{SF,OS} honey lemon juice ♡ ll chanbaek

ตอนที่ 17 : {SF} (happy) new year - 2/3

  CR.SQW

ก็แค่เหมือนจะ

.

.

.

ชานยอลกลับมาใช้ชีวิตแบบเดิมอีกครั้ง คือการรูดคีย์การ์ดหน้าห้องแล้วเดินเข้าห้องมาพร้อมกับถอดรองเท้าและถุงเท้า แขวนกระเป๋าเอาไว้ที่เดิมแล้วเดินเข้ามาในห้อง วันนี้อากาศเย็นเขาเลยจัดการเปิดหน้าต่างเอาไว้ตั้งแต่เมื่อเช้า เพราะคนที่ยังนอนอยู่จะได้รู้สึกเย็นสบายไปด้วย

“อื้อ.. ชิโร่อยู่ไหนอะ”

น้ำเสียงสดใสที่ชานยอลเคยได้ยินอยู่บ่อยครั้งเอ่ยขึ้น รูมเมทของเขากำลังนั่งอยู่หน้าแมคบุ้คส่วนตัวพร้อมกับหน้าจอที่ฉายภาพของพี่ชายอีกฝ่าย ไม่นานนักลูกหมาตัวสีขาวหน้าตามอมแมมเหมือนเพิ่งออกไปเที่ยวเล่นก็วิ่งมาเข้ากล้องด้วยคน แบคฮยอนหัวเราะใหญ่ตอนที่เห็นมัน ก่อนจะทำเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างเอ็นดู

“งุ้ยชิโร่ ทำไมหน้าดำอย่างนั้นล่ะ ไปขุดดินมาอีกแล้วใช่มั้ย!”

[เออสิ พี่ไม่ให้ออกก็หาทางมุดออกไปในสวนจนได้] พี่ชายของแบคฮยอนว่า เขาอุ้มเจ้าหมาที่ชื่อชิโร่เอาไว้ในมือ มันทำท่าจะเลียคนอุ้มยกใหญ่แต่ชายหนุ่มในจอก็เบือนหน้าหนีจนรอดพ้น

“โห.. ตุ๊ต๊ะขนาดนี้ยังจะมุดออกได้อีกหรอ ดีนะไม่ติดพุง” แบคฮยอนว่าก่อนจะหัวเราะเอิ้กอ้ากเหมือนเด็กๆจนชานยอลต้องยกยิ้มตาม

เขาละความสนใจจากแบคฮยอนก่อนจะเดินไปนั่งบนโต๊ะเขียนหนังสือฝั่งของตัวเองบ้าง หยิบแมคบุ้คเครื่องส่วนตัวขึ้นมาเปิด วันนี้เขาว่างและกลับบ้านเร็วกว่าปกติ ดังนั้นการเล่นอินเทอร์เน็ตผ่อนคลายความเครียดคงเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว

“พี่แบคบอม แค่นี้ก่อนนะ”

[อ้าว ทำไมวันนี้ไปเร็วล่ะ]

“ก็.. หิวอะ ว่าจะลงไปหาอะไรกินข้างล่าง”

[อ่อ.. โอเค ไว้เดี๋ยวพี่บอกแม่ให้แล้วกัน]

“.....”

[เรื่องนั้นน่ะ]

ปกติชานยอลไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเท่าไหร่นัก แต่ตามสัญชาตญาณของคนเราเวลาได้ยินคำพูดที่ดูเหมือนเป็นความลับก็ต้องให้ความสนใจเป็นธรรมดา เหมือนอย่างตอนนี้ก็เช่นกัน เขาหันหน้าไปมองแบคฮยอนที่ปิดหน้าจอแมคบุ้คแล้ว มือเรียวหยิบหนังสือในลิ้นชักออกมาอ่านเหมือนอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อ้อ.. เขาลืมบอกไปสินะว่าระยะห่างของเขากับแบคฮยอนมันกลับมาเท่าเดิมแล้ว

ชานยอลไม่รู้ว่าแบคฮยอนโกรธอะไรเขาหรือเปล่า หลังจากวันปีใหม่วันนั้นที่เขาไม่ได้กลับห้องทุกอย่างมันก็ดูเหมือนจะกลับเข้าสู่วงจรเดิม คือวงจรเจอหน้าแล้วทักทายกันสามครั้งต่ออาทิตย์ เขาพยายามจะชวนแบคฮยอนคุยแล้วนะ แต่อีกคนก็ทำแค่เพียงตอบมาสั้นๆพร้อมกับยิ้มให้เหมือนกับเราเป็นคนไม่สนิทใจกันอีกครั้ง

