Lovely-SHINee (2min/onkey) part 1 : morning my love

สวัสดีค่ะ และขอรายงานตัวกับ fic เรื่องเเรกในชีวิต
เริ่มมาจากความชื่นชอบ shinee โดยเฉพาะหลาน taeminnie เป็นการส่วนตัว ^^
บวกกับช่วงนี้งานน้อย เวลาว่างเลยมีมากกว่าปกติ มีเวลาจิ้นเยอะเลย 55

เรื่องราวใน fic เป็นเรื่องที่ผู้เขียนจินตนาการขึ้นมาเองนะคะ
พื้นฐานนิสัยเเต่ละคน ก็เป็นไปตามความเป็นจริงเลย ( ที่ผู้แต่งมองเห็นจากภายนอกอ่ะจ้ะ )
ผู้แต่งจะ prefer ไปใน 2min / ontaem / onkey / hyunmin อิอิ จริงๆก็เกือบทุกคู่ล่ะค่ะ ที่มีหลานแทมอ่ะนะ
ชอบ ไม่ชอบยังไงติชมได้ค่ะ อยากให้ใครคู่ใครแนะนำได้เสมอจ้า
( แต่เขียนไปเขียนมาเห็นที่จะเป็น 2min และ onkey แล้วล่ะค่ะ ^^ )


----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Morning , my love

เช้าตรู่ ปลายเดือนมิถุนายน 52 : ห้องนอน

เริ่มเข้าฤดูร้อนในประเทศเกาหลี บรรยากาศด้านนอกยังคงมืดสลัว แลเห็นไอน้ำกลั่นตัวเป็นเม็ดกลมเกาะกระจัดกระจายอยู่บนพื้นผิวกระจกโปร่งใส บ่งบอกเป็นนัยว่าอุณหภูมิของเช้าวันใหม่ค่อนข้างร้อนอบอ้าว  

เมื่อคืน...ฝนตกอีกแล้วสินะ  ครั้นได้เวลานาฬิกาชีวิตปลุกจิตใต้สำนึก ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัวตื่น หลังจากดำดิ่งสู่นิทราอันยาวนาน ทำให้การลืมตาขึ้นมองกลับกลายเป็นเรื่องยากเย็น แต่ด้วยอุปนิสัยกระฉับกระเฉงเฉพาะตน  การนอนเอกเขนกอย่างไร้ประโยชน์ มิใช่สิ่งที่เขามักเลือกกระทำ ร่างกำยำค่อยๆลุกนั่งบนเตียงของตน ที่ถูกจัดวางอยู่ริมสุดเกือบติดชิดบานหน้าต่าง ก่อนเพ่งมองฝ่าความมืดสำรวจสิ่งแวดล้อมนอกห้องด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย  

สายฝน..นำมาซึ่งสัมผัสเปียกชื้นและความรู้สึกเหนียวเหนอะหนะ ยากฝืนทำใจชอบพอ ตรงกันข้าม เขาหลงรักฤดูร้อนและแสงแดดจัดจ้าน..ท้องนภาสีฟ้าครามช่วยให้จิตใจปลอดโปร่ง ขณะความร้อนรอบกายกระตุ้นทุกมัดกล้ามกระตือรือร้น หยดเหงื่อหลั่งไหลท่วมกายาช่างมีชีวิตชีวารู้สึกกระชุ่มกระชวย จึงไม่แปลกสักนิด..หากเขาได้ชื่อว่าเป็นมนุษย์บ้าพลังผู้หลงใหลในกีฬากลางแจ้งแทบทุกชนิด

กล่าวอ้างโน่นนี่อ้อมค้อมเสียมากมาย ทั้งหมดล้วนไร้เสน่ห์ มิอาจดึงดูดหรือสะกิดหัวใจให้หลงใหล เมื่อเทียบเคียงกับความคลั่งไคล้ในแสงสีเหลืองทองของพระอาทิตย์ดวงใหญ่ ผู้มาเยี่ยมเยือนดาวโลกในทุกอรุณรุ่งนั่นเอง

