{SF,OS} honey lemon juice ♡ ll chanbaek

ตอนที่ 29 : {OS} 134340

จางไปตามกาลเวลา

.

.

.

.

.

.

ผมเป็นนักศึกษาปีสองอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

เรื่องราวของผมตั้งแต่ตอนแรกเกิดจนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่มีอะไรน่าหวือหวา.. ผมใช้ชีวิตแบบธรรมดา สมัยเด็กๆก็เล่นเฮฮากับเพื่อนตามประสา พอโตขึ้นมาหน่อยก็เก็บตัวแล้วนั่งติดเกมเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป จนตอนนี้ก็เรียนและอ่านหนังสือจนแทบจะเครียดตาย แล้วมันก็เป็นแบบนี้มาทุกยุคทุกสมัย สำหรับคนที่ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยแบบผม

ผมจำไม่ได้แล้วว่าช่วงเวลาไหนตั้งแต่ใช้ชีวิตมาที่มันมีความสุขและสนุกที่สุด พอมานั่งคิดแล้วก็อาจจะเป็นช่วงมัธยมปลายที่ได้โดดเรียนกับเพื่อนกับฝูงและทำวีรกรรมแปลกๆด้วยกัน

แต่บางทีอาจจะเป็นสมัยเด็กหรือเปล่านะ?

สมัยเด็ก.. ที่ผมแทบจะลืมเรื่องราวทั้งหมดไปแล้ว

“แบคฮยอน! ลงมาข้างล่างหน่อย!”

บ่ายวันหนึ่งขณะที่ผมนอนอ่านหนังสือการ์ตูนอยู่บนเตียง จู่ๆเสียงแม่เรียกก็ดังขึ้นมาจากชั้นล่าง อาจจะใช้ให้ไปตากผ้าหรืออะไรสักอย่าง และแน่นอนว่าผมก็อิดออดทำเป็นไม่ขาน แต่สุดท้ายพอมีคำด่าพ่วงมาด้วยก็ต้องลุกขึ้นตามคำสั่งคุณนายประจำบ้านอยู่ดี

ผมเดินลงมาในคราบเสื้อยืดกับกางเกงบ็อกเซอร์และไม่ได้อาบน้ำ ไม่รู้จะอาบไปทำไมเพราะอากาศก็เย็นๆแถมผมก็อยู่แต่ในห้อง ไม่ได้ไปออกกำลังกายเสียเหงื่อสักหน่อย ดังนั้นการไม่อาบน้ำและผมก็กลายเป็นของคู่กันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว

“เอ้า.. มาแล้วนั่นไง”

ผมยืนนิ่งอยู่ตรงห้องนั่งเล่นเมื่อพบกับคนที่ห่างหายไปนานหลายปี

ไม่ใช่แค่หลายปี.. แต่เป็นสิบปีแล้วต่างหาก

“ไม่ได้อาบน้ำด้วยล่ะสิ เน่าชะมัดลูกชายฉัน” แม่ว่าอย่างนั้นแล้วตีมือไปที่โซฟาข้างๆ “เอ้า มานั่งก่อน สวัสดีน้าเขาหรือยัง”

ผมโค้งทักทายคุณน้าผู้ชายคนหนึ่งที่จำได้ว่าเคยเห็นหน้าแต่กลับจำไม่ได้แล้วว่าชื่ออะไร เช่นเดียวกันกับชายหนุ่มตัวสูงอีกคนที่นั่งข้างๆและน่าจะมาพร้อมกับคุณน้าคนนี้ ผมไม่ได้ไหว้เขา แต่กลับยืนนิ่งและมองเขาแบบนั้นอยู่นานหลายนาที

ผมจำหน้าเขาได้.. ผมจำได้

“นี่พี่ชานยอลลูกน้าเขาไง จำพี่เขาได้หรือเปล่า ปีนี้ก็อายุยี่สิบห้าแล้ว”

ผมมองหน้าพี่เขาที่ก็มองมาแล้วส่งยิ้มบางๆให้ จำได้สิ.. ยังไงผมก็ยังมั่นใจว่าผมจำได้ หน้าตาพี่เขาอาจจะเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แต่ทำไมผมต้องจำไม่ได้ด้วยล่ะ

