ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนใหม่..
ควาจริงผมไม่กะเอาให้ตายหรอกครับ เอาแค่ให้มันไปนอนโรงพยาบาลซักสองสามเดือนผมก็สะใจแล้ว
" ฟานี่ ฉันควรทำยังไงดี " ผมหันไปปรึกษาเพื่อนที่สนิทตั้งแต่เด็ก ความจริงเธอเคยเป็นแฟนผมตอนเด็กๆ เด็กๆก็ประมาน10ขวบได้ มันก็แค่ความรักของเด็กๆหน่ะ แต่ที่เราเลิกกันเพราะฟานี่ต้องไปแอลเอ วันนั้นผมร้องไห้แทบตาย แต่ผ่านมาซัก2อาทิตย์ผมก็กลับมาใช้ชีวิตปกติ
" ก็หาแฟนใหม่มาหยามเลยดิ สะใจดี " ฟานี่เธอเป็นประเภทเดียวกับผม จะโหดก็ต่อเมื่อเธออยู่กับลูกน้อง หรือคนที่ไม่รู้จัก แต่กับคนที่สนิทเธอกลับตรงข้ามเลย ผมว่ายัยนี่ก็เก๊ก ผมก็เก๊กแหละว้าา
" ฉันจะหาให้แทยอนบ้างแกจะเอามั้ยยัยบ้า " อ้ะผมลืมบอกไป ยัยฟานี่มันมีแฟนแล้วนะครับ แต่ประเด็นคือ แฟนมันไม่ใช่ผู้ชาย ไม่ใช่ทอม ไม่ใช่กระเทย แต่เป็นผู้หญิงนี่แหละ ผมบอกแล้วมันก็ประเภทเดียวกับผม
" ลองดูสิ ถ้าอิแทมีแฟนใหม่ฉันฆ่ามันจริงๆด้วย " ผมหล่ะขำกับท่าทางหวงหึงของมันจริงๆ ผมเห็นแล้วจะร้องไห้
" ถ้าทำตามวิธีแก ฉันเอาแกมาเป็นได้ป่ะว้ะ เดี๋ยวฉันถามแทยอนให้ " ที่ผมพูดอย่างนี้เพราะผมชักเห็นด้วยกับที่ยัยฟานี่พูดแล้วหล่ะ แล้วก็ไม่อยากได้สาวๆอกตูมๆมาเป็นแฟนกำมะลอหรอก ผมว่ายัยพวกนั้นหวังเงินมากกว่า สู้ผมเอาเพื่อนสนิทมาเป็นแฟน(กำมะลอ) ไม่เสียค่าอะไรซักกะบาท แถมยังได้ความมั่นตงอีกด้วย ถามว่าความมั่นคงของผมคืออะไร ก็ถ้าฮิมซานเห็น มันจะได้เจ็บอย่างที่ผมเจ็บไง ส่วนเรื่องของจุนฮงผมจะเล่าให้ฟัง
-junhong past-
อ่า... ตอนนี้คงเป็นฉากของผมแล้วสินะ ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟคอฟฟี่ชอปอยู่ร้านนึงในย่านกรุงโซล ด้วยอากาศที่หนาวจนติดลบ ผมหนีออกจากบ้านมา เพราะอะไรหน่ะหรอ
" นาย ต้องไปอยู่กับแดฮยอน2เดือน " คำสั่งจากพี่ชายที่มามี๊ของผมฝากผมไว้กับเค้า แต่เค้ากลับขับไล่ให้ผมไปอยู่กับใครก็ไม่รู้ที่ผมไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยคุยด้วยซ้ำ ส่วนเรื่องของพี่ยงกุกกับพี่ฮิมซานผมรู้แล้วหล่ะ พี่เค้าคงเจออะไรมาเยอะ แต่ทำไมต้องมาลงที่ผม
" พี่ไม่มีสิทธิ์มาสิทธิ์มาสั่งผม " ผมน้ำตาไหล แล้ววิ่งออกจากบ้านโดยไม่ฟังคำห้ามจากพี่ยงกุกเลยซักนิด
" รับอะไรดีครับ " พนักงานชายหนุ่มหน้าใส ดูไม่มีพิษมีภัย ใส่แว่นหนาดูเหมือนเด็กเรียนเลย
" ชาเขียวแก้วนึงก็พอแล้วครับ " ผมหันไปสั่งเครื่องดื่มกับหนุ่มหน้าใสคนนั้น เขายิ้มให้ผม ตามมารยาท ผมก็ยิ้มตอบกลับ ไม่ถึง 20 นาที แก้วชาเขียวร้อนๆก็มาเสริฟบนโต๊ะของผม แต่เอ๊ะ ทำไม 2 แก้ว
" ผมสั่งแก้วเดียวนะครับ อีกแก้วฟรีหรอ " ผมถาม
" อ๋อ ไม่ใช่ของแถมหรอกครับผมขอมานั่งด้วย "
" ที่ตั้งเยอะแยะ มาแบ่งกับผมทำไม " นั่นสิ ในเวลานี้ก็ย่างเข้า 2 ทุ่มแล้ว คนจึงค่อยๆลดไป จนเหลือโต๊ะว่างตั้งหลายโต๊ะ ทำไมต้องมาแบ่งกับผมด้วย
" คนใจร้าย -3- " เอ๊ะมาหาว่าผมใจร้ายได้ไง แถมทำหน้ามู่แอ๊บแบ๊วอีกด้วย ติดตลกนะ55555