อืม...สวย สดใสและไร้เดียงสา เขาคิดขณะมอง้ามเตียงพี่ใหญ่ ( ซึ่งแน่นอนยังคงนอนคว่ำหลับสนิทด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ) ไปยังเตียงของน้องเล็กที่อยู่ถัดออกไป ร่างเล็กนอนขดตัวคุดคู้ มือสองข้างเกาะกุมกันหลวมๆวางซุกอยู่ที่หน้าอกแลน่าสงสาร ผืนผ้าหนานุ่มที่เขาห่มให้เองกับมือ ถูกเตะลงมากองยับย่นอยู่ปลายเท้าเป็นที่เรียบร้อย  

" หนาวล่ะสิ แทมินนี่ " เขาอมยิ้มน้อยพลางส่ายหน้าไปมาด้วยรู้สึกเอ็นดู น้องชายคนนี้ไม่รู้จักโตเสียที

ตั้งเเต่เริ่ม debut มาได้ปีกว่า ในฐานะพี่ชายคนสนิท เขาเฝ้าคอยดูแลน้องน้อยอย่างเอาใจใส่ แต่แล้วเพราะความใกล้ชิดหรือไร..ไม่แน่ใจนัก..ความหมายของรักเริ่มแปรเปลี่ยน จากเอ็นดูอุ้มชูกลับกลายเป็นห่วงหา คอยแต่เฝ้ามองมิอยากให้คลาดสายตา แค่แตะสัมผัสกายาคล้ายยิ่งกระตุ้นแรงปรารถนา หัวใจสั่นไหวเรียกร้องให้ต้องตามติดร่างบอบบางเสมอไป

หัวใจของเรา...ต้องการอะไรกันแน่ เขาเฝ้ามองและครุ่นคิด

นับได้เป็นจำนวนศูนย์กระมัง ล่วงเลยถึงปัจจุบัน น้องน้อยคนเก่งไม่เคยออกปากร้องขอให้พี่คนใดเฝ้าดูแล แต่ก็อีกนั่นแหละ..ใครจะสามารถหักห้ามใจ มิให้หลงใหลในความไร้เดียงสา แย่ยิ่งกว่าในทุกวันเวลาผันผ่าน พัฒนาการแห่งความงดงามกลับยิ่งเพิ่มพูน เปล่งประกายคล้ายไม่มีจุดสิ้นสุด

ภายหลังจากนั้นไม่นานนัก ยินเสียงสิ่งมีชีวิตขยับเคลื่อนตัวลงจากเตียงเป็นกิจวัตร จงฮยอนฮยองรู้สึกตัวเป็นลำดับที่สองและกำลังเดินออกไปอาบน้ำ สองสามนาทีต่อมาเพื่อนคีย์ค่อยๆก้าวลงบันไดเชื่องช้า ใบหน้าสวยยังคงงัวเงียอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาเรียวเล็กชำเลืองมองลูกชายตัวน้อยเร็วๆ ก่อนเหลือบมองเตียงด้านข้างด้วยสีหน้าหงุดหงิด เมื่อแลเห็นพี่คนสนิทยังคงหลับลึกอย่างไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเช่นกัน เพื่อนซี้พาร่างเพรียวบางของตนหยุดยืนอยู่ติดชิดปลายเตียงของพี่ใหญ่ พลางจิกตามองอย่างหมั่นไส้ ก่อนคว้าจับข้อเท้าของพี่ชายเร็วไว พร้อมกับออกแรงฉุดกระชากร่างนั้นลงจากเตียงสุดแรง 

" ว๊าก..ก คิบอม..เอ๊ย!..คีย์..ทำอะไรอ่ะ " ด้วยสีหน้าตื่นตระหนกจนดูตลก อนยูฮยองพยายามตะเกียดตะกายขึ้นเตียงอย่างไร้ทางสู้

" ไม่ไหวๆ..เป็น LEADER ซะเปล่า แต่ต้องให้น้องปลุกทุกวัน " เพื่อนคีย์พร่ำบ่นพึมพำ ก่อนจะเหลือบมองมาทางเขา

" เราฝากปลุกแทมินนี่ด้วยนะ มินโฮ " ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง คีย์เอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนลากพี่ใหญ่ประจำวงออกจากห้องไป