ในเมื่อแต่ก่อนผมชอบพี่เขาจะตาย

“เคยเล่นกันอยู่สมัยเด็กไง.. แต่ก่อนแกติดพี่เขาอย่างกับตังเม ขอขี่หลังทุกวันจนฉันล่ะเมื่อยแทน”

ภาพในอดีตย้อนกลับมาอีกครั้งเหมือนกรอกลับ ผมยิ้มบางๆตอนที่เห็นตัวเองในวัยเด็กขี่หลังพี่ชานยอล จำได้ว่าชอบซุกหน้าลงไปตรงไหล่กว้างๆเพราะมันอุ่นดี แล้วพี่เขาก็ไม่เคยบ่นเลยไม่ว่าผมจะงอแงมากแค่ไหนก็ตาม

แต่น่าแปลกใจ.. ที่ผ่านมาผมไม่เคยนึกขึ้นได้เลยว่าเราเคยพบกัน

นานมากจนกระทั่งตอนนี้.. มันเหมือนกับโลกหมุนพี่เขาให้กลับมาอีกครั้งเพื่อให้ผมระลึกถึง เพราะผมเกือบจะลืมอยู่แล้วเชียวว่าเราเคยพบกันตอนไหน แล้วก็นึกสงสัยขึ้นมาในใจเล่นๆเดี๋ยวนั้นเองว่าเขาหายไปไหนมา

“เอ้อ.. แบคฮยอน ออกไปซื้อโคล่าให้แม่สักสองขวดสิ” คุณนายว่าแล้วควักเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกงส่งให้ผม “เงินที่เหลือก็ซื้อขนมเข้ามาแล้วกัน”

“เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อนน้องเองครับ” พี่ชานยอลเอ่ยบอก.. เสียงของเขาทุ้มกว่าเมื่อก่อนมากโข ก็แหงล่ะ นี่มันผ่านมาตั้งเป็นสิบปีแล้ว เขาจะเปลี่ยนไปบ้างก็ไม่แปลกอะไร

ผมเดินออกมาพร้อมกับเขาเมื่อได้รับการอนุญาต พี่ชานยอลตัวสูงเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน ในขณะที่ผมก็ตัวเตี้ยม่อต้อและคาดว่าระยะห่างของส่วนสูงระหว่างเราคงจะเท่าเดิม ..สักไม้บรรทัดได้มั้ง จำได้ว่าผมเคยวัดอยู่ลางๆ

“เป็นไงบ้าง” จู่ๆพี่เขาก็เอ่ยถามขณะที่เรากำลังสาวเท้าเดินอยู่

“ครับ?”

“สบายดีไหม”

คำถามนั้นดูเป็นคำถามที่ปกติมากในความคิดของผม หากแต่มันกลับมีความอบอุ่นบางอย่างแฝงอยู่ สำหรับคนที่ไม่ได้เจอกันมานานทั้งที่แต่ก่อนเราเคยสนิทกันขนาดนั้น คำถามแรกที่ออกมาจากปากเขาก็ทำให้ผมยิ้มกว้างได้อย่างไม่ต้องสงสัย

“ครับ.. สบายดี” ผมเอ่ยยิ้มๆกลับไปเช่นกัน “แล้วพี่ล่ะครับ”

“เหมือนกัน” เขาว่าอย่างนั้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ยังคงค้างอยู่ที่ริมฝีปาก “เราโตขึ้นเยอะเลยนะ”

ผมไม่ได้ตอบอะไรตามประสาคนพูดไม่เก่ง ทำได้แค่พยักหน้าแล้วยิ้มกลับไปเท่านั้น แล้วเราก็เดินมาจนกระทั่งถึงมินิมาร์ท เอาเข้าจริงผมไม่ได้รู้สึกถึงความอึดอัดอะไรระหว่างเดินเงียบๆมาด้วยกัน อาจเป็นเพราะเราเคยสนิทกันมาก และผมยังจำความรู้สึกปลอดภัยตอนอยู่ใกล้ๆเขาได้ดี

“เรายังชอบกินอันนี้อยู่ไหม” จู่ๆเขาก็ถามแล้วชูลูกอมกลิ่นสตรอว์เบอร์รี่ยี่ห้อดังให้ผมดู ซึ่งแน่นอนว่าผมก็ส่ายหัวกลับไป ลูกอมรสนี้มันไม่ใช่สไตล์ผมเลยสักนิด แบบผมต้องพวกมินท์หอมชื่นใจต่างหาก “อ้าว.. งั้นหรอ”

