(the maze runner) - nightmare ; minho x newt

ลำดับตอนที่ #3 : 3 - i don't know what is this feel

3

       เขานั่งมองบ้านใหม่ของเขา ที่ที่ซึ่งคนแบบเขาอยู่  คนพวกนี้เรียกว่าอะไรนะ .. ตำหนักแคร้งหรอ? หึ ฟังดูดีชะมัด เขาเหลียวมองรอบตัวเองก่อนจะพบกับกลุ่มคนที่นั่งกระจัดกระจายกันออกไป บางกลุ่มนอน บางกลุ่มนั่งกันเงียบๆ บางกลุ่มก็เสียงดังโหวกเหวกโวยวาย บางกลุ่มก็ทะเลาะตบตีกัน เขาแค่นยิ้มออกมาอย่างยากเย็น ทำไมกันหนอ .. ทำไมชีวิตของเขาถึงตกต่ำได้ถึงเพียงนี้ นี่เขาไม่มีแม้แต่โอกาสจะบอกลามินโฮเลยด้วยซ้ำ แค่คิดก็ใจหายแล้ว

          วันนี้เขาต้องนอนคนเดียว .. ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เขาไม่รู้จักซักคน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะไว้ใจใครในนี้หรือเปล่า แต่ถ้าเขาถามแบบนี้กับมินโฮ หมอนั่นต้องตะคอกเขากลับมาแล้วแน่ๆว่าจะไว้คนพวกนี้ได้ยังไง ..

          มินโฮ .. ป่านนี้นายจะกลับไปที่เบิร์กรึยังนะ นายรู้หรือยังว่าฉันไม่ได้อยู่ที่นั้นอีกต่อไป เขานั่งพิงกำแพงกอดตัวเองที่สั่นราวกับลูกนกตกน้ำ หวาดกลัวไปหมด ไม่กล้าแม้แต่จะเอนตัวลงนอน กลัวว่าพอเขาหลับตาลงแล้วจะโดนฝันร้ายเล่นงานเอาเหมือนทุกครั้ง แต่ที่แตกต่างคือคราวนี้ไม่มีแม้แต่อ้อมกอดอันอ่อนโยนของคนที่เขารักอีกแล้ว ดวงตาของเขาพร่าเลือนขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่ยังไม่ทันทีเขาจะได้ยกมือขึ้นมาปาดน้ำใสๆออก มันก็รีบร่วงลงสู่สองแก้มของเขาทันที ..

..

          ชีวิตที่นี้ก็ไม่ได้เลวร้ายนักถ้าเทียบกับสมัยอยู่ทุ่ง ถึงที่นี้จะไม่ถูกสุขลักษณะมากนัก แต่พอทนอยู่ไปได้จนกว่าเขาจะกลายเป็นแคร้งเต็มตัว แล้วโดนปล่อยออกไปที่ดินแดนมอดไหม้ อ่า ชีวิตที่ไร้จุดมุ่งหมายจนกว่าจะตาย .. นี่มันฟังแล้วดูยอดเยี่ยมจริงๆ

เขามาที่นี้ได้สองสามวันแล้ว .. ไม่รู้สิ เขาไม่ได้สนใจ วันๆเขาเอาแต่นั่งแทรกอยู่ระหว่างซอกของตึกไม่ก็มุมอับสกปรกที่ไม่มีใครสนใจ เอาแต่นั่งพึมพำกับตัวเอง เขาไม่ได้แม้แต่จะพยายามหลับตาลงนอนด้วยซ้ำ ซึ่งขอบตาที่ค่อนข้างบวมคล้ำก็บอกได้อย่างชัดเจน  ใบหน้าของเขาที่ครั้งหนึ่งเคยดูสดใส สุขภาพดี บัดนี้ถูกความโหดร้ายของสภาพแวดล้อมแปรเปลี่ยนให้ซูบผอมอย่างน่าสงสาร นัยน์ตาของเขายังคงมีน้ำใสๆคลออยู่ภายในนั้นเสมอ เพียงแค่ใครซักคนมาสะกิดแผลในใจ ความเจ็บปวดก็จะถูกคัดกรองออกมาเป็นน้ำตา .. ไม่น่าเชื่อว่ากาลเวลาสามารถแปรเปลี่ยนคนๆหนึ่งที่เคยยิ้ม เคยหัวเราะ เคยมีความสุขให้เป็นได้มากมายถึงเพียงนี้

