คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4 - sorry but i can't
4
เขานั่งมองเลือดสีข้นที่ไหลออกมาจากมือข้างขวาของเขาอย่างเฉยเมย .. ราวกับไม่เจ็บปวดแม้แต่น้อย บาดแผลจากข้างนอกหรือจะไปสู้บาดแผลภายในใจ ร่างไร้ลมหายใจของแคร้งและผู้คุมยังติดตาเขา มันไม่เลือนหายไปแม้แต่น้อย เขาฆ่าคนโดยไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย! ราวกับเขาไร้หัวใจ
แต่อยู่ๆอีกใจหนึ่งของเขา ก็บอกว่ามันสมควรแล้ว สาสมกับพวกนั้นแล้ว เขาเหยียดยิ้มก่อนจะลมตัวลงนอนกับพื้น สองมือยังคงกอดเครื่องยิงไว้แนบกับตัว ภายในหัวของเขาราวกับมีอะไรอยู่ภายใน มันทำให้เขาร้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง แต่ว่าพอเขาได้ปล่อยให้อะไรก็ตามในหัวของเขาทำตามที่มันสั่ง เขาก็พบว่ารู้สึกตัวเบาอย่างน่าประหลาด หรือนี่จะเป็นสิ่งที่เขาต้องทำไปตลอดชีวิตที่เหลือกัน.. ง่ายดีเหมือนกัน ไม่ต้องคิดอะไร
เขาพบว่าตัวเองนอนโยกส่ายตัวเองไปมาอย่างไร้สติ คนรอบข้างเขาต่างมองมาที่เขาราวกับเขาเป็นตัวประหลาด(ซึ่งทุกคนก็ประหลาดไปไม่ต่างจากเขาหรอก เชื่อสิ) และคนอื่นๆที่เหลือต่างอยู่ห่างจากเขาเป็นมุมกว้างไม่มีใครกล้าเขามาใกล้ คงเป็นเพราะเครื่องยิงที่อยู่ในมือ ซึ่งเขาก็พบว่ามันรู้สึกดีไม่น้อยที่ทุกคนมองมาอย่างเกรงขาม เขากระตุกยิ้มเบาๆก่อนจะลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง เขาเอาเศษผ้าสกปรกที่หล่นอยู่ข้างตัวมาพันมือของเขาที่ได้รับบาดเจ็บอย่างลวกๆ ก่อนจะต้อนรับกับแคร้งสองสามคนที่เดินมาทางเขา
“ต้องการอะไร?” ทันทีที่เขาเปิดปากพูด เขาแทบจะไม่เชื่อหูตัวเองว่านั้นมันคือเสียงของเขา เพราะมันทั้งแห้งและแผ่วเบาราวกับดังมาจากที่ไกลๆ เครื่องยิงในมือยกขึ้นเล็งไปยังคนแปลกหน้าทันที แต่คนตรงหน้ากลับไม่ได้ดูทุกข์ร้อนอะไร
คนตรงหน้าเขาไม่เหมือนแคร้งเลย ถึงแม้ว่าเนื้อตัวจะสกปรกมอมแมมเหมือนคนอื่นๆแต่ดวงตาของคนตรงหน้ากับให้ความรู้สึกสบายใจได้อย่างบอกไม่ถูก ผมสีน้ำตาลของเขายุ่งเหยิงจนจับตัวกันเป็นก้อน เขาสำรวจคนตรงหน้าอย่างคราวๆก่อนจะพบว่าคนตรงหน้าเหมือนใครบางคนจนน่าใจหาย.. ใครบางคนที่ตอนนี้เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นตายร้ายดียังไง จะกินอิ่มไหม จะเป็นอะไรรึเปล่า เขาสลัดความรู้สึกแบบนี้ทิ้งก่อนจะพยายามบอกกับตัวเองว่าแบบนี้ดีแล้ว.. ถ้าเกิดมินโฮมาเห็นเขาในสภาพนี้เขาคงทนไม่ได้
“ฉันชื่อแฮร์รี่ นายละ..?”
