{SF,OS} honey lemon juice ♡ ll chanbaek

ตอนที่ 13 : {SF} divorce [end]

อยากพูดให้ตรงใจ อยากเล่าให้เธอฟัง

.

.

.

.

หกเดือนแล้วที่ชานยอลต้องอยู่คนเดียว

มันก็ไม่แย่เท่าไหร่นักในตอนที่มาทำงาน ช่วงเวลาที่อยู่บริษัทคือช่วงเวลาที่เขาต้องยุ่งอยู่กับงานมากจนไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น พนักงานในบริษัทก็เยอะแยะ ดังนั้นมันก็เลยไม่ค่อยเหงาเท่าไหร่เพราะพวกนั้นก็ชอบชวนเขาคุยอยู่แล้วถ้าว่าง

แต่พอกลับถึงบ้านเนี่ยสิ

บ้านเดี่ยวสีครีมสองชั้นเป็นบ้านที่เขากับแบคฮยอนช่วยกันสร้าง ก่อมันขึ้นมาทีละน้อยเพื่อครอบครัวในอนาคต ความจริงแล้วเขาหวังเอาไว้เยอะว่าเราจะมีเจ้าตัวเล็กด้วยกันสักสองสามคน แต่มันก็มาพังไม่เป็นท่าเสียก่อนเมื่อความเชื่อใจทั้งหมดของแบคฮยอนที่มีต่อชานยอลมันเริ่มสั่นคลอน

ดังนั้นพอกลับมาบ้านทีไร ก็เหมือนภาพวันเก่าๆจะย้อนกลับมาทุกที

อย่างเช่นตอนนี้ที่ชานยอลเห็นแบคฮยอนเต็มบ้านไปหมด มองไปทางห้องครัวก็เจอคนตัวเล็กกำลังพยายามหั่นผักกาดทั้งที่ไม่สันทัด ตรงห้องนั่งเล่นก็เห็นแบคฮยอนกำลังพาลูกสาวทำการบ้าน มองไปยังนอกบ้านก็เจอแบคฮยอนกำลังตากผ้าอยู่ตรงนั้น หรือบางทีก็กำลังรดน้ำต้นไม้ด้วย

ให้ตายสิ มันไม่ง่ายเลยกับการที่จะเลิกคิดถึงใครสักคนที่ยังติดอยู่ในใจตลอด

ก็อย่างที่บอกไป เขาไม่เคยเลิกรักแบคฮยอนเหมือนที่เจ้าตัวเข้าใจ แต่ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงอยู่ดี

ชานยอลจ้องมองจอทีวีกำลังฉายละครซีรี่ส์เรื่องดังที่คนติดกันทั้งบ้านทั้งเมือง ตัวเขาเองไม่รู้จักหรอก แต่ถ้าให้เดาตอนนี้แบคฮยอนคงกำลังดูทีวีไปร้องไห้ไปอย่างที่เจ้าตัวมักจะเป็นแน่ๆ รายนั้นอ่อนไหวง่ายอย่างกับอะไร แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงใจแข็งกับเขานัก

นึกมาถึงตรงนี้ชานยอลก็ต้องถอนหายใจ ..เขาคิดถึงแบคฮยอนอีกแล้ว

ครึ่งปีที่ผ่านมาก็ใช่ว่าจะไม่มีใครผ่านเข้ามาในชีวิต น้องสาวของคุณอู๋หุ้นส่วนรายสำคัญก็เคยถูกคุณอู๋ทาบทามให้เขาหลายต่อหลายครั้ง ชานยอลเองก็เปิดใจ เขายอมพาเธอไปกินข้าวเหมือนอย่างคนกำลังจีบกัน เขาพยายามจะให้เธอเข้ามาอยู่ในหัวใจ หาช่องว่างที่จะแทรกเธอเข้ามาอยู่หลายครั้ง แต่น่าเสียดายที่ไม่เคยทำได้เลย

