ตำนานรักปรัมปรา ที่ไม่ธรรมดา

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2

บทที่ 2

รุ่งอรุณวันใหม่พระอาทิตย์ดวงแดงกลมโตปริ่มขอบฟ้า  สวนหย่อมภายในปราสาทจำลองสภาพธรรมชาติออกมาได้อย่างน่ารื่นรมย์  เสียงนกขับขาน  เสียงลำธารสายเล็กๆไหลเอื่อย  เจ้าชายเตรียมสัมภาระอย่างลวกๆ  และสวมชุดชาวบ้านธรรมดา  เขาออกมาฝึกดาบไม้ตั้งแต่เช้า  ขณะกวัดแกว่งก็จินตนาการว่ากำลังต่อสู้กับคู่ต่อสู้  เวลาผ่านไปสักพักคู่ต่อสู้ของเขาก็มาถึง

“นึกว่าท่านจะไม่กล้ามาเสียแล้ว”เจ้าชายพูดอย่างยิ้มแย้มโดยไม่หันไปมองบุคคลที่เพิ่งมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังของเขา

“ท่านเสียแรงฝึกซ้อมไปมากแล้ว พักเสียก่อนเถอะ”ขุนศึกแนะนำ

“ไม่ดีๆ”เจ้าชายส่ายหน้า “เดี๋ยวท่านจะหาว่าข้ารังแกคนแก่ผู้โรยแรง”

“ได้ข่าวว่าเจ้าชายจะออกเดินทางไปช่วยเจ้าหญิง  ข้าขอแสดงความยินดี”ขุนศึกค้อมตัวลง

“ท่านขุนศึก  ท่านช่วยอวยพรให้กับเราด้วย”เจ้าชายขอ

“อีกสามวันค่อยอวยพรไม่ดีกว่าหรือพะย่ะค่ะ”

“ช่างมันเถอะ”เจ้าชายยักไหล่

“เจ้าชาย  ข้าเข้าใจความคิดของท่านดี”ขุนศึกยิ้มออกมาอย่างคนรู้ทัน “เพราะฉะนั้นวันนี้ข้าจะไม่ยอมให้ท่านผ่านออกไปเด็ดขาด”

ขุนศึกเงื้อดาบไม้รี่เข้าหาทันที  กระหน่ำฟาดใส่อย่างหนักหน่วง  เจ้าชายหันหลังกลับมากวัดแกว่งดาบป้องกันอย่างทุลักทุเล

“โอ๊ะ! เรี่ยวแรงผิดกับเมื่อวานลิบลับเลยนะท่านขุนศึก” เจ้าชายแซว

แต่ขณะที่ขุนศึกกำลังโหมกระหน่ำโจมตีอย่างดุดัน  แทนที่เจ้าชายจะออกแรงต้านกลับโอนอ่อนไปตามแรง  แรงที่ขุนศึกโจมตีถูกสลายไปกับการเบี่ยงเบนทิศทาง  จากนั้นเจ้าชายก็ควงดาบเป็นวงกลม  ดาบของขุนศึกราวกับว่าถูกดาบของเจ้าชายชักนำไป  ขุนศึกจึงออกแรงกระชากดาบให้หลุดจากวงกลม  เจ้าชายวกดาบไปดักแล้วสะบัดข้อมือ  ดาบของขุนศึกจึงหลุดจากมือลอยละลิ่ว

“ข้าแพ้อีกแล้ว”ขุนพลพูดเสียงอ่อน

“เมื่อครู่ท่านใจร้อนจะพิชิตเราเกินไป”เจ้าชายวิจารณ์พร้อมกับรอยยิ้ม  โยนดาบไม้ในมือทิ้ง

“ข้าห้ามท่านไม่ได้แล้วเจ้าชาย  หลังจากที่ท่านออกจากกำแพงเมืองไปแล้วอาจจะต้องเจอกับภัยอันตรายนาๆชนิด  ขอให้ท่านระวังตัวให้ดี”

“ได้ยอดขุนศึกอย่างท่านเป็นอาจารย์  ข้าไม่กลัวใครแล้ว”เจ้าชายพูดพลางเดินไปตบไหล่ขุนศึก

“ข้ารู้ว่าวิชาการต่อสู้ของท่านยากจะหาผู้ใดเทียบ  แต่จุดอ่อนของคนเก่งก็คือความประมาท”

“เรื่องนี้คงต้องให้บาดแผลเป็นสิ่งสอนเราเอง”สายตาของเจ้าชายเหม่อมองไปยังภูเขาซึ่งเห็นอยู่ไกลลิบนอกกำแพงเมือง  ถูกปกคลุมด้วยแมกไม้เขียวทั้งลูก

ยอดขุนผลส่งป้ายผ่านสะดวกให้ แล้วถามว่า

“ท่านรู้ทางไปปราสาทแม่มดหรือยัง”

“อืมม์  ข้าพอจะรู้มาจากเฒ่าเคราข้างอยู่บ้าง”เจ้าชายเอานิ้วลูบคางอย่างใช้ความคิด

“จะให้ข้าไปส่งไหม”ขุนพลถามด้วยความเป็นห่วง

“ขอบใจ แต่ไม่เป็นไร”

เจ้าชายผู้ซ่อนรูปอยู่ในรูปลักษณ์ของชาวบ้านธรรมดาควบม้าขาวคู่ใจเหยาะย่างออกสู่เบื้องนอกของกำแพงเมือง  เข้าสู่ปราการธรรมชาติ  ด้านนอกเป็นที่อยู่อาศัยของชาวบ้านที่ยึกอาชีพเพาะปลูกหรือเลี้ยงสัตว์  ต้นข้าวออกรวงทอ

อร่ามชูสลอนเป็นทิวแถว  เมื่อควบม้าเข้าสู่ป่า  แสงแดดส่องสะท้อนใบไม้ที่แผ่ปกคลุมเบื้องบนเรืองแสงเป็นสีเขียวขจีอ่อนๆ  เสียงจักจั่นเรไรไม่ขาดสาย  แว่วเสียงน้ำไหลกระทบโตรกหินมาแต่ไกล  เจ้าชายควบม้าไปหยุดพักตรงริมน้ำตก  ปล่อยให้ม้าดื่มน้ำ  เสียงน้ำใสไรรินกระทบหินระรื่นหูเจ้าชายยิ่งนัก

“นี่สิที่ข้าใฝ่ฝันมานาน”

เมื่อคนและม้าพักกันจนเต็มอิ่มก็ออกเดินทางต่อ  พ้นออกจากป่ามาสู่ทุ่งหญ้าเขียวชอุ่มบนเนินเขา  ลมธรรมชาติกรรโชกมาเป็นระยะๆทำให้ยอดหญ้าพลิ้วปลิวไสว  ท้องฟ้าแจ่มใสแสงทองสาดส่องกำลังดี  แต่เมื่อทอดตามองออกไปเบื้องหน้าก็พบกับเนินหินผาสีดำทะมึน   ที่ตั้งอยู่บนยอดคือปราสาทหลังย่อมที่ดำทะมึนยิ่งกว่า  เบื้องบนถูกปกคลุมด้วยกลุ่มเมฆสีดำผืนหนา  ส่งสายฟ้าแลบแปลบปลาบลงมาเป็นระยะ

