fic b.a.p [This love must be defeated รักนี้ต้องมีคน 'แพ้' ]

ลำดับตอนที่ #2 : สมควรแล้ว...หรอ ?

        " นายมันโง่เอง ยงกุก " หลังจากที่ยงกุกไปเพียงไม่กี่ก้าว จงออบก็แผลงฤทธิ์ซะแล้ว

        " ยงกุ... อ่าวยงกุกไปไหนแล้วทำไมเธ...อุ๊บบบ " ฮิมซานยังพูดไม่ทันจบ จงออบก็พุ่งเข้าใส่แล้วเอาผ้สเช็ดหน้าลายสก๊อตสีน้ำตาลโปะเข้าที่ปากของฮิมซาน ไม่ต้องเดาว่ามันคืออะไร ยาสลบหน่ะสิ และไม่ต้องเดาอีกด้วยว่าจงออบทำอะไรกับฮิมซาน และในเวลานั้นเอง สายสืบของยงกุกที่เขาฝากเอาไว้ เพื่อสืบสานเรื่องของจงออบและฮิมซานที่เขาทำอะไรกัน ก็อยู่ด้วยณเหตุการณ์นั้น กล้องวงจรได้ติดไว้ตามห้องที่จงออบกับฮิมซานใช้กิจกรรมร่วมกัน แม้กระทั่งห้องนอน เพราะฉะนั้นไม่ว่าทั้งคู่จะทำอะไร ยงกุกและสายสืบย่อมเห็นอยู่เสมอ 

        " พวกแกมันเลว... เลวทั้งชั่วโคตรจริงๆ " 

 

 

     -himchan past-

        

        " อื้ออออ ปวดหัวจังที่นี่มันที่ไหนเนี่ย " ผมพยายามลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นมา เพราะแสงแดดที่ส่องแยงตาผม ทำเอาผมนอนต่อไม่ได้เลย ถึงผมจะปวดหัวแค่ไหนก็เถอะ แต่สิ่งที่ผมเจอในตอนนี้หน่ะสิ มันทำให้อยากหลับไปตลอดชีวิตเลยจริงๆ ชายที่นอนอยู่ข้างผมไม่ใช่ยงกุก แต่เป็น 'จงออบ' ลูกน้องที่ยงกุกไว้ใจที่สุด ทำไมเค้าถึงมานอนข้างๆผมได้นะ เท่าที่ผมจำได้ผมได้ยินยงกุกพูดกับจงออบประมานว่าเค้ามีธุระเร่งด่วนมาก จึงต้องรีบไปทำแล้วฝากผมไว้กับจงออบ แต่พอผมออกไปจากห้องเพื่อไปหายงกุก จงออบก็เอาอะไรมาแปะหน้าผมก็ไม่รู้ แล้วผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย 

          แต่ปัญหาของผมตอนนี้ก็คือ ผมมานอนเปลือยต่อหน้าจงออบได้ยังไง แล้วจงออบก็มีลักษณะเช่นเดียวกับผมงั้นก็แสดงว่า 'ผมโดนไอจงออบเล่นงานเข้าแล้วหน่ะสิ' ชิบ(ผาย)แล้วววววว จะให้ยงกุกรู้เรื่องนี้ไม่ได้ แต่เหมือนสววรค์ลงโทษที่ผมทำร้ายคนรัก ยงกุกเปิดประตูออกมาพร้อมกับลูกน้องที่ตามหลังมาสี่ถึงห้าคน โอพระเจ้าผมขอหล่ะจริงๆ อย่าให้เรื่องมันบานปลายไปกว่านี้เลย ขอให้เค้าเข้าใจในเหตุผมที่ผมจะอธิบายด้วย

          " ออกไปจากชีวิตฉันเดี๋ยวนี้!!!! " ยงกุกตะโกนไล่ผมหรอ เค้าตะโกนไล่ผมใช่มั้ย 

          " ไม่นะยงกุกฟังฉันก่อน ฉัน... " ผมกำลังอธิบายความจริง ในตาของผมรู้สึกได้ถึงน้ำร้อนที่กำลังจะออกจากตา ร้องไห้... นี่ผมกำลังร้องไห้หรอ           " ไม่ต้องมาแก้ตัว อย่าสำออย จะอ่อยลูกน้องข้างหล้งของฉันอีกหล่ะสิ นางแพศยา เก็บความร่านของเธอไว้โชว์ให้พ่อแม่เธอดูเถอะ ฉันไม่อยากได้เสนียดจากตัวของ 'มึง' อีกแล้ว "

          " ยงกุก... " ผมแทบไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ว่าคนที่ผมรักมาก รักจนไม่อาจจะเอาใครมาเปรียบได้ กำลังด่าผมว่าร่าน กำลังยืนด่าผมต่อหน้าลูกน้องของเขาตั้งหลายคน เขากล้าทำอย่างนี้ได้ยังไง

          " ได้ ฉันจะไป แล้วนายจะเสียใจที่ทำกับฉันอย่างนี้ ยงกุก.. " ผมแสยะยิ้ม พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด ผมใส่เสื้อผ้าที่วางอยู่ตามพื้นห้องแล้วใส่ต่อหน้าเขา เพื่อให้เขาได้รู้ว่า คนอย่างฮิมซานก็ไม่ยอมให้ใครมาดูถูกผมเช่นกัน ผมเดินออกนอกห้องด้วยความละอาย แล้วผมจะไปอยู่ที่ไหน อา... ผมเกือบลืมไปว่าบ้านของ 'ยองแจ' เพื่อนสนิทของผมอยู่ห่างจากคอนโดของยงกุก เพียงสายรถเมย์แค่ 3 ป้ายเท่านั้น ผมจึงไม่ติดขาดอะไร เพราะตัวผมพอมีเงินอยู่

 

    

 

        -อีกด้านหนึ่งของจงออบ- 

      

          " พวกมึง รุมกระทืบมันให้ตาย ไม่ตาย กูจะฆ่าพวกมึงแทน " สิ้นคำสั่งของยงกุก ลูกน้องที่ตามเขามาก็วิ่งไปกระชากจงออบที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น กระทืบโดยที่ไม่คิดบาป เพราะถ้าจงออบไม่ตาย พวกเขาอาจจะตายแทนก็ได้ 

 

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------

แชปที่2จบไปแบ้ววววว #ดีใจจนน้ำตาไหลอ่ะเจง

แชปนี้สั้นสุดๆ ไรท์ขอโทษน้ะะ ป๊าไล่ไปนอนก่อนอย่างเซง 

เป็นไงบ้าง เงิงกุกโหดเนอะ ทำร้ายยยยย T T 

เมียตัวเองแท้ๆแทนที่จะไว้ใจกันนนน #เกลียดอิบังขึ้นทันใด 

ต่อไปคงเป็นแชปของแดโล่บ้างล้ะะ #อุ้ยเขิน *หลบขวดแก้ว* 

ยังไงก็คอมเม้นด้วยน้ะะะ อริอริ #ขอบคุณที่อ่านฟิคของไรท์น้ะ ฝากติดตามตลป.ด้วยน้าาาา