คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ϟ 11 painful อัฟแล้วแต่ยังไม่ลงลิ้งเอ็นซี
Title :: Painful' ความเจ็บปวด...
Paring :: JunHyung x HyunSeung
Type :: Fiction
Author :: เกวแก้ว
NOTE :: ตอนที่ 11
ขออณุญาติไม่ลงเนื้อหาเนื่องจากกลัวถูกแบน
Link; ยังไม่ได้ลงค่ะ
_______________________________________________________
“ฮัลโหลว..”
“ว่าไงครับโย?”
“อ๋อ.. เดี๋ยวพี่ไปหานะครับ”
“ครับๆ... บายๆ แล้วเจอกันครับ”
‘เฮ้อ…เหนื่อยที่ต้องทำแบบนี้ เหนื่อยที่ต้องฝืนอะไรบางอย่าง เหนื่อยที่ต้องรักใครพร้อมกัน..’
‘ ฮยอนซึง นายเหนื่อยเหมือนชั้นรึเปล่า?... ‘
ร่างสูงเอื้อมมือไปลูบศรีษะร่างบางที่นอนไม่รู้สติอยู่บนเตียงด้วยความอ่อนโยน แววตาทอประกายด้วยความสับสนและความสุขปะปนกันไป จุนฮยองลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะม้วนผ้าเช็ดตัวรอบเอวตน เพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ
ร่างสูงนอนแช่น้ำอยู่ในอ่างที่ไม่เล็กและใหญ่จนเกินไป อ่างที่เค้าเคยใช้มาก่อน รวมทั้งฮยอนซึงด้วย
จุนฮยองมองไปรอบๆห้องน้ำ ที่ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เหมือนไม่เคยผ่านการใช้งานใดใดทั้งสิ้น แปรงสีฟัน2สีที่จัดเรียงกัน ก็ยังคงเป็นระเบียบ เหมือนอยู่ในองศาเดิมด้วยซ้ำไป ดอกไม้ที่น่าจะเหี่ยวแห้งไปตั้งหลายอาทิตย์แล้วยังคงสดใหม่ ไม่ว่าดูยังไงก็ยังคงเหมือนเดิม
“เรียบร้อย..และสะอาด เหมือนเดิม...” จุนฮยองพึมพำเบาๆกับตนเองในอ่างอาบน้ำ ก่อนที่จะลืมไปว่า เค้านัดกับอีกคนไว้
ร่างสูงรีบถูกสบู่ลูบไล้ไปตามร่างกายของเค้าอย่างรวดเร็ว
‘ลืมไปว่านัดโยไว้ จะโกรธมั๊ยนะ? นี่เราคิดอะไรเนี่ย รีบอาบรีบไปดีกว่า.’
เพียงไม่กี่นาทีต่อมา จุนฮยองออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดใหม่ที่หล่อแบบเซอร์ๆตามสไตลล์ตน
แน่นอน ว่าเค้าไม่ได้ใส่ชุดเดิมเมื่อคืนนี้ แต่เค้าใส่ชุดของเค้าเอง ที่แขวนอยู่ในห้องนอนเก่าของเค้าดังเดิม
ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เคยเปลี่ยนไปจริงๆ ตั้งแต่ห้องน้ำถึงตู้เสื้อผ้า ราวกับรอการใช้งานจากเจ้าของดังเดิม
ทุกอย่างไม่เคยเปลี่ยนไปแม้แต่จิตใจของฮยอนซึงหรือตัวของเค้าเอง
จุนฮยองค่อยๆเดินมาทางเตียงที่มีฮยอนซึงนอนพร้อมทั้งสีหน้าที่เจ็บปวด จุนฮยองนั่งลงข้างเตียง ก่อนที่จะลบหัวฮยอนซึงอีกครั้ง เค้าค่อยๆก้มหน้าลงจูบที่หน้าผากของฮยอนซึง
“ชั้นยังรักนายนะ...จางฮยอนซึง” จุนฮยองกระซิบลงที่ข้างหูของฮยอนซึง แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
ฮยอนซึงค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างแผ่วเบา พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่มีเหตุผล
“ถ้านายรักชั้นจริงๆ..นายไม่ทิ้งชั้นไปหรอกจุนฮยอง...” ฮยอนซึงค่อยๆดันตัวขึ้น
“อะโอ๊ย..โอ๊ย!” แต่ความเจ็บที่ยังไม่บรรเทาก็ทำให้ฮยอนซึงเจ็บที่สะโพกขึ้นมาดื้อๆ
ฮยอนซึงปาดน้ำตาของตนออก แต่ถึงอย่างนั้นน้ำตาก็ยังคงไหลออกมาเรื่อยๆ
ทำให้ฮยอนซึง ได้แต่ทิ้งตัวลงบนเตียงเบาๆทั้งน้ำตา
Oh baby, I know sometimes it gonna rain
But baby, can we make up now
'Cause I can't sleep through the pain
Can't sleep through the pain ~
เสียงโทรศัพท์ของฮยอนซึงดังขึ้น ทำเอาฮยอนซึงที่เผลอหลับไม่รู้ตัว ตื่นขึ้นมา
มือเรียวเอื้มไปหยิบไอโฟนคู่ใจมาดู
ดูจุนพาโบยา~
ฮยอนซึงยิ้มขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงดูจุน
“ย่าห์!” เสียงปลายสายตะคอกขึ้น
“อะ..ระไ..”