“เจ้ากระต่าย  เจ้ามองเห็นข้างหน้านั่นไหม  นั่นคือที่ๆเราจะต้องเข้าไป”

เจ้าม้าสีขาวที่ถูกตั้งชื่อว่า เจ้ากระต่ายส่งเสียงร้อง ฮี้  เจ้าชายหัวเราะพลางลูบหัวมันอย่างเอ็นดู  เขาลงจากหลังม้าแล้วทิ้งตัวลงไปนอนบนผืนหญ้านุ่มๆ  สูดหายใจเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด

“ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนไป  เดินชมรอบๆก่อนแล้วค่อยเข้าไปก็ได้”เจ้าชายบอกกับตัวเอง

เขาปล่อยม้าให้เล็มหญ้า  ส่วนตัวเองวิ่งไปสำรวจบริเวณหน้าผา  พบว่ามีทางขึ้นทางเดียวคือถนนลาดชันทางด้านซ้ายมือ  เขาค่อยๆเดินขึ้นจนมาถึงด้านบน  ภาพของปราสาททมิฬในตำนานที่เล่าขานต่อกันมาปรากฏอยู่เบื้องหน้า  มีรั้วหินสูงโอบล้อม  ประตูหน้าเป็นรั้วทำจากเหล็กมีช่องแง้มไว้เล็กน้อยเหมือนเชื้อเชิญให้เข้าไปได้ตลอดเวลา  หน้าประตูข้าวของตัวปราสาทเป็นสวนหย่อมขนาดย่อมที่ตายไปแล้ว  ต้นไม้เหลือแต่กิ่งก้านเรียงตัวเป็นแถว  ใบ้ไม้กรอบที่เกลื่อนกลาดตามพื้นปลิวไปตามแรงลมพัด  มีม้านั่งตั้งไว้โดดเดี่ยวกลางสวน

“เดี๋ยวค่อยเข้าไปก็ได้”เจ้าชายบอกกับตัวเองเบาๆ  เดินเลียบกำแพงอ้อมไปทางด้านหลังปราสาท  เขาแปลกใจยิ่งนักที่ได้ยินเสียงนกร้องอย่างระรื่นหู  มองขึ้นไปเหนือกำแพงเห็นยอดไม้แผ่กิ่งก่านใบดุดมสมบูรณ์  มีนกกลุ่มหนึ่งเกาะจับกลุ่มคุยกัน   ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเจ้าชายจึงกระโดดเอาเท้าถีบกำแพงส่งตัวขึ้นไปเกาะขอบ   ออกแรงแขนดึงตัวขึ้นให้ระดับสายตาพ้นจากขอบกำแพง

เจ้าชายแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองกับภาพที่เห็น  หญิงสาววัยกำดัดผู้หนึ่งกำลังหว่านอาหารนก  นกพิราบสีดำเมื่อมฝูงเล็กๆบินลงมาจิกกิน  เธอสวมชุดสีทึบหลวมๆ  จมูกเรียวเล็ก  ดวงตากลมโตเปล่งประกายสุกใสคล้ายมีกระจกเคลือบไว้อีกชั้นหนึ่ง  ผิวขาวราวหิมะตัดกับชุดสีเข้มดึงดูดสายตาเจ้าชายได้ดีนัก  แต่เสน่ห์ทั้งหมดยังไม่เทียบเท่าบุคลิกที่คงความเป็นเด็กของหล่อน  หญิงสาวฮัมเพลงกล่อมเด็กให้หายกลัวเบาๆในลำคอ   เธอหัวเราะกับอิริยาบถตลกๆของนกบางตัว  และคอยห้ามในยามที่มันทะเลาะกัน

“ฮะ ฮะ น่ารักจัง” เจ้าชายเผลอพูดออกมาอย่างลืมตัว

“นั่นใครน่ะ”หญิงสาวหันขวับมามองตรงกับแพง  เจ้าชายสะดุ้งเฮือกปล่อยตัวเองร่วงลงกระแทกกับพื้น  จากนั้นเขาก็กระโดดเกาะกับแพงค่อยๆดึงตัวขึ้นให้ศีรษะโผล่พ้นขอบกำแพง

“สวัสดีแม่นาง  ท่านไม่ต้องกลัวข้าหรอก”เจ้าชายทักทายพร้อมกับรอยยิ้ม  

“ท่านเป็นใคร”เธอถามอย่างไม่ไว้ใจ

เจ้าชายแหงนหน้านึกอยู่ครู่หนึ่ง แล้วตอบว่า

“ข้าเป็นคนเลี้ยงม้า  เผอิญข้าเอาม้ามาเล็มหญ้าแถวนี้แล้วเห็นปราสาทหลังนี้แปลกดี  จึงถือวิสาสะเข้ามาดู ขออภัยท่านด้วย”

“ท่านโหนตัวอยู่อย่างนั้นคงเมื่อยแย่”หญิงสาวค่อยยิ้มออกมา “เข้ามาข้างในก่อนได้ไหม”

เจ้าชายปีนข้ามกำแพงลงไป  สองมือปัดฝุ่น

“เอาแอปเปิ้ลสักลูกไหม”

เจ้าชายพยักหน้าอย่างเงอะๆงะๆ  หญิงสาวเดินไปเด็ดผลแอปเปิ้ลสีแดงระเรื่อออกมาจากขั้ว   เจ้าชายมองแก้มสีขาวซีดของหญิงสาวพาลนึกอยากเห็นแก้มของหล่อนแดงระเรื่อเหมือนสีผลแอปเปิ้ลบ้าง เขารับผลแอปเปิ้ลมากัดกินทันที

“อืม..ม..”เจ้าชายครางพร้อมกับหลับตาพริ้ม  อยู่ในปราสาทเขาไม่เคยได้ลิ้มรสผลไม้ที่ชุ่มฉ่ำขนาดนี้มาก่อน

“มันอร่อยถึงขนาดนั้นเลยเหรอ”เธอหัวเราะคิกคัก  เจ้าชายผงกศีรษะรัวๆพลางกัดกินไม่หยุด

“แต่ท่านไม่ควรแอบเข้ามาโดยพลการ” หญิงสาวมีทีท่าจริงจังขึ้นในทันที “ปราสาทนี้มีอันตรายอยู่มาก  ท่านอาจจะโดยลูกหลงได้”

“ขอบคุณที่เป็นห่วง”เจ้าชายพูดในขณะที่ปากยังเคี้ยวตุ้ยๆ “แต่ท่านไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงคนต่ำต้อยอย่างข้าหรอก”

“ข้าไม่ชอบคำพูดของท่านเลย” หญิงสาวเชิดคางขึ้น “ชีวิตท่านย่อมมีคนที่ท่านรักและคนที่รักท่านรออยู่”

