{SF,OS} honey lemon juice ♡ ll chanbaek

ตอนที่ 9 : {SF} i'm here !!

 

ขอให้เธอได้รู้ไว้แล้วกัน

 .

.

.

นานเกือบชั่วโมงที่ชานยอลนั่งปลอบใจไอ้ตัวหัวม่วงที่กำลังร้องไห้อยู่บนเตียง แบคฮยอนร้องไห้อย่างกับเด็ก อยู่ดีๆนึกจะเงียบก็เงียบจนเขาคิดว่าหลับ แต่เผลอแว้บเดียวก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบเหมือนโดนขัดใจทั้งที่ชานยอลยังไม่ได้ขยับเขยื้อนตัวทำอะไรเลยด้วยซ้ำ

แน่นอน มันทำให้เขาหงุดหงิด

เพราะแบคฮยอนเอาแต่ร้องไห้ให้ไอ้เดือนบริหารนั่นไม่ยอมหยุดเสียที

“.....”

“ฮึก.. ฮือ”

ชานยอลรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะเป็นตะคริวเมื่อต้องกอดแบคฮยอนเอาไว้ในท่าเดิมโดยไม่ได้ขยับย้ายกล้ามเนื้อ เขารู้สึกตัวชาไปซีกหนึ่งแล้วแต่ก็ไม่ได้บอกแบคฮยอน เพราะเขาจำได้ดีว่าต้องทำอย่างไรเวลาที่อีกฝ่ายร้องไห้

“ฮึก.. ”

“.....”

“อึก.. อื้อ” แบคฮยอนครางครืนแล้วทำปากแจ้บๆ ก่อนจะขยับตัวให้เหมาะสมแล้วก็เงียบเสียงไปอย่างกับเสกได้

ก็นะ.. เวลาที่แบคฮยอนร้องไห้ก็ต้องรอให้หลับไปแบบนี้แหละ ดีที่สุด

แบคฮยอนหลับน็อคคาอ้อมกอดของชานยอลแล้ว คนตัวสูงพรูลมหายใจก่อนจะจ้องมองใบหน้าลูกหมาที่ตอนนี้ตาบวมอย่างกับรถขนมะกรูดคว่ำใส่ เขาค่อยๆขยับแข้งขยับขาแล้วเอนร่างไอ้ตัวแสบให้ลงไปนอนบนเตียงดีๆ จัดแจงท่าทางให้เสร็จสรรพ และกำลังจะห่มผ้าให้

แต่คิดไปคิดมา เขาดูแลมันแค่นี้ก็พอแล้ว ปล่อยให้นอนหนาวไปคงไม่เป็นไรหรอก

ชานยอลพยักหน้าให้กับความคิดบรรเจิดของตัวเอง แม้จะเห็นใจขึ้นมากว่าหกสิบเปอร์เซนต์แล้วแต่เขาก็ยังไม่หายแค้นมันหรอกนะ ยังจำได้ดีเลยว่าวันนั้นไอ้เปี๊ยกนี่ทำกับเขาไว้แสบมากแค่ไหน

คนตัวสูงคว้ากระเป๋าตรงโซฟาขึ้นมาสะพาย หันไปมองหน้าไอ้แสบที่นอนเผยอปากอยู่บนเตียงแล้วก็ยกยิ้มน้อยๆ ยังไงตอนนี้เขาจะคิดว่าหายกันแล้วก็แล้วกัน เพราะแบคฮยอนก็ได้เจ็บเหมือนอย่างที่เขาปรารถนามาตลอดแล้วนี่นา

ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องเกลียดมันอีก

ร่างสูงนึกยกโทษให้ในใจก่อนจะสาวเท้าเดินเตรียมออกจากห้อง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีใครบางคนผลักประตูเข้ามาเสียก่อน

“แหม้ะ หายไปนานเลยนะมึง” ชานยอลเอ่ยทักไอ้ตัวกวางที่เดินเข้ามาพร้อมกับถุงจากร้านสะดวกซื้อ “ไปซื้อของที่ไหนมาอะ ปูซานหรอวะ”

“อย่ามาแซวไอ่สัด” ลู่หานเอ็ดแล้วกลั้วหัวเราะ “แล้วนี่มันหลับไปแล้วหรอ เงียบเชียว”

“เออ เพิ่งหลับไปเมื่อกี้”

“อ้อ งั้นดีเลย”

“.....”

