FIRST SPRING [SHINee Fiction OnKey x 2Min]

ตอนที่ 1 : Proloque

Remember, we’re madly in love, so it’s all right to KISS ME ANYTIME you feel like it.

-PEETA, HUNGER GAMES

6:45 am.

เช้าวันศุกร์...วันธรรมดาที่ไม่ธรรมดาอีกหนึ่งวันของนักศึกษาปีสาม ผู้ที่อาศัยอยู่บนชั้นสองของหอพักทิศตะวันตก แม้ผ่านมากว่าสองสัปดาห์ นักศึกษาแต่ละคนยังคงรู้สึกขยาดยามต้องเดินผ่านห้องCOMMON ROOMที่อยู่ติดกับบันไดขึ้นลง ห้องนั่งเล่นของส่วนกลางที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครันห้องนี้ไม่ได้มีบรรยากาศน่ากลัวหรือมีผีสิง แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนหวาดหวั่นคือออร่าดำมืดที่แผ่ออกมาจากหัวหน้านักศึกษาชั้นปีที่สี่ผู้น่าเกรงขาม ที่มาจับจองพื้นที่ตรงกึ่งกลางโซฟาเพื่อวัตถุประสงค์บางอย่างตั้งแต่เช้าตรู่ โดยไม่มีทีท่าว่าจะรามือง่ายๆ ด้วย

ทำไม...ท่านประธานคิม คิบอม หรือ คีย์...ผู้มีงานรัดตัวจนแทบไม่มีเวลานอนคนนี้ถึงยอมสละเวลาพักผ่อนอันมีค่า ตื่นแต่เช้าลงมานั่งไขว้ห้างอ่านหนังสือพิมพ์บนโซฟาบุหนังสีดำนุ่ม ที่ยังไม่นุ่มพอให้คีย์ยอมเอนหลังพิงพนักอย่างสบายตัวได้ คำตอบคือ...

“The course of true love never did run smooth.”

-William Shakespeare

คีย์อ่านคำคมในหนังสือพิมพ์ที่จัดทำโดยชมรมหนังสือพิมพ์ของมหาวิทยาลัยแล้วหยักยิ้มมุมปาก เห็นด้วยกับวาทะของกวีชื่อดังอย่างยิ่ง

“หนทางแห่งรักแท้ไม่เคยราบรื่น ใช่! ถูกต้องที่สุด!”

คีย์พึมพำอย่างพึงพอใจ และเต็มใจอย่างยิ่งที่จะช่วยทำตัวเป็นอุปสรรคเพื่อพิสูจน์ว่ารักนั้นคือรักแท้ ไม่ใช่แค่ความรู้สึกหลงใหลฉาบฉวย

“คิกคิก” เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังแว่วมาจากทางเดิน คีย์ลดหนังสือพิมพ์ในมือลง พร้อมกับตวัดตามองไปยังทิศทางนั้นอย่างไม่สบอารมณ์

ไม่นานนัก คีย์ก็ได้สบตากับ...แทมิน...ลูกพี่ลูกน้องหน้าสวยกำลังเดินอยู่เคียงข้างคนรักร่างสูง...มินโฮ...เพื่อนร่วมชั้นปีของคีย์ที่ฉวยโอกาสตอนคีย์ไม่อยู่ ขออนุญาตอาจารย์ผู้คุมหอสับเปลี่ยนห้องพักกับรูมเมทคนเก่าของแทมิน

ตอนนั้น กว่าคีย์จะรู้เรื่องก็สายเกินแก้ โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่หลายวัน และจวบจนถึงทุกวันนี้ คีย์ยังไม่สามารถให้อภัยเพื่อนนักกีฬาคนดังได้ หนักกว่าเก่า เมื่อคีย์ออกตัวชัดเจนว่าจะคอยเป็นก้างขวางคอคู่รักข้าวใหม่ปลามัน โดยไม่ฟังคำทักท้วงของใครทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่...จินกิ...ผู้ที่เป็นทั้งอาจารย์และคนรักของเขา