เหตุผลก็แบบเดิม แบคฮยอนยังวนเวียนอยู่ในสมองเขาไม่เคยไปไหน

ดังนั้นเขาเลยปฏิเสธเธอไปตรงๆ แม้จะโดนสายตาตัดพ้อส่งมาให้เหมือนเขาเป็นคนผิดเต็มๆแต่ชานยอลก็ยอมรับ เขาผิดเองจริงๆนั่นแหละ แต่เขาก็ไม่อยากจะโกหกตัวเองแล้วทำให้เธอมาเจ็บปวดทีหลังเมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้รักเหมือนกัน

แต่กับแบคฮยอนล่ะ? ยอมรับเลยก็ได้ว่าเขาไม่รู้ความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายเลยแม้แต่นิดเดียว

ตลอดครึ่งปีที่ผ่านมาเขาแวะไปหาโชอาที่บ้านของแบคฮยอนบ้าง แต่พอไปทีไรก็ไม่เจอแบคฮยอนสักที ไม่รู้ว่าอีกคนพยายามจะหลบหน้าเขาหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่กล้าจะละลาบละล้วงถามอดีตพ่อตาหรอก รายนั้นจ้องเขาอย่างกับจะกินเลือด แต่ยังดีที่แม่ยายญาติดีกับเขาเหมือนอย่างเคย แถมยังยอมให้เขาเรียกว่าแม่เหมือนเดิมอีกต่างหาก

เฮ้อ... แต่ก็ไม่แน่ ตอนนี้แบคฮยอนอาจจะมีใครอีกคนที่ดูแลเจ้าตัวได้ดีกว่าเขา ดูแลโชอาได้ดีและมีเวลาให้ลูกสาวของเขามากพอ ถึงตอนนั้นชานยอลจะไม่ขัดใจอะไรแบคฮยอนเลย สิ่งที่เขาจะทำคือร่วมยินดีไปกับอีกฝ่ายเท่านั้น เพราะมันก็ดีถ้าโชอาจะมีพ่อใหม่สักคนที่ดีกว่าเขาเป็นไหนๆ

ร่างสูงเอนหลังลงกับที่นอนอย่างเหนื่อยล้า มันคือเตียงเดิมที่เขากับแบคฮยอนแล้วก็ลูกสาวเคยนอนรวมกัน แต่วันนี้มันกลับวูบโหวงแปลกๆเมื่อไม่มีอีกสองชีวิตอยู่เคียงข้างกันอีกแล้ว

ความจริงมันก็โหวงๆมาตั้งนานแล้วนั่นแหละ

คนตัวสูงปิดเปลือกตาลง ภาพของแบคฮยอนยังคงลอยอยู่ในหัวตลอดเวลา พอกลับมาถึงบ้านทีไรก็ชอบเป็นแบบนี้ทุกที จนบางครั้งชานยอลก็มีความคิดว่าเขาควรจะย้ายไปนอนที่บริษัทเลยดีไหม เผื่อว่าจะหายคิดถึงอีกคนได้บ้าง

อีกคนที่ตอนนี้คงมีความสุขดีแล้ว.. เมื่อปราศจากผู้ชายอย่างเขาในชีวิต

R rr rrrrr

ชานยอลค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อเผลอหลับไปได้ประมาณห้านาที คว้าโทรศัพท์มือถือข้างกายขึ้นมา เวลานี้คงไม่พ้นเลขาของเขาโทรมารายงานเรื่องคิวนัดที่ต้องสะสางวันพรุ่งนี้ ชานยอลใช้นิ้วโป้งข้างซ้ายสไลด์จอโทรศัพท์เพื่อกดรับสายตามความเคยชินโดยที่ไม่ต้องมองจอเลยด้วยซ้ำ

“ฮัลโหลครับ” ชานยอลเอ่ยทักทายปลายสายด้วยน้ำเสียงสบายๆ ก็ไม่เห็นจะต้องมีพิธีรีตรองอะไรมากนักในเมื่อปลายสายคือเลขาที่เขาพูดคุยด้วยอยู่ทุกวันจนเกือบจะสนิทเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว

“ฮึก..”

แต่แล้วก็ต้องหยุดหายใจ เมื่อเสียงสะอื้นที่คุ้นเคยนั้นไม่ใช่เสียงของเลขาคนสนิท

“ฮึก.. ชาน..”

