{SF,OS} honey lemon juice ♡ ll chanbaek

ตอนที่ 23 : {SF} oops! - 1/3

อะไรนะ!

 .

.

.

.

.

.

.

.

.

ชานยอลตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกริ่งที่ดังขึ้นหน้าห้อง

เขายันตัวขึ้นจากเตียงอย่างสะลึมสะลือ หันไปมองคนข้างกายก็เห็นว่าอีกฝ่ายยังคงหลับสนิทอยู่ เช้าขนาดนี้ใครมันมากดกริ่งวะ ถ้าไม่มีเรื่องด่วนพ่อจะทุบกะบาลให้แยกเลย

ร่างสูงเดินลงมาจากเตียง ทำหน้ายุ่งๆแล้วเดินไปที่หน้าประตู นาทีนั้นความง่วงเอาชนะทุกอย่าง เขาลืมไปสนิทเลยว่ามีตาแมวติดอยู่ตรงประตู เพราะหากรู้ว่าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะส่องมันก่อนที่มันจะวกกลับมาทำร้ายเขา

“หวัดดี”

และภาพตรงหน้าทำเอาชานยอลตื่นเต็มตา

เด็กผู้ชาย(ที่น่าจะวัยทำงานแล้ว แต่ก็ดูเด็กกว่าเขา) ยืนอยู่เบื้องหน้า ใส่หมวกแก๊ปกลับหลัง ในปากอมลูกอมจนเห็นแก้มตุ่ย และแต่งตัวได้โคตรจี๊ดใจวัยรุ่น!

อ้อ.. ที่สำคัญไปกว่านั้น เขาเคยเห็นรูปมันแล้วจากแม่บังเกิดเกล้าของตัวเอง

“น้องชื่อแบคฮยอน น่ารักใช่มั้ย”

นั่นแหละ แม่ว่างั้นก่อนจะยื่นรูปถ่ายของแบคฮยอนอะไรนี่ให้เขา ก็โอเค เป็นเด็กผู้ชายที่หน้าตาน่ารักดี เพียงแต่ตอนนั้นชานยอลยังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรกับชะตาชีวิตของตัวเอง เขาจึงพยักหน้ากลับไปตามที่ใจคิด

“แม่จะให้น้องย้ายเข้าไปอยู่กับแก”

“ห้ะ?” คราวนี้แหละที่สติเขาแทบแตก “แม่ว่าไงนะ”

“จะให้น้องย้ายเข้าไปอยู่กับแก ต้องให้ฉันดึงหูกางๆของแกแล้วตะโกนใส่ไหมไอ้เด็กนี่​“

ชานยอลอ้าปากทำตาค้าง แล้วเดี๋ยวก่อนเลย แม่ควรหยุดความคิดเอาไว้แค่นั้น “ย้ายเข้ามาอยู่กับผม? ย้ายมาทำไม เขาไม่มีบ้านอยู่หรือไงแม่”

พอพูดจบก็ได้รับฝ่ามือพิฆาตตบลงมากลางหัวเต็มๆจนต้องร้องโอ้ย แม้มองค้อนเขาหนึ่งวงใหญ่ ก่อนจะเอ่ยอธิบายขยายความ

ซึ่งเป็นคำอธิบายที่...

“น้องเขาเป็นว่าที่เจ้าสาวของแกไงล่ะ”

โคตรบ้าเลยโว้ย!!!

ตัดภาพมาที่ปัจจุบัน

ชานยอลยังคงยืนสบตาอยู่กับผู้มาใหม่ที่น่าจะละอ่อนกว่าเขาสักสองถึงสามปี แม่บอกว่าอีกฝ่ายทำงานแล้วก็เลยไม่ได้มีนิสัยง้องแง้งอะไร นี่เชื่อได้จริงหรอวะเนี่ย ดูจากหน้าก็ดื้อจนอยากจะดีดแก้มให้แตกอยู่แล้ว

“ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม เมื่อยหลังจะแย่” คนตรงหน้าเอ่ยแล้วจับแถวๆเอวของตัวเองก่อนจะบิดไปบิดมา สื่อประมาณว่าเมื่อยแล้วจริงๆ ไม่ได้จะโกหกเขาแต่อย่างใด

“แม่ส่งนายมาใช่ไหม” และนั่นเป็นคำถามของปาร์คชานยอลต่อคนที่เพิ่งเจอหน้ากันครั้งแรกที่โคตรจะไร้มารยาท แต่นาทีนี้มันต้องถาม!