“ต้องการอะไร?” เขาถามซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าตอบไม่ตรงคำถาม
“พวกเราเห็นสิ่งที่นายทำ เราแค่อยากเป็นพวกของนาย”
“ฉันไม่ต้องการพวก และฉันจะขอบคุณมากถ้านายรีบไสหัวไปซะ”
“แต่..”
“อยากจะเป็นเหมือนพวกนั้นรึไง ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกไม่สบายใจแล้วนะ” เขาพูดพร้อมขยับเครื่องยิงในมือไปมาอย่างไร้สติ พวกนั้นมองหน้ากันเหมือนสื่อสารกันทางจิต ก่อนที่คนตรงหน้าเขาจะ หยักหน้าสองสามทีแล้วค่อยๆเดินห่างออกไป แต่ก็ยังไม่วายตะโกนกลับมาหาเขา “ถ้าเปลี่ยนใจก็มาหาพวกเราได้นะ เราอยู่ไม่ไกลจากนายหรอก” แฮร์รี่ตะโกนกลับมา แผ่นหลังกว้างหายลับไป เขาทรุดตัวนั่งลงเหมือนเดิม พยายามเรียบเรียงทั้งความคิดและความรู้สึกของตัวเองที่ตอนนี้มันเริ่มไม่เหมือนเก่าแล้ว ก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองมาจากที่ไกลๆ เขาเหยียดกายยืนขึ้นเต็มความสูง ก่อนที่จะพบว่าผู้คุมเดินมาหาเขา
ผู้คุมสองคนกวาดเครื่องยิงไปมาอย่างระแวดระวังเมื่อเขามาอยู่กลางดงของแคร้ง พวกเขาทั้งคู่เดินตรงมายังนิวท์เรื่อยๆ จนนิวท์ต้องกระชับเครื่องยิงให้อยู่ในท่าที่พร้อมยิง หากมีอะไรไม่ชอบมาพากล
“ต้องการอะไร” เหมือนเทปม้วนเก่ากรอซ้ำอีกครั้ง เขาพูดประโยคเดิมและยกเครื่องยิงจ่อไปที่อกของคนแปลกหน้า
“นายคือนิวท์ใช่ไหม” ผู้คุมคนที่ทำหน้าที่เจรจากับเขาถามอย่างไม่แน่ใจ ส่วนอีกคนก็กำลังกวาดเครื่องไปมาเพื่อให้แคร้งอื่นๆไม่เข้ามายุ่งวุ่นวาย เขาพยักหน้าเบาๆ พอผู้คุมได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “โอเค มีคนมาหานายนะ” ผู้คุมพูด
“ฉันไม่ต้องการพบใครทั้งนั้น” เขาสบตาผู้คุมเป็นครั้งแรก เขารู้ว่าใครที่มาพบเขา และเขาก็รู้อีก หากเขาพบโทมัสหรือมินโฮอีกเพียงครั้งเดียว .. เขาอาจจะไม่สามารถทำใจอยู่ที่นี้ได้ เขารู้ว่ามันแย่ขนาดไหนและเขาไม่ต้องการให้เพื่อนของเขาและคนที่เขารักต้องมาเห็นสภาพทุเรศๆของเขาแบบนี้ เขาอยากให้ทั้งคู่เก็บภาพเขาดีๆไว้ในความทรงจำมากกว่า
“แต่พวกเขายืนยันวะ..”