แต่เป็นเสียงของอดีตภรรยาคนเดิม

“ฮัลโหล..”

“........”

“แบค.. แบคฮยอน.. คุณร้องไห้ทำไม”

ชานยอลเอ่ยถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ ปลายสายคือบยอนแบคฮยอนไม่ผิดแน่ ทำไมเขาจะจำเสียงภรรยาของตัวเองไม่ได้

“ชานยอล ฮึก.. โชอา..”

ชานยอลหัวใจกระตุกวูบเมื่อได้ยินความรักของเขาพูดถึงสิ่งที่มีค่าที่สุดของเรา

“ฉันขอโทษ.. ขอโทษจริงๆ”

หลังจากนั้นก็เป็นเสียงร้องไห้ที่ดังที่สุดอีกครั้งหนึ่งที่เขาเคยได้ยินแบคฮยอนร้องไห้มา ชานยอลตัดสินใจยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู พร่ำบอกปลายสายซ้ำๆว่าให้ใจเย็นๆ เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นเพราะแบคฮยอนไม่ยอมพูดอะไรนอกจากคำว่าขอโทษ ชานยอลรีบเดินไปหยิบกุญแจรถแล้วตรงไปสตาร์ทรถที่จอดอยู่หน้าบ้านทันที

“ที่รักครับ.. ผมสัญญาว่าจะไม่โกรธ แต่ตอนนี้คุณต้องบอกมาก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น”

ชานยอลใช้มือข้างหนึ่งประคองพวงมาลัย ส่วนอีกข้างก็กำโทรศัพท์แน่น ใจของเขาร้อนรนไปหมดเพราะต้องเกิดอะไรที่ไม่ดีขึ้นกับโชอาอย่างแน่นอน แบคฮยอนไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้ นี่มันคงเป็นเรื่องใหญ่

“ฮึก.. ชานยอล.. รีบมาได้ไหม”

“โอเคครับ ผมกำลังจะไป.. ไม่ร้องไห้นะ คุณต้องใจเย็นๆ” ชานยอลเองก็เริ่มจะน้ำตารื้นขึ้นมาแล้วเหมือนกัน มันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ เวลาที่แบคฮยอนร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้ทีไรเขามักจะร้องตามทุกที

โดยเฉพาะครั้งนี้ ที่สาเหตุมาจากลูกสาวของเรา

“โชอาจมน้ำ”

“......”

“ความผิดของฉันเอง.. ฮึก.. ฉันผิดเอง”

ชานยอลกระพริบตาถี่ๆ หลังจากสอบถามอีกไม่กี่คำก็ได้คำตอบมาว่าตอนนี้แบคฮยอนอยู่ที่โรงพยาบาลกับลูกสาว ชานยอลเหยียบคันเร่งให้เร็วเข้าไปอีกเพราะเขารู้สึกร้อนใจจนเหมือนอกแทบจะแตก เขาเป็นห่วงคนทั้งสองคนเท่าๆกันในตอนนี้

เป็นห่วงทั้งแม่ทั้งลูก จนหัวใจบีบรัดตัวจนเจ็บไปหมดแล้ว

ชานยอลกับแบคฮยอนได้มานั่งเคียงข้างกันในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่นัก

บริเวณหน้าห้องฉุกเฉินที่มีผู้คนไม่ค่อยหนาแน่นเพราะตอนนี้ปาเข้าไปสี่ทุ่มกว่า แบคฮยอนยังคงร้องไห้ แม้จะไม่ได้ร้องหนักเหมือนตอนที่โทรหาเขาแต่ก็ยังร้องอยู่จนตาบวมไปหมด

ชานยอลอยากจะเข้าไปกอดปลอบเหมือนอย่างที่เคยทำ แต่ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในสถานะเดิมอีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงต้องชั่งใจอย่างมาก

“อย่าร้องไห้” ดังนั้นเขาก็ทำได้เพียงแค่บอกให้อีกคนใจเย็นลงเท่านั้น ที่ถึงแม้ว่าจะพร่ำบอกกี่ครั้งแบคฮยอนก็ดูเหมือนจะไม่เชื่อฟังเขาเลย