เจ้าชายกลืนแอปเปิ้ลลงไปแล้วพูดว่า “ท่านคงจะให้ความสำคัญกับความรักมากสินะ”

“ที่ท่านพูดก็ถูก”หญิงสาวเผยยิ้ม “ความรักจะช่วยเติมเต็มชีวิตที่ไร้ความหมายให้มีคุณค่ามากขึ้น”

“ท่านคงมีคนรักแล้วสินะ”เจ้าชายถาม  พยายามตีสีหน้าเรียบเฉย

“ขะ...ข้า..ม..ม.ไม่มีหรอก”หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก ตาหรุบต่ำลง สองมือบิดไปมาอย่างอยู่ไม่สุข แก้มค่อยๆแดงระเรื่อ  เจ้าชายรู้สึกหวิวหัวใจวาบ

“โกหกหรือเปล่า  ดูเหมือนท่านจะรู้จักกับความรักดีนี่”

“ไม่ใช่ๆ”หญิงสาวส่ายมือทั้งสองข้างรัวๆ “พอข้าได้เห็นความรักของคนอื่นข้าก็มีความสุขไปด้วย”

“ความรักจากอัศวินม้าขาวสินะ”เจ้าชายถามหยั่งเชิง

“อื้อ ใช่”หญิงสาวประสานมือกลางอก แหงนหน้ามองขึ้นฟ้า  รอยยิ้มที่ระบายอยู่บนใบหน้าคล้ายรอยยิ้มของเด็กที่มีความใฝ่ฝัน  เจ้าชายชมดูภาพเบื้องหน้าจนหัวใจแทบละลาย

“ท่านเตรียมตัวให้พร้อมเถอะ”เจ้าชายพูด “อัศวินม้าขาวจะมาในเร็วไว”

“เอ...ท่านหมายความว่าอย่างไร”

หญิงสาวยังไม่ทันได้คำตอบ  เจ้าชายก็ปีนกำแพงออกไปเสียแล้ว

เขาวิ่งวกกลับไปยังด้านหน้าของปราสาท  ทันใดนั้นเขาก็พบกับเจ้าชายต่างเมืองซึ่งยืนชั่งใจรออยู่หน้าประตูรั้ว  ผมสีทองมันวับเรียบแปล้หวีไปทางเดียวกัน  ใบหน้าสำอางหล่อเหลา  เรือนร่างสะโอดสะองประดับด้วยชุดเกราะเบาอันหรูหรา

“นี่แน่ะเจ้าชาวบ้าน”เจ้าชายต่างเมืองร้องเรียก “เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร”

“แล้วเจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร” เจ้าชายที่ซ่อนร่างอยู่ในรูปลักษณ์ชาวบ้านถามกลับ

“เจ้าเป็นแค่ชาวบ้านอย่าบังอาจมาเล่นลิ้นกับเจ้าชายอย่างข้า  เจ้าจงมาเดินนำหน้าข้าเข้าไปเสียดีๆ”เจ้าชายต่างเมืองสั่ง

“อ้าว! อย่างนี้ข้าก็ตายก่อนท่านน่ะสิ”

“ข้าเป็นถึงเจ้าชาย  ชีวิตย่อมมีค่ามากกว่าชาวบ้านอย่างเจ้ามากนัก”

“จะให้ข้าเสี่ยงชีวิตให้ท่านก็ย่อมได้  แต่ที่บ้านข้าก็มีคนที่ข้ารัก และคนที่รักข้าอยู่”เจ้าชายพูดอย่างคนใช้ความคิด

“เจ้าหมายความว่าอย่างไร”เจ้าชายต่างเมืองขมวดคิ้ว

“ข้าต้องการค่าตอบแทน”เจ้าชายพูดพลางบิดไปมาอย่างเคอะเขิน

“ฮ่าฮ่า”เจ้าชายต่างเมืองหัวเราะ “ข้าตอบแทนเจ้าไม่อั้นแน่ๆ”

“ข้าไม่ต้องการอะไรมาก  ขอแค่เจ้าหญิงคนเดียวก็พอแล้ว”เจ้าชายพูดจบก็แหงนหน้าหัวเราะ

“สามหาวนัก!”เจ้าชายต่างเมืองตวาด  ชักดาบที่คมมันแวววับ  ตัวด้ามประดับด้วยพลอยเจ็ดสีเม็ดเท่ากำมือ  พาดคมดาบกับต้นคอเจ้าชาย

“ดูจากดาบก็รู้แล้วว่าท่านสู้ข้าไม่ได้หรอก”เจ้าชายกล่าวพลางยิ้มอย่างปลอดโปร่ง

“ชักดาบของเจ้ามาสู้กับข้าสิ”เจ้าชายต่างเมืองท้า

“สู้กับคนฝีมือระดับเจ้าไม่ต้องใช้ดาบหรอก”

เจ้าชายต่างเมืองกู่ร้องเงื้อดาบฟัน  เจ้าชายฉากหลบไปข้างหลัง  สับขาหลอกไปทางซ้าย  เจ้าชายต่างเมืองฟันดาบตามไปอย่างหลงกล  เจ้าชายคว้ามือกระชากฝักดาบจากหว่างเอวของเจ้าชายต่างเมืองติดมือมา  จากนั้นกระแทกสันฝักดาบเข้าที่ปลายจมูกของเจ้าชายต่างเมืองอย่างรวดเร็ว  เจ้าชายต่างเมืองไม่ว่องไวพอที่จะปิดป้องหรือหลบได้ทัน

“โอ๊ย! จมูกข้า”เจ้าชายต่างเมืองเอามือกุมจมูกที่นองเลือด  น้ำตาไหลพรากอาบสองโหนกแก้ม

“ถ้าเป็นยามปรกติข้าคงยกเจ้าหญิงให้เจ้าไปแล้ว  เพียงแต่นางคนนี้ถูกใจข้ามากจริงๆ  ข้าไม่มีทางยกให้ใครหรอก  เจ้ากลับบ้านไปเถอะ”

เจ้าชายต่างเมืองเดินไปขึ้นอาชาพ่วงพีตัวสีเงิน  ขับควบกลับดินแดนของตนด้วยความเจ็บอาย  เจ้าชายเป้าปากวี้ดวิ้ว! เจ้าม้าขาวห้อตะบึงมาแต่ไกลอย่างคึกคะนอง  เพียงชั่วพริบตาเดียวก็มาถึง  เจ้าชายขึ้นนั่งบนอาน  ชูดาบกวาดแกว่งเป็นวงเหนือศีรษะ  เจ้าม้าขาวชูสองขาหน้าขึ้นพร้อมกับร้องฮี้!