“นายจะกลับไปดีๆหรือจะกลับไปแบบไร้ลมหายใจดีละ” เขาพูดแทรกผู้คุมอย่างไร้มารยาท แต่ตอนนี้เขาไม่สนอะไรทั้งนั้น เขายกเครื่องยิงจ่อไปที่หัวผู้คุมที่อยู่ตรงหน้าเขา ผู้คุมอีกคนที่ยืนคุมเชิงอยู่ข้างๆหันเครื่องยิงมาที่เขาทันที แต่ทว่าผู้คุมคนตรงหน้ากลับยกมือขึ้นเบาๆเพื่อผลักเครื่องยิงออกแล้วหันหลังเดินกลับไปอย่างว่าง่าย ราวกับว่าไม่ต้องการจะมาอยู่แล้ว
“แล้วก็ฝากบอกพวกนั้นด้วยนะว่า ..” ฉันนะ.. รักนายนะมินโฮและขอโทษที่ไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว
“..” พวกผู้คุมหยุดเดินและหันกลับหลังมาเหมือนรอฟังในสิ่งที่เขากำลังจะพูด
ขอโทษนะ ที่ผิดสัญญาว่าจะอยู่ข้างนายเสมอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันแค่ต้องอยู่ในที่ที่ฉันควรอยู่ สิ่งที่ฉันต้องการเป็นสิ่งสุดท้ายนะ ขอแค่ให้นายปลอดภัยมันก็เพียงพอแล้ว.. และถ้าเป็นไปได้ก็แค่อยากจะเจอนายอีกครั้งเท่านั้น .. อีกซักครั้งก่อนที่ฉันจะตาย
“ไสหัวไปซะ อย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไม่ว่าจะใครหน้าไหนก็ตาม” เสียงของเขาสั่นอย่างรุนแรงราวกับมีอะไรมาบีบคอของเขา เขานั่งลงกับพื้น กอดเครื่องยิงไว้แนบอก ก่อนจะปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา.. ในขณะที่ผู้คุมทั้งสองคนเดินจากไป .. จากไปพร้อมโอกาสสุดท้ายที่เขาจะได้พบมินโฮ...
ขอโทษนะมินโฮ..
..
นิวท์กอดตัวเองก่อนจะปล่อยเสียงสะอื้นออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ เขาไม่ได้อยากร้องไห้เลย แต่พอเริ่มร้องแล้ว เขาก็หยุดไม่ได้ เขากลับร้องดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงสะอึกสะอื้นเขาดังพอที่จะทำให้แคร้งหลายๆคนหันมามองเขา ก่อนที่เขาจะเกือบสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ๆมีมือปริศนามาจับที่ไหล่
“นาย.. นายเป็นอะไรรึเปล่า” เขาหันไปพบกับแฮร์รี่ ที่ตอนนี้นั่งยองๆอยู่ข้างเขา นัยน์ตาสีน้ำตาลของคนตรงหน้าดูเป็นห่วงเป็นใยจนทำให้เขารู้สึกคิดถึงคนโตตัวโตของเขาเข้าไปอีก
เขาสั่นหัวช้าๆ เพื่อบอกกับคนตรงหน้าให้สบายใจ แต่น้ำตาของเขากลับไหลไม่หยุด เขายกสองมือขึ้นมาถูใบหน้าอย่างแรง จนคนตรงหน้าเขาต้องยืนมือออกมาจับไว้ ก่อนจะค่อยๆใช้นิ้วของตัวเองเกลี่ยใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา..
เขามองคนตรงหน้า .. มีบางอย่างที่เหมือนกัน แต่คนตรงหน้าก็ยังไม่ใช่คนที่เขาต้องการอยู่ดี เขาทำความเข้าใจกับความจริงที่ว่าแม้ในช่วงสุดท้ายของชีวิตเขาคงไม่ได้เจอกับมินโฮอีก.. แฮร์รี่ดึงเขาไปกอดไว้แนบอก แต่เขาขืนตัวออกมา
“ไสหัวไปซะ ฉันต้องการอยู่คนเดียว” วาจาเจ็บแสบที่มาจากเขา ทำเอาคนฟังถึงกับหน้าเสีย คนตรงหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ นัยต์ตาสีดำสนิทมีร่องรอยของความเจ็บปวดซ่อนอยู่ในนั้นลึกๆ บางทีถ้าเขาไม่สังเกตุเขาก็คงไม่เห็นแต่ตอนนี้ต่อให้มีใครตายตรงหน้าเขาก็ไม่สนใจ เขาไม่อยากทำอะไรแล้วทั้งนั้น
“ไปซิ! ไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง” เขาผลักแฮร์รี่จนล้มลงไปกองกับพื้น เขาไม่รอให้คนตรงหน้าลุกขึ้น เขากลับเดินหนีไปอีกทางแทน เขาเดินข้ามแคร้งผู้หญิงที่นอนอยู่ ก่อนจะนั่งลงแล้วหันหลังให้เธอ เขานั่งเงียบๆ ไม่รู้เหมือนกันว่าน้ำตาหยุดไหลไปตอนไหน แต่ที่รู้ๆตอนนี้เขาคิดถึงมินโฮเหลือเกิน.. ถึงเขาจะเป็นคนออกปากไล่อีกฝ่ายผ่านผู้คุมไปก็ตาม
“นิวท์!”