“ขอโทษ.. ฮึก” แถมยังย้ำคำว่าขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนชานยอลอยากจะจับอีกคนมาตีปากจริงๆ เขาไม่เคยโทษว่าแบคฮยอนเป็นคนผิด แม้จะลองตะล่อมถามดูแล้วพบว่าอีกคนพาลูกไปเล่นที่สระว่ายน้ำจนโชอาจมน้ำก็เถอะ แต่ชานยอลไม่คิดโทษแบคฮยอนหรอก

เรื่องแบบนี้มันก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น แล้วเขาก็มั่นใจว่าแบคฮยอนเองก็ไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้น

ชานยอลนั่งฟังแบคฮยอนพูดพร่ำต่อว่าตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ‘ฉันมันเป็นแม่ที่แย่จริงๆ’ บ้างล่ะ ‘ทำไมฉันถึงทำให้ลูกจมน้ำได้นะ’ บ้างล่ะ ทุกอย่างที่แบคฮยอนพูดมานั่นคือการต่อว่าตัวเองทั้งนั้น ทั้งที่ไม่มีใครเขาคิดแบบนั้นเสียหน่อย

“ถ้าฉันไม่พาเขาไป เขาก็ไม่ต้องจมน้ำแบบนี้.. ฮึก”

“โอเค เลิกว่าตัวเองเถอะ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแบคฮยอน” ชานยอลหันไปเอ่ยเสียงแข็งกับอดีตภรรยาในที่สุด เขาไม่ต้องการให้แบคฮยอนว่าตัวเองทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่น้อย

“ผิดสิ ฉันผิดเต็มๆ ฉันน่ะพาลูกไปเล่นน้ำทั้งที่ไม่จำเป็นเลยด้วยซ้ำ”

“.....”

“ฮึก.. มันเหมือนฉันจงใจจะฆ่า-”

แบคฮยอนชะงักคำพูด เมื่ออ้อมกอดที่อบอุ่นอันแสนคุ้นเคยเข้ามาตระกองกอดเขาไว้อีกครั้ง

คนตัวสูงกระชับร่างเล็กๆในอ้อมแขน แบคฮยอนตัวเล็กลงเยอะจากที่ได้กอดกันครั้งล่าสุด ดูเหมือนว่าอีกคนจะเปราะหักและแตกสลายได้ง่ายๆ ทั้งที่ความจริงแล้วอาจจะไม่ใช่แบบนั้น แต่มันเป็นคำนิยามของคนที่อยากดูแลใครอีกคนอยู่ตลอดเวลาเท่านั้นเอง

“......”

“คุณเป็นแม่ของเขา จะฆ่าลูกตัวเองได้ยังไง”

“.......”

“และในฐานะที่ผมเป็นพ่อของโชอา.. ผมไม่คิดจะโทษคุณเลยแบคฮยอน เพราะฉะนั้นอย่าร้อง”

คนตัวเล็กสะอื้นน้อยๆพร้อมกับกอดตอบ ตอนนี้แบคฮยอนคงอยากจะได้กำลังใจมากที่สุดในบรรดาทุกสิ่งทุกอย่าง และแน่นอนว่าชานยอลพร้อมจะมีให้แบคฮยอนเสมอถ้าอีกคนต้องการ

ไม่นานนักคุณหมอก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน แบคฮยอนกับชานยอลผละตัวออกจากกัน ก่อนที่ผู้เป็นแม่จะรีบวิ่งเข้าไปหาคุณหมอท่าทางใจดีที่กำลังส่งยิ้มมาให้

“น้องปลอดภัยแล้วนะครับ แค่หมดสติไปเพราะตกใจ ยังดีที่ได้รับการช่วยเหลือขึ้นมาจากน้ำทัน” คำเอ่ยบอกของคุณหมอทำให้ผู้ใหญ่ที่กำลังยืนรอฟังข่าวโล่งอกเป็นปลิดทิ้ง