“ครับ ผมชอบกินพวกกลิ่นเย็นๆมากกว่า”

“นั่นสิ พี่ก็ลืมไปเลยว่ามันผ่านมาตั้งสิบปีแล้ว”

และคำพูดของเขาก็ทำให้ผมชะงักไปอีกครั้ง เมื่อระลึกขึ้นได้ว่าเมื่อก่อนตัวเองชอบกินไอ้ลูกอมรสสตรอว์เบอร์รี่ยี่ห้อนี้มากขนาดไหน

มันไม่แปลกอะไรกับคนที่โตกว่าแล้วจะมีความจำที่ดีกว่าหากถูกกระตุ้นเพียงเล็กน้อย สิบปีที่แล้วผมเพิ่งอายุเก้าขวบและอยู่ปอสาม ในขณะที่เขาเองก็น่าจะอายุสิบห้า แต่มันก็อดยิ้มไม่ได้เลยที่เขายังจำเรื่องของผมได้

ในขณะที่สมองของเด็กวัยเก้าขวบในตอนนั้นของผม ก็เริ่มจะร้องเตือนว่าผมเองก็จำเรื่องราวของเขาได้เช่นกัน

“ส่วนพี่ก็ชอบกิน.. น้ำครีมโซดา”

“จำได้ด้วยหรอ” เขาว่าแล้วหัวเราะเบาๆ “ตอนนี้พี่ก็ยังชอบอยู่นะ”

“จะว่าผมใจง่ายหรอครับ” ผมเอ่ยถามยิ้มๆ เริ่มรู้สึกเป็นกันเองกับเขามากขึ้นแล้ว

“ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แค่พูดให้ฟังเฉยๆ” เขาเอ่ยตอบยิ้มๆแล้วเดินนำผมไปยังโซนตู้แช่ ก่อนจะหยิบโคล่าในนั้นขึ้นมาสองขวดตามที่แม่สั่ง “ว่าแต่มินิมาร์ทร้านนี้เปิดมานานหรือยัง พี่จำได้ว่าเมื่อก่อนไม่มี”

“สองปีเศษๆเองครับ”

เขาพยักหน้ารับรู้แล้วหย่อนสองขวดนั้นลงตะกร้าที่ถืออยู่ มือพี่เขาใหญ่มากจนตะกร้าดูเล็กไปเลย แล้วมันก็ไม่ต่างอะไรจากเมื่อก่อนเช่นกัน ที่พี่เขาจะเป็นคนถือของทุกอย่างให้เวลาผมขอเงินแม่ไปซื้อขนมนมเนยที่ร้านโชห่วยแถวๆปากซอย

ผมลอบยิ้มเบาๆอีกครั้งเมื่อนึกได้

“สิบปีที่ผ่านมานี้พี่เป็นยังไงบ้าง” แล้วผมก็เอ่ยถามออกไปตามที่ใจอยากรู้ ..อยากรู้ว่าเขาเป็นอย่างไร ชีวิตราบรื่นดีหรือเปล่าหลังจากที่จากกันไปตั้งนาน

แล้วยังนึกถึงผมอยู่บ้างไหม

“อืม..” เขาทำท่านึกนิดหน่อยก่อนจะตอบกลับมา “หลังจากย้ายบ้านไปก็ไม่มีอะไรหวือหวาหรอก พี่เข้าเรียนโรงเรียนแถวนั้น แล้วก็ต่อมหาลัยเหมือนเด็กทั่วๆไป”

ก็เหมือนกับผม..

