คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1 - just you in my mine
เขากำลังจะกลายเป็นพวกนั้น .. เขากำลังจะกลายเป็นแคร้ง ราวกับรับรู้ได้ว่าเชื้อของไข้วาบกำลังกัดกินสมองของเขาไปทีละนิด เขาพยายามประคองสติของตัวเองให้มั่นคง จรดปากกาลงบนเศษกระดาษ ลายมือหวัดๆเขียนไปบนหน้ากระดาษทีละคำทีละคำอย่างบรรจง .. เขารู้เรื่องแค่นี้โทมัสต้องทำให้เขาได้ อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว แต่ก็อีกเดียวเขาก็ไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว แค่คำขอสุดท้ายแบบนี้เพื่อนรักอย่างโทมัสคงปฏิเสธไม่ลง และเขาก็รู้ว่าถ้าขอแบบนี้กับคนอีกคนคงจะไม่ได้แน่ๆ
มินโฮ .. แค่คิดก็ใจหายแล้ว ตั้งแต่เขาตื่นขึ้นมาจากกล่องนั้นคนที่เขาไว้ใจนอกจากอัลบีและโทมัสก็มีมินโฮ หัวหน้านักวิ่งที่พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อหาทางออกจากวงกตงี่เง่านั้นให้กับชาวทุ่งทุกคน
เขาสะบัดหัวแรงๆ พยายามที่จะไล่ความคิดปลวกๆนั้นออกจากหัวก่อนจะค่อยๆพับกระดาษที่ถูกเขียนคำขอสุดท้ายไว้ก่อนจะหยิบใส่ซองแล้วปิดผนึกอย่างมิดชิด และเริ่มลุกขึ้นมาจากมุมหนึ่งของเบิร์ก เดินตรงไปยังห้องของนักบินที่มีเบรนดา ฮอร์เก้ โทมัสและมินโฮนั่งรวมกันอยู่
“ทอมมี่ ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อย” เขาชะโงกหัวเข้าไปเรียกโทมัสก่อนจะรีบเดินออกมาทันทีสายตาของหัวหน้านักวิ่งจ้องมองมาอย่างไม่พอใจ ขอโทษนะมินโฮ ฉันขอโทษ
ทันทีที่โทมัสเดินออกมาเขาก็ลากโทมัสมายังมุมอับของเบิร์ก มองข้ามหัวโทมัสไปดูอย่างข้างหลังเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครแอบฟัง เมื่อเห็นพวกที่เหลือกำลังสนใจอย่างอื่นก็รีบเข้าเรื่องทันที
เขายัดซองจดหมายให้โทมัสก่อนจะกระซิบเบาๆอย่างรวดเร็ว “เปิดเมื่อถึงเวลา” คือสิ่งที่เขาบอก เขาไม่ได้สนใจคำทักท้วงของโทมัส เขารีบลุกเดินออกไปนั่งที่ที่เดิมของเขา แทรกตัวเข้าไปในช่องว่างระหว่างผนังเบิร์กกับกล่องที่วางอยู่ พลางหวนคิดไปยังสมัยอยู่ทุ่ง สมัยที่อะไรยังไม่เลวร้ายเท่าตอนนี้
เขาคิดถึงตอนที่เขาเดินไปส่งมินโฮทุกเช้าก่อนที่มินโฮจะออกไปวิ่ง พร่ำบอกมินโฮทุกครั้งให้กลับมา
เขาคิดถึงตอนที่นั่งกินข้าวฝีมือฟรายแพนกับมินโฮที่ชายป่า
เขาคิดถึงตอนที่มินโฮจูบราตรีสวัสดิ์เขาที่หน้าผาก
เขาคิดถึงอ้อมกอดของมินโฮที่ค่อยปลอบประโลมเขายามสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายตอนกลางคืน
เขาคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เขากับมินโฮได้ทำร่วมกันในสมัยอยู่ทุ่ง พยายามกลั้นน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาจากหางตาอย่างยากเย็น เขาปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างเงียบๆ สมองของเขากำลังจะทำให้เขากลายเป็นบ้า ช่วงเวลาสามปีที่ได้อยู่กับมินโฮ ที่ดูเหมือนยาวนานแต่ทำไมตอนนี้มันกลับดูสั้นเหลือเกิน อยากกลับไปตอนนั้น อยากจะย้อนเวลากลับไป ไม่อยากให้ถึงตอนนั้นเลย ตอนที่เขาโดนไข้วาบกัดกินไปทั้งสมอง เขาอาจจะจำมินโฮไม่ได้ อาจจะทำร้ายมินโฮ .. ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาคงเกลียดตัวเองไปตลอดชีวิต
เขาปล่อยใจให้ล่องลอยไปทำความคิดเดี๋ยวก็นึกถึงอดีต เดี๋ยวก็นึกถึงอนาคตกว่าจะรู้ตัวอีกที ร่างสูงก็เบียดตัวมานอนข้างๆเขาเสียแล้ว มินโฮสอดมือเข้ามาหนุนหลังให้เขาอย่างอ่อนโยน ค่อยๆกระชับตัวของคนทั้งคู่ให้ใกล้ชิดกัน เขานอนซบบนอกแกร่งของมินโฮอย่างไม่เก้อเขิน ค่อยๆปิดตาลงช้าๆ ..