“ฮึก.. ครับ ขอบคุณนะครับคุณหมอ ขอบคุณจริงๆครับ” แบคฮยอนรีบโค้งขอบคุณคุณหมอ แล้วชานยอลเองก็ทำตามเช่นกัน แต่เรายังถูกห้ามไม่ให้เข้าไปหาลูกในตอนนี้ เพราะโชอายังต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อดูอาการอีกคืนหนึ่ง

คนตัวสูงเดินมานั่งที่เก้าอี้พร้อมกันกับอดีตภรรยา ดูเหมือนสภาพจิตใจของแบคฮยอนจะถูกฟื้นฟูขึ้นมาแล้วเกินครึ่ง แต่ก็ยังดูเหมือนมีเรื่องที่ตะขิดตะขวงใจอยู่ดี

ชานยอลเองก็มีเหมือนกัน เรื่องที่ตะขิดตะขวงใจน่ะ

มันเกิดขึ้นตั้งแต่ได้ยินเสียงแบคฮยอนร้องไห้ผ่านโทรศัพท์ วินาทีนั้นเขาแทบอยากจะถลาพาตัวเองไปกอดอีกคนเอาไว้เลยด้วยซ้ำถ้าเป็นไปได้ มันเหมือนกับอีกฝ่ายยังอ่อนแอเกินว่าจะอยู่คนเดียว

และใช่ เขาคิดว่าแบคฮยอนเป็นแบบนั้น

“แบคฮยอน” คนตัวสูงเอ่ยเรียกร่างเล็กที่นั่งเคียงข้างกันเอาไว้ อีกฝ่ายหันมาแล้วเงยหน้ามองเขา ดวงตาที่ช้ำจากการร้องไห้มองสบเข้ามาอย่างสงสัย

“เหนื่อยไหม.. ครึ่งปีที่ผ่านมาน่ะ”

คนตัวเล็กชะงักไปก่อนจะหลบสายตา แบคฮยอนทำเพียงแค่หลุบตามองปลายเท้าตัวเองเท่านั้น การที่อีกคนไม่ได้ตอบอะไรกลับมาทำให้ชานยอลใจชื้น เพราะถ้าเป็นปกติ แบคฮยอนจะเอ่ยกลับมาเสียงแข็งว่า ‘ไม่เหนื่อย’ ทั้งที่ดูหน้าก็รู้แล้วว่าเหนื่อยมากแค่ไหนกับการต้องทำอะไรคนเดียว

เพราะฉะนั้น

“กลับมาอยู่ด้วยกันไหม”

เขาจะไม่ให้มันเกิดขึ้นซ้ำๆอีกแล้ว

แบคฮยอนเงยหน้ามองอดีตสามีที่นั่งอยู่ข้างๆ เขามองหาแววตาที่ฉายประกายความล้อเล่นเหมือนอย่างแต่ก่อนแต่ก็ไม่พบ ชานยอลในตอนนี้ดูจริงจังและโตเป็นผู้ใหญ่ เหมือนต้องการคำตอบจากเขาจริงๆไม่ใช่เล่นๆเหมือนอย่างที่ผ่านมา

“ช่วยกันเลี้ยงโชอา.. ผมรู้ว่ามันอาจจะทำใจยาก แต่ผมก็อยากให้คุณลองคิดดูอีกทีนะ”

“.......”

“ผมแค่คิดว่าถ้าช่วยกันดู อาจจะแบ่งเบาอะไรคุณได้บ้าง”

ตอนนั้นเองที่แบคฮยอนขมวดคิ้วฉับ และแน่นอนว่าชานยอลเองก็รู้ว่ามันเป็นเพราะอีกฝ่ายไม่ชอบให้พูดจาทำนองนี้ เพราะเป็นประเภทยืนกรานว่าตัวเองเลี้ยงลูกคนเดียวได้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรและไม่เคยคิดว่าโชอาเป็นภาระ ชานยอลยกยิ้มบางๆ ชิงพูดตัดหน้าก่อนที่อีกคนกำลังจะอ้าปากโวยวายเสียก่อน

“อีกอย่าง ผมคิดถึงคุณ..”

“.......”

“เหตุผลแค่นี้มันอาจจะไม่พอใช่ไหม” ชานยอลใช้นิ้วแตะคางพลางทำท่านึก “เอาเป็นว่า..”

