ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 ประจันหน้า
“ง่ะ...เอาจริงรึ”เสียงของเด็กสาว(แน่ใจว่าเด็ก)ถามเมื่อเพื่อน(แล้วแน่ใจอีกรึว่าเป็นเพื่อนกัน)ของตนกำลัง... งัดประตูห้องพักครูอยู่
“จริงสิ ไม่อยากรู้คะแนนสอบเหรอ”
“ไอ้อยากรู้มันก็อยากรู้อ่านะ แต่ไม่กลัวโดนหักคะแนนเหรอยัยอัน”
“ปัดโธ่ จะไปกลัวอะไรเหล่า”
แกร๊ง(เสียงกลอนประตู)
“ได้แล้วๆ”อันยารีบเปิดประตูเข้าไป แล้วตรงที่โต๊ะของครูคนนึง “อยู่ไหนเนี่ย ด้ามาช่วยหากันหน่อยสิ”
“เออๆรู้แล้วน่า”ด้ารีบส่องไฟฉายช่วยอันหา(เพื่อประโยชน์ของตัวเอง)
“ใช่อันนี้รึเปล่าจร้ะ”มือปริศนายื่นกระดาษสีน้ำตาลอ่อนเป็นปึกๆให้ด้า
“โอ๊ะ ขอบใจนะ เอ๊ะ!”ด้าสังเกตุว่ามือนี้น่ะเป็นของ... “ซีวอน!”
ซีวอนก็คือประธานนร.ของที่นี่ เห็นหน้าตาดีๆแบบนี้ อย่าคิดว่าใจดี แต่หมอนี่เป็นซาตาน!
โหดเข้าขั้นมหาโหด
“ไง พวกเธออันกับด้า คู่ซี้(กัด) ที่ทำสถิติความผิดรวมกัน999ครั้ง ครั้งนี้มันครั้งที่1000แล้วนะ จะเอาไงล่ะ...”
“ไม่เอาไงล่ะ... นายจะทำอะไรก็เชิญ ชิ!”อันเริ่มเบื่อขี้หน้าของตาซีวอนนี่แล้ว เพราะว่า...เวลาเธอทำผิดทีไร เจอ เจอทุกที เหอะๆ
“เธอพูดอย่างกับชั้นผิดงั้นแหละ นี้เธอผิดเองนะ เอ๋? คราวนี้ให้เธอทำอะไรดีนะ”ซีวอนคุ่นคิด จนลืม
ลืมไปว่า...อันกับด้าน่ะ...ตอนนี้พวกเค้า...หนีออกไปกันแล้วนะเห้ย! “อ้าวเฮ้ย หายไปไหนกันหมดแล้วล่ะเนี่ย- -^ “
วันต่อมา
ปัง ปัง โครม คราม(อันหลังไม่ใช่ล่ะ)
วันนี้เป็นวันรับน้องใหม่ของร.ร.ออลซาง(ออลซางคือชื่อร.ร.ของเรื่องนี้)
อันเป็นรุ่นพี่ปี3
ด้าเองก็เช่นกัน
“พี่ด้า พี่อัน”เสียงใสๆ(ขุ่นๆ)ของน้องปี2 เลจู เรียกทั้งสองคน
“ว่าไง”
“ได้ข่าวมาว่าเมื่อวาน พวกพี่ๆไปขโมยดูผลสอบมิดเทอมมา ชิมิๆ”
“รู้ไวจังนะ”
“แน่นอน ถ้างั้นคงจิไม่ใช่เลจูยอดนักสืบหรอก อิอิ”
เลจู ถูกขนานนามว่ายอดนักสืบมากตั้งแต่ม.ต้นปี3
เพราะไม่ว่าใครจะปิดเรื่องอะไรไว้
ก็รู้หมด รู้ทัน &รู้ๆไปหมด ซึ่งนิยามของเค้าก็คือ...