เสียงไอค่อกแค่กดังออกมาจากริมฝีปากของนิวท์ ที่ตอนนี้ทั้งแตกและแห้งผาก เหมือนกับว่าเขาไม่เคยได้รับน้ำมาเป็นเวลานาน เขานั่งนิ่งราวกับรูปปั้น .. ไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมาบนใบหน้า แต่ถ้าหากมองลึกลงไปในแววตาของเขา .. มันบ่งบอกความรู้สึกทุกอย่าง ความข่มขืนที่ต้องถูกเชื้อไข้วาบทำลายความเป็นคนของเขาไปทีละนิด ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปอีกเมื่อเขารู้ว่าไม่สามารถ แก้ไขอะไรได้เลย ความหวาดกลัว .. เขากลัวที่จะต้องอยู่ท่ามกลางคนพวกนี้  เขาไม่สามารถไว้ใจใครได้เลย

"เฮ้ ! ดูไอ้กระจ้อยร่อยนี้สิ มานั่งมุดหัวอะไรตรงนี้ไอ้หนู มาสนุกกับเราดีกว่า" รถไฟความคิดของเขาสะดุดกึกเมื่ออยู่ๆก็มีกลุ่มแคร้งท่าทางไม่น่าวางใจตรงดิ่งมาหาเขา แต่เขายังคงไม่แสดงปฏิกิริยาอะไร เขายังคงนั่งนิ่งๆอย่างเดิม

"ฉันพูดไม่ได้ยินรึไง!!" น้ำลายของแคร้งแก่ที่ดูแล้วคงเป็นผู้นำของกลุ่มง่อยๆนี่กระเซ็นเลอะใบหน้าเขา แคร้งแก่ขู่คำรามเขาราวกับตัวเองเป็นสัตว์ร้าย แต่นิวท์ไม่ได้แยแสแม้แต่น้อย เขาเริ่มขยับตัว แต่ทำเพียงปาดสิ่งสกปรกออกจากใบหน้าเขาด้วยท่าทีขยะแขยง

ราวกับโดนเหยียบหน้า มันเดินย่างสามขุมเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ พวกพ้องของมันข้างหลังยังคงตะโกนเชียร์หัวหน้าของมันอย่างบ้าคลั่ง กว่าที่เขาจะรู้ตัวว่าทำอะไร ร่างกายของเขาก็เคลื่อนไหวไปเองโดยที่เขาไม่สามารถห้ามตัวเองได้เลยแม้แต่น้อย ...กว่าสติเขาจะกลับมา ร่างโชกเลือดของกลุ่มแคร้งก็อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขาเสียแล้ว..

..

เขายืนหอบหายใจ พลางมองร่างของกลุ่มแคร้งอย่างตกใจ .. เลือดสาดกระเซ็นเลอะไปทั่วบริเวณ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งจนเกือบจะทำให้เขาอ้วก ใจเขาหายวาบ เอาแล้ว .. เชื้อไข้วาบกำลังเล่นงานเขาแล้ว มันเริ่มเข้ามาควบคุมสมองของเขาแล้วซินะ เขาไม่มีสติ เขาเริ่มหลุดแล้ว เขาใกล้จะเป็นแบบพวกนั้นแล้ว ความหวาดกลัวเข้ากอบกุมจิตใจของเขา เขาก้มลงมองสองมือของตัวเองที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด มือขวาของเขากำเศษกระจกแน่น

"นั่น นายทำอะไรนะแคร้ง" เสียงผู้คุมตะโกนถามมาจากด้านหลังของเขา แม้จะไม่ได้หันไปมองแต่เขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเครื่องยิงของผู้คุมกำลังเล็งมาที่เขา "หันหน้ามาซิแคร้ง" เสียงเฉียบขาดของผู้คุมไม่ได้ทำให้เขาหวั่นเกรงแม้แต่น้อย ราวกับกลายเป็นคนละคน เขาค่อยๆหันหลังกลับไป นัยน์ตาที่สั่นระริกเมื่อนาทีก่อนหน้าหายวับไป มันกลายเป็นความนิ่งสงบจนใครที่ได้เห็นก็ต้องยำเกรง ในมือกระชับเศษกระจกแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว และไม่ได้รู้สึกเลยสักนิดว่าเศษกระจกบาดลึกเข้าไปในเนื้อของเขาแล้ว

ทันทีที่เขาหันไป เขาเขวี้ยงเศษกระจกไปสุดแรง เศษกระจกแทงตรงกลางหน้าผากของผู้คุม ร่างของผู้คุมทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น สิ้นใจทันที เขามองอย่างเฉยชาก่อนจะเดินตรงดิ่งเข้าไปหาผู้คุมที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น เดินข้ามร่างของแคร้งที่ไร้ลมหายใจไปอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก้มลงหยิบเครื่องยิงมาก่อนจะรู้สึกตัวแล้วเริ่มออกวิ่ง

..

