คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : CHAPTER 15
อาเป็นเพราะยัไม่มีอะไรถึท้อั้แ่เ้า วามหิวทำให้อาารปวศีรษะเิมยิ่เลวร้าย ผนวับารเผิหน้าับมินโฮเมื่ออนสาย พอบ่าย หลัรุ่นิววนนึเรียถึีสุ วามรู้สึปวล้ายะโหลำลัถูบีบวนะบุบบี้ ทำให้ิบอมไม่อาทนาแาลมอยู่บนม้านั่หน้าลานน้ำพุอี่อไป
หลัรหัสล็อประูบ้านเสร็สรรพ “ โอย ปวหัวะมั ” ิบอมยสันมือึ้นนวมับ บ่นพึมพำไปลอทา
ิบอมเหลือบมอวามเรียบร้อยในบ้านเร็วๆ ่อนิ่ึ้นบันไมุ่สู่ห้อนอนั้นสอ อาารวิเวียนทำให้พื้นไม้ระานแลโลเล รั้นเปิประูไ้ิบอมถลาไปเาะฝาัโรอาเียนออมาแ่น้ำย่อย บรรเทาอาารปวศีรษะเพียเล็น้อย แ่ลับไ้อาารแสบร้อนทรวอมาแทน
หลันั่พิัโรหมสภาพ ิบอม่อยๆลุเินไปยัโ๊ะทำาน เห็นระปุยาแ้ปวั้ระห่าน ส่สัาให้รีบปรี่เ้าหา ว้าวไ้ิบอมรีบเปิฝาเทยาลฝ่ามือ โยนเ้าปา ่อนมอหาแ้วน้ำึ่สมวรวาอยู่ใล้ๆ
“ ? ” ิบอมะัเมื่อเห็นว่าแ้วน้ำหายไปาโ๊ะ และเาว่าเป็นฝีมืออแม่บ้านประำที่เ้ามาทำวามสะอาใน่วสิบโมถึเที่ย ิบอมหน้าหิเพราะเยย้ำบอไม่รู้ี่หน ว่านไม่อนุาให้เลื่อนย้ายสิ่อิ้นใในห้อ
เมื่อวาามอรอบห้อเร็วๆ ปราว่าแ้วเ้ารรมถูนำไปวาบนโ๊ะ้าเีย และ้วยเม็ยาำลัละลายให้รสมลิ้น ิบอมเร่้าวเ้าว้าแ้วระื่มน้ำหมในราวเียว
ไม่ี่วินาที ิบอมแปลใยิ่เมื่อวามปวพลันเลือนหาย ประหนึ่เพิ่ไ้รับโอสถมหัศรรย์ และในไม่ี่วินาที่อมาเ่นัน พลันรู้สึาไปทั่วร่า ิบอมระหนัถึวามเป็นไปไ้บาอย่า รีบลาสัารไปว้าะร้ายะ้าโ๊ะทำาน ล้วออาเียนเพื่อเอาีวิรอ
“ อย่าพยายามเลย ” แ่แล้วเสียอนแปลหน้าทำให้ิบอม้อหันมอ ม่านายายว้าาฤทธิ์ยาทำให้ร่ารหน้าพร่าเลือนเินระบุัวบุล ัเนสุือรอยยิ้มเย็นเยือที่ทำให้หัวใเ้นถี่ระุวูบ ลมหายใื้นเินาห้ว ผิวาวอเหยื่อระเรื่อสีมพูสสวยนแ่ำั่ผลเอรี่
“ มันะสวยามมา ถ้าุไม่ิ้นรน ” แ่เมื่อิบอมทำรัน้าม พยายามบัับร่าระุเร็ ะเียะายับโ๊ะ ปัแป้นอมพิวเอร์สะเปะสะปะ ระทั่หมลมล้มลับพื้น สภาพหลัสิ้นใึูอเนอนาถ วนให้นเฝ้ามอแสสีหน้าผิหวัแล้วหันหลัเินาไปอย่าไม่ใยี
.
.