สายตาติติงของคีย์ทำให้แทมินต้องก้าวห่างจากมินโฮทันทีอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่กระนั้นยังถูกมินโฮคว้าจับมือไว้ไม่ปล่อย เคยกลัวรังสีอำมหิตจากคุณพี่ขี้หวงเสียเมื่อไหร่ ยิ่งเห็นแก้มใสระเรื่อสีเลือดฝาด มินโฮยิ้มละไม

แทมินส่งสายตาดุมินโฮเร็วๆ ก่อนหันมาสบตาญาติผู้พี่อีกครั้ง “พี่คีย์ อรุณสวัสดิ์ครับ” ทักทายด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเห็นว่าน้องไม่สามารถเดินมาหาตนได้ คีย์รีบวางหนังสือพิมพ์ลงบนโซฟาแล้วลุกเดินเข้าไปหา สองตากลอกมองชุดวอร์มสีน้ำเงินที่น้องสวมใส่อย่างสังเกตสังกา

“หนาวเหรอ?” คีย์ถาม เมื่อเห็นแทมินรูดซิปเสื้อปิดถึงลำคอ ตามองไปยังปกเสื้อของเด็กขี้ร้อนอย่างสงสัย         

“ฮะ...นิดหน่อยฮะ” แทมินพยักหน้า   

แต่เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าสวยพลันแดงก่ำ คีย์มั่นใจว่าแทมินกำลังปิดบังความจริง ยิ่งเห็นน้องหันไปสบตามินโฮนิ่ง...1 2 3 4 5 วินาทีผ่านไป คีย์ตัดสินใจใช้มือแหวก แยกคนทั้งสองออกจากกันอย่างสุดจะทน 

เคยได้ยินไหม หากมีใครคนหนึ่งมองเข้าไปในตาคุณนานกว่าห้าวินาที โดยไม่กระพริบตา หมายว่าใครคนนั้นกำลังต้องการฆ่าหรือไม่ก็อยากมีเซ็กส์กับคุณ ในกรณีของนายชเวมินโฮที่กำลังมองน้องของเขาตาเป็นมัน ชัดเจนมากว่าเป็นเหตุผลข้อหลัง และหัวเด็ดตีนขาด คีย์ไม่มีวันยอมให้มินโฮสมหวัง    

โดยไม่ให้ใครทันตั้งตัว คีย์ฉวยเกี่ยวแขนแทมินพาเดินไปข้างหน้าอย่างไว ทว่าเมื่อปกเสื้อน้องขยับ บังเอิญเหลือบเห็นจ้ำแดงบนลำคอขาว คีย์ขบกรามแน่นแล้วหันขวับไปจ้องหน้าเจ้าของคีสมาร์คที่กำลังเดินตามมาด้านหลังอย่างไม่รู้สึกรู้สา พยายามเก็บความโกรธไว้ในใจแล้วรีบพาแทมินก้าวลงบันไดอย่างไว

“แหม สองพี่น้องจะรีบไปไหนแต่เช้าครับ” เสียงเอ่ยแซวที่ดังมาจากด้านบนทำให้คีย์ต้องเงยหน้าขึ้นมอง

“ไม่ใช่เรื่องของนาย จงฮยอน” คีย์ว่าแล้วรีบพาแทมินเดินลงบันไดไปเรื่อยๆ โดยมีจงฮยอนกับมินโฮตามหลังมาติดๆ

เจ็ดโมงตรงลงมาถึงชั้นล่าง คีย์หันกลับไปเหลียวมองความวุ่นวายด้านหลังเร็วๆ แล้วอมยิ้ม นึกสมน้ำหน้าเมื่อเห็นมินโฮกำลังพยายามกันท่าเพื่อนสนิทจอมกะล่อน ไม่ยอมให้เข้าใกล้แทมิน คีย์อาศัยจังหวะที่คู่ซี้กำลังแตกคอ เร่งจูงมือน้องเดินออกจากหอพักอย่างอารมณ์ดี แต่แล้ว...

