(the maze runner) - nightmare ; minho x newt

ลำดับตอนที่ #2 : 2 - if you don't come back i will kill you

2

        เขายืนอยู่กลางเบิร์กกำลังมองดูเพื่อนของเขาเตรียมตัวเข้าไปในเมือง เขาจ้องมองแผ่นหลังของคนตรงหน้าที่กำลังวุ่นวายกับการยัดของลงเป้ แผ่นหลังกว้างของมินโฮดูแข็งแรงและอบอุ่นเสมอ เขาได้แต่ยืนเงียบๆอยู่อย่างนั้น เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่มีประโยชน์มาซะเฉยๆ ก่อนจะนึกได้อีกทีว่าก็เขาติดเชื้อนี่น่าจะไปมีประโยชน์ได้ยังไง

          โทมัสเดินเข้ามาเขา ตบไหล่เขาเบาๆพลางส่งยิ้มมาให้ บอกให้เขารออยู่นี่ รออยู่ในเบิร์กถ้ามีอะไรจะรีบกลับมา เขาพยักหน้ารับรู้ก่อนที่โทมัสจะเดินลงไปจากเบิร์ก ไปรวมกลุ่มกับเบรนดาและฮอร์เก้ เขาพยายามควบคุมตัวเองแต่ดูเหมือนว่าในหัวเขาก็ไม่ค่อยฟังเท่าไร  รู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมาทันที เขาเอามือทุบหัวเบาๆสองสามครั้ง ก่อนที่จะมีครั้งที่สี่ ก็มีมือใครบางคนมารั้งเอาไว้ซะก่อน

          "เดี๋ยวก็ช้ำพอดี" มินโฮพูดอย่างขวานผ่าซากแต่เขาก็จับความเป็นห่วงผ่านน้ำเสียงนั้นได้ เขาเงยหน้าขึ้นสบตามินโฮ ในแววตาสีดำสนิทนั้นบ่งบอกความรู้สึกทุกอย่าง เขายิ้มให้มินโฮ "กลับมาให้ได้นะ" เขาบอกมินโฮ เหมือนมินโฮจะชะงักไปนิดหน่อยเพราะนี่เป็นคำที่เขาบอกมินโฮทุกครั้งก่อนออกไปวิ่งตั้งแต่สมัยอยู่ทุ่ง "ให้ตายก็จะกลับมา" มินโฮบอกเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนมือไปประสานกับมือเขา ความอบอุ่นจากฝ่ามือของคนตรงหน้า ทำเอาหัวใจเขาพองโต

          พวกเขาทั้งสองคนยืนจับมือกันเงียบๆ เหมือนทั้งเขาและมินโฮก็ไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไป ถ้าเป็นไปได้อยากจะหยุดเวลาไว้ด้วยซ้ำ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้เวลาผ่านไปเรื่อยๆเสมอ เขาค่อยๆปล่อยมือจากมือมินโฮแล้วถอยหลังออกมาสองสามก้าว ส่งยิ้มที่ใครก็ดูออกว่าฝืนให้ สะกดความเศร้าไว้ในใจเงียบๆในใจคนเดียว มินโฮมองหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเดินออกจากเบิร์กเช่นกัน

          แต่ก็มีบางอย่างสะกิดใจเขา จะปล่อยไปแค่นี้หรอ ถ้าเกิดมินโฮไม่กลับมาหาเขาอีกครั้งละ ความสับสนเกิดขึ้นในหัวของเขา ก่อนที่จะรู้ตัวว่าจะทำอะไร เขาก็ตะโกนเรียกมินโฮซะแล้ว

          "มินโฮ!" มินโฮหันหลังกลับมาหาเขางงๆ สีหน้าของมินโฮแสดงอย่างชัดเจนว่าสงสัย เขาไม่ได้พูดอะไรแต่กลับวิ่งไปกระโดดกอดมินโฮอย่างแรงจนเจ้าตัวเซไปน้อย ถึงมินโฮจะไม่เข้าใจแต่เขาก็กอดตอบอยู่ดี

          "ให้ตายก็ต้องกลับมานะ ถ้าไม่กลับมาฉันจะตามไปฆ่านาย" เขาพูดเสียงอู้อี้พลางกอดคอมินโฮแน่นขึ้นไปอีก แต่เหมือนอีกคนจะเข้าใจความรู้สึกดีเลยทำเพียงหัวเราะในลำคอเบาๆ มินโฮคลายอ้อมกอดออกจากเขา ก่อนจะก้มลงมาจุมพิตที่ริมฝีปากบางของเขาเบาๆแต่เนิ่นนาน ทั้งคู่ค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากกันอย่างเชื่องช้า มินโฮส่งยิ้มให้เขาอีกทีก่อนจะเดินลงจากเบิร์กไปหาพวกโทมัส

          เขายืนมองดูมินโฮที่เหลียวหลังหันกลับมามองเขาหลายครั้งอย่างเป็นกังวล รู้ว่าห่วงแต่ถ้าทำอย่างนี้เดี๋ยวก็เสียเรื่องพอดี เขาพยายามยิ้มให้มินโฮพลางขยับปากแบบไร้เสียงว่าโอเค ฉันอยู่ได้ ไม่เป็นไร