          เขานั่งอยู่ในมุมหนึ่งของลานโบว์ลิ่ง ตัวสั่นเทาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ สองมือกอดเครื่องยิงไว้แน่น ราวกับนั้นเป็นสิ่งสุดท้ายในชีวิตของเขา ในหัวของเขาปวดจี๊ดราวกับมีใครมาบีบเอาไว้ เขากัดฟันแน่นอย่างอดกลั้น เขาฆ่าคน  เขาคิดแล้วก็ได้แต่ขยะแขยงตัวเอง เขารู้สึกตัวตลอดเวลาแต่ทำไมเขาไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้เลย อยู่ๆทั้งร่างกายเขาก็ไปเอง ความรู้สึกเขาพันกันยุ่งเหยิงจนปวดหัว เสียงจ้อแจรอบข้างเขาทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก เขาพยายามประคองสติตัวเองที่ระส่ำระส่ายไปมา ทำไม ทำไม ทำไม คำถามนับล้านวนเข้าออกในหัวเขาไปมาโดยที่ไม่มีคำตอบเลย นี่เขากลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว เขาทำมันลงไปโดยที่ไม่ได้หยั้งคิดด้วยซ้ำ เขาเป็นแคร้ง เขาฆ่าคน เขาเป็นแคร้ง เขาฆ่าคน

          สองประโยคนี้วนเวียนไปมาจนเขาคลื่นไส้ ใจเย็นนิวท์ ใจเย็น เขาพยายามหายใจเข้าออกยาวๆ นึกสิ่งที่มีความสุขไว้พวก นึกสิ่งที่มีความสุขไว้ อัลบี ชัค ฟรายแพน โทมัส มินโฮ..

มินโฮ..

อยู่ๆความสับสนวุ่นวายในหัวของเขาก็หายไปทันที ราวกับสั่งได้เมื่อนึกถึงคนที่เขารัก เมื่อเขานึกถึงมินโฮ

นี่สินะสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของเขาสิ่งสุดท้าย สิ่งที่ทำให้เขาต่างจากพวกนั้น

สิ่งที่ทำให้เขาได้เข้าใกล้คำว่าปกติมากที่สุด

ขอบคุณนะ

มินโฮ..
 

..

 

มาดึกอีกแล้ว .. หายไปสามวันรู้สึกผิดแบบรัวๆๆๆ โอ้ย ขอโทษจริงๆ คือเมื่อวานไปงานหนังสือมาไงกลับบ้านมาคือหมดแรงหลับเป็นตายเลย แล้วแบบตอนนี้อ่ะ เราแก้หลายรอบมากอ่ะ กลัวไม่ถูกใจกัน ที่แรกเราก็ตั้งใจจะอัพวันเว้นซะหน่อย แต่แบบพอหายคือหายเลย ต้องขอโทษจริงๆ เห็นมีสองสามคนถามตอนจบเป็นไง? เหมือนในหนังสือไหม? เราบอกเลยไม่รู้ค่ะ5555 คือตอนนี้มีตอนจบในหัวสองแบบไง ไม่รู้จะเอาแบบไหนดี กะว่าจะรอดูคนอ่านก่อนว่าอยากได้แบบไหน5555 ก็นะขอบคุณคนเม้นจริงๆ พอมีคนเม้นแล้วแบบอยู่ๆเราก็ฮึดอ่ะ มันมีแรงขึ้นมาจริงๆ ขอบคุณนะ มีคนเม้นแล้วเราฟินมากเลย TwT ขอบคุณจริงๆค่ะ อ้อ อยากได้ตอบจบแบบไหนเม้นทิ้งไว้ได้เลยน้า เราจะเก็บไว้ไปสับสนเหมือนนิวท์เอง>< ขอถามอีกนิดคือแบบ อยากได้ตอนที่เป็นของมินโฮไหม? เราไม่รู้จะมีดีเปล่าอ่ะ แต่ใจจริงเราก็อยากเก็บไว้ตอนสุดท้ายอ่ะ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ขอคำปรึกษาหน้อยยยยยยยยย

ถ้าตอนนี้ใครอ่านไปไม่เข้าใจบอกเราได้นะ เราไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีอ่ะ มันไม่ได้แต่งฟิคนานลืมหมดละ เราแต่งเป็นไงบอกเราหน่อยนะ เริ่มไม่มั่นใจในตัวเองละ ไปอ่านฟิคของคนอื่นแล้วแบบ.. ทำไมมันสนุกจังว่ะ ทำไมมันน่ารักจัง โอ้ยย แล้วพอกลับมาอ่านของตัวเองแล้วแบบ.... อะไรเนี่ยยยย .__. เริ่มยาวพอๆกับฟิคละเห็นทีต้องขอลา เจอกันตอนสี่นะ อย่าลืมติเรามาหนักๆ ไม่ชอบอะไรพิมพ์ผิดตรงไหนบอกพี่เลยคับบบบ :D

◊ SQWEEZ