“เตรียมตัวเตรียมหัวใจไว้ให้พร้อมเถอะเจ้าหญิง  อัศวินม้าขาวคนนี้กำลังจะไปช่วยแล้ว...แต่เอ..เอาเจ้ากระต่ายเข้าไปด้วยสงสัยจะไม่สะดวก”

เจ้าชายลงจากหลังม้า  เปิดประตูรั้วเหล็กอย่างช้าๆส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดแสบแก้วหู  จากนั้นจึงก้าวเดินเข้าไป  ทันทีที่ฝีเท้าก้าวแรกล่วงล้ำเข้ามา  อีกาสีดำก็พากันบินพรึ่บขึ้นจากกิ่งต้นไม้ที่ไร้ใบ    ส่งเสียงร้องคล้ายกับเสียงหัวเราะอันชั่วร้าย

“น่ากลัวดี”เจ้าชายยักไหล่  เดินเข้าไปผลักประตูปราสาทซึ้งทำจากไม้แผ่นหนา  ประตูค่อยๆเลื่อนเปิดออก  บรรยากาศภายในสลัวอึมครึม  มีคบไปติดตามผนังเป็นระยะๆ  ทันทีที่ก้าวเข้ามา  ประตูก็เลื่อนปิดไล่หลังเองโดยอัตโนมัติ  เสียงสายลมพักโกรกดังหวีดหวิว  ระคนด้วยเสียงคราง ฮืมๆ ดังมาจากห้องข้างหน้านี้

“ข้างหน้าจะมีอะไรรออยู่นะ”

เจ้าชายเดินต่อไปข้างหน้า  มีบางจังหวะที่เท้าเหยียบเศษอะไรบางอย่างที่พื้นแตกดังเปรี๊ยะปร๊ะ!  เขาไม่แน่ใจว่าเป็นเศษหินหรือเศษโครงกระดูก  ยิ่งเดินต่อไปข้างหน้าเสียงครางต่ำๆก็ยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ  ตอนนี้เบื้องหน้าเขาคือประตูไม้สองฝาบานหนึ่ง  เสียงครางต่ำๆดังมาจากหลังประตูบานนี้นี่เอง  เจ้าออกแรงแขนทั้งซ้ายและขวาผลักประตูทั้งสองข้าง  ประตูเคลื่อนได้อย่างลื่นไหล  แต่ที่บานพับกลับส่งเสียงฝืดโหยหวน  แสงสว่างจ้าส่องผ่านช่องประตูเข้ามา  เจ้าชายรู้แล้วว่าเจ้าของเสียงครางต่ำๆนั้นคือตัวอะไร

มันกำลังแยกเขี้ยวขู่  เกล็ดตามลำตัวสีม่วงมันเลื่อม  หงอนแผงยาวพาดตั้งแต่หัวจรดต้นคอของมันตั้งแข็งชูชัน  เจ้าชายค่อยๆสืบเท้าเข้าไปใกล้ทีละนิด  มันโก่งคอก้มหัวต่ำพินิจมองเจ้าชาย  เจ้าชายเอื้อมมือเข้าไปจะลูบหัวมันแต่ทันใดนั้นมันกลับอ้าปากคำราม  พลังเสียงและพลังลมส่งผลให้เจ้าชายเซถลาไปข้างหลัง

“กลิ่นปากเจ้าไม่พึงประสงค์เอาเสียเลย..เหวอ!”เจ้าชายรีบกระโดดพุ่งตัวหลบไปด้านข้าง   เปลวไฟจากปากมังกรแผดเผาผนังแทนที่จะเป็นตัวเขา

“เจ้านี่เล่นแรงดีแท้” พูดจบเจ้าชายก็ต้องรีบกลิ้งตัวหลบผ่านใต้ท้องมังกรที่บินพุ่งเข้าชนใส่ผนังจนปราสาทสะเทือนไปทั้งหลัง  เจ้าชายอาศัยจังหวะที่เจ้ามังกรกำลังสั่นศีรษะสลัดความมึนวิ่งขึ้นบันไดเวียนซึ่งวนเลียบกำแพงไปมาสี่ห้าชั้น  วิ่งขึ้นมาได้รอบหนึ่งเจ้ามังกรก็บินตามขึ้นมาเสียแล้ว  เจ้าชายรู้ดีว่าวิ่งต่อไปคงหนีไม่ทัน

“ย้าก!”เจ้าชายตัดสินใจกระโดดลงบนหลังมังกร  เจ้ามังกรทำตาโตร้องอุ๊! คงเพราะคาดไม่ถึง  มันบินขึ้นด้วยความเร็วมากกว่าเดิมเกือบเท่าตัวพลางสลัดหลังไปมา  เจ้าชายจับหงอนของมันไว้แน่น  งอเข่าสองข้างรอจังหวะเพื่อจะกระโดดเมื่อถึงชั้นบนสุด   พอหลังมังกรเลยชั้นบนสุดไม่ทันไรเจ้าชายก็กระโดดออกไปทันที  ม้วนตัวกลิ้งไปกับพื้นเพื่อลดการกระแทก  มังกรฟาดหางเฉี่ยวศีรษะเจ้าชายใส่ผนังอิฐแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  เจ้าชายรีบวิ่งเข้าประตูไปก่อนที่มันจะพ่นไฟไล่หลังมา

“สนุกจริงๆ”เจ้าชายปัดฝุ่นที่สองมือ  จากนั้นคลำไหลขวาที่บาดเจ็บเล็กน้อยจากการกระแทกเมื่อครู่

 ในห้องที่เข้ามานั้นรอบข้างขึงด้วยม่านสีแดงเต็มพรืดไปหมด  เสียงหัวเราะแหลมเล็กบาดหูดังขึ้น  เจ้าชายมองเห็นเงาตะคุ่มๆของร่างที่หลังงองุ้มยืนอยู่เบื้องหน้า  ไม้เท้าข้างหนึ่งค้ำพยุงกาย  ส่วนศีรษะคล้ายกับสวมฮู้ดอยู่

“เจ้าเก่งมากที่ผ่านมังกรของข้ามาได้”น้ำเสียงแหบและสั่นเครือดังขึ้น

“มังกรของท่านยังอ่อนหัดนัก ต้องฝึกอีกเยอะ”เจ้าชายยักไหล่

แม่มดเปล่งเสียงหัวเราะลั่น  เจ้าชายก็หัวเราะขึ้นบ้าง

“เจ้าหัวเราะอะไร”แม่มดถาม

“ข้าหัวเราะที่อยู่ดีๆท่านก็หัวเราะอย่างไม่มีเหตุผล”เจ้าชายตอบ

แม่มดหัวเราะอีกครั้งแล้วตอบว่า

“ข้าหัวเราะเพื่อระบายความชั่วร้ายของข้าต่างหาก”

“ท่านเสียงแหบไปหน่อยแต่ตอบได้ฉะฉานและมีไหวพริบดี  สนใจไปเป็นขุนนางเมืองข้าไหมล่ะ”

“เจ้าคิดจะช่วยเจ้าหญิงหรือไม่”แม่มดเปลี่ยนเรื่อง “ถ้าอยากช่วยก็ต้องสู้กับข้าให้ชนะ”

“ตอนนี้เจ้าหญิงอยู่ที่ไหน”