‘ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!!!!’<<<ดูมันทำ คนละเรื่องกันเลย
(เรียนเชิญน้องปีหนึ่งและสองทุกท่าน ไปเจอกันที่สแต๊นซ์ด้วยค่ะ)
เสียงเพราะๆนี้คือเสียงของนุกนิกปี3 ทำหน้าที่เป็นโฆศกของร.ร.
“อ๊ะ เลต้องไปแล้วนะ แล้วเจอกัน”
“อ่าจร้ะ แล้วเจอกัน”
เมื่อเลจูไปไม่นาน
“อันขอตัวแปปนะ ปวดห้องน้ำ”ด้าไปอีกคน ทุกคนจะทิ้งชั้นให้อยู่คนเดียวชิมิเนี่ย
ตอนนี้อันนั่งอยู่คนเดียว ทุกคนเขาก็ไปธุระของเขา แต่คุณอันเขาไม่มีธุระนี่นา เหอะๆ
“เมื่อวานทำกับชั้นแสบมากเลยนะ ยัยตัวดี”เสียงที่ดู(โคตร)คุ้นเคยดังมาจากด้านหลังของเธอ
“นะ...นายซีวอน”
“ใช่ชั้นเอง ยังจำกันได้เนอะ”ซีวอนเข้ามานั่งข้างๆ แล้วกระซิบข้างหูว่า “ความจริงชั้นก็ว่าจะไม่เอาเรื่อง เรื่องที่เธอกับด้าเข้าไปลื้อค้นห้องพักครูหรอกนะ แต่เรื่องที่ทิ้งชั้นไว้คนเดียวนี่มันให้อภัยไม่ได้จริงๆ หึหึ”
“อะไรเล่า ก็แค่ทิ้งเอาไว้เองนะ”
“กะ...ก็ชั้นกลัวผีนี่ ทิ้งไว้คนเดียวได้ไง ห๊ะ!”
“แค่เนี่ย นายมันลำเอียง ชิ!”
“หึ ก็ใครใช้ให้ทิ้งชั้นล่ะ”
“แล้วชั้นต้องยังไง นายถึงจะไม่เอาเรื่องชั้น”
“เรื่องนั้นน่ะเหรอ...ก็...หึหึ”ซีวอนแสยะยิ้มอย่างชอบใจ รอยยิ้มนั้นทำให้อันยาสยองพิลึก
อีกด้าน
ด้าที่เพิ่งทำธุระส่วนตัวเสร็จ รีบวิ่งกลับมา แต่ก็พบว่า...
อันยาเพื่อนรัก(???) ไม่ได้อยู่ที่เดิม
หายไปไหนของเค้านะ เออ...รึว่าจะโดนซีวอนจับตัวไป
บรื๋อ ไม่อยากจะคิดเลย สงสัยต้องไปอาศัยหมอนั่น
ด้ารีบเดินไปที่ห้องB ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของ...
“อีตาฮยอกแจอยู่หนาย~”ด้าเข้าไปตะโกนลั่นห้องอย่างกะในเรื่องต้มยำกุ้ง ‘ช้างกรุอยู่ไหน’ แบบนั้นเลย “กะ...กรี๊ด”
อ๊าย จะมาแก้ผ้าอะไรตรงนี้ย่ะ
กรี๊สสสสสสสสส
“เฮ้ย เข้ามาทำไมออกปาย”ในเมื่อเจ้าของห้องไล่ ผู้มาเยือนก็ต้อง...