เมื่อนัศึษาแว่นหนาเินเ้ั้ามถนน ไม่มอรถยน์ที่ำลัับผ่าน “ ปี๊นนนนนนน! ” เสียหิเ้าอรถแร้า ปาพร่ำสบถโมโเ ทำให้ายผิวเ้มที่อาศัยโน้นไม้ในบริเวใล้เียีบหลับ ผวาื่น
ไปรือามอสรีวัยสี่สิบเปิประูรถลมาัเือนนัศึษารหน้า ฟัอย่าับเป็นบทสว เปลือานัวเีย่อยๆปิลอีหน แ่แล้วลับเบิโพลพลันฝ่ามือเลื่อนาหน้าาสัมผัสใบห้า ่วยให้ระหนัถึเวลาและสถานที่
‘ แทมิน? ’ อันับแร ไหันมอหานสวยที่สมวรนั่หลับอยู่้าน้า ‘ หายไปไหน? ’ ั้ำถามพร้อมวาสายามอหาทั่วลานห้า
“ เอ้ย! ” พลันแ้มวาถูนาบ้วยระป๋อน้ำอัลมเย็นเียบ ไสะุ้โหย รีบว้าหมับับ้อมือนี้แล้แน่น
“ เราเอ ” แทมินเห็นสีหน้าอไแล้วำิ๊
“ นายื่นั้แ่เมื่อไหร่? ” ไถามหน้าาื่น รีบแบมือรับระป๋อน้ำอัลมที่แทมินโยนส่ให้
“ ื่นอนที่นายำลัหลับปุ๋ยไ ” แทมินอบำถาม้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มสใสที่ไไม่เยิว่าะมีโอาสไ้เห็น
“ นายยิ้มแล้วน่ารัี ” ไเอ่ยโยไม่ทันิ แทมินไ้ยินแล้วหุบยิ้มทันที “ เราหมายวามว่ามันูีว่าไม่ยิ้มอะนะ ” ไรีบอธิบายแ้เ้อ รู้สึประัประเิพิล
“ อบุ ” แทมินานรับำมามมารยาท “ แ่รั้หน้า เ็บำว่าน่ารัไว้ใ้ับพวผู้หิะีว่า เราไม่อบ ”
“ ไม่อบให้ถูมอเป็นผู้หิ แล้วทำไมนายถึไว้ผมยาวล่ะ ” ไอปาเสียถามออไปไม่ไ้ ยัับ้อมือเล็ๆไว้ไม่รู้เนื้อรู้ัว
วามเย็นาในแววาพลันหวนลับมาั่เ่า แทมิน้อหน้าายผิวล้ำผู้ล้าทำในสิ่ที่ไม่มีใรล้า แม้แ่นสนิทที่สุอย่ามินอายัไม่เยละลาบละล้วถามเรื่อส่วนัวอเา
“ เราะัมัน ในวันที่เราสามารถเอานะใัวเอ ” แ่ละเนิเมรยาวถึลาหลั ือผลลัพธ์อวามพ่ายแพ้ลอสอปี แทมินไม่เยปรารถนา เพียแ่เลี้ยไว้เพื่อย้ำบอว่าัวเออ่อนแอแ่ไหน
“ นายอยาัเหรอ? ” ไถาม พลายื่นมือออไปับปอยผมยาวสลวย
แทมินยิ้มมุมปาให้ับวามไม่รู้อะไรเลยอิรรหนุ่ม “ ใ่ ” สบาไแล้วเอ่ย “ แู่เหมือนนายะไม่เห็น้วย ” แทมินเาาสายาื่นมเวลาไเฝ้ามอผมสวยอน
“ อืม ” ้วยรู้สึัเิน ไอบแทมินไ้ไม่เ็มปา แ่หาวัาวามใส่ใะเผลอลูบผมยาวาโนสู่ปลาย แทมินเาว่าไ้อนิยมมอบสาวผมยาวเป็นแน่
“ นายับมินอา รู้ัันไ้ยัไ? ” เพราะเรียนันนละะ..ศิลปะับวิทยาศาสร์..ยาวนเวียนมาบรรบ..อารม์ับเหุผล..ไม่เ้าันอย่ายิ่ และที่สำั..ั้แ่เิมา มินอาไม่เยไว้ผมยาวสัรั้