ทั้งที่ชานยอลคิดว่าเราจะกลายเป็นเพื่อนกันได้แล้วแท้ๆ

“ไม่คุยต่อหรอ” ชานยอลตัดสินใจเอ่ยถามเพื่อนร่วมห้อง “..เรามารบกวนหรือเปล่า”

เสียงอ่อยของชานยอลเรียกให้แบคฮยอนหันหน้ามามองพร้อมกับแววตาฉงนสงสัย คนตัวเล็กส่ายหัวไปมาก่อนจะยิ้มบางๆให้เหมือนอย่างเคย

“ไม่รบกวนหรอก”

แบคฮยอนตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับหนังสือในมืออีกรอบจนชานยอลต้องหุบปากลงเดี๋ยวนั้น ถึงแม้ในใจจะอยากถามเหลือเกินว่าเป็นอะไร แต่บางทีอาจจะมีเขาแค่เพียงฝ่ายเดียวที่เข้าใจไปเองว่าเราสนิทใจกันมากขึ้นแล้ว แบคฮยอนอาจจะยังไม่ได้คิดแบบนั้นก็ได้

ต่างคนก็ต่างจมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองจนกระทั่งเวลาผ่านไปราวๆสิบห้านาที แบคฮยอนลุกขึ้นจากโต๊ะ เสียงลากเก้าอี้ทำให้ชานยอลหันหน้าไปมองตามอีกคนที่คว้ากระเป๋าเงินกับคีย์การ์ด หยิบเสื้อคลุมมาสวมพร้อมกับผ้าพันคอแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง

“ไปไหนหรอ”

แต่ก็ไม่ทันเขาที่เรียกอีกฝ่ายเอาไว้เสียก่อน

“ไปหาอะไรกินน่ะ” แบคฮยอนหันกลับมาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่คนฟังรู้สึกว่ามันช่างห่างไกล และแน่นอนว่าชานยอลจะไม่ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้แน่

อุตส่าห์มีมิตรภาพที่ดีต่อกันแล้วแท้ๆ ทำไมเขาต้องปล่อยให้ความเป็นเพื่อนของเราหลุดมือไปด้วยล่ะ

“เราไปด้วยดิ หิวเหมือนกันเลย” ชานยอลปิดหน้าจอแมคบุ้คเสร็จสรรพก่อนจะคว้ากระเป๋าเงินกับคีย์การ์ดของตัวเองเช่นเดียวกัน “เดี๋ยวพาไปร้านไก่ทอดไหม อากาศหนาวๆแบบนี้ไก่ทอดกับเบียร์น่าจะดี”

“อย่าเลย.. เรากินเบียร์ไม่ได้”

“อ่า.. งั้นร้านต๊อกบกกีแล้วกัน”

ชานยอลไม่ได้รอให้แบคฮยอนตอบหรือปฏิเสธอะไรไปมากกว่านั้น เขาจัดการเปลี่ยนชุดท่อนบนจากเสื้อยืดเป็นเสื้อกันหนาว ข้างนอกไม่ได้มีฮีตเตอร์เหมือนข้างในนี้ ถึงเขาจะเป็นคนขี้ร้อนมากแค่ไหนแต่อากาศอุณหภูมิต่ำมันก็หนาวเข้าเนื้อได้อยู่ดี ชานยอลจัดการคว้าข้อมือของอีกคนให้เดินตามมาด้วยกันซึ่งแบคฮยอนก็ไม่ได้อิดออดแต่เขาก็ไม่รู้หรอกว่าอีกฝ่ายทำหน้ายังไง

จะข้องใจหรืออยากต่อยเขาไหมนะ.. 