“อยู่ห้องข้างหลังข้านี่แหละ  กำลังหลับอยู่”แม่มดตอบ

“ถ้าอย่างนั้นยังไม่สู้ดีกว่า”เจ้าชายโบกมือ “รอให้เจ้าหญิงตื่นแล้วค่อยสู้ก็แล้วกัน  ข้าอยากอวดฝีมือต่อหน้านางน่ะ”

“เจ้านี่เป็นเจ้าชายที่แปลกเอาการอยู่นา”แม่มดเกาศีรษะแกรกๆ “ดูเจ้าไม่กระตือรือร้นที่จะช่วยเจ้าหญิงเลย”

“ข้าก็แปลกใจเช่นกัน”เจ้าชายกล่าว “เมื่อครู่ข้ายังเห็นเจ้าหญิงอวดโฉมอยู่ข้างล่างอยู่เลย”

“หา!” แม่มดอุทานอย่างประหลาดใจ “เป็นไปไม่ได้ เจ้าหญิงไม่มีทางผ่านด่านของข้าออกไปได้หรอก”

“ช่างเถอะๆ”เจ้าชายบอกปัด “ข้อขอนอนงีบเอาแรงสักครู่  รอเจ้าหญิงตื่นก่อนแล้วข้าจะสู้กับท่าน”

“เจ้าหญิงกำลังรอการจุมพิตจากเจ้าอยู่  ถ้าขืนชักช้านางอาจจะต้องหลับใหลไปตลอดกาล”แม่มดขู่

“ถ้าเช่นนั้นเรามาสู้กันตอนนี้เลยดีกว่า”เจ้าชายพูดพลางชักดาบออกจากฝัก  เดินตรงเข้าไปหาแม่มด 

แม่มดหัวเราะเสียงแหลมเดินถอยหลังผ่านประตูเข้าไป     เจ้าชายเดินตามออกไปสู่อีกห้องหนึ่ง  ผนังประดับด้วยภาพวาดสีน้ำมัน  ตู้หนังสือโบราณอยู่ที่มุมห้อง  ชุดเกราะอัศวินยืนประจำเป็นจุดๆ  แม่มดสวมเสื้อคลุมสีดำล้วนพร้อมฮู้ดคลุมศีรษะ  ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นจนไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นใบหน้าของคนจริงๆ  ที่ส่วนหัวของไม้เท้ามีลูกแก้วสีแดงเรืองแสง  เจ้าชายสังเกตเห็นประตูไม้ขัดมันเงางามประดับด้วยผ้าม่านสีชมพูที่จีบเป็นรอยกลีบกุหลาบ  เจ้าชายคาดว่าน่าจะเป็นห้องที่เจ้าหญิงนอนอยู่  เจ้าชายเงื้อดาบโจมตีเพื่อหยั่งเชิง  แม่มดกวัดแกว่งไม้เท้าโต้ตอบ  แสงสีแดงวูบวาบฉวัดเฉวียน  เจ้าชายร่ายรำดาบไปมาอย่างสบายอารมณ์คล้ายกับหยอกเล่นกับเด็กอยู่ก็ไม่ปาน

“มีแรงแค่นี้รึ”แม่มดถอยกรูดไปข้างหลัง  ชี้หัวไม้เท้าไปยังเจ้าชาย  ลำแสงสีแดงพุ่งออกมาจากลูกแก้ว  เจ้าชายพลิกข้อมือเอาหน้ากว้างของดาบป้องกันไว้แต่ก็มิวายถูกแรงอัดจนร่างลอยละลิ่วปลิวไปข้างหลัง

“เจ้าเป็นเจ้าชายที่แย่มาก” แม่มดตำหนิ “เจ้ามาเพื่อช่วยคู่ชีวิตของเจ้าแต่เจ้ากลับไม่จริงจังแม้แต่น้อย  มันแสดงให้เห็นว่าเจ้าไม่เห็นคุณค่าของความรัก  ข้าปล่อยให้เจ้าหญิงไปกับคนแบบนี้ไม่ได้หรอก”

คำพูดของแม่มดคล้ายคมมีดกรีดแทงใจดำ  เจ้าชายกระชับด้ามดาบในอุ้งมือ  ชันกายลุกขึ้น

“ข้าจะเอาจริงล่ะนะ”เจ้าชายเตือนก่อนที่จะวิ่งตรงเข้าไปเงื้อดาบฟันใส่  

แม่มดอุทานอย่างประหลาดใจ  แกว่งไม้เท้าต้านทานได้ทันท่วงทีแต่ก็ถูกแรงปะทะอันหนักหน่วงผลักให้เซไปข้างหลัง  เจ้าชายยังคงฟาดฟันอย่างต่อเนื่อง  แม่มดต้านทานไม่ไหวถูกคมดาบกระแทกไม้เท้ากระเด็นหลุดมือ  เจ้าชายเอาไหล่ชนแม่มดจนล้มลง

“ข้าไม่อยากทำร้ายคนแก่”เจ้าชายส่งยิ้มพร้อมกับยักคิ้วให้

เจ้าชายเดินตรงไปที่ประตูไม้ผ้าม่านจีบ  แม่มดเรียกไม้เท้าลอยกลับมาอยู่ในอุ้งมือ ชี้หัวไม้เท้าไปยังชุดเกราะอัศวินที่ยืนอยู่ข้างประตูสองตัว  ภายใต้หน้ากากหมวกเหล็กปรากฏแสงสีแดงระเรื่อ  ชุดเกราะอัศวินพลันมีชีวิตขึ้นมา

เคร้ง!  เคร้ง!

เจ้าชายปะทะดาบกับพวกมันสองตัว  พวกมันเชื่องช้าทึ่มทื่อแต่โจมตีหนักหน่วงและทนทายาด  เขาต้องรับดับของอัศวินตัวหนึ่งในขณะเดียวกันก็ต้องเบี่ยงตัวหลบดาบของอีกตัวหนึ่ง  เจ้าชายฟันถูกตัวมันสี่ถึงห้าครั้งจนเกราะเหล็กบุบและมีรอยโหว่แต่ก็ยังล้มไม่ได้  ขณะนั้นมีลำแสงสีแดงพุ่งวาบมาจากข้างหลัง  เจ้าชายก้มตัวลง  ลำแสงพลาดจากเจ้าชายไปถูกอัศวินตัวหนึ่งแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  อีกตัวหนึ่งเงื้อดาบจะฟันลงมาใส่เจ้าชาย  เขารีบแทงดาบเข้าที่รอยต่อบริเวณคอ ายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  ็ยังล้มไม่ได้  ขณะนั้นมีแสงสี จากนั้นตวัดดาบไปด้านข้างทำให้หมวกเหล็กของอัศวินกระเด็นออกจากส่วนลำตัว  ร่างของมันร่วงผล็อยลงไปกองเป็นกองเหล็กอยู่กับพื้น  แม่มดกรีดร้องเสียงแหลมลั่นชี้ไม้เท้ายิงลำแสงใส่ไม่ยั้ง  เจ้าชายวิ่งพลางหลบไปมา  สร้างความเสียหายให้กับผนัง เครื่องใช้ และเครื่องตกแต่งของแม่มดเป็นอย่างมาก  แม่มดทิ้งไม้เท้าลงเอามือกุมขมับ  กรีดร้องระบายความเครียด  เจ้าชายรีบฉวยโอกาสเปิดประตูไม้ผ้าม่านจีบกลีบเข้าไป