ไอมยิ้มน้อยๆเมื่อระลึไปถึวันแรพบ ะนำลันั่วาภาพโยมีูอเป็นนาแบบ ู่ๆมีหิสาวแปลหน้าเินเ้ามาึินสอออามือ แล้ว..เพี๊ยะ..ไยัำวามรู้สึเ็บแสบาารถูบโยไม่รู้สาเหุ ร่วมถึท่าทาลๆอมินอาเมื่อรู้ัวว่าเธอำนผิไ้ี
“ มินอาเ้าทันผิน่ะ เธอิว่าเราเป็น... ” ไนิ่ิถึำพูแรอหิสาว เธอานเรียใรนหนึ่้วยน้ำเสีย้าวร้าว “ นาย ” พลันิไ้ ไ้อหน้าแทมินเม็
เบื้อ้น แทมินสบาไลับนิ่ “ เป็นารเ้าใผิที่น่าอายริๆ เราสอนเหมือนันะที่ไหน ” เสทำเป็นหัวเราะลบเลื่อน
เหมือนหรือไม่ ไม่ใ่ประเ็น ประเ็นือ.. “ อนนั้น ูมินอาะโรธนายมา ” ไหรี่าสัเท่าทีออีฝ่าย สายาแวบแรที่มินอาใ้มอูอ มันอัแน่น้วยแรอาาวนให้นึถึ... “ หรือไม่็หึ ” แทมินรับฟัแล้วหลุบามอ่ำ เาใ้ฝ่าเท้าเริ่มำทะมึน หัวใพอโยับเร่ัหวะ
“ เพราะอารม์ร้อน้วยันทัู้่ เราสอพี่น้อเลยทะเลาะันบ่อย นาย็เห็นอยู่ ” แทมินให้เหุผล้าๆูๆ
“ ริสินะ ” ปาว่าอย่า ใิอีอย่า ไไม่เื่อแทมินทั้หม “ วามสัมพันธ์มันเป็นเรื่อับ้อน ไอ้ที่สมวรออมาเป็นแบบพี่ๆน้อๆ บาทีลับูล้ายวามรัระหว่าหนุ่มสาว ” ไพิพาษ์วิาร์ามร แทมินปรายามอารล่าวระทบระเทียบออีฝ่าย ไม่ยอมรับ แ่็ไม่ปิเสธ
“ ในทาลับัน รัอหนุ่มสาวบาู่ ผิวเผินูสวีทหวาน แ่แท้ริลับืาสิ้นี ” เมื่อไเอ่ยบ แทมินเหลือบมอสีหน้าหมอหม่นที่ไม่ไ้เิาารเสแสร้อไ้วยหัวใเ้นถี่ เมื่อหัวใอ้าว้าถูเิมเ็ม้วยวามหวันล้นปรี่ วามหวัที่ะไ้อสำัลับืนทำให้แทมินไม่อาฝืนีหน้าเย
ไยอมรับว่ารัที่นมีให้มินอา ไม่อานำมาเทียบเท่ารัรั้เ่าไ้ รัที่พันามาาเพื่อน เหมือนเป็นแ่วามผูพันและหวัี่อันมาว่า และเป็นเ่นนั้นเสมอมา เพียแ่ไยอมปิหูปิาเพื่อประอวามสัมพันธ์ยาวนานว่าสามปีนี้ให้ราบรื่นไปวันๆ ระทั่วันที่พี่ายอสาวเ้าลับมา...
“ น่าอิานะ แม้แ่รอยยิ้ม..ยัูล้ายัน ” ไเอ่ย พร้อมเยหน้าเ้าอรอยยิ้มผิาลเทศะึ้นสบา
“ ถ้านายรัมินอา นายวรถอยออไปหน่อย ” แทมินสะบัหน้าหนีสัมผัสระราน เอ่ยปรามาร้าวเ้าใล้เสียแ็
“ รัสิ เรา้อรัมินอาอยู่แล้ว ” ไหัวเราะรึ้ม แทมินเฝ้ามออย่าไม่ไว้ใ “ แ่ลอมารัอเราลับไม่เยเ็มร้อย เพราะอะไรรู้ไหม เพราะมันเหมือนับมินอาำลัอยใรบาน ” วามรู้สึเหมือนัวเอเป็นัวแทนอใรอีน วนให้ปวใเป็นบ้า
บประโย แทมินหลุบามอลอย่าร้อนัว หัวใพอโยับสูบีโลหินแ้มาวเือสีเลือฝา โอาสที่ะไ้ัผม่อนสิ้นปีมีอันหรี่ับ
“ นายรู้ไหมว่า..ใร? ” ไยับเ้าใล้นทำัวน่าสสัยอีนิ แทมินไม่สามารถสบสายาับผิ เพราะรู้ว่าไะ้อมอเห็นำอบในวาเปี่ยมสุู่นี้แน่