บางทีสำหรับมุมมองของแบคฮยอนแล้ว.. เราอาจจะไม่ได้กลายเป็นเพื่อนกันก็ได้

“ป้าครับ ขอโคล่าด้วยสองขวด”

ชานยอลเอ่ยสั่งกับป้าเจ้าของร้านต๊อกขนาดเล็กที่ไม่ห่างไกลจากหอพักของพวกเขาเท่าไหร่นัก คนตัวสูงมองหน้าคนที่มาด้วยนิ่งๆ แบคฮยอนพันผ้าพันคอแบบนี้แล้วตัวฟูเหมือนลูกเป็ดไม่มีผิด แก้มกับจมูกที่แดงจัดเพราะอากาศหนาวเข้ากับเส้นผมสีดำสนิทของอีกคนได้เป็นอย่างดี

เป็นหนแรกที่ชานยอลได้สำรวจใบหน้าของเพื่อนร่วมห้องใกล้ๆ

คนตัวเล็กไม่ได้หันมามองหน้าเขาหรอก แบคฮยอนกำลังมองสำรวจร้านไปรอบๆเหมือนอย่างไม่รู้จะหยุดสายตาเอาไว้ที่ไหน บางครั้งก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น แต่พอรู้สึกหนาวมือก็จะเก็บโทรศัพท์แล้วซุกมือเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุมแทน ชานยอลรู้ถึงขั้นนั้นเพราะเขานั่งสังเกตอีกคนตั้งแต่เดินเข้ามาในร้านแล้ว

“เอ้อแบคฮยอน”

แล้วก็คงถึงเวลาที่เขาต้องชวนอีกฝ่ายคุยเสียที

“เห็นว่าเรียนวิศวะ.. เรียนสาขาอะไรหรอ”

“..ไฟฟ้าน่ะ”

“โห.. เก่งเนอะ” ชานยอลว่าก่อนจะยิ้มกว้าง “เราก็มีเพื่อนอยู่วิศวะไฟฟ้าเหมือนกัน มันบอกว่าเรียนยากมาก จริงไหม?”

“อื้อ” แบคฮยอนพยักหน้าแล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรไปมากกว่านั้น และนั่นทำให้ชานยอลรู้สึกหัวใจฟีบไปไม่น้อย

มันต้องมีอะไรผิดปกติแน่.. ทำไมแบคฮยอนถึงเปลี่ยนไปได้เพียงข้ามวัน จากคนที่พูดเก่งและเล่นมุกใส่เข้าในวันปีใหม่กลับกลายเป็นคนเงียบขรึมถามคำตอบคำแบบนี้มันต้องไม่ธรรมดาแล้ว

“แบคฮยอน”

“.......”

“ถามอะไรหน่อยดิ ต้องตอบความจริงนะ”

ชานยอลจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาแน่วแน่และแบคฮยอนเองก็มองเขาเช่นเดียวกัน ดวงตาเรียวเล็กที่เขาไม่สามารถอ่านออกได้เพราะเราเพิ่งจะได้ทำความรู้จักกันจริงๆจังๆเท่านั้น แบคฮยอนไม่ได้มีท่าทางเดือดร้อนอะไร ต่างจากชานยอลที่ตอนนี้กังวลจนแทบบ้าอยู่แล้ว

ก็ได้รูมเมทเป็นเพื่อนทั้งทีนี่นา

“แบคฮยอนเป็นอะไรไป... ทำไมไม่คุยกับเราเหมือนเดิม”

“........”

“ทำไมช่วงนี้ถึงถามคำตอบคำ ทั้งที่ตอนปีใหม่แบคฮยอนยังชวนเราคุยอยู่เลย”

“.........”

“มีอะไรก็บอกเรานะ..” ชานยอลเอ่ยอย่างจริงใจ “เราดีใจมากนะที่ได้แบคฮยอนมาเป็นเพื่อน.. แล้วเราก็อยากจะเป็นเพื่อนกับแบคฮยอนไปนานๆเลยด้วย”

จบคำพูดของชานยอลก็เหมือนรอบข้างจะเงียบสงัด เขาเล่นจ้องตากับแบคฮยอนอยู่หลายนาทีโดยที่ไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร กำลังลุ้นว่าแบคฮยอนอาจจะพูดอะไรออกมาสักคำก็ได้แต่ดันถูกขัดจังหวะโดยป้าเจ้าของร้านที่ยกต๊อกบกกีกับโคล่ามาเสิร์ฟที่โต๊ะเสียก่อน