“พอดีคืนนี้กูจะไปนอนห้องแฟนอะ ฝากมันหน่อยได้ป่ะ”

“ฝากพ่อง” ชานยอลสวนกลับทันควัน “เพื่อนใครก็ดูแลเองดิวะ กูจะกลับบ้านว้อย”

ชานยอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วพยายามจะแทรกตัวเดินออกจากประตูไป แต่ก็ถูกลู่หานมาดักหน้าเอาไว้ก่อน มันใช้ตาหวานๆเยิ้มๆอ้อนวอนเขาจนชานยอลรู้สึกขนลุกแปลกๆ พยายามจะแทรกตัวออกไปอีกครั้งแต่มันก็ยังตามมาดักหน้าอีกอยู่ดี

“นะมึง..” ลู่หานว่าก่อนจะทำตาปิ๊งๆ “เนี่ย กูไม่ได้เจอกับแฟนมาตั้งสองอาทิตย์แล้ว มึงจะขัดขวางความรักของคนอื่นหรอวะ”

ชานยอลทำหน้าเหม็นเบื่อ “แต่เพื่อนมึงสภาพจิตใจแย่อยู่นะ ไม่คิดจะดูแลเพื่อนหรอ”

แล้วชานยอลก็ต้องกระหยิ่มยิ้มย่องในใจเมื่อลู่หานทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่แว้บหนึ่งเหมือนกำลังคิดหนักถึงเรื่องที่เขาบอกออกไป แต่สุดท้ายก็ต้องหุบยิ้มในใจฉับเมื่อมันเอ่ยประโยคถัดมา

“ก็มีมึงมาดูแลมันแทนแล้วนี่ไง กูไว้ใจมึงเลยนะถึงยอมทิ้งแบคฮยอนไว้กับ-”

“โอเคไอ้สัส กูดูมันให้ก็ได้”

ชานยอลชูธงขาวยอมแพ้ เขาคิดว่ายังไงก็คงไม่มีทางสู้ไอ้ลู่หานได้แน่เพราะมันจะต้องหาคำพูดมาพูดแล้วพูดอีกจนคนขี้ใจอ่อนแบบเขายอมเฝ้าเพื่อนมันให้อยู่ดี

“เอ้อดีมาก ต้องงี้สิพี่ปาร์คแห่งวิศวะตัวจริง”

“พูดมากว่ะ” ชานยอลขมวดคิ้ว “แล้วไหนข้าวที่มึงบอกจะซื้อให้มันอะ”

ลู่หานนิ่งไปนิดนึงก่อนจะก้มลงมองถุงมินิมาร์ทของตัวเอง สลับกับเงยมองหน้าชานยอล ทำแบบนั้นสองสามรอบจนเขารู้สึกรำคาญ

“อะไรของมึง เอามาซะที เดี๋ยวแบคฮยอนตื่นจะได้ให้มันกิน”

“คือว่า..”

“.....”

“กูลืมซื้ออะ”

“.....”

“.....”

ภาพถัดจากนั้นคือปาร์คชานยอลกำลังกระโดดถีบขาคู่ใส่ลู่หานที่วิ่งแจ้นออกจากห้องไปแทบไม่ทัน มีอย่างที่ไหนหายหัวไปเป็นชั่วโมงแต่ไม่ได้ซื้อข้าวติดมือมาให้เพื่อนวะ!

ชานยอลส่ายหัวอย่างเอือมระอาก่อนจะปิดประตูห้องแล้วเดินเข้ามามองไอ้หัวม่วงที่นอนหลับอยู่บนเตียง แบคฮยอนอ้าปากหวอกว่าเดิมนิดหน่อย และนั่นทำให้เขาหนักใจ

คืนนี้สงสัยต้องปวดหัวกับไอ้(ผู้ใหญ่ที่ทำตัวเป็น)เด็กหัวม่วงนี่อีกยาว

ชานยอลกดเปลี่ยนช่องทีวีมาประมาณล้านรอบเพราะเขาอยากหารายการวาไรตี้ดีๆดู แต่ช่วงหัวค่ำแบบนี้มันมีแต่ละครน้ำเน่าทั้งนั้น ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ใช่แนวเขาเลย แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องทนดูเพราะหารายการวาไรตี้ไม่เจอจริงๆ ชานยอลนั่งเท้าคางไว้กับที่วางแขนตรงเก้าอี้ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ตอนที่เห็นนางร้ายตบหน้านางเอก