“ทำไมนายรับสายชั้นช้าจัง เป็นอะไรรึเปล่า^&##%$IU$%#$^&^~$~” คคนบนเตียงยังไม่ทันตอบรับปลายสายก็ใจร้อนชิงพูดจนไม่มีช่องว่างให้ฮยอนซึงพูดเลย
“นี่นี่ ชั้นสบายดี แล้วนี่อยู่ไหน? ขี้บ่นจริงๆ”ฮยอนซึงดันร่างตนขึ้นด้วยความสั่นเทา พร้อมทั้งคุยโทรศัพท์กับดูจุนไปด้วย
“ชั้นอยู่หน้าห้องนี่แหละ รอนายมาเปิดน่ะ ไม่รู้หน้าที่เลย จริงๆ = =” ” ปลายสายดังขึ้น พร้อมด้วยเสียงเคาะประตูห้อง
ก๊อกๆ ๆ~
ฮยอนซึงวางสายโทรศัพท์ก่อนจะค่อยๆพยุงร่างที่ไม่มีแรงของตนไปเปิดประตูให้ดูจุน ร่างบางหยุดที่หน้าประตู พร้อมทั้งยืดตัวให้ตรงยิ้มให้กว้างๆเหมือนคนสบายดี เรียกง่ายๆว่า ฮยอนซึงกำลังฝืนร่างกายของตนเพื่อให้คนอีกด้านประตูไม่เป็นห่วงนั่นเอง
แอ๊ด~
“กว่าจะเปิดนะ ฮยอนซึง~”ดูจุนยิ้มหวานให้ฮยอนวึง พร้อมทั้งชูถุงของว่างให้คนตรงหน้าตน
ฮยอนซึงฝืนยิ้มให้ดูจุนอีกครั้ง
“จะเข้ามามั๊ยล่ะเนี่ย รอจนเมื่อยไปหมดแล้ว~~” ฮยอนซึงพูดพร้อมทั้ง ดึงเสื้อดูจุนเบาๆ ให้เดินเข้ามาในห้อง
“โอ๊ย!”ฮยอนซึงโพล่งขึ้นเสียงดัง ทำเอาดูจุนหันมามองด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไร ?”ดูจุนทิ้งของว่างที่ตนซื้อมาให้ฮยอนซึงกับตนไปอย่างไม่ใยดี ก่อนที่จะหันหลังไปจบแขนคนที่ล้มพับอยู่ข้างหลังตน
“ปล่าวๆ ไม่มีอะไรหรอก นายไปเทของว่างรอเลย เดี๋ยวชั้นขอไปอาบน้ำแปปนึง”
‘โอ๊ย ทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ..’
“แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร? ”
..
.
“อืมๆ ชั้นเคยโกหกนายหรอ?”
“ถ้างั้นนายก็อาบน้ำเถอะจะเทสลิ่มรอ ^^ ” ดูจุนคลี่ยิ้มบางๆ ให้ฮยอนซึงพร้อมทั้งมองตามร่างบางที่เดิน
เดิน กเผกไปทางห้องนอน
ฮยอนซึงฝืนยิ้มจนกระทั่งห่างจากสายตาของดูจุน เมื่อละสายตาดูจุน ฮยอนซึงจึงหุบยิ้มลงพร้อมดวงตาที่แดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ
มี1ข้อความเข้าจาก 0x –xxxxxxx
“ข้อความใครส่งมา?”ฮยอนซึงพึมพำเบาๆ
ฮยอนซึงใช้นิ้วมือเรียวกดดูข้อความที่ส่งมา
………………………………………………………
เมื่อคืนมันยังไม่มันส์เท่าไหร่~
คืนนี้จะไปใหม่นะเมียจ๋า เสียงครางของเมียมันทำเอา
ผัวอารมณ์ขึ้นไม่มีลงจริงๆเลย
คืนนี้จะไปหานะ อาบน้ำตัวหอมๆล่ะ เด็กดี…
ยงจุนฮยอง
………………………………………………………
น้ำตาของฮยอนซึง ค่อยๆไหลลงมาอย่างเจ็บปวด
‘ชั้นยังรักนายนะ...จางฮยอนซึง’
‘ชั้นยังรักนายนะ...จางฮยอนซึง’
‘โกหก..นายมันโกหก’
‘ออกไปจากชีวิตชั้นซะ ’
