ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ที่ใหม่ ...
ตอนนี้ผมเหมือนขอทาน ...
ไม่มีจุดหมาย ไม่มีปลายทาง ไม่มีที่ๆจะไป
หลังจากที่ผมโดนไอพวกยงกุกซ้อมมา ผมก็ถูกส่งเข้าโรงพยาบาลโดยฮิมซาน ถามว่าเค้ามาได้อย่างไร ผมเป็นคนโทรไปขอร้องฮิมซานเองแหละ ผมละอาย ผมรู้สึกว่าผมหน้าด้านมาก ผมเล่าความจริงทุกอย่างให้ฮิมซานฟัง แทนที่เขาจะโกรธกลับกลายเป็นว่า เขาพาผมมาส่งโรงพยาบาลด้วยซ้ำ ผมรู้สึกว่าผมเลวระยำมากจริงๆ ที่ทำกับคนที่ผมรัก แต่เค้าไม่รักผมเลย เค้าทั้งไม่โกรธไม่ทำร้ายผม เขาจะรู้มั้ยนะ ว่าย่งทำแบบนี้ ผมย่งรักเขามากกว่าที่ผ่านมาอีก นางฟ้าของผม...
ผมอยู่กับญาติมา2อาทิตย์แล้ว หลังจากที่ผมออกจากโรงพยาบาล ผมเหมือนคนเป็นง่อย เพราะแขนขาของผมทั้งกระดูกหัก และเสื่อม ยงกุกไม่เอาผมตาย ผมรู้ ผมอยู่กับยงกุกมาตั้งแต่ยงกุกเข้ามหาลัยแรกๆ จนจบมา 4 แล้ว ผมนแหละรู้ใจเค้ามากที่สุด ต่ผมกลับทำร้ายให้เค้า เจ็บที่สุด ...
แต่ปัจจุบัน ณ ตอนนี้ ผมหนีออกจากบ้านเพราะผมไม่สามารถสู้หน้าแม่ของผมได้เลย แม่แกถามผมายรอบมากว่าไปโดนอะไรมา แต่ผมได้แต่ตอบไปว่า ผมพนันกับเพื่อนที่ทำงาน แล้วไม่ทำตามสัญญาท่ีพนันเอาไว้ แม่ผมไม่เชื่อ กลับกลายเป็นว่า แกถามๆๆผมทุกวันเหมือนแกรู้ทุกเรื่องที่เกิดขึ้นเลย
" หนาว... " ผมหนาวมาก ที่โซลตอนนี้คือฤดูหนาว หิมะมากมายตกลงมาตามฤดูกาลของมันแต่มันหารู้ไม่ว่า ตอนนี้คนที่เหน็บหนาวมันทรมานมากแค่ไหน
" หนาวแล้วออกมาทำไมห้ะ " เสียงคนที่ผมอยากเจอมากที่สุด เอ่ยขึ้นแล้วถอดเสื้อโค้ดของตัวเองออกมา
" ฉันไม่มีที่ไป " ผมพูดกับฮิมซาน ที่กำลังอยู่กับผมโดยไม่อายเลยซักนิด
" นายก็มาอยู่กับฉันสิ " ผมถึงกับอึ้งเลย ที่ฮิมซานพูดมันคือเรื่องจริงใช่มั้ย ผมไม่ได้หูฝาด?
" จริงหรอ "
" อื้ม แต่ฉันมีเพื่อนอยู่ที่นั่นนะ เราอยู่กัน 2 คนอยู่แล้ว นายจะมาอยู่อีกคน ฉันก็ไม่อึดอัดหรอก " อื้มมม ผมเข้าใจล้ะ แต่ผมต้องไปอยู่กับเพื่อนฮิมซานอีกคนหนิ ผมเกรงใจไม่เป็นด้วย
" แต่ฉันเกรงใจเพื่อนนายไม่เป็นนะ ถ้าฉันทำอะไรผิดก็ขอโทษด้วยล้ะกัน " ผมมุดหน้าลงกับเสื้อโค้ดของฮิมซาน เพราะยิ่งพูดมากเท่าไหร่ ความหนาวก็ยิ่งทวีคูณขึ้นอีก
ตอนนี้ผมกำลังไปบ้านใหม่ของผม ที่ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมคิดดีหรือยังที่จะมาอยู่นี่ แต่ผมมั่นใจอย่างนึงแล้วว่า ตราบใดที่ผมอยู่กับฮิมซาน ก็มีความสุขมากกว่าการต้องมานั่งมองร่างกายของตัวเองที่บอบช้ำ แล้วยังจะต้องตื่นมาเพื่อดำรงชีวิตต่อไปอีก ผมทนไม่ได้จริงๆ อพาทเม้นที่ว่าเป็นห้องเหมือนห้องนักศึกษา มียาม มีแม่บ้าน มีทุกอย่างเหมือนกัน ส่วนใหญ่ที่นี่มักจะมีเด็กมหาลัยเยอะเพราะว่ามันติดกับมหาลัย แต่ที่ไม่ทำเป็นหอพักสำหรับนักศึกษาก็เพราะว่า เผื่อว่าพ่อแม่พี่น้องของนักศึกษาจะมาพักด้วย เลยปล่อยให้เป็นอพาทเม้นมากกว่า
" ยองแจไม่อยู่หรอ " ฮิมซานบ่นอุบอิบแต่ผมก็พอได้ยินอยู่ ตอนนี้ผมอยู่ที่ห้องแล้วหล่ะ ไม่ใหญ่มากแต่อยู่ได้แน่นอน
" จงออบ นายหิวรึเปล่าพอดีที่ตู้เย็นมีกับข้าวฉันไปทำก่อนนะ นายก็เดินดูรอบห้องได้เลย มันไม่กว้างหรอก มี 2 ห้องนอน 1 ห้องน้ำอ่ะ เดินดูก่อนก็ได้นะ "
" แล้วฉันจะนอนที่ไหนหล่ะฮิมซาน " ก็เพราะวาห้องนอนมีแค่ 2 ห้องหน่ะสิ ของฮิมซานห้องนึง ของอีกคนที่กังอยู่ร่วมห้องกับผมอีกห้องหนึ่ง แล้วผมหล่ะจะนอนห้องไหน จะให้นอนห้องรับแขก ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ
" นายก็นอนกับฉันไง จะได้ไม่ต้องเกร็งเวลาอยู่กับยองแจ " ห้ะ ผมจะได้นอนกับฮิมซานหรอ โอ้ยสวรรรค์
" งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ นายมีเสื้อผ้าใช่มั้ย ฉันขอใส่ของนายก่อนละกันนะ ไว้ฉันจะไปเอาของที่บ้านมาที่ไหนเมื่อไหร่ ฉันซักคืนนายเลย "
------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงบ้างงง -0- นี่มาถึงฉากจงออบมีที่ไปแล้วน้ะ T T
ไรท์ขอโทษที่ไม่ได้อัพมา 2 วันเต็มๆ -0-
การบ้านทับไรท์ตายไปแล้วรอบนุง
รับรองฉากหน้าไรท์มีเอนซีให้แน่
แต่เอนซีของไรท์ต้องเป็นส่วนตัวหน่อยไม่งั้นโดนบล็อคแหง #เฮ้ออ
ฝากด้วยน้าอุ้บ -3-
@whantee ทวิตไรท์ เวลาอยากได้เอนซีน้ะค้าาา -0- ส่งมาทางข้อความเลย
ขอบคุณที่ยังติดตามน้าาา ติดตามต่อไปเรื่อยๆล้ะกัน ไรท์รักทุกคลลล -3-3-3-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น