“กินเยอะๆนะพ่อหนุ่ม” พร้อมกับทิ้งคำพูดเป็นห่วงเป็นใยเอาไว้ให้ด้วย

จนถึงตอนนี้ชานยอลก็พอจะรู้ดีแล้วว่าแบคฮยอนคงอึดอัดใจที่จะตอบ เขาเองก็ไม่ได้มีเจตนาจะบีบบังคับอะไรอีกคน ดังนั้นการเปลี่ยนเรื่องไปเลยคงเป็นหนทางที่ดีที่สุด ชายหนุ่มร่างสูงให้ความสนใจกับจานต๊อกที่วางอยู่ตรงหน้า เขาทำท่าเหมือนไม่ได้จริงจังนักในคำถามของตัวเอง ทั้งที่ความจริงแล้วก็อยากได้คำตอบอยู่ไม่น้อย

“ความจริงแล้ว.. เราก็อยากจะบอกชานยอลเหมือนกันนะ”

แต่แล้วก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาเพื่อรอฟังสิ่งที่อีกคนจะพูดต่อ

“เราน่ะ..”

“.....”

“ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับชานยอลหรอก”

เห็นไหม.. ปาร์คชานยอลคนนี้เคยเดาอะไรผิดบ้างไหมล่ะ

“ทำไมถึงชอบคิดไปเองล่ะชานยอล”

ก็บอกแล้วไง

แบคฮยอนไม่ได้คิดว่าเรากลายเป็นเพื่อนกันแล้วเสียหน่อย

30 percent.

ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นปกติไปเสียทุกอย่าง ถึงแม้ความสัมพันธ์ของชานยอลและแบคฮยอนจะกลับไปสู่วงจรเดิมอย่างเป็นทางการแล้วก็ตาม

“ยอล.. ช่วยเราเลือกขนมหน่อยสิ”

ชานยอลมองหน้าหญิงสาวที่กำลังขอความช่วยเหลือจากเขา มินอาทำหน้ายู่พร้อมกับใช้นิ้วไล่ไปตามชั้นวางขนมของซุปเปอร์มาเก็ตอย่างมีท่าทางลังเล สิ่งหนึ่งที่กลับไปสู่วงจรเดิมคือชานยอลยังคงดูแลแฟนสาวที่กลับมาขอรีเทิร์นอีกครั้งเป็นอย่างดี เขาพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะมินอาเองก็ทำแบบนั้น เขาพยายามไม่โกรธเธอที่ทิ้งเขาไปในตอนนั้น แม้ความไว้ใจจะถูกพร่องไปเกินครึ่งแล้วก็ตาม

แต่แค่เธอกลับมาก็ดีแล้วล่ะ

“เอามันฝรั่งอันนี้ดีไหม” เธอหันมาขอความเห็น แต่สุดท้ายก็ตอบเองแทน “ไม่เอาดีกว่า แคลอรี่เยอะอะ กินเข้าไปต้องอ้วนขึ้นแน่ๆ”

ชานยอลยิ้มจางๆให้กับท่าทางน่าเอ็นดูเหล่านั้น มินอาเป็นผู้หญิงที่สดใสและน่ารัก เขาคิดแบบนั้นตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเจอกัน แม้จะไม่ได้ชอบเธอตั้งแต่แรกเห็น แต่ความสัมพันธ์ของเราก็ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นความรัก

แม้ชานยอลจะรู้ไม่แน่ชัดนักว่าเธอจะรู้สึกรักเหมือนกันหรือเปล่า

“ชานยอล เอาอันไหนดี” มินอาหันกลับมาขอความเห็นจากเขาอีกครั้งพร้อมกับสีหน้าจะร้องไห้ ชานยอลเห็นอย่างนั้นเลยหัวเราะเบาๆแล้วกวาดสายตาไปทั่วชั้นขนมแทน

“อันนี้ไหม” ชานยอลคว้ากล่องที่เขาคุ้นตาและเคยเห็นบ่อยๆขึ้นมา มันเป็นกล่องสีขาวสะอาดที่พิมพ์ลายการ์ตูนรูปเสือเอาไว้ด้านหน้า

“คอนเฟลค?” มินอาทำหน้าสงสัย “มันอร่อยหรอ เราไม่เคยกิน”

“ไม่รู้เหมือนกัน”

“อ้าว”

“เราไม่เคยกินหรอก แต่เคยเห็นบ่อย”

“.......”