ไหล่ของเขาเกร็งขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงที่เขาคุ้นเคยมาตลอดชีวิตเท่าที่เขาจำได้ เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้เข้าเรื่อยๆ เขามั่นใจว่ายังไงก็ใช่แน่ๆ ความคิดของเขาตีกันยุ่งไปหมดจนปวดหัว แต่ถ้าตอนนี้มีคนมาถามว่าเขาดีใจไหม บอกเลยว่าไม่มีครั้งไหนจะรู้สึกดีใจและยินดีเท่าครั้งนี้
แต่ว่านี้ไม่ใช่ที่ที่ ‘เขา’ ควรมาอยู่ เสียงในหัวของเขาบอกให้ไล่ไปซะ นี่ไม่ใช่ที่ของมินโฮ ที่นี่อันตรายเกินไป มินโฮควรจะไปอยู่ที่ที่ดีกว่านี้ แต่ทว่าเสียงในหัวใจของเขามันกลับเรียกร้องให้หันไปหามินโฮ กอดเอาไปแนบกายไม่ให้หนีไปไหน แล้วเขาควรจะทำอย่างไร? ทำตามหัวใจหรือทำตามสมองดี? คำถามวนไปวนมา เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนเขารู้สึกได้ว่าห่างกับเขาแค่ไม่กี่ก้าว ระหว่างความรู้สึกของเขาของกับความปลอดภัยของมินโฮ..
“นิวท์..” เสียงฝีเท้าหยุดอยู่ข้างหลังเขา เขาห่อตัวเองก่อนจะค่อยๆสูดลมหายใจเข้า ก่อนแปล่งเสียงออกมา
“ฉันบอกพวกนั้นแล้วไม่ใช่หรอ ว่าให้ไสหัวไป!!” เสียงของเขาแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ใช่แล้ว เขาเลือกทำตามเสียงที่มันดังอยู่ในหัวของเขา แม้ว่ามันจะทำให้เขาเจ็บเจียนตายก็ตาม..
ขอโทษนะมินโฮ.. แต่นายไม่ควรจะมาอยู่ที่นี่จริงๆ
.....
กลับมาพร้อมกับคำว่าขอโทษค่ะ ต้องใช้คำว่าหายหัว แบบหายไปนานมากกกกกกก
แบบต้องขอโทษจริงๆค่ะ นี่ยังไม่อยากให้นางทั้งสองเจอกันเลยยื้อไว้อีกตอน5555
ก็ตอนหน้าก็จะได้เจอหน้ากันแล้วเนอะ ก็อาจจะเป็นพาทของมินโฮแต่ก็ยังไม่แน่ใจ/หลบตีน
แล้วก็ขอโทษที่เรื่องมันยังไม่ไปไหนเลย ยังวนไปวนมา T______T
ถ้างงตรงไหนยังไง ถามเราได้เลยนะ เราตอบให้ได้ =3=
ยังไงก็ขอบคุณที่ยังติดตามกันไม่หายไปไหนนะคะ รักทุกคนเบย จุ้บๆๆๆ
ปล.สวัสดีตัวละครใหม่กันหน่อยนะ ใครจะรู้อาจจะมีบทบาทในอนาคตก็ได้นิเนอะ
คุยกันได้ twitter ; @superl_scl
ความคิดเห็น