          เขาตัดใจหันหลังเดินกลับเขาไปในเบิร์กปิดประตูให้เรียบร้อยก่อนที่จะเดินกลับไปนอนที่เดิม ที่ที่เขากับมินโฮนอนด้วยกันเมื่อคืน ความรู้สึกที่มินโฮนอนกอดเขาเมื่อคืนยังไม่จางหาย มันยังคงอบอุ่นอยู่เสมอ

          พอได้อยู่คนเดียวความคิดเขาก็กระจัดกระจาย ความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งหมด จะมีเพียงก็แต่เสียงของเครื่องปรับอากาศที่ดังเบาๆ อยู่ๆเขาก็รู้สึกแย่ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก น้ำตาเอ่อขึ้นมาเสียดื้อๆอย่าไม่มีสาเหตุ

          กลัว?

          สงสัยจะจริง พอไม่มีคนตัวโตอยู่ข้างๆ เขาก็รู้สึกไม่ปลอดภัย เขารู้สึกโหวงเหวงในช่องท้องเหมือนกับบางอย่างที่สำคัญถูกชวงชิงไป .. เขาชันเข่าขึ้นมาก่อนจะใช้สองมือโอบกอดเอาไว้ พยายามพร่ำบอกตัวเองซ้ำๆว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวพวกนั้นก็กลับมาแล้ว อีกเดี๋ยวเดียวก็ได้อยู่ด้วยกัน

..

          ผ่านไปสามวันแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับมากัน เขาได้แต่อยู่ในเบิร์กงี่เง่านี้  ได้แต่รอ นั้นมันทำให้เขาแทบบ้า เขาไม่รู้อะไรข้างนอกเลย เขาเดินวนไปวนมาอย่างร้อนใจ ควบคุมสติตัวเองไม่ได้อีกต่อไป เขากัดเล็บตัวอย่างเสียขวัญ กลัว กลัวว่าจะเกิดอะไรกับพวกนั้น กลัวอะไรจะเกิดกับมินโฮ เป็นห่วงจนแทบขาดใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

          เขาทรุดตัวลงที่มุมเบิร์ก รู้สึกหงุดหงิดที่ไม่รู้อะไรเลย เขาพยายามนึกเรื่องอื่นแต่ก็ทำไม่ได้ สมองเขาเอาแต่กังวลเรื่องนี้ จนเขาแทบบ้า เขารู้สึกเหมือนตัวเองไม่เหมือนเดิมเข้าไปทุกที .. ไม่เอา ไม่เอา ควบคุมสติตัวเองหน่อยสินิวท์ ใจเย็นๆก่อน  เขาพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง ให้ตาย นี่เขากำลังจะเป็นแคร้งเต็มตัวแล้วสินะ ใกล้เหมือนพวกนั้น พวกที่เห็นตอนออกมาจากทุ่ง เขาสบถกับตัวเองเสียงดังลั่นเพื่อคลายความเครียด ถึงแม้ว่าจะไม่ช่วยเท่าไรแต่เขาก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเยอะ

          เขานั่งเงียบๆกับตัวเองบอกตัวเองทุกนาทีว่าอีกไม่นานมินโฮกับคนที่เหลือก็จะกลับมา เดินขึ้นมาจากข้างล่าง ขึ้นมาบนเบิร์ก กอดเขาแล้วบอกอะไรก็ตามที่เป็นเรื่องดีๆ เขายิ้มกับความคิดนั้น  ใช่แล้ว อีกไม่นาน  ใจเย็นหน่อยพวก ..

          แต่เขาไม่รู้เลย ว่าอาจจะไม่ได้เจอกับคนที่เขาคิดถึงอีกต่อไป ...



 

.....
 

จุดพลุเปิดเรื่องจ้าา
เนื่องจากเมื่อวานรีบลงไม่มีเวลามานั่งง้องแง้งเลย55555
ก็สวัสดีอย่างเป็นทางการหน่อยน่ะ แล้วก็ขอบคุณคนที่เม้นน้า
น่ารักมากก <3 คนที่ไม่เป็นก็ไม่ว่ากัน ไว้อยากเม้นเมื่อไรก็มาเม้นนะ

โอเคพูดถึงเรื่องฟิคกันหน่อย ขอบอกก่อนเลยจริงๆเราชิปคู่มินโฮโทมัส
แต่ว่าอยู่ๆพล็อตเรื่องนี้มันมาก่อนไง เลยไหนๆก็ไหนๆละ จัดสักหน่อย
ชอบหรือไม่ชอบยังก็บอกกันได้นะ ยินดีรับฟัง ติมาหนักๆเลยก็ได้เราชอบ 
เรื่องนี้เราก็จะพูดความรู้สึกของนิวท์นะ อย่าแปลกใจถ้าตัวละครหลักของเรา
จะคิดซ้ำไปซ้ำมาเพราะเราอยากแสดงให้เห็นอ่า ว่าสับสนจริงๆ5555
ซึ่งบางทีเราแต่งเรายังงงเองเลย><
หวายยย บ่นเยอะละ งั้นเจอกันตอนสามละกันน้า บายยย :D

◊ SQWEEZ