พี่ชานยอลไม่ได้เล่าอะไรต่อจากนั้นเพราะเขาคงไม่มีอะไรแล้วจริงๆ ผมส่ายหัวให้กับตัวเองที่ปรารถนาจะได้ยินคำพูดว่าคิดถึงจากเขา ทั้งที่ผมเองยังลืมเลือนเขาไปแล้วด้วยซ้ำ

นับประสาอะไรกับเขาที่โตกว่า.. การจะลืมผมไปก็คงไม่ยากเพราะสภาพแวดล้อมที่ต้องเจอใครต่อใครมากมาย และคงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเคยรู้จักกันก็ตอนเห็นหน้าเมื่อกี้เช่นเดียวกับผม

“ที่จริงผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเราเคยสนิทกันมากๆเมื่อก่อน” ผมเอ่ยบอกไปอย่างเถรตรง “พอนึกได้ก็เหมือนกับฝันไปเลย.. ผมจำได้ว่าเคยขี่หลังพี่ด้วย”

พี่เขาหัวเราะเบาๆ “พี่จำได้นะ.. แต่มันก็ไม่ค่อยชัดเท่าไหร่”

“ใช่ๆ มันเลือนลางมากๆ.. เหมือนกำลังจะหายไป”

“..........”

“ขอบคุณนะครับที่กลับมา ไม่อย่างนั้นผมคงลืมไปแล้ว”

ผมยกยิ้มให้เขาที่ก็ยิ้มมาให้เช่นกัน มันเป็นความรู้สึกฟูๆอยู่ในหัวใจแบบอธิบายไม่ถูกและไม่เชิงดีใจ ผมกำลังคิดว่าตัวเองเคยทำใครหายไปจากความทรงจำสักกี่คนแล้วนะ อาจจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กหรือใครอีกหรือเปล่าที่ผมไม่ได้นึกถึงมาตั้งนานแล้ว

โดยเฉพาะกับคนสำคัญๆในชีวิตแบบพี่เขา.. มีใครอีกไหมที่ผมลืม

พี่ชานยอลหล่อขึ้นเยอะเลยพอมองจากตรงนี้ เขากำลังหันหน้าเข้าเคาน์เตอร์คิดเงินเลยทำให้ผมเห็นสันดั้งเขาชัดเจน ภาพของเด็กหนุ่มวัยรุ่นคนนั้นย้อนเข้ามาในความคิดอีกครั้ง มันเลือนลางไปบ้างแต่ก็ไม่ได้จางหาย และผมดีใจจนแทบบ้าเมื่อรู้ตัวว่ามันคงไม่หายไปไหนแล้ว อาจจะอีกสักสิบถึงสิบห้าปีต่อจากนี้

เราเดินขนาบข้างกันกลับมาบ้านอีกครั้งด้วยระยะห่างที่น้อยลงกว่าเดิม

ผมไม่ใช่เด็กคนเดิมที่จะบอกกับเขาว่า ‘พี่ชานยอล ขอขี่หลังหน่อยได้ไหม’ ดังนั้นสิ่งที่จะทำให้ผมรู้สึกกลับไปเหมือนเด็กที่ถูกพี่ชายสักคนปกป้องคุ้มครองและให้ความรู้สึกปลอดภัยอีกครั้งก็คงจะเป็นการเดินชิดกับพี่เขาแบบนี้

มันอบอุ่นเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปอีกครั้งจนผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

จริงสิ.. ที่จริงแล้วผมยังไม่เคยได้บอกเลยว่าเมื่อก่อนชอบเขามากขนาดไหน

ถุงจากมินิมาร์ททั้งหมดถูกหิ้วผ่านผู้ใหญ่สองคนที่ยังคุยกันอย่างออกรสชาติอยู่ตรงห้องนั่งเล่น ผมกับพี่ชานยอลช่วยกันเอาของเก็บเข้าตู้เย็นก่อนจะพากันกลับมานั่งที่เดิมอีกครั้งด้วยความรู้สึกใหม่

เหมือนได้ย้อนกลับไปตอนนั้น ที่ผมก็สนิทกับเขา.. อาจจะไม่ได้หมดทั้งใจเท่า แต่มันก็รู้สึกดีไม่แพ้กัน

“เป็นยังไงบ้าง แบคฮยอนดื้อใส่หรือเปล่า” ประโยคนี้แม่ถามพี่ชานยอลจนผมต้องยู่หน้ากลับไปให้

“ไม่ครับ น้องดูสุภาพกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย”

เข้ากันดีจนผมต้องทำหน้าเหม็นเบื่อ.. ทั้งหมดยกเว้นผมพากันหัวเราะที่สามารถยั่วอารมณ์จนทำให้ผมหน้าบูดได้ แต่ก็ช่างเถอะ ผมน่ะถูกแกล้งแบบนี้มาตั้งแต่เล็กๆแล้ว โดยได้รับเหตุผลว่าพวกเขาเอ็นดูผม ถ้าตอนนี้เหตุผลยังเป็นเหมือนเดิมจะไม่ว่าอะไรแล้วกัน