“ออกไป๊ ออกป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!” ฮยอนซึงตะโกนขึ้นอย่างคลุ้มคลั่งพรอ้มทั้งโยนไอพอดตนให้ออกไปไกลไกลตัว ทำเอาคนที่นั่งดูทีวีอยู่ขณะนี้ รีบวิ่งเข้ามาดู
ฮยอนซึงกุมขมับตน นั่งงอเข่าร้องไห้อยู่ข้างๆเตียงพร้อมทั้งพูดพึมพำไปมา เหมือนคนบ้า ไร้สติ
“ฮืออๆๆ ๆๆๆ”
ดูจุนรีบวิ่งปรี่เข้ามา ดูฮยอนซึง
ดูจุนนั่งลงข้างๆฮยอนซึงพร้อมทั้ง จับหน้าฮยอนซึงให้หันมามองตน
“ออกไป จุนฮยอง ออกไปๆๆๆๆ ออกไป๊!” ฮยอนซึงตะคอกขึ้นสียงดัง พรอ้มทั้งทุบหน้าอกดูจุนด้วยแรงทั้งหมดที่ตนมี
“ฮยอนซึงชั้นเอง นายเป็นอะไร ฮยอนซึง!!” ดูจุนจับข้อมือฮยอนซึงที่ทุบตนรวมเข้าด้วยกัน
ก่อนมืออีกข้างจะบับแก้ม ให้คนตรงหน้าตน มองมาที่ตน
“มีสติหน่อยสิ ชั้นดูจุนเอง ยุนดูจุนไง” ดูจุนพูดบอกฮยอนซึงด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเป็นห่วงอย่างเอาการ
“ฮืออๆๆๆ ๆ ๆ ดูจุน ดูจุน ดูจุนเองหรอ ฮือๆๆ” ฮยอนซึงค่อยๆก้มหน้าลงซบลงตรงกลางแผงอกของดูจุนอย่างเบาๆ พร้อมทั้งปล่อยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดออกมา
“ดูจุนๆ นาย นายหายไปไหนมา ฮือๆๆ ” ฮยอนซึงพูดขึ้นอีกครั้ง พร้อมทั้งปล่อยน้ำตาออกมา
มือข้างหนึ่งทุบอกดูจุนเบาๆ
“ชั้นอยู่นี่ นาย..นายเป็นอะไร บอกชั้นมาเลย ชั้นอยู่นี่แล้วไง” ดูจุนเอื้มมือตนไปลูบหัวฮยอนซึงเบาๆ อย่างทะนุทะนอม
ฮยอนซึงไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่สะอึกสะอื้น กลางอกดูจุน
เพราะเสียงที่เงียบขึ้นทุกทีทุกที ทำให้ดูจุนต้องพูดออกมาอีกประโยคหนึ่ง
“ฮยอนซึง..ชั้นว่านายควรจะพักผ่อนนะ ชั้นไม่รู้หรอกว่านายเจออะไรมาตอนชั้นไม่อยู่ แต่ว่าวันนี้ชั้นจะอยู่เป็นเพื่อนนายเอง ” ว่าแล้วดูจุนก็ส่งยิ้มบางๆให้ฮยอนซึงอีกครั้ง
ฮยอนซึงที่เอาแต่มุดหน้าลงกลางอกดูจุน ค่อยๆเงยหน้ามองดูจุนช้าๆ
“จริงมั๊ย?...”
..
.
“ทำไมจะไม่จริงล่ะ? ^^ ”
“เอ..หรือว่านายไม่อยากให้ชั้นอยู่เป็นเพื่อน ชั้นไปอยู่หอไอ่ดงอุนมันก็ได้นะ”
ว่าจบดูจุนก็ทำท่าจะลุกกขึ้น แต่ก็ถูกข้อมือบางของฮยอนซึงคว้าไว้ก่อน
“ยังไม่ได้ปฏิเสธ ซะหน่อย พาชั้นขึ้นเตียงหน่อยสิ เหนื่อย..อยากนอนพัก”
ดูจุนมองฮยอนซึงที่จ้องตนตาแป๋วอยู่ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“ครับๆ” ว่าแล้วดูจุนก็ช้อนตัวฮยอนซึงขึ้น พร้อมทั้งวางลงบนเตียงด้วยความนุ่มนวล
ดูจุนนั่งลงข้างๆฮยอนซึงพรอ้มทั้งลูบๆ เหมือนที่จุนฮยองทำ
“นายอยากกินยาแก้ปวดมั๊ย?”
.
.
..