“ที่หอ.. กล่องแบบนี้เต็มตู้กับข้าวไปหมดเลย” ชานยอลพูดพร้อมกับยกกล่องในมือขึ้นมาพลิกดู “รูมเมทเราชอบซื้อมาทีเยอะๆน่ะ เราเลยคิดว่ามันน่าจะอร่อย”

ชานยอลเคยเห็นแบคฮยอนหิ้วถุงจากซุปเปอร์มาเก็ตที่อัดแน่นไปด้วยกล่องขนมรูปร่างหน้าตาแบบนี้ เขาไม่ได้สนใจนักหรอกว่ามันคืออะไร จนกระทั่งได้เปิดตู้กับข้าวในครัวดูครั้งหนึ่งก็พบว่ามันเป็นขนม แล้วก็เพิ่งมารู้วันนี้ว่ามันคือขนมคอนเฟลค เขาเคยเห็นแบคฮยอนกินบ่อยครั้งเวลาดูทีวี หรือไม่ก็อ่านหนังสือ

เวลาที่อีกคนกินแก้มจะตุ่ยไปหมด ชานยอลเลยคิดว่ามันคงอร่อยไม่เบา

“อ๋อ..”

“.........”

“...พักนี้... ดูยอลพูดถึงรูมเมทบ่อยนะ”

ชานยอลละความสนใจจากกล่องคอนเฟลคแล้วหันมามองหน้าแฟนสาวก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น “บ่อยหรอ.. ก็ปกตินะ”

“ไม่หรอก เพราะปกติยอลไม่เคยพูดถึงรูมเมทเลย”

ชานยอลล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเองก่อนจะมองหน้าหญิงสาวนิ่ง ใบหน้าน่ารักนั้นมองมาอย่างฉงนสงสัยและมีประกายของอะไรบางอย่างซ่อนเอาไว้อยู่ ชานยอลไม่รู้ว่าตอนนี้เขาควรจะรู้สึกยังไง แต่สิ่งที่แน่ชัดอย่างเดียวคือเขากำลังไม่เข้าใจ

ไม่เข้าใจตัวเอง

“เมื่ออาทิตย์ที่แล้วตอนไปดูทอยสตอรี่ในโรงหนังด้วยกัน ยอลก็บอกว่ารูมเมทมีฟิกเกอร์ทอยสตอรี่เต็มโต๊ะ”

“..........”

“วันนี้ยอลก็บอกว่ารูมเมทชอบกินขนมคอนเฟลค”

“..........”

“หนักที่สุดคงเป็นเมื่อวาน.. ที่ยอลมองหน้าตุ๊กตาหมา แล้วบอกว่าเหมือนรูมเมทตัวเอง”

“...........”

“คิดอะไรอยู่กันแน่ ชานยอล”

ชานยอลพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกพร้อมกับเสียงหัวเราะบางเบาในลำคอ เขาไม่รู้สึกหงุดหงิดมินอาหรอก แต่เขากำลังคิดว่าตัวเองต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆที่เป็นทุกอย่างดังคำที่มินอาพูดเอาไว้จริงๆ

พักหลังนี้ชานยอลรู้สึกว่าตัวเองกำลังนึกถึงเรื่องราวของแบคฮยอนมากเกินไปจนขึ้นสมอง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่ค่อยได้สนใจรายละเอียดของอีกคนมากนัก แต่หลังจากที่ได้คุยและทำความรู้จักเพียงเล็กน้อยเขาก็เริ่มคิดถึงเรื่องของแบคฮยอนมากขึ้น แม้กระทั่งมองเห็นหน้าตุ๊กตารูปสุนัขหางตาตก เขาก็ยังมองว่ามันเหมือนแบคฮยอนไม่มีผิด

แต่ชานยอลก็แค่.. อยากได้แบคฮยอนมาเป็นเพื่อนมากไปหน่อยเท่านั้นเอง

“ว่ายังไง..” มินอาเอ่ยถามด้วยเสียงบางเบา “ยอลคงไม่ได้ชอบรูมเมทตัวเองหรอก.. ใช่มั้ย?”

“พูดอะไรของเธอ”

“ก็ดูสิ่งที่นายทำสิ!” สรรพนามจริงจังถูกยกขึ้นมาใช้อีกครั้ง ชานยอลรู้ดีว่าคำพูดแบบนี้มินอาจะใช้ตอนที่โกรธ หรือไม่ก็ตอนที่เขาเริ่มใช้ก่อนเท่านั้น

สำหรับมินอาแล้ว.. คำว่าโอนอ่อนไม่มีอยู่ในตัวของเธอ

“นายทำเหมือนกับว่าชอบรูมเมทตัวเอง.. รู้ไหม นอกเหนือจากสามอย่างนั้นที่ฉันพูดไป นายก็เผลอพูดถึงรูมเมทออกมาบ่อยๆด้วย”