มืด .. มืดไปหมด เขาพยายามเบิกตาให้กว้างแต่ก็เห็นเพียงแต่ความมืด
เขาพยายามเปล่งเสียงออกมาแต่สิ่งที่ได้กลับมาเพียงเสียงไอคลุกคลักอยู่ในลำคอ
กลัว .. เขากลัวเหลือเกิน ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี้ เขาพยายามกวาดสายตาเพื่อจะหาทางออกไปจากที่นี้
แต่ไม่มี..
ท่ามกลางความมืดมิดอยู่ๆก็มีอะไรบางอย่างเดินตรงมาหาเขา เขาพยายามแพ่งมองดูอย่างตั้งใจ .. ก่อนที่จะต้องเบิกตากว้าง.. มินโฮ มินโฮนั้นเอง มินโฮมาช่วยเขาออกไปจากที่นี้ใช่รึเปล่า
เขากำลังเดินตรงเข้าไปหามินโฮแต่อยู่ๆมินโฮก็ค่อยๆถอยห่างเขาไป ..
เขาวิ่งตาม มินโฮวิ่งหนี
รอก่อน .. รอเขาก่อนได้ไหม..
“นิวท์ นิวท์ นิวท์!” แรงเขย่าทำให้เขาตื่นมาจากฝันร้าย เม็ดเหงื่อที่ผุดมาเต็มใบหน้าของเขาบอกได้เป็นอย่างดีว่าเขาคงดิ้นรนกับตัวเองมาซักพัก เขาตัวสั่น รู้สึกหวาดกลัวกับฝันนั้นอย่างไม่มีสาเหตุ มินโฮดึงตัวเองไปซุกกับอกกว้างอีกครั้งก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ค่อยๆยกมือขึ้นลูบผมสีทรายของเขาช้าๆ ราวกับปลอบเขา บอกเขาว่าจะอยู่ตรงนี้ จะไม่ทิ้งไปไหน .. เขาเงยหน้าขึ้นมองมินโฮ แต่น้ำตาที่คลอหน่วยของเขาทำให้เห็นได้แค่ลางๆเท่านั้น กว่าจะรู้ตัว เขาก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นเป็นเด็กเล็กๆเสียแล้ว มินโฮค่อยๆเกลียน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสายของเขา พร่ำพูดปลอบโยนอย่างแผ่วเบา .. ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไร นายอยู่ตรงนี้ ฉันจะอยู่กับนาย ฉันยังอยู่จะไม่มีใครทำร้ายนายได้ ..
ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปในหัวใจของเขา ใช่.. เขายังอยู่ตรงนี้ที่นี้กับมินโฮ ..เขายังมีความรู้สึกนึกคิด เขายังไม่ได้เป็นพวกนั้น เขากอดมินโฮตอบก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง และเขารู้ว่าครั้งนี้เขาจะไม่ฝันร้าย เพราะว่าเขายังมีคนคนนี้อยู่ข้างๆ .. เขายังมีมินโฮ..
..
ความคิดเห็น