คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter4 - ขอบคุณนะ
ㄨ B A D P E R
S O N ㄨ
≡ chapter 4 – ขอบคุณนะ ≡
แสงอาทิตย์ที่สอดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง
เป็นเหมือนสิ่งที่บอกว่าตอนนี้เข้าสู่วันใหม่แล้ว ทันทีที่ขยับตัว
ความรู้สึกปวดร้าวที่หลัง ที่ขา ก็ได้แทรกเข้ามา
ทำให้ฮยอกแจต้องหยุดและนอนนิ่งๆอยู่ในท่าเดิม ตอนเช้าตื่นนอนเคยมั้ยครับที่ไม่อยากลุกไปไหน
แต่อยากนอนหลับตาอยู่แบบนั้น วันนี้จะซวยเหมือนวันนั้นอีกป่ะว่ะ?
"โอ๊ยยยย"
กูว่าซวยอีกเหมือนเดิมแหละ -.-
ขยับตัวก็ปวดจนต้องร้อง พอร้องก็คือการขยับปากดันแสบแผลที่หน้าอีก ทรมาน
ตาเล็กๆ2ข้าง ค่อยๆหยีขึ้นมาเหลือบไปมองนาฬิกาตรงผนังห้อง โดยที่ร่างยังคงนอนนิ่งๆ 09.00น. วันอาทิตย์ ดีนะที่วันนี้เป็นวันอาทิตบ์ หลังจากเมื่อวันศุกร์ที่ซีวอนพาไปหาหมอ เมื่อถึงโรงพยาบาลก็มีพยาบาลเข้ามาทำแผล และให้นอนพัก 1 คืน เพราะตอนเช้าจะพาไปเข้าเอ็กซเรย์กระดูก ฮยอกแจเพิ่งจะได้กลับบ้านมาเมื่อวานเย็นๆ ผลออกมาไม่พบกระดูกหัก ถือว่าโชคดีไป แล้วก็ไม่ถูกแม่บ่นด้วย แม่กลับบอกว่ารู้สึกผิดด้วยซ้ำที่โทรให้รีบกลับ เลยต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
"ขึ้นไปนอนพักเหอะลูก เดินไหวมั้ย มาๆเดี๊ยวแม่พาขึ้นไป"
"คยูลูก
เอาโจ๊กขึ้นไปให้พี่เขาเร็ว"
"ฮยอกแจกินไม่ได้เรียกแม่นะ
แต่แม่ทำแบบละเอียดที่สุดให้ลูกเลยนะ"
ประมาณนี้ที่แม่ทำให้เขารู้ว่าแม่เป็นห่วงเขา
แม่น่ารักที่สุดเลยอ่ะ หลังจากที่แม่ให้มาพัก ฮยอกแจก็พักจริงๆ
เพราะนอนทั้งวันยาวๆ การขยับร่างกายมีแค่เข้าห้องน้ำ กินน้ำ ลุกไปกินโจ๊ก
เหมือนผู้ป่วยติดเตียงสุดๆ แต่ก็สบายสุดเช่นกัน 55555 เมื่อนอนตั้งหลักและคิดอะไรไปเรื่อยได้สักพัก
เริ่มรู้สึกว่าถ้ามึงยังนอนต่ออยู่แบบนี้อาจจะเป็นแผลกดทับได้
และแม่อาจคิดว่าลูกกูช้ำในตายไปแล้วรึป่าว
ก็ควรจะลุกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าและลงไปข้างล่างได้แล้ว ความคิดจบ
ร่างบางค่อยๆขยับพาตัวเองลุกขึ้นนั่งช้าๆ อันที่จริงเขาไม่เป็นอะไรมากเลย
มีเพียงแผลพกช้ำทั่วร่างกาย ที่เดินผ่านกระจกทีไรแทบอยากจะเอาหัวโขกกระจก
สภาพเหมือนยักษ์เขียวเลย ตัวเขียนเป็นจ้ำๆหมด (ไม่มากหรอ5555 ฮรืออออ)
‘แม่บอกให้นอนพักไปไง ยังจะเดินลงมาอีก ไหวแล้วหรอ’
ทันทีที่ผมก้าวขาลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย แม่ก็สาดคำพูดมาเป็นชุดทันที
ผมเดินกระเพกๆเข้าไปกอดแม่