กลิ่นอายของสตรีโชยเตะจมูกในทันทีทันใด  เจ้าชายไม่มัวรีรอสงสัยรีบตรงเข้าไปที่เตียงนอน  โน้มศีรษะลงจุมพิตทันทีโดยไม่ต้องคิด  หญิงสาวลืมตาขึ้นมาแทบจะทันที  โผร่างขึ้นสวมกอดอัศวินม้าขาวเบื้องหน้า

“ขอบคุณสวรรค์  ข้ารอเวลานี้มานานแล้ว”

เจ้าชายอุทานอย่างประหลาดใจ  จับไหล่ดึงตัวหญิงสาวออกห่างเพื่อพินิจดูหน้าค่าตาของนาง  ผมสีทองเงางามยาวและนุ่มสลวย  ใบหน้าขาวเนียนเกลี้ยงเกลาราวกับเนื้อแอปเปิ้ล  ส่วนสองแก้มที่แดงระเรื่อนั้นก็คล้ายกับผิวแอปเปิ้ลที่บางเบา   ดวงตาคลอด้วยม่านน้ำตาสุกใสผืนบางๆที่รินหล่อเลี้ยงอยู่ช่างดูหวานซึ้งดื่มด่ำยิ่งนัก  จมูกเป็นสันโด่งคล้ายยอดเขาที่ชายทั้งหลายหมายพิชิต  รูปร่างอ้อนแอ้นแบบบางที่บิดไปมา กับดวงตาที่พริ้มลงแสดงให้เห็นว่าเธอกำลังเรียกร้องไออุ่นจากอ้อมกอด

เจ้าชายรู้สึกผิดหวังในทันที

“ท่านคือเจ้าหญิง?”เจ้าชายถาม

“อืมม์”เจ้าหญิงครางตอบเบาๆอย่างเหนื่อยอ่อน

“ในปราสาทมีท่านโดนจับคนเดียวเหรอ  มีใครโดนจับอีกไหม”เจ้าชายถามอย่างร้อนรุ่ม

“มันก็ต้องมีข้าคนเดียวสิ”เจ้าหญิงตอบเสียงแผ่ว

เจ้าชายนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนที่จะฉุดดึงข้อมือเจ้าหญิงให้ลุกขึ้นมาจากเตียง

“เจ้าหญิง  เรารีบไปกันดีกว่า”

“โอย..ข้าอ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปหมด  เดินไม่ไหวหรอก”

เจ้าชายร่างเจ้าหญิงขึ้นแบกพาดบ่า  เธอหัวเราะคิกคักด้วยความขวยเขิน  เจ้าชายเดินไปถีบประตูไม้ผางออก  อัศวินเกราะเหล็กสี่ตัวยืนประจันบาญรออยู่แล้ว  ข้างหลังยืนไว้ด้วยแม่มดที่กำลังกรีดเสียงหัวเราะ

“ดูซิว่าเจ้าจะผ่านไปได้อย่างไร” แม่มดพูดพลางผายมือทั้งสองข้าง

“อยากดูก็จงดูให้เต็มตา”เจ้าชายกวัดแกว่งดาบเดินจ้ำพรวดเข้าไปหา

“เดี๋ยวๆ ปล่อยข้าลงก่อน”เจ้าหญิงพูดพลางเบิกตาโต  พยายามเตะขาไปมาให้หลุดรอดจากอ้อมแขนที่ล็อคเธอไว้กับบ่าของเขา  เจ้าหญิงกรีดร้องลั่นเมื่อสองฝ่ายเริ่มปะทะดาบกัน  หุ่นอัศวินตีวงล้อมเจ้าชาย

“เจ้าโง่! ทำไมเจ้าไม่วางเจ้าหญิงลงก่อน!”แม่มดตะโกนบอกด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความวิตกกังวล

เจ้าชายไม่ฟัง  ปะทะดาบกับหุ่นอัศวินเหล่านั้นต่อ  เบี่ยงตัวหลบเป็นบางครั้ง คมดาบเฉี่ยวร่างเจ้าหญิงไปมา  เจ้าหญิงร้องกรี๊ดสุดเสียงจนเจ้าชายหูอื้อตาลายไปหมด  วงล้อมของหุ่นอัศวินบีบแคบเข้ามา  เจ้าชายหมุนตัวเหวี่ยงเท้าเจ้าหญิงเตะใส่หัวของพวกมันทั้งสี่จนหมวกเหล็กทั้งสี่ใบกระเด็นตกลงพื้น  พออัศวินสี่ตัวกลายเป็นกองเศษเหล็ก  เจ้าชายก็วางร่างเจ้าหญิงลง

“โอย”เจ้าหญิงโอดครวญพลางเอามือกุมที่ข้อเท้า

“อย่าหนีนะ!”เจ้าชายตะโกนพลางวิ่งตามหลังแม่มดที่เพิ่งวิ่งออกประตูไป  เอามือแหวกฝ่าม่านสีแดงหลายชั้นให้พ้นทาง  เมื่อออกมาสู่ห้องบันไดเวียนก็พบว่าแม่มดอยู่บนหลังของมังกรเรียบร้อยแล้ว  เพดานหินอ่อนเบื้องบนถูกเปิดออกเป็นช่องเห็นท้องฟ้า  เจ้ามังกรกระพือปีกค่อยๆบินสูงขึ้นเรื่อยๆ  แยกเขี้ยวส่งยิ้มอย่างท้าทายให้กับเจ้าชาย  แม่มดหัวเราะเคี้ยกๆ

“วันนี้ข้าสู้เจ้าไม่ได้  ฝากไว้ก่อนก็แล้วกัน”แม่มดพูดพลางโบกมืออำลา

“เจ้ายังไปไม่ได้  เจ้าต้องบอกมาก่อนว่าเอาเจ้าหญิงอีกคนไปซ่อนไว้ที่ไหน”

“เจ้าหญิงอีกคน?”แม่มดทวนคำอย่างงุนงง

เจ้าชายก้าวกระโดดลอยตัวขึ้นไป  เอื้อมมือจะคว้าจับอุ้งเท้ามังกร  ทว่ามือของเขากลับคว้าถูกอากาศธาตุ

“อันตราย!!”แม่มดกรีดร้องเสียงหลง 

ทว่าเสียงที่เขาได้ยินกลับเป็นเสียงของสาวแรกรุ่น  เหตุการณ์ในขณะที่ร่างอยู่กลางอากาศผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความรู้สึกของเจ้าชาย  เขามองดูแม่มดผู้นั้นอีกครั้ง  ฮู้ดคลุมศีรษะถูเปิดไปข้างหลังเผยให้เห็นผมยาวสีดำเงางามแผ่สยายปลิวไสว  หน้ากากถูกถอดออกเผยให้เห็นโฉมงามที่ตอนนี้เปี่ยมด้วยความกังวล