“........”

“ผมยังรักคุณอยู่.. แบบนี้โอเคหรือยัง”

พูดจบก็ยิ้มจนเห็นแก้มบุ๋ม ในขณะที่อีกฝ่ายอ้าปากค้าง แต่เพียงไม่นานก็เหมือนแบคฮยอนจะตั้งสติได้ อีกฝ่ายขมวดคิ้วฉับ ก่อนจะเบนหน้าไปทางอื่นเหมือนโกรธ

แต่ชานยอลรู้หรอกว่าอีกคนแค่พยายามจะกลั้นเขินเท่านั้นเอง

“ฉันไม่ไว้ใจนายหรอก”

“โธ่.. เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วนะแบค” ชานยอลรู้ดีว่าอีกคนกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ..คงไม่พ้นสาวยุ่นนมโตคนนั้นที่ทำให้ความสัมพันธ์ของเราสั่นคลอนอย่างแน่นอน

“นาน.. แต่มันติดแน่นในหัวเชียวล่ะ” แบคฮยอนชี้ไปที่ศีรษะของตัวเอง “แล้วแน่นอนว่าฉันไม่ลืม”

“ก็ไม่ได้ขอให้ลืม” ชานยอลเขยิบเข้ามาใกล้คนตัวเล็ก ก่อนจะจับมือบางขึ้นมา เมื่ออีกคนไม่ได้มีท่าทีผลักไสเขาจึงกระชับมือเล็กๆเอาไว้แน่นกว่าเดิม

“แต่ขอให้มาเริ่มต้นกันใหม่”

“........”

“ผมสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก ผมจะเป็นพ่อดีที่ของโชอา”

“........”

“แล้วก็จะเป็นสามีที่รักคุณที่สุดด้วย”

ชานยอลยิ้มบางๆให้อีกคนที่ยอมหันหน้ามามองหน้าเขาแล้ว “ดีกันนะแบคฮยอน”

เห็นหรอกว่าแบคฮยอนหน้าแดงจนลามไปถึงหู ชานยอลอยากจะหัวเราะให้กับความน่าเอ็นดูของคนตัวเล็กแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้เพราะกลัวว่าแบคฮยอนจะโกรธอีก

แบคฮยอนเงียบไปสักพัก จนในที่สุดก็ตอบกลับมา

“ถือว่าเห็นแก่โชอาหรอกนะ แกบ่นคิดถึงนายทุกวัน”

“พูดแบบนี้แสดงว่ายอมดีด้วยแล้วใช่ไหม”

แบคฮยอนยกยิ้มบางๆ ก่อนจะพยักหน้ากลับมา

“แน่นะ ไม่คืนคำนะ!” ชานยอลเขย่ามือเล็กที่กุมอยู่แรงๆจนแบคฮยอนเบ้หน้า “ตอบมาสิคุณ”

“อือ! ถ้านายยังไม่หยุดเขย่าฉันจะไม่คืนดีด้วยแล้วจริงๆ”

แล้วชานยอลก็ต้องหยุดเขย่ามือภรรยาเดี๋ยวนั้น เขาจ้องมองหน้าเล็กๆของแบคฮยอนอย่างพินิจพิเคราะห์ เกิดเป็นชานยอลนี่มันดีจริงๆ ลูกสาวก็น่ารัก แถมเมียก็ยังน่าเอ็นดูอีกต่างหาก

“อ้อ อีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะบอก แล้วมันก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ฉันยอมคืนดีกับนายด้วย”

“.......”

“ฉันท้อง”

ชานยอลชะงัก เขารู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนในตอนนั้น

มันเหมือนกับตอนที่คุณหมอบอกว่าแบคฮยอนกำลังจะมีโชอา แม้นี่จะเป็นครั้งที่สองแต่มันก็ยังทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นได้ตลอด เพิ่งเข้าใจหัวอกของความเป็นพ่อก็วันนี้ว่าไม่ว่าจะมีลูกอีกกี่คน ผู้ที่เป็นพ่อก็ยังคงตื่นเต้นเหมือนหนแรกอยู่เสมอ