“เอาล่ะ มันจะเพ้อเจ้อกันไปใหญ่แล้ว”

“งั้นหรอ.. ถ้าอย่างนั้นอยากอธิบายอะไรไหมล่ะ” เธอยกแขนขึ้นกอดอกก่อนจะมองหน้าเขาอย่างจับผิด ชานยอลเกลียดสายตาแบบนี้เหลือเกิน และมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างถึงที่สุด

“ความเป็นเพื่อนของเรากับรูมเมทกำลังเป็นไปได้ด้วยดี” ชานยอลพยายามพูดอย่างโอนอ่อน เขารู้ดีว่าถ้าร้อนกับร้อนมาเจอกันก็จะมีแต่พังกับพังเท่านั้น

“..........”

“เราก็แค่เห่อเพื่อนใหม่.. มันแปลกยังไงมินอา”

ชานยอลบอกมินอาไม่หมดว่าแท้จริงแล้วความเป็นเพื่อนพวกนั้นถูกอีกฝ่ายทำลายลงไปอย่างไม่มีชิ้นดีแล้ว แต่เธอก็ควรจะเข้าใจถึงความรู้สึกของเขาเสียที ไม่ใช่เอาแต่ใส่อารมณ์กันอยู่แบบนี้

“โอเค.. งั้นเราจะลองเชื่อยอลดู”

“........”

“ก็ขอให้จริงอย่างที่พูดแล้วกัน”

มินอาทิ้งคำพูดกระแทกแดกดันเอาไว้ก่อนที่จะเดินตรงไปโดยไม่รอให้เขาได้ตอบอะไรกลับ เธอมักจะเป็นแบบนี้เสมอ แม้ว่าความสดใสเหมือนดวงอาทิตย์ของเธอนั้นจะชัดเจน แต่ก็ยังถูกบดบังเอาไว้ด้วยเมฆฝนอยู่บ่อยๆจนชานยอลเปียกปอนไปหมดทั้งตัว

เพราะมีแต่เขาที่เอาแต่เดินตามเมฆฝนอย่างเธออยู่แบบนี้เสมอ

และเขาก็ควรจะหยุดความเปียกปอนพวกนั้นเอาไว้เสียที

เป็นครั้งแรกที่ชานยอลรู้สึกลังเลใจในการเปิดประตูห้อง

มันไม่เหมือนกับทุกครั้งที่เขาสามารถเปิดประตูเข้าไปแล้วถอดถุงเท้า แขวนกระเป๋า เดินไปนอนแผ่บนเตียง ทำตัวสบายๆเพราะเป็นเจ้าของห้องอีกครึ่งหนึ่ง เขารู้ว่าพอเปิดประตูเข้าไปแล้วจะต้องเจอกับร่างเล็กๆที่นั่งหันหลังอยู่ตรงโต๊ะเขียนหนังสือ ไม่ทำงานก็อ่านหนังสือ ไม่อ่านหนังสือก็เล่นแมคบุ้ค มันเป็นอย่างนั้นทุกครั้งแต่นี่คือครั้งแรกที่ชานยอลรู้สึกลำบากใจที่จะเผชิญหน้า

เขาไม่อยากได้รับสายตาหรือบรรยากาศอึดอัดที่ไม่เคยได้มันมาก่อน ทั้งที่ความจริงแล้วนี่อาจจะเป็นเรื่องที่เขาคิดไปเองอีกครั้งว่าแบคฮยอนจะทำให้เขารู้สึกอึดอัดไปด้วย คำพูดของมินอายังลอยวนอยู่ในหัว ..พักนี้เขาพูดถึงรูมเมทบ่อยเกินไป ชานยอลคิดเอาเองว่ามันเป็นอาการเห่อเพื่อนใหม่

แต่การที่เขายังพูดถึงแบคฮยอนอยู่ทั้งที่เราไม่ใช่เพื่อนกันนั้น.. ชานยอลเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

ร่างสูงยืนทำใจอยู่หน้าห้องนานสองนาน ก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปหวังจะเปิดประตู

แต่ก็ไม่ทันคนอยู่ในห้องที่เปิดมันออกมาเสียก่อน

“............”