“อือ น้าฮันมีส่งฉันมา” แบคฮยอนเอ่ยบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ขอเข้าไปก่อนไม่ได้หรือไง เมื่อยจริงๆนะเนี่ย สาบาน”

พูดจบก็ชูสามนิ้วทำท่าปฏิญาณตน ชานยอลขมวดคิ้วฉับ นี่มันอะไรกัน คนวัยทำงานสมัยนี้ยังมีการชูนิ้วสาบงสาบานอะไรอีกหรอ ช่างปัญญาอ่อนจริงๆ

แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องยอมเปิดทางให้ผู้มาเยือนเดินเข้าห้องไป มันวางกระเป๋าแหมะไว้บนโซฟา ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งจนได้ยินเสียงดังอย่างกับโซฟาจะขาด อ้วนเอ้ย ถ้าขาดขึ้นมาเขาจะให้มันซื้อโซฟาตัวละหมื่นมาใช้ให้เข็ด

ชานยอลเดินตามไปนั่งข้างๆโดยเว้นระยะห่างไว้พอสมควร เขายอมให้มันเข้ามานั่งเพราะเห็นว่าเมื่อยหรอกนะ เดี๋ยวตอนคุยค่อยหาทางไล่มันกลับบ้านก็แล้วกัน

“ฉันเคยถามแม่ว่านายจะมาอยู่ที่นี่ทำไม ไม่มีบ้านอยู่หรือไง” ชานยอลเริ่มเปิดประเด็นเมื่อเห็นว่าอีกคนนั่งพิงพนักแล้วเงยหน้าจนคอแทบหัก “แล้วตอนนี้ก็ยังสงสัยอยู่.. นี่นายไม่มีบ้านอยู่หรอ”

“จะบ้าหรือไง” อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะถอดหมวกแล้ววางไว้บนโต๊ะตัวเล็กตรงหน้า นั่นทำให้ชานยอลได้เห็นผมสีน้ำตาลของอีกคนอย่างชัดเจน “ฉันไม่ใช่โฮมเลสนะ แม่นายบอกให้มาฉันก็มาสิ”

“แค่บอกให้มาก็มาเลยเนี่ยนะ?”

“ได้เงินพิเศษนอกเหนือจากการทำงานตั้งเดือนละสองแสนวอน ใครไม่มาก็โง่แล้ว” 

ชานยอลตะลึงเข้าไปอีก นี่คุณนายปาร์คยอมจ่ายเงินจ้างมันมาอยู่กับเขาเลยหรอวะเนี่ย เห้ย นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆแล้วนะ

“แม่จ้างนายมา?”

“ใช่ แต่เป็นแม่ฉันนะ ไม่ใช่แม่นาย” อ่อ แล้วไป “อยู่ๆไปเหอะน่า ยังไงก็ผู้ชายเหมือนกัน ฉันไม่เรื่องมากหรอก ขออยู่สักสองเดือนให้ได้เงินฟรีสักสี่แสนวอนก่อนแล้วจะย้ายออกให้”

มันพูดอย่างสบายๆก่อนจะยกขาขึ้นไขว่ห้างอย่างกับที่แห่งนี้คือห้องของตัวเอง ชานยอลมองอึ้งๆ ตกใจอย่างแรงเพราะไม่รู้ว่าเขาควรจะจัดการตัวเองยังไงดี

“แม่บอกว่านายจะมาเป็นเจ้าสาวของฉัน”

ไอ้ตัวแสบชะงักไปนิดหน่อยก่อนจะหันหน้ามามองเขาแล้วค่อยๆเลิกคิ้วขึ้น(ด้วยท่าทางที่โคตรน่าตบกะบาล) มันกลับลูกอมไปมาในปากจนได้ยินเสียงกระทบกับฟันก่อนจะเอ่ยบอก

“นายสนใจเรื่องพรรค์นั้นด้วยหรอ”

“............”

“ฉันรู้หรอกน่าว่านายไม่ชอบการโดนบังคับแต่งงาน ฉันก็ด้วย เพราะฉะนั้นเราก็อยู่กันไปแบบนี้แหละ บางทีเราอาจจะเป็นเพื่อนกันได้ก็ได้นะ”

“............”

“แล้วตอนสุดท้ายก็ไม่ต้องแต่งงาน กลับไปให้เหตุผลกับแม่ๆว่าเราสนิทใจที่จะเป็นเพื่อนกันมากกว่า แจ๋วดีใช่มั้ยล่ะ”

“.............”

