกายที่ไร้บาดแผลนั้นเธอคงจะเป็นเอลวี่ เจมส์ตัวจริงไม่ผิดแน่ เพราะคนสามารถบุกเข้าห้องเขาโดยผ่านกับดักที่สวนและสุนัขล่าเนื้อนับหลายสิบตัวที่อยู่บนสนามหญ้าแล้วยังจะองครักษ์ฝีมือดีที่เขาว่าจ้างไว้คอยคุ้มกันอีกหลายคนโดยไม่มีแม้แต่บาดแผลหรือเสียงการต่อสู้ใดๆเลยแบบนี้
"นี่น่ะเหรอ เอลวี่ เจมส์"
ไอเซนทามคิดในใจก่อนดึงสติกลับมาแล้วพบว่าที่หน้าผากของเขาตอนนี้กำลังชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ไหลรวมตัวกันอยู่ แถมมือของเขาก็เริ่มสั่นเทาขึ้นอย่างน่าสมเพศ
เอลวี่ก็ค่อยๆหรี่ตามองปลายดาบที่กำลังจ่อคอตนเองอยู่ ทว่าชั่วพริบตาที่ดยุคพับเปลือกตาลงเอลวี่ก็ดึงดาบมหึมาที่ห้อยอยู่ข้างเอวปัดดาบของไอเซนทามลอยละลิ่วปักลงกลางเตียงฉับพลันจากนั้นก็เปลี่ยนจากผู้ถูกกุมชะตาชีวิตมาเป็นผู้กำชะตาชีวิตขึ้นเสียเอง
"ธะ..เธอ ต้องการอะไร" ไอเซนทามเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่น เขายกสองมือขึ้นเหนือหัวแล้วเหล่ตามองปลายดาบที่กำลังจ่อคออยู่แล้วลมหายใจก็เริ่มติดขัด เอลวี่มองเขา มองใบหน้าที่ขลาดกลัวจนแทบเป็นลมนั้นแล้วค่อยๆกล่าว
"ฉันต้องการดวงใจของท่านไงล่ะ ท่านดยุคไอเซนทาม"
ความคิดเห็น