ออกไปตามระเบียบจิฮับ
เวลาผ่านไป
“ทะ...เธอมาทำไมน่ะ”ฮยอกแจเดินออกมาจากห้อง(ใส่เสื้อเรียบร้อยแล้ว)
“ก็จะให้นายช่วยอะไรหน่อยนึง”
“เรื่องอะไรล่ะ”
“อันยาหายตัวไป”
“หา! หายตัวไป หายไปได้ยังไงน่ะ!”ฮยอกแจตะโกนกรอกหูของด้าซะเกือบชา(ซึ่งตอนนี้มันก็ชาแล้ว)
“โอ้ย จะตะโกนหาแม่นายเหรอ”
“ขอโทดๆ แล้วจะให้ฉันช่วยหาอันยาว่างั้นสิ”
“ช่าย”
“แล้วมีอะไรตอบแทนมั้ย”
“ไว้ทำงานเสร็จแล้วจะบอก”
“ก็ได้ๆ ว่าแต่เจออันยาครั้งสุดท้ายที่ไหนล่ะ”
ณ สแต๊นซ์
“สีเขียวนั่งตรงไหนนะ”เลจูเดินหาที่นั่งไปทั่ว ‘ทำไมสีเขียวมันหายากหาเย็นแบบนี้!’
ตุ้บ!
“อ๊ะ ขอโทดค่ะๆ”
“ขอโทด? ว่ามันหายมั้ยล่ะ”เสียงตอบกลับมาไม่ค่อยน่าดูชมนัก
หน็อยแน่ คนเค้าอุส่าห์ขอโทด ชิ!!!! คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนกันย่ะ!!!
“นี่นายพูดให้มันดีๆหน่อยได้ป่ะ พูดแบบนี้มันไร้มารยาท”
“แล้วการกระทำของเธอ มันมีมารยาทมากนักแหละ”
“อ้าว! ก็ยังดีกว่าการกระทำของนายก็แล้วกัน ชิ!”ว่าแล้วเลจูก็เดินจากไป แล้วก็...
ตุ้บ!
“55+ล้มหน้าจิ้มดินเลย สมน้ำหนัก ยัยอวดเบ่ง ก๊าก!”ที่เขาหัวเราะได้ขนาดนี้เป็นเพราะ...
ตอนนี้เลจูก้าวเท้าไปนั้น ได้ไปหยิบเปลือกกล้วยที่ลิงกินทิ้งไว้เข้า(บังเอิญมีลิงผ่านมาพอดี) เลย...
ล้มเข้าให้... “อย่างนี้เขาเรียกว่ากรรมตอบสนองไงล่ะ ยัยเซ่อ”
กรี๊สสสสสสสสเจ็บตัวก็เจ็บ แต่เจ็บใจนี่สิยิ่งกว่า
แกถ้าเจออีกล่ะคอยดู!!!!!!
“พี่เจเป็นไรไหม”ชะเอมรุ่นน้องของเลจูเข้ามาดู(ใจ)รุ่นพี่ของเธออย่าเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร ขอบใจนะชะเอม โอ้ย ซี้ดจิงๆ”
“มะ เดี๋ยวช่วยนะค่ะ”
“ไม่ต้องเดี๋ยว มาช่วยตอนนี้เลยจะดีกว่านะจร้ะ”
“ค่ะ...”ชะเอมรีบเข้าผยุงตัวของเลจูให้ลุกขึ้นแล้วค่อยๆเดินไป ระหว่างทางไปมีแต่คนจ้องมองทั้งสอง
อายจังเลย
นี่คือความคิดของทั้งคู่
“เฮ้ย ไม่เป็นไรใช่มั้ยพี่เจ”กรีน(เด็กแผนกพยาบาล) “สงสัยจะขาแพลงแฮะ เอ้า พามานั่งก่อน”กรีนสั่ง ชะเอมทำตามที่บอก พยุงเลจูมานั่งที่จนได้(ด้วยความยากลำบาก) “แล้วก็ทำแผล...”
เฮือก
“โชคดีนะค่ะพี่เจ ขอให้รอดนะค่ะ”ชะเอมรู้ดีว่ากรีนน่ะทำแผลเป็นยังไง
“ฮือ พี่ไม่รอดแน่อ่ะ”
“พูดอะไรน่ะ ได้เวลาทำแผลแล้วนะ คิคิ”
การทำแผลของกรีนจะเป็นอย่างไรต่อไป โปรดติดตามตอนต่อไป
To Be Continue
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น