" ขำอะไรฮะะะ -.,- " แหน่ะยังถามอีก
" ก็ขำหน้าคุณหน่ะสิ ทำหน้าอย่างกะเด็ก "
" นายโตตายหล่ะะ " เขาทำมู่เหมือนงอนผม แล้วเค้าชื่ออะไรนะ คุยมาตั้งนานยังไม่ได้รู้จักชื่อเลย
" เอ้อ นายชื่ออะไรหน่ะ ฉันคุยกับนายตั้งนาน ยังไม่รู้จักเลย "
" นายถามฉันหรอ " เขาพูดแล้วชี้ตัวเอง
" แล้วที่ฉันคุยมาตั้งนาน ฉันคุยกับโต๊ะข้างหลังนายหรอ " ผมพูดติดกวนนิดนึงเพื่อให้บรรยากาศดูน่าคุยมากยิ่งขึ้น
" ฉันชื่อ ... ยองแจ นายหล่ะ "
" ฉันช่ือจุงฮง ... เชวจุนฮง " หลังจากที่ผมแนะนำตัวกันเสร็จสรรพ เราก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนพึ่งรู้จักกัน ความจริงยองแจก็เป็นคนคุยตลกนะ ผมถามประวัติเค้าหมดเลย เค้าบอกว่าเค้าเป็นเจ้าของร้านนี้ แล้วเรียนมหาลัยคยองฮี คณะสัตวแพทย์ พอทีทางบ้านเค้าอยู่เกาหลีเหนือ แล้วเค้าเห็นว่าเกาหลีใต้มีมหาลัยดีเยอะแยะเลย เค้าเลยมาลองสมัครสอบดู กลับติดซะนี่ เลยต้องมาอยู่ที่นี่แล้วเปิดร้านกาแฟ เพื่อแบ่งเบาภาระ พ่อกับแม่ จะว่าไปเค้าก็เป็นคนดีนะ แก่กว่าผมแค่ปีเดียวเอง ยังเก่งขนาดนี้ [พี่ยองแจอยู่ปี1 ผมอยู่ม.6หน่ะ] แต่ผมนี่สิ ไม่ได้เรื่องเลย เราแลกไลน์และแยกย้ายกันกลับบ้าน เพราะร้านจะปิดแล้ว
" พี่ไปส่งมั้ย จุนฮง " พี่ยองแจเอ่ย เพราะดูลักษณะท่าทางตอนนี้มันมืดมากแล้ว ยิ่งคนผิวขาวหน้าตาน่ารักๆมาเดินเพ่นพ่านอย่างนี้ เดินออกมาจากบ้านไม่โดนจับตัวไปก็ดีแค่ไหนแล้ว
" อ๋อ ไม่เป็นไรครับ ผมทะเลาะกับพี่ชายอยู่หน่ะ ถ้าผมไปตอนนี้กับพี่ก็... "
" ก็กลัวว่าพี่นายจะเข้าใจผิดสินะ พี่ขอไปส่งแค่หน้าปากซอยก็ได้ พี่กลัวเราจะโดนจับไปจริงๆนะเนี่ย " เอ๊ะเมื่อกี้ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย เหมือนพี่เค้าเป็นห่วงผมเลยอ่ะ
" ขอบคุณนะครับพี่ยองแจ " ผมกล่าวขอบคุณเมื่อพี่ยองแจมาส่งถึงหน้าปากซอย แล้วบอกลาอย่างมีมารยาท ขนาดพี่ยงกุกผมยังไม่ทำขนาดนี้เลย
" ไปอ่อยผู้ชายมาอีกหน่ะสิ หึ... " นั่นไง มาถึงบ้านก็แขวะผมเลย ผมเดินไปยืนต่อหน้าพี่ยงกุก พร้อมชักสีหน้าแล้วพูดว่า
" จะอ่อยใครมันก็เรื่องของผม ส่วนเรื่องนายแดฮยอนอะไรนั่นหน่ะ ผมยอมไปก็ได้ เพื่อที่จะได้ห่าง... พี่ยงกุก หึ " ผมแสยะยิ้ม แล้วกลับหลังหันเพื่อที่จะเข้าห้อง
" ห่างกับกูมันก็ดีหน่อย เวลาหุงข้าวจะได้ไม่ต้องเปลืองข้าวเปลืองจาน " ผมยกขาเรียวสองข้าง วิ่งขึ้นบันไดอย่างสุดชีวิต เพราะถ้าขืนอยู่ต่อไป ผมได้ร้องไห้ต่อหน้าพี่ยงกุกอีกรอบแน่ ผมได้แต่ภาวนา ขอให้วันนี้ผ่านไปให้เร็วที่สุด และขอให้คนที่ชื่อว่าแดฮยอนมารับผมออกจากนรกขุมนี้ที ผมอยู่ไม่ได้อีกแล้ว
------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณที่ติดตามชมมาถึงแชปนี้น้าาาา #รักส์ศ์ษ์
แชปนี้ยังไม่ถึงอิแด้เบยยยย แชปหน้าละกันน้าาาาา อริอริ
แชปหน้าจะอัพให้เร็วๆนี้เน้อออ ยังไงก็ขอให้ติดตามต่อไปเด้ออ อ
ฝากคอมเม้นด้วยยยย อยากรู้จริงๆว่าพอใจเปล่าาาา ...?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น