“ ใร?อะไร? ” อารม์ร้อนพอัน พลันไ้ยินน้ำเสียน่าเราม้ามหัวมาา้านหลั แทมิน็ถูผู้มาใหม่โอบเอวึร่าห่าาู่รีทันที
ไ้อหน้ามินโฮเม็ ยัับ้อมือแทมินไว้ไม่ปล่อย่ายๆ ระทั่มินโฮทำท่าะ้าหมั แทมินรีบสลัมือาไ หันมาันอว้าห้ามปราม่อนะเิเรื่อ่อยลุลาม
“ ไ นายรีบลับไปทำาน่อไ้แล้ว ” แทมินถือโอาสออำสั่ในานะเ้าอร้าน ไำเป็น้อทำามอย่าไม่อาหลีเลี่ย แ่ยัไม่วายสบามินโฮหาเรื่อ
แทมินับมือมินโฮไว้มั่น รอระทั่ไ้มเ็บอและเินาไปไลประมาหนึ่ แทมินถึผละมือานใร้อน เอื้อมหยิบสัมภาระ แสร้ทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น แ่โยไม่บอล่าว หูระเป๋าลับถูนแนยาวว่าว้าไปถือ รั้นแทมินะหันไปแย่ืน ลับถูโอบเอวพาเินรไปยัรถันาว พร้อมเปิประูบัับให้้าวเ้าไปนั่เสร็สรรพ แทมินเิหน้าเหลือบมอน้าน้าพยายามสะโทสะ เลือที่ะรออบำถามในวามเียบ
“ นายาิีับเาั้แ่เมื่อไหร่ เมื่อ่อนไม่เยมอหน้าัน้วย้ำ ” มินโฮ่อยๆถามอย่าใเย็น
แทมินพยายามทำวามเยินับวาม่าสัเอน้าน้า พยายามรู้สึีที่มีนรู้เรื่ออนแทบทุอย่า และัสินใไม่โห เพราะมีวามเป็นไปไ้สูที่ะถูมินโฮับไ้
“ ไเาเอา้าวเที่ยมาส่ ” แทมินอบเสียเรียบ
มินโฮเหลือบมอนาฬิา้อมือเร็วๆ “ เที่ยถึสี่โมเย็น เหอะ พวนายใ้เวลาิน้าวเที่ยนานทีเียว ” เหน็บแนม้วยรอยยิ้มเย็น
แทมินโ้อบ้วยารยื่นมือออไปเปิประูรถที่มินโฮล็อไว้ไ้อย่าทันท่วที และเมื่อำเป็น้อเผิหน้า แทมินเอไม่เยิหนี “ แ่มีอะไรันไม่ี่รั้ ไม่ไ้ทำให้พี่มีสิทธิ์ทำัวเป็นเ้า้าวเ้าอ ” แทมินี้แ้ัถ้อยัำ มินโฮรับฟัแล้วหัวเราะร่วน
“ แล้ว้อมีสัี่รั้ล่ะ นายถึะยอม ” ยื่นหน้าเ้ามาใล้ ถามลับ้วยรอยยิ้มยียวน
แทมินรีบลั้นใ ไม่ยอมให้ฟีโรโมนหอมฟุ้อมินโฮทำให้นใอ่อน “ เยอะไปแล้วรับ ” แทมินอมยิ้มน้อยๆ ผลัไหล่มินโฮเบาๆ ปรามไม่ให้โน้มเ้าหา และบัเอิเบือนหน้าไปเห็นอเอสารสีน้ำาลบนเบาะหลั พลันเิำถามในแววา
รั้นหันมอาม รอยยิ้มี้เล่นพลันหายไปาใบหน้ามเ้ม มินโฮรีบประอหน้าน้อวนให้หันมาสบา “ มีอะไรรึเปล่า? ” แทมินถามามวามัวลที่นำลัมอเห็น
เพราะไ้ทำใมาบ้า มินโฮใ้เวลาั่ใเพียวินาที ่อนสบาน้อเพื่อแ้่าว “ อาารย์ิบอมายแล้ว ” สีหน้าเรียบเย หาแ่มีวามเศร้าเือในน้ำเสีย
แทมินไ้ยินแล้วนิ่ึ หนึ่นาทีผ่านไปโยไร้ำถาม และทันทีที่ั้สิไ้ “ เมื่อไหร่? ยัไรับ? ” พยายามสะวามอยารู้ ไม่แสออนเินาม
