[Yaoi Beast] Painful’ ความเจ็บปวด [Junseung...]

ลำดับตอนที่ #9 : ϟ 6 painful (100%) ครบแล้ว

.

Title :: Painful' ความเจ็บปวด...

 
Paring :: JunHyung x HyunSeung

 
Type :: Fiction

 
Author :: เกวแก้ว

 
NOTE ::  ตอนที่ 6

  ก๊อกๆๆ

เสียงประตูดังขึ้นเมื่อมีใครบางคนเคาะ

 ‘สงสัยเป็นหมอ’

“ครับ เข้ามาเลยครับ”

แอ๊ด~

เสียงประตูเปิดขึ้นโดยที่ทั้ง2ร่างที่อยู่ในห้องไม่รู้เลยว่าเป็นคนที่ไม่อยากเจอมากที่สุดในตอนนี้

ดูจุนค่อยๆหันหน้าไปหาคนที่เค้าคิดว่าเป็นหมอ...

แต่ร่างสูงก็ต้องชะงัก เมื่อคนที่เข้ามาคือคนที่เค้าคุยโทรศัพท์ด้วยเมื่อเกือบ1 ช.ม. ก่อน

“มาทำไม”ร่างสูงพูดขึ้นเมื่อเห็นโยซบเดินเข้ามา ร่างเล็กที่ถูกถามไม่ได้ตอบอะไรได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆ

“มาเพื่อ...ซ้ำเติม”ดูจุนถามขึ้นด้วยความโมโห แต่ใบหน้ายังคงราบเรียบ

ร่างเล็กที่ได้ยินถึงกับหน้าชา น้ำใสใสเริ่มไหลออกมาจากดวงตา

“โยซบทำไมไม่เข้าไปล่ะ” เสียงของใครซักคนดังขึ้นจากประตูห้อง ในที่สุดร่างของสียงก็โผล่มาให้เห็น

“นาย!” ดูจุนและจุนฮยองพูดขึ้นพร้อมกัน โยซบที่มองได้แต่งง จุนฮยองเดินมาใกล้ๆโยซบ

ร่างเล็กที่ใจสั่น จึงขยับมือของตนไปจับแขนเสื้อของร่างสูงที่อยู่ข้างๆ

ดูจุนมองโยซบกับจุนฮยองก่อนจะแสยะยิ้มขึ้น

  
  ‘บังเอิญ’

  ‘บังเอิญจริงๆ’

  ‘โลกโคจรคนเลวๆ2คนมาเจอกัน…’

ภายในห้องของคนป่วย ไม่มีแต่เสียงอะไรทั้งสิ้น

“แล้วเพื่อนนายอ่ะ...ตายรึยัง ?” จุนฮยองตัดสินใจถามขึ้น ดูจุนรู้สึกหงุดหงิดใจเล็กน้อย แต่เค้าก็ไม่ลืมว่าจุนฮยองเป็นคนทำให้ฮยอนซึงต้องมานอนอยู่แบบนี้

“ไม่มาดูเองล่ะ”ดูจุนถามขึ้นพร้อมยักคิ้ว

  ‘ชั้นจะลองใจนาย’

“ชั้นจะไปอยากดูอะไร นายบ้ารึปล่าวตายไม่ตายก็แค่ตอบมาเหอะจะได้จบๆ”จุนฮยองตอบขึ้นพร้อมทั้งแกะมือโยซบออกจาเสื้อตนก่อนจะเดินเข้าไปดูหน้าคนไข้ใกล้ๆ

จุนฮยองเดินเข้าไปดูอาการคนไข้ แต่เค้าก็ต้องตกใจเมื่อคนที่นอนหน้าซีดอยู่ คือ แฟนเก่าของเค้าเอง!