“ฉันได้เงินฟรี ส่วนนายก็อาจจะได้เพื่อนเพิ่มและไม่เสียหายอะไร แฟร์ๆ”

ชานยอลเบิกตาขึ้นเล็กน้อย เอาล่ะ พิจารณาดูแล้วไอ้แบคฮยอนอะไรนี่มันก็คงจะเป็นแค่เด็กที่ชอบกวนประสาท ท่าทางก็ไม่ได้เลวร้ายมากมายอะไร บางทีอาจจะมีความสามารถพิเศษอย่างเช่นทำกับข้าว หรือถ้าขี้หมูขี้หมาจริงๆก็ต้องล้างห้องน้ำได้ เพราะงั้นมันอาจจะช่วยแบ่งเบาภาระเขาไปได้เปราะหนึ่ง

แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะนะ..

“ต้องขอโทษทีที่ต้องบอกว่าฉันไม่สะดวก”

“ทำไมอ้ะ!” ไอ้ตัวแสบส่งเสียงดังก่อนจะขมวดคิ้วแล้วทำปากคว่ำ “ฉันไม่วุ่นวายหรอกน่า นายรู้ไหมว่าฉันเป็นนักเขียน ทำงานเงียบๆอยู่แล้ว ไม่ส่งเสียงดังให้นายรำคาญหรอก”

“ส่วนฉัน สถาปนิกที่ทำงานที่บ้านและชอบฟังเพลง นายต้องไม่โอเคแน่ตอนฉันเปิดมันเสียงดังๆจนรบกวนการเขียนหนังสือของนาย”

“...........”

“อีกอย่างที่สำคัญ เตียงมันไม่พอ ฉันมีห้าฟุตแค่หนึ่งเตียงอยู่ในห้อง”

“เอาหมอนข้างกั้นก็ได้”

“ย่าห์ ไม่ได้”

“ทำไมจะไม่ได้ในเมื่อเตียงห้าฟุตมันสำหรับสองคน-”

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นทำเอาคนสองคนที่นั่งเถียงกันอยู่ต้องหยุดบทสนทนาเอาไว้แค่นั้น ก่อนจะพากันหันไปมอง หญิงสาวหน้าตาสวยผมสั้นสีดำสนิทคนหนึ่งเดินออกมาพร้อมกับชุดนอน(มันเป็นเพียงเสื้อยืดโคร่งๆและกางเกงขาสั้นผ้าร่มหนึ่งตัว) หล่อนขยี้ตา ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นผู้มาเยือน

“มีแขกหรอยอล?”

เสียงหวานๆนั่นทำเอาแบคฮยอนขมวดคิ้ว เขาหันมามองหน้าเจ้าของห้องที่กำลังมองมาเช่นกัน ก่อนที่ผู้มาเยือนจะส่งสายตารู้ทันออกไปว่า ‘กูรู้เหตุผลของมึงหมดแล้วปาร์คชานยอล’ แบคฮยอนเห็นอย่างนั้นจึงเขยิบก้นไปให้เข้าใกล้เจ้าของห้องอีกนิด ก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้สาวเจ้าที่มองมา

“อ่า.. ใช่ คนนี้เป็นแขกของเราเองนายอง” ชานยอลบอกก่อนจะเอ่ยแนะนำ “หมอนี่ชื่อบยอนแบคฮยอน เป็น-”

“เป็นว่าที่เจ้าสาวของชานยอลครับ”

สิ้นคำแนะนำตัวเองเสร็จสรรพชานยอลก็ทำตาโตจนแทบถลน และยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่เมื่อไอ้เปี๊ยกมันเข้ามาเกาะแขนเขาแล้วเอาหน้าซบลงมาตรงไหล่พร้อมกับถูไถไปมาสองสามครั้ง 

ถ้าถามว่าตกใจขนาดไหน ขอบอกเลยว่ามาก มากจนพูดไม่ออกแล้ว!

“ขอมาอยู่ที่นี่ด้วยสักพักนะ.. อ่า.. นายองใช่ไหม?”

แบคฮยอนส่งยิ้มอย่างผู้ชนะไปให้สาวผมสั้นท่าทางเปรี้ยวไม่เบาที่ยืนทำหน้าตาพูดไม่ออกบอกไม่ถูก และยิ่งรู้สึกสนุกเข้าไปอีกเมื่อหล่อนหันไปมองชานยอลแบบโกรธจัดตาเขียวปั๊ด งานนี้สงสัยเจ้าของห้องคนดีคงต้องเคลียร์กับที่รักอีกยาว

โธ่.. ก็แกล้งเล่นนิดหน่อยเอง ไม่โกรธกันหรอกเนอะ

คุณปาร์คชานยอล

TBC

TALK:

ช่วงนี้ว่างแบบ ว๊างว่าง ว่างจริงๆเจ้าค่ะ เลยจะมาเขียนเรื่องนี้ต่อเลย

อันนี้ตอนแรกเป็นแค่อินโทรเรียกน้ำย่อยนะคะ ฝากติดตามด้วยน้าา

#น้ำผึ้งมะนาวCB