“โอ๋!”

เมื่อได้ยินเสียงร้องอุทานจากคนด้านข้าง คีย์ชักฝีเท้าแล้วหันมามองน้องชายหน้าหวานอย่างสงสัย

“มีอะไรเหรอ?”

คีย์ถามเมื่อจู่ๆ แทมินก็ยืนอมยิ้มอย่างไม่มีเหตุผล และต้องสะดุ้งโหยงเมื่อถูกใครบางคนก้าวเข้ามาสวมกอดข้างหลังตน    

“ไม่ได้เจอกันตั้งสามวัน คิดถึงคีย์จังครับ”

ด้วยหัวใจอันพองโต คีย์ยอมรับว่ากำลังรู้สึกไม่ต่างจากอาจารย์หนุ่มผู้แสนสุภาพ สามวันที่ไม่ได้เห็นหน้ากันหลังจากอีกฝ่ายต้องไปประชุมต่างเมือง ถ้าไม่ติดว่ากำลังยืนอยู่หน้าหอพักนักศึกษา บวกกับได้ยินเสียงมินโฮกับจงฮยอนถกเถียงกันดังไล่หลังมา คีย์คงหันกลับไปกอดตอบเจ้าของอ้อมแขนอบอุ่นให้หายคิดถึง

“พี่จินกิ ปล่อยผมก่อนนะครับ” คีย์กระซิบบอกพลางพยายามขยับออกจากอ้อมกอด

จินกิสบตาแทมินเร็วๆ แล้วยักคิ้วเป็นอันรู้กัน ยิ้มละไม ก่อนช้อนตัวคีย์ขึ้นอุ้มพาไปยังรถคันสีชมพูที่จอดอยู่ใกล้ๆ คีย์ตกใจจนลืมขัดขืน มาตั้งตัวได้อีกทีก็เข้ามานั่งอยู่ในรถสีหวานแล้วเรียบร้อย

เสียงกดล็อครถกระตุกให้คีย์หันขวับไปสบตาคนขับตาตี่เพื่อทวงถามเหตุผล จินกิยิ้มละไมตอบกลับโดยไม่กริ่งเกรง โน้มเข้าหาพร้อมกับยื่นมือออกมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้คนรักที่ดูเหมือนจะตัวเล็กลงๆ ทุกวัน

“ผอมลงอีกแล้วสินะ”

จินกิยื่นมือมาสัมผัสแก้มขาวที่ดูซูบลงเล็กน้อยเมื่อเทียบกับเมื่อสามวันก่อน คีย์พูดอะไรไม่ออกเพราะเคยรับปากกับจินกิไว้ว่าจะไม่ให้น้ำหนักลดลงไปกว่านี้ แต่เอาเข้าจริง คีย์ยังเผลอทำแต่งานจนลืมกินอยู่ดี

เมื่อเห็นคีย์ทำหน้าสำนึกผิด จินกิอมยิ้มเอ็นดูแล้วโน้มเข้าจูบริมฝีปาก แม้เพียงแผ่วเบาก็สามารถทำให้คีย์ประหลาดใจจนทำตัวไม่ถูกอีกหน “ไปกินข้าวเช้าที่คอนโดพี่ดีกว่า” จินกิเอ่ยชวนด้วยรอยยิ้มที่คีย์ไม่สามารถปฏิเสธ แล้วหันกลับมาสตาร์ทรถอย่างอารมณ์ดี  

“คุณยองแอมาเหรอฮะ?” เมื่อพูดถึงอาหาร คีย์ถามถึงแม่บ้านคนสนิทของจินกิ ผู้มีฝีมือในการทำอาหารทัดเทียมหัวหน้าพ่อครัวในภัตตาคารหรู

รถคันสีชมพูเริ่มออกตัวข้างหน้า “เปล่า” จินกิปฏิเสธ ก่อนหันไปยิ้มให้แทมินที่กำลังโบกมือลาอยู่หน้าหอ โดยมีมินโฮยืนประกบอยู่ใกล้ๆ