“ก็ดีเหมือนกัน ชั้นปวดๆแถวๆสะโพกอยู่พอดี” ฮยอนซึงตอบดูจุนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
ทำเอาดูจุนรีบรุด เดินไปหาตู้ยาในห้องพัก แต่ยังไม่ทันที่ดูจุนจะเดินออกจากรัศมีห้องนอนไป ดูจุนก็เหลือบไปเห็น วัตถุสื่อสาร ส่งแสงวิบวับ ทำให้ดูจุนเดินเข้าไปดูว่าคืออะไร
“มือถือเองหรอ..แล้วทำไมมันสั่นเนี่ย” ดูจุนพลิกหน้าไอพอดของฮยอนซึง ก่อนที่จะมองเห็นเบอร์ที่โทรเข้า
0x –xxxxxxx~
“เบอร์แปลก ไม่เมมด้วย รับเลยแล้วกันนะ” ดูจุนเหลือบมองฮยอนซึงที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก่อนจะกดรับ
.
.
.
..
“ว่าไงครับเมีย~”
“...”ดูจุนไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแต่ ยกไอพอดขึ้นดูว่าเป็นเบอร์ใคร ซึ่งมันก็ไม่ได้ระบุไว้
ดูจุนตัดสินใจฟังปลายสายอีกครั้ง
“อ่าวเงียบทำไมล่ะครับ เห็นข้อความยังครับ? เดี๋ยววันนี้ไปหานะ ^^ ”
ยิ่งดูจุนฟังเท่าไหร่ก็ยิ่งงง ถ้าจะปลุกฮยอนซึงให้รับตอนนี้ก็คงเป็นการรบกวน และที่ไม่แน่ใจคือ ฮยอนซึงรู้จักคนปลายสายรึเปล่า
“ขอโทษนะครับ..ฮยอนซึงนอนอยู่มีอะไรฝากผมไว้เลยนะครับ..”ดูจุนพูดขึ้น ทำเอาปลายสายเงียบสงัด
“ใคร”นานอยู่ทีเดียวกว่าปลายสายจะตอบหลับมา หลังจากที่ดูจุนพูดไป
“ผมยุนดูจุนครับ เป็นรูมเมตของจางฮยอนซึง มีอะไรฝากข้อความไว้กับผมได้นะครับ..”
“หึหึ...มึงเองหรอว่ะ..”
“ไม่มีปัญญาหาเมียเองหรอว่ะ มาหาแบ่งใช้กับกู ฮยอนซึงเมียกูมึงรู้มั๊ย?”
“ใครครับ?”ดูจุนสงบใจตนเพราะยังไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นใคร
“มึงยังไม่รู้อีกหรอว่ะ ไอ่โง่!”
“กูไง.. ยงจุนฮยอง ผัวของจางฮยอนซึง แฟนมึงน่ะ”
“เออแม่ง แฟนมึงโคตรเด็ด รัดกูดี๊ดี ไว้วันหลังมึงลองบ้างนะ”
“แต่เค้าไม่บริสุทธิ์แล้วนะ มึงยังจะเอาเขาหรอ?”
“แต่ก็นะ แล้วแต่มึงละกัน.. แค่นี้หละ โยซบ เรียกกูไปกินข้าว”
ดูจุนทนฟังจึนฮยองพูดอย่างใจเย็น เพราะเค้าพยายามจับใจความที่จุนฮยองพูด อยู่ว่าเร่องที่จุนฮยองพูดมาเป็นเรื่องจริงรึเปล่า?
เออแม่ง แฟนมึงโคตรเด็ด รัดกูดี๊ดี ไว้วันหลังมึงลองบ้างนะ
แต่เค้าไม่บริสุทธิ์แล้วนะ มึงยังจะเอาเขาหรอ?
ก็ดีเหมือนกัน ชั้นปวดๆแถวๆสะโพกอยู่พอดี
ดูจุนค่อยๆ นึกย้อนเหตุการณ์ไป จนเค้าเริ่มเข้าใจแล้วจับใจความได้
ทำเอาขาของเค้าไม่มีแรงขึ้นมา
ดูจุนๆ นาย นายหายไปไหนมา ฮือๆๆ
“ฮยอนซึงชั้นขอโทษ... ชั้นขอโทษจริงๆ”
'ไอ่เหี้ยจุนฮยอง กูต้องแก้แค้นมึงแน่ๆ ไอ่สัตว์เดรัชฉาน'
________________________________________
เพราะความโง่ของไรเตอร์ทำให้ รีดเดอร์ไม่ได้อ่านเกือบเดือน แต่ตอนนี้
ไรเตอร์คัมแบ๊กแล้วนะเออ ซอรี่ๆ หาวิธีลงเอ็นซีไม่ได้ โง่และไม่เข้าใจ
ก็เลยเอาเป็นว่า ตัดเนื้อเรื่องมาลงก่อนแล้วกันนะค่ะ ซอรี่ๆๆๆๆ
ความคิดเห็น