แล้วในที่สุดละครก็จบ ชานยอลอ้าปากหาววอด เขารู้สึกง่วงนอนขึ้นมาเพราะไม่มีอะไรทำ ตามสัญชาตญาณความง่วงก็เลยหันไปมองบนเตียงซึ่งเป็นทีที่น่านอนมากที่สุด

“เฮ้ย!!”

แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นเงาตะคุ่มที่กำลังนั่งอยู่บนเตียง เนื่องจากตอนนี้ปิดไฟในห้องจนมืดแล้วก็มีเพียงแค่แสงจากทีวีเท่านั้นที่ยังสว่าง แต่พอปรับโฟกัสสายตามองดีๆ ชานยอลถึงได้รู้ว่าไอ้ตัวแสบมันตื่นแล้ว

“ไง” ชานยอลเอ่ยทักทายแก้อาการขายหน้าที่สะดุ้งอย่างแรงไปเมื่อกี้ “หลับสบายมั้ย”

“ลู่หานไปไหนอะ”

“ไปนอนกับแฟนมัน คืนนี้นายคงต้องนอนคนเดียวแล้วแหละ” ชานยอลได้ยินเสียงแบคฮยอนครางครืนเล็กน้อย แล้วถัดมาก็เอ่ยถามคำถามเขา

“ว่าแต่เมื่อกี้นายสะดุ้งทำไมหรอ”

“ห้ะ” ชานยอลแสร้งทำหน้าซื่อ “ใครสะดุ้ง ไม่มีอะ ตาฝาดแล้วครับคุณ”

ถ้ามองไม่ผิดชานยอลเห็นว่าแบคฮยอนกำลังหัวเราะอยู่ เขาหมุนคอกลับมาประจันหน้ากับทีวีอีกครั้งแก้ความอายที่เสียฟอร์มไปตะกี้ ชานยอลได้ยินเสียงสวบสาบของผ้าห่มบนเตียงนิดหน่อย หางตาเขาเห็นอะไรบางอย่างสีม่วงๆ(ที่เดาว่าเป็นหัวของแบคฮยอน)เดินเข้าห้องน้ำไป ถัดมาก็เป็นเสียงน้ำ แล้วไม่นานอะไรบางอย่างสีม่วงๆก็เดินออกมายืนอยู่ข้างๆเขา

“ชานยอล”

น้ำเสียงแบบเดิมๆทำให้ชานยอลชะงักไปนิดหน่อย แต่เขาจะไม่หันไปมองแบคฮยอนเด็ดขาด สาบานได้เลย

“นี่ ชานยอล เรียกไม่ได้ยินหรอ”

“.....”

“หูก็กางน่าจะประสาทการได้ยินชัดกว่าคนอื่นนะ ทำไมหูตึงได้ล่ะเนี่ย”

“ย่าห์” ชานยอลหันมาแหวใส่คนที่ยืนค้ำหัวเขาอยู่ “พูดงี้หมายความว่าไงวะ”

“ฮะๆ” แบคฮยอนหัวเราะจนตาปิด นั่นทำให้ชานยอลอารมณ์เสียเข้าไปอีก ทีก่อนหน้านี้ร้องไห้อย่างกับจะเป็นจะตาย นี่มายิ้มขำใส่เขาซะงั้น 

“เรียกทำไม” ชานยอลถามห้วนๆพร้อมกับชักสีหน้า

“ฉัน..”