โฉมเดียวกันกับที่เขาพบในสวนหลังปราสาท

เขาส่งยิ้มให้หล่อน  ลืมเสียสนิทว่าตนเองกำลังจะดิ่งลงไปสู่ความตาย  แม่มดชี้หัวไม้เท้าออกมาข้างหน้า  ลำแสงสีแดงพุ่งไปยังขั้นบันไดเวียน  ฉับพลันทันใดขั้นบันไดหินแข็งกร้าวกลับแปรเปลี่ยนกลายเป็นพรมสีแดงรองรับร่างของเจ้าชายได้อย่างทันท่วงที  แม่มดถอนหายใจอย่างโล่งอก  อิริยาบถนี้ของเธอคงฝังใจเจ้าชายไม่มีวันจาง  เขามองดูเธอสูงห่างออกไปเรื่อยๆจนลับสายตา   รู้สึกตัวอีกทีก็ไถลมากับพรมจนมาถึงชั้นล่างสุดแล้ว  ผืนพรมสีแดงกลับกลายเป็นบันไดหินสีเทาซีดเช่นเก่า

“ท่านสบายดีไหม”เจ้าหญิงชะโงกหัวลงมาจากชั้นบนสุดตะโกนถาม

“แค่ตกบันไดน่ะ  ไม่เป็นไรหรอก”เจ้าชายตะโกนตอบ

“โอ! ข้าเป็นห่วงท่านมาก  ข้าอยากวิ่งลงไปหาท่านแต่ขาข้าเจ็บเหลือเกิน”

เจ้าชายถอนหายใจแล้วตะโกนตอบไปว่า “เดี๋ยวข้าจะไปอุ้มท่านลงมาเอง”

เมื่อมาถึงหน้าประสาท  กว่าจะจัดแจงให้เจ้าหญิงนั่งบนอานม้าได้นั้นเจ้าชายรู้สึกเหนื่อยยิ่งกว่าการผจญภัยทั้งปวงที่ผ่านมาเสียอีก   เจ้าหญิงหัวเราะคิกคัก เท้าคางมองหน้าอัศวินม้าขาวอย่างชื่นชม   เขาเงยหน้าจากม้าขาวแล้วกล่าวว่า

“ม้าตัวนี้แสนรู้มาก  ภายในครึ่งวันมันจะพาท่านไปถึงเมืองของข้า  ขบวนต้อนรับสมเกียรตินั้นเอาไว้ค่อยจัดวันหลังก็ได้”

รอยยิ้มของเจ้าหญิงเหือดหายไปในทันที “ท่านไม่ไปด้วย?”

“ข้ามีธุระต้องทำ  เดี๋ยวข้าจะตามไปทีหลัง”

“ไม่...”ไม่ทันที่เจ้าหญิงจะคัดค้านมากไปกว่านี้  เจ้าชายเอามือตบตะโพกเจ้ากระต่าย   ม้าขาวจอมคะนองวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วราวลูกธนูหลุดจากแหล่ง

“ดูแลเจ้าหญิงให้ดีๆล่ะเจ้ากระต่าย”เจ้าชายตะโกนไล่หลัง  เจ้ากระต่ายร้องฮี้ตอบ  เขาแหงนหน้ามองเบื้องบน  พบว่าม่านราตรีเริ่มครอบคลุมฟ้าเสียแล้ว

ดวงจันทร์กลมโตกระจ่างกลางฟ้า  ผืนเมฆสีเทาทึบคอยบดบังเป็นระยะ  เหนือปราสาทถูกบดบังแสงจันทร์ด้วยเงาจากร่างใหญ่ยักษ์ของเจ้ามังกร  มันค่อยๆกระพือปีกบินลงมาอย่างช้าๆจนถึงห้องบันไดเวียนชั้นล่างสุด  แม่มดกระโดดลงจากหลังมังกรเดินไปสาวโซ่ที่ซ่อนอยู่หลังขั้นบันไดออกมา  หลังคาปราสาทค่อยๆเลื่อนปิดอย่างช้าๆ  จากนั้นก็เดินกลับไปลูบหัวเจ้ามังกร  เจ้ามังกรพริ้มตาอย่างมีความสุข  ตวัดลิ้นเลียตอบจนเธอจั๊กจี้หัวเราะคิกคัก

“พรุ่งนี้เช้าก็ออกไปเที่ยวได้แล้วล่ะ  แต่ต้องกลับมาภายในสามวันนะ”

เจ้ามังกรผงกศีรษะราวกับเข้าใจในสิ่งที่แม่มดพูด  แม่มดยิ้มอย่างเอ็นดู  มันแยกเขี้ยวยิงฟันตอบทำเอาแม่มดหัวร่องอหาย

“ได้เวลาเข้านอนแล้ว  เดี๋ยวข้าจะเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังนะ”

แม่มดเดินขึ้นมาถึงชั้นบนสุด  ผ่านห้องผ้าม่านสีแดง  เสกผ้าม่านเหล่านั้นให้กลายเป็นผ้าปูที่นอนสีน้ำทะเล ร่อนลงมาห่มคลุมร่างของเจ้ามังกร  จากนั้นเธอก็เดินผ่านเข้าไปในห้องนั่งเล่น

“เอ๊ะ!”แม่มดอุทานอย่างประหลาดใจระคนตกใจ

“หนังสือพวกนี้สนุกดี”เจ้าชายชูหนังสือเล่มหนาๆในมือ ซึ่งแต่เดิมมันเคยวางอยู่บนชั้นหนังสือมุมห้อง “ที่บ้านข้าหาหนังสือพวกนี้อ่านไม่ได้เลย”

“แล้วเจ้าหญิงล่ะ?”แม่มดถาม

“เจ้าหญิงทิ้งข้าไปแล้ว”

“ทำไมล่ะ!”แม่มดโพล่งออกมา “แต่ไหนแต่ไรเจ้าชายกับเจ้าหญิงก็ต้องลงเอยกันด้วยดีไม่ใช่หรือ”

เจ้าชายได้แต่ยิ้มและยักไหล่

“ข้าไม่เข้าใจเลย”คิ้วของแม่มดเกิดปมขมวดมุ่น

“ข้าเองไม่เข้าใจเหมือนกัน   ท่านเป็นแม่มดแท้ๆแต่ทำไมต้องเป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องความรักระหว่างเจ้าหญิงกับเจ้าชายด้วย”เจ้าชายถามกลับ

“ข้าแค่อยากเห็นคู่รักได้สมปรารถนาเท่านั้นเอง” แม่มดตอบอ้อมแอ้ม

“ข้าว่าท่านคงอ่านนิทานปรัมปราเหล่านี้มากเกินไป”เจ้าชายชูหนังสือในมืออีกครา “มีแต่เรื่องเจ้าชายฝ่าฟันอุปสรรคไปช่วยคู่รัก แล้วก็ลงเอยด้วยกันอย่างมีความสุข”