‘ขอบคุณนะครับแม่ ผมไม่เป็นไรแล้ว’
ผมรู้ว่าแม่ต้องตกใจและเป็นห่วงผมมากแน่ๆ
ตอนได้รู้ข่าวบวกมาเห็นสภาพผมมอีก ก็แน่สิ
เกิดมาบู๊สุดในชีวิตผมก็แค่ตอนที่ต่อยแย่งของเล่นกับเพื่อนตอน ป.2 มั้ง 555555
โฮ่งๆๆ
เสียงไอ่ฟู่หมาแก่ที่บ้านผมเห่าขึ้นเป็นที่รู้กันว่ากำลังมีใครมาบ้านนั่นเอง
‘กลับมาแล้วคร้าบบบ แม่หวัดดีครับ
อ้าว พี่นึกว่านอนตายไปแล้ว’
ครับคยูฮยอนไอ่ตัวแสบน้องผมเอง ดูมันทักทายผม เห็นมันกวนๆแบบนี้ แต่จะแอบกระซิบบอกว่าตอนผมกลับมาจากโรงพยาบาลแรกๆ มันเป็นเบ๊ผมเลยนะ ใช้ได้ทุกอย่าง คนรับใช้ผมดีๆนี้เอง
‘นี้คยูฮยอนพูดกับพี่เขาดีๆหน่อยสิ’
‘นี้ดีสุดแล้วนะแม่ เนอะๆพี่’
แม่มองหน้าผม
ผมได้แต่ส่ายหน้าพร้อมทำหน้าเอือมๆให้ แม่ขำขึ้นมาเบาๆ ผมอมยิ้มตาม คือเราอยู่กันแค่
3
คนมาตั้งแต่คยูได้ขวบกว่าๆแล้วครับ พ่อพวกเราเสียชีวิตในหน้าที่จากการไปปฏิบัติภารกิจจับพวกลักลอบส่งยาเสพติดแถบชายแดน
พ่อผมอ่ะเท่ที่สุดเลยนะ แม่เล่าให้ฟังว่าพ่อเหมือนเป็นฮีโร่เลย ทุกครั้งที่แม่เล่าเรื่องพ่อ
แม่ก็ดูภูมิใจทุกครั้งจนผมรู้สึกได้ หลังจากพ่อเสียครอบครัวก็ได้รับเงินมาก้อนนึง
แม่เลือกลงทุนเปิดร้านขายต้นไม้เล็กๆน่ารักๆที่บ้าน
ถือว่าเป็นอาชีพที่เลี้ยงผมให้โตมาได้จนถึงทุกวันนี้ด้วย แม่เลี้ยงพวกเราคนเดียวมาด้วยความเข้าใจ
พวกเราจึงเข้าใจกันหมด แม่เข้าใจและรู้นิสัยผมและคยู คยูก็เข้าใจว่าพูดยังไงผมก็ไม่โกรธ
ผมก็เข้าใจว่ามันปากดีก็เลยไม่โกรธครับ 55555
≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡≡
‘ไปโรงเรียนไหวใช่มั้ย
หยุดสักวันก็ได้นะไม่เป็นไรหรอกลูก’
‘ไหวครับแม่ ผมยังเป็นวัยรุ่นอยู่นะ
ร่างกายแข็งแรง ฟื้นไวจะตายยย’
‘อ่าๆตามใจ แล้วไปยังไงเนี่ย รถเมจะไปโหนไหวหรอ
เอามอไซต์ขับไปไวมั้ยแต่ก็น่าจะดีกว่ารถเมนะ’
‘อ่อ วันนี้เดี๊ยวซีวอนมารับ อ่ะ!นั้นไงมันมาแล้ว’
ยังไม่ทันจบบทสนทนาดี รถตู้คันหรูของไอ่วอนก็มาจอดเทียบหน้าร้านผม
พร้อมกับมันเปิดประตูเลื่อนลงมา หน้าตายิ้มแย้มสดใสสมกับเป็นซีวอน
อารมณ์ดีมากมั้ยมึง
‘แม่สวัสดีครับ ‘
แม่ยิ้มแย้มและรับไหว้มัน
‘แม่ฝากฮยอกแจด้วยนะซีวอน’
‘แม่ไม่ต้องห่วงเลยครับ
ฮยอกแจจะไปถึงโรงเรียนโดยไม่ได้รับการกระทบกระเทือนใดๆแน่นอน ฮ่าๆๆๆ’
อารมณ์ดีตลอด
=
= ผมสวัสดีแม่และเดินออกไปขึ้นรถหรูของมัน
โดยไม่ลืมแวะลูบหัวไอ่ฟู่ก่อน คนขับรถมันโค้งให้ผมเล็กน้อยเมื่อผมเข้าไปนั่งในรถ ผมรีบยกมือไหว้ทันที
ที่หลังไม่ต้องก็ได้ครับลุง
25%
เดี๊ยวมาต่อนะคะ
ความคิดเห็น