“เดี๋ยวนะ.. อย่างนี้ก็ท้องเจ็ดเดือนแล้วหรอ” ชานยอลเอ่ยถาม

“ไอ้บ้ากาม นายนับเดือนด้วยหรอว่าครั้งล่าสุดมันตอนไหน!” แบคฮยอนทำหน้ามุ่ย ผู้เป็นสามีจึงรีบเอ่ยแก้ตัวทันที

“ผมเปล่านะ” ทำหน้าตาเหรอหราแต่แน่นอนว่าแบคฮยอนไม่เชื่อหรอก คนตัวเล็กหรี่ตาก่อนจะลูบไปที่พุงตัวเอง เวลาตั้งครรภ์แบคฮยอนจะท้องไม่ค่อยใหญ่นัก อาจเป็นเพราะยังวัยรุ่นอยู่ก็ได้

“ไม่รู้เลยจริงๆหรอว่าฉันท้อง” คนตัวเล็กเอ่ยถามผู้เป็นสามี ไม่เห็นชานยอลจะทักอะไรว่าเขาท้องใหญ่ขึ้น หรืออาจเป็นเพราะกำลังว้าวุ่นใจกับเรื่องของโชอาจึงไม่ทันสังเกต

“ก็เห็นว่าพุงใหญ่ขึ้นอยู่แหละ”

“........”

“แต่นึกว่าอ้วนขึ้น เลยไม่ได้ทัก กลัวที่รักเสียเซลฟ์อะ เพราะปกติก็อ้วนอยู่แล้ว”

“........”

“........”

เพี๊ยะ!

“โอ๊ย! ตีทำไมเนี่ยคุณ”

“ว่าฉันอ้วนหรอปาร์คชานยอล!” แบคฮยอนเอ่ยก่อนจะเอื้อมมือไปหยิกหูอีกคนอย่างแรง

“โอ้ยที่รัก.. ไม่ว่าแล้วจ้า ไม่ว่าแล้ว” เอามือออกจากหูก่อนเถอะนะ มันเจ็บ!

แบคฮยอนค่อยๆคลายมือที่หูอีกคนออกก่อนจะเอนหลังไปนั่งพิงพนัก นึกมาถึงตอนนี้ก็ไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่าเขาจะยอมใจอ่อนกลับไปคืนดีกับปาร์คชานยอลได้ง่ายๆ

แต่ไม่รู้สิ

เพียงแค่รู้ว่าอีกคนไม่ได้เบื่อเขา แล้วก็ไม่ได้มีคนอื่น แบคฮยอนก็ใจยวบยาบไปหมดแล้ว

“ที่นายบอกว่าคิดถึงฉัน ความจริงแล้วน่ะ..”

เสียงของแบคฮยอนทำเอาคนที่กำลังลูบหูตัวเองป้อยๆหันกลับมามอง คนตัวเล็กไม่ได้หันไปสบตา เขาเลือกที่จะพักสายตาของตัวเองเอาไว้กับสภาพแวดล้อมใกล้ๆแทนการมองหน้าชานยอล

ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาคนฟังยิ้มไม่หุบ

“ฉันก็คิดถึงนายไม่แพ้กันหรอก”

“......”

“แล้วก็ยังรักเหมือนเดิม.. ไม่แพ้นายเลยชานยอล”

อืมนะ.. ความผัวเมียก็เป็นแบบนี้แหละครับท่านผู้ชม :D

TALK :

จริงๆจะจบตั้งแต่ตอนที่แล้วแล้วนะ แต่พอมีคนมาขอต่อเยอะๆเลยจัดให้สักหน่อย 55555555 จบแบบตอนที่แล้วมันทรมานจิตใจใช่ไหมหล่า เลารู้(เพราะเลาโดนคนอ่านหาว่าใจร้ายเยอะมาก จริงๆเลาใจดีนะ เป็นนางฟว้า) เพราะงั้นก็เอาตอนนี้ไปเลยยยย  

จาก os เลยต้องแก้เป็น sf อีกจนได้ 555555555555

มีความสุขกับการอ่านนะคะทุกคน เลิ้ฟๆ ♥

#น้ำผึ้งมะนาวCB

  CR.SQW