“ข้าเป็นแม่มดนะ  เจ้าไม่กลัวเหรอ”แม่มดปั้นสีหน้าขู่

“น่ารักล่ะไม่ว่า... ข้าควรจะเป็นคนถามท่านมากกว่าว่า กลัวข้ารึเปล่า”เจ้าชายกล่าวจบวางหนังสือลง  ก้าวย่างไปหาแม่มดอย่างช้าๆพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม  แม่มดเริ่มมีท่าทีเงอะงะลนลาน

“เจ้าจะทำอะไร?”แม่มดถามอย่างหวั่นๆ   เจ้าชายยังคงเดินเข้าไปหา กางแขนเล็กน้อยเหมือนจะสวมกอด

“อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้นะ”แม่มดชี้หัวไม่เท้าไปข้างหน้า  แต่ลำแสงสีแดงกลับไม่ยอมพุ่งออกมา

“โธ่!”เสียงของแม่มดสั่นเครือ  ลักษณะท่าทางราวกับเด็กกำลังจะร้องไห้

“ฮ่ะๆๆ  ที่แท้แม่มดอย่างเจ้าเวลากลัวก็ไม่ต่างจากเด็กน้อยเลย”เจ้าชายพูดพลางหัวเราะชอบอกชอบใจ  ขยับกายถอยห่างออกมาเล็กน้อย

“ข..ข้าเปล่านะ  ท่านต่างหากที่แกล้งข้า”แม่มดพูดพลางหลบตาไปที่อื่น

“เจ้าน่ารักเหลือเกิน  ข้าแอบเฝ้าดูตั้งแต่ตอนที่เจ้าให้อาหารนกที่สวนหลังปราสาทแล้ว  ข้าเข้าใจผิดว่าเจ้าเป็นเจ้าหญิงเลยรีบบุกเข้ามาช่วย  ที่ไหนได้เจ้ากลับเป็นแม่มดเสียนี่”

“ข้าก็เชื่อสนิทว่าท่านเป็นคนเลี้ยงม้า” แม่มดหัวเราะฝืนๆ “ท่านต่อสู้ได้เก่งมาก  ข้าไม่เคยสู้กับเจ้าชายคนไหนที่เก่งอย่างท่านมาก่อน”

“ถ้ารู้ว่าเจ้าเป็นแม่มดตั้งแต่แรกข้าคงยอมวางดาบแต่โดยดี” เจ้าชายกล่าว  ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเคยฟันดาบใส่ไม้เท้าของแม่มดอย่างแรงจนกระเด็นหลุดมือ  “เจ้ายังเจ็บข้อมืออยู่หรือเปล่า”เจ้าชายฉวยข้อมือขาวนุ่มน่าสัมผัสขึ้นมาคลำดู

“ข้าไม่เป็นไร”แม่มดอ้อมแอ้มตอบ  สลัดข้อมือเบาๆ

เจ้าชายจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของแม่มด จนหญิงสาวต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่  จากนั้นเขาก็เขยิบเข้าใกล้ในระยะกระชั้นชิด  โน้มใบหน้าเข้าไปหาช้าๆ  ทีแรกเธอมีท่าทีขัดขืน  แต่เมือลมหายใจอุ่นๆของแต่ละฝ่ายสัมผัสผิวกายของกันและกัน  ก็ทำให้เธออ่อนยวบลงทั้งกายและใจ จนเจ้าชายต้องรีบเอื้อมสองมือไปประคองไหล่เธอไว้ไม่ให้ล้ม  แม่มดพริ้มตาลง  หอบหายใจอย่างแรงและปั่นป่วน  แต่ทันใดนั้นก็เหมือนมีจิตใต้สำนึกอะไรบางอย่างมารั้งเตือนเธอไว้

“อย่างยุ่งกับข้าดีกว่า”แม่มดผลักอกเจ้าชายจนเขาเซไปข้างหลังอย่างไม่ทันตั้งตัว ส่วนตัวเธอเดินหลบห่างออกมาหันหลังให้   ชี้ไม้เท้าไปยังชิ้นส่วนของเกราะอัศวินและเครื่องเรือนที่ได้รับความเสียหายต่างๆ  ทุกอย่างถูกเนรมิตให้กลับสู่สภาพเดิม

“เจ้าไม่ชอบข้าเหรอ”เจ้าชายถามเสียงอ่อน

“ข้าว่ามันไม่เหมาะสม  ท่านเป็นเจ้าชายแต่ข้าเป็นแม่มด”แม่มดกล่าว

“เจ้าชายกับแม่มดมันสำคัญตรงไหน  ในเมื่อข้ารักเจ้า!”

“ท่านตัดใจจากข้าเสียเถอะ”แม่มดยังคงยืนยันในคำตอบ  และยังคงหันหลังให้เขาอยู่

เจ้าชายนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวขึ้นว่า

“เจ้าไม่รับรักข้าก็ไม่เป็นไร  แต่นี่ก็มืดแล้ว แถมม้าคู่ใจของข้าก็ไม่อยู่เสียด้วย  ข้าคงต้องพักแรมอยู่ที่นี่สักคืนหนึ่ง”เจ้าชายกล่าว  ในใจหวังว่าจะยืดระยะเวลาที่ได้อยู่ใกล้เธอออกไปได้

“เรื่องนั้นท่านไม่ต้องห่วง  เดี๋ยวข้าจะให้ท่านขี่มังกรของข้าไปลงใกล้ๆกำแพงของเมืองของท่าน  อย่าเข้าใกล้เกินไปเดี๋ยวชาวบ้านจะแตกตื่นตกใจ”แม่มดพูด พลางหันหน้าเดินออกไปที่ประตู

“เดี๋ยวก่อน! มังกรของเจ้ามันดุร้ายมาก  ตอนสู้กันเมื่อครู่มันก็เกือบฆ่าข้า”เจ้าชายพยายามหาข้ออ้าง

“เจ้ามังกรสามารถประเมินคู่ต่อสู้   ทุกครั้งก่อนที่จะโจมตีมันคำนวณไว้แล้วว่าท่านจะไม่ได้รับอันตราย  ที่มันทำมันเพียงแต่แสดงละครเท่านั้น  ไม่ได้คิดทำร้ายท่านจริงๆหรอก”แม่มดอธิบาย

เจ้าชายเอาฝ่ามือตีหน้าผากอย่างผิดหวัง  แต่นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงรีบกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มว่า

“มีข้อแม้ว่าเจ้าจะต้องขี่หลังมังกรไปกับข้าด้วย  ข้าจะได้อุ่นใจ”

แม่มดทำท่าฮึดฮัดอย่างลำบากใจก่อนจะหันกลับมาตอบว่า “ตกลง  ข้าจะไปส่งท่าน”

ธอมใบหน้าเข้าไปหาช้าๆ  ทีแรกนางาๆ  ทีแรกนางมีท่าทีขัดขืน้ำลายอึกใหญ่  จากนั้นเขาก็เขยิบเข้าอ  "าเจ้าเป็นเจ้าหญิงเลยรีบบุกเข้ามา