ใบหน้าหมาๆของแบคฮยอนเหมือนกับคนที่กำลังคิดหนัก ชานยอลเดาว่าอีกฝ่ายคงจะต้องการเอ่ยขอโทษ ขอบคุณ หรืออะไรสักอย่างที่มันหนักปากและอาจจะทำให้เสียฟอร์มถึงไม่ยอมพูดออกมา เขานั่งหลังตรงพิงพนักก่อนจะมองหน้าของแบคฮยอนอยู่อย่างนั้น

บางทีแบคฮยอนอาจจะต้องการบอกว่า ‘ขอโทษนะที่ทำกับนายตอนนั้น’ ‘กลับมาคบกันได้ไหม’ หรือไม่ก็ ‘ขอบคุณนะ ฉันซึ้งใจจริงๆที่นายมาช่วยปลอบ’ และลงท้ายด้วย ‘กลับมาคบกันได้ไหม’ เช่นเดิม

“อยากพูดอะไรก็พูดมาสิ รอฟังอยู่” ในความหมายคือ จะขอรีเทิร์นก็รีบๆพูดมา ฉันรอตอบรับคำนั้นอยู่

“คือฉัน..”

“.....”

“ขอบคุณมากนะ”

“.....”

“แล้วก็..”

“.....”

“ตอนนี้ฉันหิวข้าวอะ พาไปหาอะไรกินหน่อยได้ไหม”

เพล้ง! (เสียงหน้าชานยอลแตก)

โอเค เขาจะไม่คาดหวังอะไรกับแบคฮยอนอีกต่อไปแล้ว

อากาศหนาวจนชานยอลต้องกระชับเสื้อโค้ตของตัวเองให้แนบกับร่างกายเข้าไปอีก เขาหันไปมองคนข้างๆที่ใส่เสื้อขนเป็ดสีเทาซึ่งตัดกับผมสีม่วงๆนั่นได้ดี แบคฮยอนกำลังซดน้ำรามยอนเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ดูท่าว่าจะหิวมากจริงๆ เพราะพอมาถึงมินิมาร์ทอีกฝ่ายก็วิ่งแจ้นเข้าไปซื้อรามยอนทันทีโดยไม่รอเขาเลย

“ฮ้า” แบคฮยอนซดน้ำคำสุดท้ายก่อนจะวางถ้วยรามยอนเอาไว้ข้างตัว ฟุตปาธตรงนี้ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านไปผ่านมานัก ทำให้ชานยอลกับแบคฮยอนสามารถนั่งตรงนี้ได้โดยไม่ต้องระวังว่าจะไปขวางทางใคร

“โอ้ะ ลืมเลย” แบคฮยอนทำท่าตกใจ “นายหิวป่าวเนี่ย”

“ขอบใจนะ กินหมดแล้วเพิ่งจะมาถาม”

“อ่า ขอโทษ ก็คนมันหิวจริงๆนี่”

“ช่างเหอะ” ชานยอลเอ่ยปัดๆ เพราะอันที่จริงเขาก็ไม่ได้หิวอะไรมากมายนักหรอก “กินเสร็จแล้วใช่ไหม ป่ะ กลับห้อง”

“เดี๋ยวดิ” แบคฮยอนคว้าข้อมืออีกคนที่ลุกขึ้นยืนให้กลับมานั่งลงที่เดิม ชานยอลขมวดคิ้วฉงน แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เขายอมนั่งลงที่เดิมตามที่อีกคนต้องการ

“ทำไมอะ อยากนั่งตากลมก่อนหรอ”

“เปล่าหรอก”

“.....”

“แค่จะขอบคุณอีกทีน่ะ”

แบคฮยอนยกยิ้มบางๆแล้วส่งมาให้ มันเป็นรอยยิ้มที่ชานยอลไม่ได้เห็นมานานแล้ว รอยยิ้มแรกที่แบคฮยอนส่งมาให้เขาอย่างจริงใจหลังจากเลิกกัน เพราะก่อนหน้านี้เวลาบังเอิญเจอ อีกฝ่ายก็จะยิ้มให้เขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ และแน่นอนว่าชานยอลก็ไม่ได้ยิ้มตอบกลับไป เขาเลือกที่จะเมินรอยยิ้มโง่ๆบนใบหน้าของแบคฮยอนเหมือนกับว่าเราไม่เคยรู้จักกัน

ไม่เหมือนกับตอนนี้ที่เขายิ้มบางๆตอบกลับไป

“ขอบคุณนะ ขอบคุณมากที่อยู่เป็นเพื่อน”

“......”

“ฉันนี่มันน่าอายชะมัด ร้องไห้แบบไม่ลืมหูลืมตาเลย”

“ไม่หรอกน่า” ชานยอลเท้าแขนไปด้านหลังแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้า “ฉันเข้าใจว่ามันเจ็บปวด”

“......”