ทันทีที่หันไปเห็น “แทมิน!” คีย์แผดเสียงอย่างหัวเสียเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังเสียทีอีกครั้ง “หยุดรถแล้วปล่อยผมลงเดี๋ยวนี้นะ!” รีบหันไปออกคำสั่ง

แต่เมื่อคนขับไม่ยอมให้ความร่วมมือ คีย์ทำได้แต่หันมองน้องชายผ่านกระจกหลัง กัดฟันกรอด มือจิกเบาะแน่น กระทั่งรถสีชมพูเลี้ยวออกจากประตู...

“พี่จินกิ!” เสียงตวาดทำให้จินกิผวา ทว่ายังฝืนทำใจดีสู้เสือ

“เพราะพักหลัง คีย์มัวแต่อยู่กับน้อง ไม่สนใจพี่เลยนี่นา ก็เลยต้องขโมยตัวมาแบบนี้แหละ” จินกิให้เหตุผล

คีย์ได้ยินแล้วเถียงไม่ออก ทำได้แต่กอดอกแล้วเบือนหน้าหนี “บอกผมดีๆ ก็ได้นี่ครับ”

จินกิเหลือบมองคีย์เร็วๆ “จริงอะ?”

“เรารักกันไม่ใช่เหรอฮะ มีอะไรก็ต้องบอกกันตามตรงสิ” คีย์ตัดพ้อ

ฉับพลัน...เอี๊ยดดดดด...จู่ๆ จินกิหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าจอดข้างทางกะทันหัน คีย์ใจหายวาบ เพราะปกติคนรักที่มีอายุมากกว่าคนนี้ขับรถช้าอย่างกับเต่า ไม่เคยประสบอุบัติเหตุเลยสักหน

“เป็นอะไรฮะ? ไม่สบายตรงไหน?” คีย์รีบปลดสายคาดเข็มขัด หันไปตรวจเช็คร่างกายของคนขับ จินกิเพิ่งกลับจากต่างเมืองคงยังอ่อนล้าไม่หาย

“พี่สบายดีครับ” นอกจากจะมองไม่เห็นความอิดโรย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนรักกำลังทำให้คีย์ประหลาดใจอย่างมาก

“คิบอม” ถูกเรียกชื่อจริงทีไร หัวใจพลันเต้นแรง คีย์เฝ้ามองจินกิปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเอง ก่อนเริ่มต้นขยับเข้ามาใกล้ ค่อยๆ ยื่นมือซ้ายออกมาประคองใบหน้าสวยไว้ หัวแม่มือขยับเกลี่ยแก้มใสช้าๆ

“พี่มีอะไรจะบอก”

จินกิเอ่ยแล้วก้มลงจูบซอกคอขาว มือขวาจับมือน้องพาเลื่อนลงมารับทราบข้อความที่อยากบอก คีย์หน้าแดงไปถึงหูเมื่อฝ่ามือสัมผัสถูกความแข็งขึงอันน่าพรั่นพรึงใต้เป้ากางเกงสีน้ำตาล ซึ่งเป็นผลจากการอดทนอดกลั้นตลอดสามวันผ่านมา   

“แต่...” ที่นี่คือริมถนนและรถคันนี้ไม่ได้ติดฟิล์มกรองแสง คีย์ตั้งใจจะทักท้วงแต่กลับถูกจินกิสอดลิ้นร้อนเข้าห้ามเสียก่อน

นับตั้งแต่คืนที่คีย์เผลอปล่อยตัวปล่อยใจในยิมเนเซียมแปดเหลี่ยม คีย์ยอมรับว่าเป็นคนล้มเลิกกฏที่ตั้งไว้เอง อีกทั้งยินยอมให้จินกิทำตามใจมาตลอดสองอาทิตย์ จนติดเป็นนิสัย

“ขับไปอีกนิดเดียวก็จะถึงคอนโดแล้วนะฮะ”

เมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ คีย์รีบโน้มน้าว เพราะเรียนรู้ด้วยร่างกายนี้มาแล้วว่าเมื่อทุกความอดทนอดกลั้นที่สั่งสมมานานของคนรักถูกปลดปล่อยในคราวเดียว มันหนักหน่วงเสียจนคีย์แทบเดินไม่ไหว

แต่พูดไปก็เท่านั้น จินกิกลับปรับเบาะของคีย์ให้เอนลง ริมฝีปากตามประกบมอบจุมพิตเร่าร้อน สองมือเลื่อนลูบไล้ใต้เสื้อสัมผัสทุกส่วนสัด คีย์เองยอมรับว่าตัวเองก็เริ่มรู้สึกกระสับกระส่ายไปกับการโลมเล้าของคนรักเช่นกัน

“พี่...จินกิ...”

เมื่อความวาบหวามซัดสาดมาเป็นระลอกถี่เข้า คีย์แอ่นหยัดขานเรียกคนรักเสียงแปร่งปร่า พยายามข่มใจไม่ให้เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสคลึงเคล้าอันน่าอภิรมย์ แต่ท้ายที่สุดคีย์ก็หลุดส่งเสียงครางออกมาอย่างสุขสม กระดุมกางเกงถูกจินกิปลดจนเกือบครบทุกเม็ดโดยไม่ทันระวัง กระทั่งกางเกงถูกดึงลงไปอยู่ตรงต้นขา อันความรู้สึกเย็นวาบตรงสะโพกชวนให้คีย์มองตรงไปยังคนรัก และตกใจสุดขีดเมื่อได้เห็นความใหญ่โตตั้งผงาดอยู่ตรงหน้า...

“ไอ้คุณชายบ้ากาม! เลิกหื่นไม่เป็นที่เป็นทางได้แล้ว!” ถึงจะรักกันมากแค่ไหน คีย์จะไม่ยอมเสียตัวให้คนรักในสถานที่แผลงๆ แบบนี้เด็ดขาด

และคีย์ไม่ตะโกนปากเปล่า เท้ายกถีบคนรักกระเด็นกลับเบาะตัวเอง...ตึ้ง!...จนหลังชนเข้ากับประตูอย่างแรง เป็นความเจ็บที่เรียกสติจินกิคนเก่ากลับมาได้ทันทีทันควัน  

“อูยยย” จินกิโอดครวญด้วยความเจ็บปวด หากแต่ต้องรูดซิปปากทันทีที่เงยหน้ามาเห็นสายตาดุๆ ของคนรักหน้าสวย

“ข้าวเช้าน่ะ ตกลงจะกินไหม?” คีย์ถามเสียงเข้ม

“ครับ ครับ” จินกิได้ยินแล้วยิ้มแหย รีบสตาร์ทรถอย่างไว

เมื่อรถเริ่มเคลื่อนตัวไปข้างหน้า คีย์ชำเลืองมองสีหน้าเจ็บปวดของจินกิเร็วๆ รู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ ดูเหมือนเขาจะลงโทษคนรักหนักมือไปหน่อยจริงๆ  

“ถ้าหิวนักก็รีบหน่อยสิ” คีย์เอ่ยแล้วทำทีเป็นหันมองท้องฟ้า จินกิเหลือบมองคีย์เร็วๆ ไม่กล้าคิดลึกเพราะกลัวเจ็บซ้ำสอง “กลับให้ถึงคอนโดก่อน แล้วค่อยกินต่อละกันนะฮะ”

เมื่อรู้สึกถึงการเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วอย่างฉับพลันของรถยนต์สีหวาน คีย์หยักยิ้มมุมปาก ตามองไปยังริ้วเมฆบางๆ บนท้องฟ้าสีคราม ที่เคลื่อนที่ผ่านตาไปไวกว่าทุกวัน 

ปอลิง : ชอบ ไม่ชอบ คอมเม้นท์ได้ตลอด ไรเตอร์รออ่านอยู่เสมอค่ะ ^^

SUPER NOONA