“ เมื่อบ่ายนี้เอ ำรวาว่าถูวายา ” มินโฮอบามำบออพี่าย
“ วายา! ” แทมินโพล่เอ่ยเสียั าลมเบิว้า และเมื่อระหนัว่าทุริยาท่าทาอน ล้วนอยู่ในสายา่าสัเอนรหน้า แทมินำเป็น้อรีบสำรวม
“ ใ่ พี่ีวอนบอว่า นิิเวรวพบสารพิษบานิในอาเียนออาารย์ิบอม ” มินโฮยายวาม “ เหมือนอาารย์ะรู้ัวว่าถูวายา ถึไ้พยายามอาเียนออมาอย่านั้น ” เอ่ย้วยสีหน้าเวทนา
เยื่อใยบาๆระหว่ามินโฮับิบอมทำให้แทมินรู้สึเ็บแปลบรอ้าย หลลืมวามสับสนในใไปั่วะ “ เสียใ้วย ” พยายามรู้สึามำบอเยี่ยนมีมนุษยธรรม
“ แทมิน ” มินโฮับบ่าบอบบาบีบเบาๆ เรียหาเหมือน้อารบออะไรบาอย่า แทมินรู้สึไม่ียิ่ยว เมื่อไ้เห็นวามัวลมามายในวาหมอหม่น
“ รับ? ” แทมินานรับเป็นเิเร่
“ พี่ีวอนอยาุยับนาย ” มินโฮบิเบือนำบออพี่ายนิหน่อย ไม่สะวใหา้อใ้ำว่าสอบปาำแบบที่พวำรวใ้ันนิปา
ผิามินโฮาาร์ เมื่อมอไม่เห็นวามื่นระหนแม้แ่น้อยบนใบหน้าหวาน มีเพียวามประหลาใาบแววาไร้อารม์วูบไหวหนึ่ เยือเย็นนมินโฮเริ่มรู้สึหนาว
“ ในานะพยานหรือผู้้อหา? ” ำถามรประเ็นอน้อทำให้มินโฮพูไม่ออ เป็นเพราะุ้นเยับั้นอนสืบสวนอำรวหรืออย่าไร แทมินถึไม่มีท่าทีหวั่นวิให้เห็น
“ เอ่อ... ” มินโฮอ้ำอึ้ ไม่ล้าบอำอบที่แม้แ่ัวเอยัรับไม่ไ้ แทมินาเาาหน้าาไม่สู้ีออีฝ่ายแล้วถอนใสั้นๆ
“ ผมมีสิทธิถามไหม..ว่าทำไม? ” ถามันรๆอีรั้ มินโฮยิ่ระอัระอ่วน ทำหน้าบอไม่ถู
“ ือ..บัเอิว่าอนำรวรวสถานที่เิเหุ บนออมพิวเอร์ออาารย์ิบอม ปราบทวามเี่ยวับ..เอ่อ ประวัิอนายพอี ” มินโฮใเลี่ยใ้ำว่าารรม
“ ออ ” แทมินไ้ยินแล้วานรับเอือมระอา อีอันไม่น่าพิสมัยย่อมทำให้ใรหลายนเ้าใว่านเป็นนผิ ไม่น่าแปลใเลย “ แล้วพี่..ไ้อ่านบทวามนั่นหรือยั? ” สำัรนรหน้าิอย่าไรมาว่า
มินโฮเหลือบมออเอสารบนเบาะหลัเร็วๆ “ อืม ” ัสินใไม่โห
“ พี่ิเหมือนำรวหรือเปล่า? ” แทมินี้ถามเสียเรียบ
“ ในเมื่อนายอยู่ับไลอบ่าย เป็นไปไม่ไ้ที่นายะ.. ”
“ แปลว่าอนแร..พี่ิ ” ผิหวัมา หาแ่ไม่แสออ
“ ไม่นะ พี่ไม่.. ” มินโฮรีบปิเสธ
“ รีบพาผมไปพบสารวัรีวอนเถอะรับ ผมอยารู้เหมือนัน ว่าำรวที่นี่ะมีปัาเอาผิผมไหม ” แทมินบประโย้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน ่อนเบือนหน้าหันมอถนน ไม่สนใน้าน้าอี่อไป
…...
....
..
ความคิดเห็น