“ร้องไห้ออกมานั่นแหละ มันดีที่สุดแล้ว”

“......”

“ส่วนเรื่องที่ฉันบอกให้นายเกลียดไอ้อี้ฟานน่ะ ฉันพูดเล่น เพราะถึงยังไงนายก็ทำไม่ได้อยู่ดี”

แบคฮยอนก้มหน้าลงมองปลายเท้าที่เหยียดตรงออกไปบนถนน คนตัวเล็กยกมือขึ้นเอาผมทัดหูตัวเอง ก่อนจะยิ้มออกมาบางเบา

“นั่นสินะ..”

“......”

“มันคงต้องใช้เวลาอีกสักพัก”

ชานยอลไม่ได้ตอบอะไรเพราะเขาไม่รู้ว่าตอนนี้แบคฮยอนกำลังคิดอะไรอยู่ เขาผินหน้ากลับมามองเจ้าของเรือนผมสีม่วง แบคฮยอนตีขาไปมากับพื้นถนนเหมือนเด็กๆ และอีกฝ่ายคงไม่ได้มีความคิดที่ซับซ้อนเหมือนอย่างเขา ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นมาตั้งนานแล้ว

ชานยอลหัวเราะเยาะตัวเองในใจให้กับความคิดหนึ่งของตัวเอง ทั้งที่เป็นเขาเองที่ตั้งแง่กับแบคฮยอนมาตลอด ทำท่าว่าเกลียดมาตลอด แต่สุดท้ายก็มาพ่ายแพ้ให้กับความจริงที่ว่ายังอยากจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม

แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาคิดอย่างหนึ่ง แบคฮยอนก็จะคิดในเรื่องที่ตื้นๆกว่าเสมอ

คงจะเหมือนกับตอนนี้ที่เขาคิดว่าอยากให้เราคืนดีกัน

แต่แน่นอนว่าแบคฮยอนคงไม่ได้คิดแบบนั้น

“กลับห้องเถอะ หนาวจะแย่” ชานยอลเอ่ยขัดความเงียบก่อนจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เขายื่นมือไปให้อีกฝ่ายที่นั่งอยู่ แบคฮยอนมองมือของเขาเหมือนกำลังชั่งใจ แต่สุดท้ายคนตัวเล็กก็ยอมจับมือเพื่อพยุงให้ตัวเองลุกขึ้นได้อย่างสะดวก

‘มือนิ่มเหมือนเดิมเลยนะ’ ชานยอลคิดในใจ เขาไม่กล้าบอกแบคฮยอนหรอกน่า มันเหมือนคนโรคจิตจะตายไปไม่ใช่หรอ

“อยากจะเข้าไปซื้ออะไรอีกไหม” ชานยอลผินหน้าไปทางมินิมาร์ท แล้วแบคฮยอนก็ส่ายหัวตอบกลับมา “งั้นกลับห้องแล้วกัน”

“ชานยอลอ่า”

“.....”

“ขอบใจอีกครั้งจริงๆนะ”

ชานยอลไม่ได้ตอบอะไรนอกจากส่งยิ้มบางๆไปให้อีกครั้ง

ก็ถือว่ายังดี ที่อย่างน้อยเขาก็ได้มิตรภาพกลับมา

“หอนายน่าจะมีลิฟต์นะ”

ชานยอลรู้สึกเหนื่อยทุกครั้งเวลาที่ต้องเดินขึ้นลงบันไดหอของแบคฮยอน ถ้ามันมีสักชั้นสองชั้นเขาจะไม่บ่นแบบนี้หรอก แต่นี่ตั้งหกชั้น แล้วกว่าจะเดินถึงก็เล่นเอาหอบแห่กทุกที

“คืนนี้นายจะนอนที่นี่ไหม” แบคฮยอนเอ่ยถาม แล้วนั่นก็ทำให้ชานยอลหน้าร้อนขึ้นมา

“อ่า.. ไม่มีเสื้อผ้าอะ คงไม่นอน”

“งั้นหรอ..”

“ทำไม อยากให้นอนหรอ”

“เปล่าซะหน่อย” คนตัวเล็กหัวเราะเบาๆ “แล้วก็มือน่ะ..”