“ยังไงต้องพาแม่หนูคนนั้นมาเจอน้าด้วยนะ อยากเห็นหน้าดูสักที”

“ได้ครับ.. แต่ยังไงวันงานคุณน้าก็ต้องเจออยู่แล้ว”

จวบจนกระทั่งเขากำลังคุยกันถึงเรื่องที่ผมเริ่มจะเข้าไม่ถึง

สีหน้าพี่ชานยอลและพ่อของเขาดูอิ่มเอม โดยเฉพาะกับพี่ชานยอลที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนแก้มบุ๋มและหูแดงไปหมด นี่ผมกำลังพลาดเรื่องสำคัญๆอะไรไปหรือเปล่านะ

“จัดตั้งที่โซลเชียว.. น้ายังไม่แน่ใจเลยว่าจะไปได้หรือเปล่า” แม่พูดอย่างนั้นก่อนจะหันมาหาผม “แล้วแกล่ะ จะไปงานพี่เขาหรือเปล่า”

.. งานอะไรกัน

“อ่อ ลืมบอกไปเลย” แม่คว้ากระดาษฉลุลายกุหลาบจากบนโต๊ะมายื่นให้ผม “อ่ะนี่ ดูวันเวลาซิ แกไปได้ไหม”

ผมรู้สึกใจวูบโหวงไปเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นหอมอ่อนๆของกระดาษที่ลอยมาแตะจมูก

ผมรับกระดาษที่เป็นการ์ดใบนั้นมาแล้วเปิดออกดู.. ก่อนที่ความจริงบางประการจะปรากฏแก่สายตาว่าท้ายที่สุดแล้วคนสำคัญในชีวิตของผมอีกคนก็กำลังจะมีอนาคตที่สมบูรณ์แบบ

การ์ดงานแต่งงานของพี่ชานยอลกับหญิงสาวอีกคนที่ผมไม่คุ้นชื่อ

“เสียดายจังครับ..” ผมเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่ามันเป็นแบบไหน “ช่วงนั้นผมติดสอบพอดี คงไปร่วมงานไม่ได้”

จริงๆมันก็เป็นงานสำคัญของคนที่สำคัญ.. แต่เหตุใดผมถึงได้ปฏิเสธออกไปทั้งที่ตอนนั้นไม่ใช่ช่วงสอบอย่างที่พูด ก็ไม่กล้าถามใจตรงๆดูเหมือนกัน

แต่บางทีการที่ทำได้แค่ระลึกถึงต่อจากนี้.. มันคงไม่แย่เท่าไหร่นัก

และถึงแม้ว่าเขาจะมาเพื่อแจกการ์ดงานแต่งให้กับแม่ของผม ไม่ได้มาเพราะคิดถึงผม แต่นึกขึ้นได้เพราะเห็นหน้า มันก็ไม่ได้แย่มากเท่าไหร่เหมือนกัน

เพราะผมเองก็เป็นเช่นนั้น ..แม้จะผิดหวังนิดหน่อยก็ไม่เป็นไร

“จริงหรอ เสียดายจัง” แม่พูด ในขณะที่สีหน้าของพี่ชานยอลก็ดูจะเสียดายแต่ก็ประกอบรอยยิ้มเอาไว้เหมือนเดิม “ถ้าอย่างนั้นน้าคงต้องดูอีกที เดี๋ยวจะโทรไปให้คำตอบกับคุณพ่อนะจ๊ะ”

พี่ชานยอลพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเผื่อแผ่รอยยิ้มมาทางผม ซึ่งผมก็ทำให้แค่ส่งยิ้มกลับไปให้เท่านั้น ก่อนที่เจ้าบ้านอย่างผมกับแม่จะเดินออกมาส่งเขาทั้งสองคนตรงรถที่จอดอยู่หน้าบ้านเมื่อสมควรแก่เวลา

