ตอนที่ 3 : {OS} thanks
ห้านาทีหรือมากกว่านั้น
.
.
.
เสียงริงโทนจากโทรศัพท์มือถือทำให้แบคฮยอนสะดุ้งตื่นจากฝันดี คนตัวเล็กขมวดหัวคิ้วจนแทบจะผูกติดกันเป็นโบว์ขนาดใหญ่ มือเล็กเอื้อมคลำหาโทรศัพท์มือถือตรงหัวเตียง แม้จะยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนโทรมาในเวลาดึกดื่นที่ไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าก็จะรุ่งสาง หากแต่ในใจก็พาลด่าปลายสายไปเรียบร้อยแล้ว
กดรับ พลางกรอกเสียงกระแทกกระทั้นลงไป
“ฮัลโหล มีอะไร” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ตาสองข้างยังคงปิดอยู่ส่วนหัวคิ้วก็ขมวดเป็นปมเหมือนเดิม
“.....”
“ฮัลโหล”
“.....”
“ย่าห์! โทรมาไม่พูดจะวางแล้วนะ!”
“เดี๋ยว”
“......”
“แบคฮยอน?”
“......”
“......”
โอเค ตอนนี้แบคฮยอนตาสว่างหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง
คนตัวเล็กยกโทรศัพท์มือถือออกมาดูเบอร์ที่ค้างอยู่บนหน้าจอ เอาเป็นว่าเขาไม่ได้เมมเบอร์เอาไว้และไม่คุ้นกับมัน แต่เชื่อเถอะว่าปลายสายเป็นคนที่เปลี่ยนเบอร์แล้วหายหัวไปตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน หายไปพร้อมกับร่องรอยบางอย่าง ถึงแม้ว่าจะเลือนรางไปบ้างแล้ว
แต่วันนี้มันกลับมาชัดเจนขึ้นอีกครั้ง
“ว่าไง โทรมามีอะไร” แบคฮยอนไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองเสียงอ่อนลง
“.....”
“......”
“หื้ม.. ไม่มีอะไรหรอก”
แล้วคนตัวเล็กยกยิ้มมุมปากบางเบา
“สองสามวันก่อนเพิ่งไปกินข้าวที่ร้านเดิมมา”
“.....”
“คิดว่าถ้าได้กินด้วยกันอีกคงดี”
“ที่เมียงดงน่ะหรอ?”
“อืม”
“รสชาติห่วยแตกจะตาย”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ อ่า.. อยากกินอีกแฮะ”
แบคฮยอนยกยิ้มถึงแม้จะรู้ว่าปลายสายเมาได้ที่ น้ำเสียงอ้อแอ้แบบที่เคยได้ยินยังคงดังเข้าโสตประสาทอยู่อย่างนั้น อีกฝ่ายเล่าแต่เรื่องราวบ้าๆบอๆให้เขาฟังแถมยังไม่ยอมเรียบเรียงประโยคอีกต่างหาก แบคฮยอนต้องนั่งคิดทบทวนอยู่นานว่ามันจะพูดอะไรกันแน่
“ผิดห้องน้ำ เต็มไปหมดเลย ผู้หญิงอะ”
“เข้าห้องน้ำผิดไหม”
“เออนั่นแหละ”
“เมาแล้วนะ ไปนอนเถอะ”
“.....”
“.....”
“แบคฮยอน”
“ว่าไง”
“.....”
“.....”
“แบค”
“จะเรียกทำไมนักหนาเนี่ย” ว่าพลางกลั้วหัวเราะในลำคอ ไอ้บ้านี่พอเมาแล้วชอบพูดไม่รู้เรื่องทุกที
ไม่เปลี่ยนไปเลย
“อื้อ มึนหัวอะ”
“เพื่อนหายไปไหนหมดล่ะ”
“หลับเกลื่อนห้องไปหมดแล้วเนี่ย มาดูสิ”
แบคฮยอนตอบกลับไปว่าจะบ้าหรือไง ให้มุดลำโพงโทรศัพท์เข้าไปหรอ เขาหัวเราะกับตัวเองโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยหรอก
“ไปนอนเถอะ” คนตัวเล็กเอ่ยชักชวน
“…..”
“ไปสักทีเถอะน่า ฉันก็ง่วงแล้วเหมือนกัน”
“ยังอยากไปสวนสนุกอยู่ไหม”
“.....”
“ขอโทษนะ”
“.....”
“ตอนนั้นไม่ทันได้พาไปเลย”
แบคฮยอนชะงักและรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา คนตัวเล็กยกยิ้มบางเบาก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้น้ำที่คลออยู่เต็มหน่วยย้อนกลับไปที่เดิม
“ฉันมันเป็นแฟนที่แย่จริงๆเลยว่าไหม”
“…..”
“เอ้อ.. แล้วสวนสัตว์ล่ะ”
“.....”
“อ่า.. ให้ตายสิ ไม่ทันได้พาไปที่ไหนเลยสักที่สินะ”
“พอเถอะน่า” แบคฮยอนทำน้ำเสียงร่าเริง “พูดตอนนี้แล้วได้อะไรขึ้นมาล่ะ ทุกอย่างมันจบ-”
“ก็อยากพาไป”
“.....”
“รู้หรอกว่าไม่ทัน ..แต่ความจริงแล้วฉันอยากพาไปนะ”
“.....”
“รู้เอาไว้ก็พอ”
ปลายสายไม่รู้หรอกว่าตัวเองพูดอะไรออกมา ในขณะที่ต้นสายทางนี้รับรู้ทุกอย่าง
แบคฮยอนปล่อยให้น้ำตาหยดที่หนึ่งไหลลงมาตามแก้มยุ้ยๆของตัวเอง เขายกมือขึ้นปาดมัน ก่อนจะหัวเราะร่าเริงออกไปทั้งน้ำตาแบบนั้น “พูดจาเพ้อเจ้อกว่าเดิมหรือเปล่าเนี่ย”
“ฮะๆ” ปลายสายก็หัวเราะออกมาเช่นกัน
“นี่.. นายน่ะไปนอนได้แล้วนะ”
“.....”
“พรุ่งนี้นายจะลืมทุกอย่าง เพราะตอนนี้นายเมา เข้าใจไหม”
“อื้อ..” เสียงตอบรับให้ลำคอทำให้แบคฮยอนยิ้มออกมาอย่างนึกเอ็นดูอีกครั้ง
“เพราฉะนั้น”
ฉันมีเรื่องอยากจะบอก
“ฉันน่ะ คิดถึงนะ..”
เพราะยังไงตื่นมาพรุ่งนี้นายก็ลืมมันอยู่ดี
“คิดถึงจริงๆนะ ..ชานยอล”
และสุดท้าย ขอบคุณนะที่ยังไม่ลืม
ขอบคุณนะ
ส่วนประกอบที่สำคัญที่สุดในความทรงจำของฉัน
ชั่ววูบจริงๆ ไม่มีอะไรผสม
แค่คิดว่าเอ้อ ถ้าแฟนเก่าโทรมาแบบนี้บ้างจะทำไงดีน้อ..
#น้ำผึ้งมะนาวCB
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
(ไม่ได้ดึงดราม่านะคะ5555 เอาเป็นว่าชอบงานคุณไรท์มากๆค่ะ)
ทำเราร้องไห้เลยอะ ฮือ