บรรยากาศอึดอัดโรยตัวขึ้นอย่างชัดเจนเหมือนที่ชานยอลคิดไม่มีผิด เขาสบตากับรูมเมทเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ที่ร้านต๊อกบกกีวันนั้น เสียงทีวีจากในห้องยังดังออกมาให้ได้ยินแต่ชานยอลไม่คิดจะสนใจ เขากลับใช้สายตาจ้องมองสำรวจอีกฝ่ายแทน เสื้อยืด กางเกงบ๊อกเซอร์ ทั้งหมดเป็นชุดเดิมๆที่แบคฮยอนเคยใส่นับครั้งไม่ถ้วน และที่มือของอีกคนถือถุงขยะเอาไว้อยู่

“.. ไปทิ้งขยะหรอ” ชานยอลเอ่ยถาม ก่อนจะได้รับคำตอบกลับมาคือการพยักหน้าเบาๆ

ตอนนั้นชานยอลก็เข้าใจทันทีว่าเขาควรจะหลีกทางให้เจ้าของห้องอีกคนออกไปทิ้งขยะได้ตามอัธยาศัย แล้วก็นึกอีกครั้งว่าไม่น่าพูดจาทักทายออกไปเลย เพราะดูแบคฮยอนจะไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่นักที่เขาชวนคุย พอเขาหลีกทางก็รีบจ้ำเดินไปยกใหญ่ ชานยอลเห็นอย่างนั้นจึงเดินเข้าห้องมาบ้าง เขาถอดรองเท้ากับถุงเท้าเอาไว้ที่เดิม แขวนกระเป๋าไว้ตรงที่แขวนเหมือนเดิม แต่วันนี้ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป

โดยไม่ต้องสังเกตที่ชานยอลก็เห็นสิ่งที่แปลกตาอย่างชัดเจน 

บริเวณเตียงนอนฝั่งตรงข้ามของเขามีกล่องกระดาษวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด ชานยอลมองไม่เห็นว่าในนั้นบรรจุอะไรเอาไว้บ้าง แต่ตัวอักษรสีดำที่เขียนไว้บนกระดาษเอสี่ด้วยลายมือก็ทำให้เสียงจากทีวีหายไปจากโสตประสาทของเขาอยู่นานหลายนาที

‘หนังสือเรียน’

‘ฟิกเกอร์ทอยสตอรี่’

‘ขนม’

‘หนังสือการ์ตูน’

‘รูป’

และอีกหลากหลายอย่างที่ถูกแปะเอาไว้ตรงฝากล่องต่างขนาด

ชานยอลมองกล่องพวกนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่ที่ชัดเจนที่สุดคือเขาไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้วแม้แต่วาไรตี้โชว์ที่ออกอากาศอยู่ทางหน้าจอทีวีขณะนี้ ชานยอลไม่ใช่คนโง่ และเขาก็เชื่อว่าหากคนโง่ได้มาดูสภาพอีกฝั่งของห้องก็น่าจะรู้ดีว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กๆที่เดินเข้ามาทำให้ชานยอลละสายตาจากกล่องไปมองด้วยความเคลือบแคลง เขากำลังไม่เข้าใจและรอคำอธิบายจากอีกฝ่าย และดูเหมือนแบคฮยอนจะรู้ คนตัวเล็กหลบสายตาเหมือนคิดอะไรบางอย่าง แล้วสุดท้ายแบคฮยอนก็ยอมเงยหน้ามองเขา

“เราจะย้ายออกนะ”

พร้อมกับเอ่ยคำพูดที่เหมือนจะหยุดลมหายใจ

“ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน”

..และชานยอลเพิ่งรู้เดี๋ยวนั้นเองว่าหัวใจวูบโหวงนั้นมันเป็นอย่างไร

มันแตกต่างจากตอนที่มินอาบอกเลิกเขาด้วยเหตุผลที่ว่าเราไม่น่าจะเข้ากันได้ ..ตอนนั้นเขาก็เสียใจ แต่ถ้าเธอจะเจอคนที่ดีกว่ามันก็ถือเป็นเรื่องน่ายินดี แต่คราวนี้มันไม่ใช่ เขาไม่เคยเตรียมใจมาก่อนเลยว่าถ้าหากต้องอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยมที่เคยมีคนอยู่ด้วยกันมาตลอดสองปีมันจะออกมาในรูปแบบไหน

ชานยอลรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเหลือเกิน ที่แม้แต่อยู่คนเดียวยังไม่รู้วิธี

“กะทันหันแฮะ” เขาเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มแกนๆ “ไปเมื่อไหร่ล่ะ”