“ไว้วันหลังมาเยี่ยมกันใหม่ด้วยนะยูอิน” แม่บอกคุณน้าที่เป็นพ่อของพี่ชานยอล ผมโค้งให้เขาก่อนจะหันไปมองใครอีกคนที่อยู่ตรงตำแหน่งคนขับ

หลายสิ่งหลายอย่างที่ผมได้เจอมาตลอดหลายปีอาจทำให้ลืมเรื่องราวในวัยเด็กไปบ้างก็จริง แม้ว่ามันจะไม่ได้ชัดเจนเหมือนอย่างตอนนั้นแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ว่าความรู้สึกนั้นมันไม่เคยเกิดขึ้นเสียที่ไหนกัน

ดังนั้นผมก็ควรจะบอกถึงความรู้สึกของเด็กวัยเก้าขวบให้คนวัยสิบห้าในตอนนั้นได้รับรู้

“ผมเคยชอบพี่ด้วยนะ” 

ผมพูดไปยิ้มไปเมื่อนึกถึงความรู้สึกที่ยังคงฟุ้งกระจายอยู่ในใจ

“ชอบมากๆ.. แต่ไม่เคยบอกเลย”

คนฟังนิ่งไปเพียงครู่เดียวก่อนจะส่งยิ้มกลับมาให้ แล้วเพียงชั่วอึดใจ เขาก็ได้เอ่ยบอกความรู้สึกที่เด็กวัยเก้าขวบในอดีตอย่างผมอยากได้ยินกลับมาเช่นกัน

“พี่ก็เคยชอบแบคฮยอน.. ชอบมากๆเหมือนกัน”

เราส่งยิ้มให้กันและกันเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมกับความรู้สึกที่คล้ายๆกัน

บางอย่างในชีวิตนคนเรามันไม่ได้จบลงด้วยดีเสมอไป แต่อย่างน้อยเราก็เคยใจตรงกันอยู่ในชั่วขณะหนึ่ง แม้จะยังเด็กมากแต่ก็ใช่ว่าเด็กจะมีความรู้สึกเหล่านั้นไม่ได้สักหน่อย

“ขอบคุณนะครับ.. ที่กลับมาให้ผมนึกถึง”

แล้วผมก็เอ่ยบอกกลับไป ภาพที่ผมขี่หลังพี่ชายตรงหน้ามันย้อนกลับมาอีกแล้ว และแน่นอนว่าผมยังจำได้ดีว่าตอนนั้นเคยยิ้มกว้างมากขนาดไหนเมื่อได้อยู่กับเขา

“ขอบคุณเหมือนกัน.. ต่อจากนี้มันคงชัดเจนกว่าเดิม”

"................"

"พี่จะคิดถึงแบคฮยอน"

เขาหมายถึงเรื่องราวในหัว และผมเองก็เช่นเดียวกัน

รถคันนั้นขับเคลื่อนออกไปแล้วพร้อมกับคนในนั้น หากแต่ความทรงจำบางอย่างยังชัดเจนอยู่ และถึงแม้ว่าต่อจากนี้ผมจะมีเขาอยู่แค่ในความทรงจำที่อาจจะเลือนหายไปในอีกไม่กี่สิบปีข้างหน้าก็ไม่เป็นไร

อย่างน้อยโลกก็เคยเหวี่ยงเราให้มาเจอกันในขณะหนึ่ง

 เพื่อให้เก็บไว้และนึกถึงตลอดไป

TALK:

134340 หรือชื่อเรื่องนี้คือรหัสของดาวพลูโตค่ะ

เราได้รับแรงบันดาลใจในการเขียนเรื่องนี้มาจากกระทู้พันทิบชื่อ 'เคยมีดาวพลูโตเป็นของตัวเองกันหรือเปล่าครับ?' และคาดว่าหลายๆคนคงเคยอ่าน เป็นกระทู้ที่ดีมาก ทำให้เรานึกถึงคนที่หล่นหายไประหว่างทางในชีวิตเยอะแยะเลย

เคยมีดาวพลูโตเป็นของตัวเองกันไหมคะ? : )

ปล.มีคนบอกว่าชอบ OS/SF แนวดราม่าของเรา เราดีใจมากเลยน้า แนวถนัดเราเอง อิอิ (ต่อจากนี้จะเสิร์ฟให้ถี่ๆเลยดีแม้ะ 555555555555555)

#น้ำผึ้งมะนาวCB