แม้นคุ้นเคยกับภาพเหตุการณ์ขำขันยามเช้าพอสมควร ทว่ายังคงทำให้เขาเผลออมยิ้มได้เสมอไป เพื่อนคนเก่งสวมบทบาทออมม่าของชายนี่ได้อย่างสมบูรณ์แบบจนเขานึกขำ อีกทั้งรักลูกชายตัวน้อยประดุจแก้วตาดวงใจ  กำเนิดผลลัพธ์อันน่าสะพรึงกลัว คือความรู้สึกห่วงใยและหวงแหนเพิ่มพูนหลายเท่าทวีคูณ แตกต่างกับวิธีการปฏิบัติตัวต่อพี่ใหญ่จากหน้าเป็นหลังมือ..แปลก..ทั้งที่อนยูฮยองแสนอ่อนโยนและเป็น leader ที่ใจดีที่สุด แม้นมีพฤติกรรมประหลาดเหนือความคาดหมายหลุดออกมาบ้าง แต่มิได้สลักสำคัญหรือแลดูเสียหาย ตรงกันข้ามกับพี่ชายอีกคน..จงฮยอนฮยอง..ผู้เปี่ยมล้นด้วยเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ ทุกท่วงท่าล้วนดูดี ทุกถ้อยคำฟังแล้วเคลิบเคลิ้มแสนโรแมนติก หากแต่ทั้งหมดทำให้เขาตะขิดตะขวงใจนิดๆ  ยามพี่ชายอยู่ใกล้ชิดผู้น้องคนสนิท ถึงเขาพยายามปลงตกทว่ายากเกินปล่อยวาง

" แทมิน " ครั้นพลั้งจ้องมองเสียจนใบหน้าน่ารักเริ่มสึกหรอ เขาเริ่มตั้งสติเพื่อเปล่งเสียงเรียก

เงียบสนิท ไร้เสียงตอบกลับจากน้องน้อยขี้เซา ดังนั้นเขาจึงค่อยๆคลานเข่าผ่านเตียงพี่ใหญ่มาหยุดอยู่เกือบติดชิดร่างบอบบาง

" แทมินอา ตื่นได้เเล้วนะ " เขาเอ่ยเรียกด้วยระดับเสียงดังกว่าเดิม แต่ร่างเล็กยังไม่มีทีท่าสะทกสะท้าน

ถึงขดตัวคุดคู้ดูคล้ายกำลังหนาวสั่น กระนั้นสีหน้าของน้องชายช่างสงบและเป็นสุข ลบเลือนอุปนิสัยซุกซนและดื้อดึงยามตื่นจนหมดสิ้น และเพราะเป็นคนนอนดิ้น ปอยผมยาวสีแดงจึงมักปรกบดบังพวงแก้มเนียนแทบทุกเช้า..โดยไม่อาจห้ามใจ..เขาเดินเข่าเข้าใกล้อีกนิด ก่อนใช้นิ้วเรียวเกี่ยวเกลียวผมนิ่มออกอย่างเบามือ ครั้นเปิดเผยผิวพรรณผุดผ่อง แก้มป่องๆแลดูน่าหยิกน่าหอมนัก..ไม่เข้าใจ..ใยธรรมชาติถึงสรรสร้างเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ให้เติบใหญ่กลายเป็นหนุ่มหน้าสวย กระทั่งสตรีเพศยังไม่อาจเทียบได้..

จมูกโด่งรั้น รับกับใบหน้ารูปไข่ ริมฝีปากหยักเป็นกระจับเอิบอิ่ม น่าจูบ...เฮ้ย!!! จ จ จ จูบเหรอ ไม่ๆๆๆ  ฟุ้งซ่านไปกันใหญ่ หาเรื่องใส่ตัวแล้วไง ใบหน้าหล่อเหลาเร่งส่ายหน้าไปมาเร็วๆ เพื่อขับไล่ความคิดนอกลู่นอกทาง

ทว่าพยายามขัดขืนไปก็ไร้ประโยชน์ ร่างกำยำไม่กระทำตามคำสั่งการจากสมองสักนิด มิหนำซ้ำยังคลานเข่าเข้าใกล้น้องน้อยอีกหน่อย ก่อนค่อยๆโน้มศีรษะลงกระซิบข้างใบหูเล็กๆแผ่วเบา

" แทมินนี่...ตื่นซะทีเถอะ ก่อนที่พี่จะเเย่ไปกว่านี้ (>w<) " และแล้วก็ได้ผล