แบคฮยอนที่กำลังวุ่นวายอยู่กับของบนโต๊ะไม่ได้หันมามอง ฟิกเกอร์ตัวเล็กรูปตัวละครในการ์ตูนเรื่องทอยสตอรี่ถูกมือบางหยิบลงไปในกล่องทีละตัว แบคฮยอนมีมันเยอะมากจนครึ่งหนึ่งของโต๊ะแทบจะกลายเป็นพิพิธภัณฑ์ทอยสตอรี่ .. และชานยอลก็นึกก่นด่าตัวเองที่เพิ่งจะรู้ ในตอนที่พวกมันกำลังจะจากไป

“มะรืนนี้น่ะ.. พี่ชายว่างมารับตอนนั้น” คนตัวเล็กตอบกลับมาโดยไม่ได้มองมายังเขา

แม้ว่าชานยอลจะต้องการคำอธิบายมากกว่านี้ว่าทำไมแบคฮยอนถึงอยากจะย้ายออก ทำไมไม่บอกเขาให้เร็วกว่านี้ ตัดสินใจตั้งแต่เมื่อไหร่และทำไมเขาถึงไม่รู้เลย แต่ชานยอลก็มาหวนคิดได้อีกครั้งว่าแบคฮยอนไม่จำเป็นต้องบอกเขาเรื่องนั้น เพราะก็อย่างที่แบคฮยอนเข้าใจ เราไม่ได้สนิทกันมากมายเสียหน่อย

เขาก็เป็นเพียงแค่คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตคนหนึ่ง และกำลังจะผ่านพ้นไปในอีกสองวันข้างหน้า

“อ๋อ..” ชานยอลตอบรับคำทั้งที่กำลังไม่เข้าใจอย่างเต็มเปี่ยม “แล้วมีอะไรให้เราช่วยหรือเปล่า ..ลังพวกนี้ ให้เราช่วยขนลงไปข้างล่างไหม”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เรามาช่วยเอง ของมันไม่ได้เยอะนักหรอก”

แบคฮยอนตอบปฏิเสธกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่ยินดียินร้ายแต่ฟังกลับรู้สึกห่างไกลยิ่งกว่าครั้งไหน ชานยอลไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้นนอกจากตอบรับในลำคอเพียงเล็กน้อย เขาตัดสินใจนั่งลงที่ปลายเตียงพร้อมกับมองร่างเล็กๆเดินไปเดินมาอยู่ตรงฝั่งตรงข้าม แบคฮยอนเก็บนู่นเก็บนี่ลงไปในกล่องจนเกือบจะหมด เหลือไว้แค่เพียงเครื่องนอนกับแมคบุ้คและหนังสือบางเล่ม พร้อมกับเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ถูกเก็บลงกระเป๋าเดินทาง

ชานยอลรู้สึกใจหายและวูบโหวงเหลือเกินจนอธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

อย่างที่บอก.. เขาไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจะต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในห้องนี้ไปอีกสองปี ทั้งที่สองปีก่อนหน้านี้เคยมีคนอยู่ด้วยกันมาตลอด

แม้จะไม่ได้สนิทกันมากนัก แต่มันก็อุ่นใจทุกครั้งเวลาที่เปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นอีกคนอยู่ในห้อง

ชานยอลไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลย ..และเขาก็ไม่เข้าใจด้วย 

ว่าทำไมถึงไม่อยากให้แบคฮยอนไป

TALK :

ทำไม 70 เปอร์เซ็นต์มันน้อยๆอะ.. เราขอโทษ เรากะผิดเองแหละ แต่ขอยกที่เหลือไปไว้ตอนหน้าเนอะ

ตอนนี้เราแต่งไปก็รู้สึกสมน้ำหน้าปนสงสารอิพี่ปาร์ค คนเรากว่าจะรู้ว่ามีอยู่ก็สายไป...

ต่อจากนี้อาจจะมีอีกซักตอนสองตอนนะคะ ขอบคุณมากๆเลยสำหรับหลายๆคอมเม้นท์ เรื่องนี้น่าจะคอมเม้นท์เยอะที่สุดแล้วเท่าที่เขียน OS กับ SF มา 

ฝากติดตามต่อไปด้วยนะต้ะ สัญญาว่าจะมาอัพไวๆ ฮี่ฮี่

#น้ำผึ้งมะนาวCB