“.....”

“ปล่อยได้แล้วมั้ง”

ชานยอลสะดุ้ง เขาหัวเราะแหะๆก่อนจะปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระ แบคฮยอนคงคิดในใจว่าเขาเนียน แต่ก็เนียนจริงๆนั่นแหละ เพราะตั้งแต่ช่วยพยุงแบคฮยอนให้ลุกขึ้นยืนที่หน้ามินิมาร์ทเขาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือจนกระทั่งตอนนี้

“ถ้างั้นก็.. กลับดีๆนะ”

“อื้อ” ชานยอลพยักหน้า “อย่าแอบร้องไห้คนเดียวอีกล่ะ”

แบคฮยอนยิ้มจนตาปิด “ไม่ร้องแล้วๆ ..ยังไงเดี๋ยวพรุ่งนี้เอาขนมไปให้ที่คณะ”

“โอเค จะรอ” ชานยอลเองก็ยิ้มกลับไปเช่นกัน เขาโบกมือให้แบคฮยอนนิดหน่อย ก่อนจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหันหลังเตรียมจะเดินกลับมา

แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อมีใครบางคนยืนอยู่ตรงนั้น

“แบคฮยอนนี่..”

ใครบางคนที่มองผ่านเขาไปเพื่อสบตากับแบคฮยอน

“พะ.. พี่อี้ฟาน”

ใครบางคนที่แบคฮยอนเพิ่งจะร้องไห้ให้มันมา.. กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง

“แบคฮยอนไปไหนมา พี่รอนานจนต้องลงไปนั่งที่ล็อบบี้เลยนะ” อี้ฟานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนจะหันมาสบตากับชานยอล “แล้วนี่..”

“......” ซึ่งชานยอลเองก็จ้องตากลับไปอย่างไม่หวั่นเกรงเช่นเดียวกัน

“อ๋อ.. แฟนเก่าแบคฮยอนนี่เอง” อี้ฟานครางครืน “ว่าแต่เป็นแค่ ‘แฟนเก่า’ จะมาหาแบคฮยอนทำไมหรอ”

“โถ..” ชานยอลส่ายหัวไปมา “มึงก็แฟนเก่าเหมือนกันนั่นแหละวะ"

อี้ฟานเองก็ส่ายหัวไปมาอย่างยียวนเช่นกัน "ก็เดี๋ยวมาดูกัน ว่าตกลงใครกันแน่ที่จะเป็นแฟนเก่าตัวจริง"

"เหอะ กูไม่แข่งกับมึงหรอก ไอ้เลว"

“ไอ้ชานยอล!" อี้ฟานตะคอกอย่างขุ่นเคือง "กูเป็นรุ่นพี่มึงนะ พูดจาแบบนี้กับรุ่นพี่หรอวะ!”

“รุ่นพี่ทำตัวเหี้ยๆกูไม่เคารพหรอก!”

"มึง!"

“พอ! หยุด!” เสียงของแบคฮยอนเรียกให้คนสองคนที่กำลังจะเข้าไปซัดหมัดกันต้องหยุดชะงัก ชานยอลหันไปมองแบคฮยอนที่ยืนตัวสั่นอย่างทำอะไรไม่ถูก เขาจ้องมองลงไปที่ดวงตาของคนตัวเล็ก

“ชานยอลอา....”

“…..”

“กลับไปก่อนเถอะนะ”

และนอกจากวันที่ถูกบอกเลิก นี่เป็นครั้งที่สองที่ชานยอลไม่เห็นอะไรในแววตาคู่นั้น 

ไม่เห็นอะไร.. รวมไปถึงตัวของเขาเอง

อีกครั้ง

TALK:

พยายามจะทำให้จบ แต่ไม่จบจริงๆ เราต้องตัดฉับอีกแล้ว เป็นฟิคที่มีหลายอารมณ์ในเรื่องเดียวจริงๆ 5555555

ตอนหน้าเป็นตอนจบ แล้วก็สั้นที่สุดเลยค่ะ ><

ขอบคุณมากนะคะที่รออ่าน เลิ้ฟๆทุกคนเลย 

#น้ำผึ้งมะนาวCB

  CR.SQW