เห้ย ! จุนฮยองโพล่งขึ้นก่อนจะวิ่งไปหน้าห้องเพื่อดูชื่อเจ้าของห้องนี้

จางฮยอนซึง

ไม่จริง! จุนฮยองพูดขึ้นก่อนจะทรุดตัวลงหน้าห้องโยซบที่เห็นเหตุการณ์จึงวิ่งออกมาดู

“อะไรจุนฮยองอะไร ?”โยซบงงเล็กน้อยที่ร่างสูงที่อยู่หน้าห้องกำลังร้องไห้ออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง

โยซบค่อยๆพยุงร่างของจุนฮยองขึ้นมา

เฮือก! โยซบถึงกับสะดุ้งเมื่อชื่อของคนที่อยู่หน้าห้อง คือ เพื่อนสนิทของเค้า และคนที่ เค้าทรยศ

 
‘ไม่จริง’

“ไม่จริง”โยซบพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา ร่างกายทุกอย่างไร้เรี่ยวแรงจะเคลื่อนไหว

น้ำตาของโยซบค่อยๆไหลลงมาจากตาของเค้า  ดูจุนที่นั่งอยู่ในห้องมองดูคน2คนที่กอดกันร้องไห้ทุรนทุราย

 
‘น่าสมเพช’

ดูจุนละสายตาจากคน2คนที่อยู่หน้าห้อง ก่อนจะหันมามองคนหน้าสวยที่นอนอยู่อย่างสงบโดยไม่รู้เรื่องอะไร

‘นายอย่าพึ่งตื่นมาเจอ... เพราะนายอาจจะเจ็บกว่าตอนนี้’

จุนฮยองเริ่มได้สติจึงค่อยๆปาดน้ำตาของตนก่อนจะเขย่าร่างของโยซบให้รู้สึกตัว

“โยซบๆ” ร่างสูงค่อยๆเขย่าร่างไร้สติของร่างเล็กเบาๆ

โยซบที่ร้องไห้หนักถึงกลับต้องปล่อยโฮกลางแผงอกของจุนฮยอง

“ชั้นผิดไปแล้ว”

“ชั้นผิดไปแล้วๆ” โยซบพูดขึ้นพร้อมทั้งทุบแผงอกของจุนฮยอง

จุนฮยองที่เห็นโยซบยังร้องไห้จึงรวบมือที่ทุบอกตนเองอยู่ค่อยๆวางลง ก่อนจะค่อยๆนำมือไปปาดน้ำตาให้ร่างเล็ก ก่อนจะค่อยๆพยุงให้ลุกขึ้นเข้าห้อง

ดูจุนที่นั่งมองคนหน้าสวยอยู่ต้องหันไปมอง เมื่อคนที่ร้องไห้เมื่อกี้ เดินเข้ามาในห้องแล้ว

โยซบที่เห็นเพื่อนสนิทของตนนอนไม่รู้สึกตัวเริ่มร้อนที่ใบหน้าอีกครั้ง ก่อนจะมีน้ำตาไหลออกมา

‘ชั้นไม่เชื่อหรอก’

 ‘นี่เป็นแผนของนายใช่มั๊ย ฮยอนซึง ’

โยซบที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ วิ่งเข้าไปเขย่าร่างของฮยอนซึง ดูจุนที่เห็นก็รีบกระชากให้ออกมาในทันที แต่มือทั้ง 2 ข้างของโยซบก็คงยังกอดไว้แน่น ร่างเล็กยังคงเขย่าร่างของคนหน้าสวยไปเรื่อยๆ

“ออกไปยางโยซบ!”

“ม่ายยยยย! ฮยอนซึง ฟื้นสิ ชั้นขอโทษๆ” ร่างเล็กตอบขึ้นพร้อมทั้งน้ำตา

“ออกไป!~”ร่างสูงตัดสินใจดึงโยซบอย่างสุดแรง

ร่างเล็กได้ผละตัวออกจากร่างของคนป่วยด้วยแรงของดูจุน ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนพื้นร้องไห้หนักกว่าเดิม ทำให้จุนฮยองที่เห็น เดินเข้าไปเพื่อปลอบใจ

“นายไม่ควรทำอย่างนี้ !” ดูจุนตะคอกขึ้นด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่โมโหสุดๆ

ร่างของคนป่วยที่นอนอยู่อย่างไร้วิญญาณเริ่มมีการเคลื่อนไหว

“อืม…” ร่างบนเตียงเริ่มรู้สึกตึวขึ้นก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ

“โอ๊ย..”ร่างบนเตียง โอดขึ้นเมื่อรู้สึกเจ็บที่ข้อแขน

ดูจุนที่เห็นจึงรีบเข้ามาดู

“เป็นอะไรรึเปล่า ?” ร่างสูงถามขึ้น เมื่อเห็นร่างที่อยู่บนเตียงเริ่มรู้สึกตัว

ฮยอนซึงที่เห็นดูจุน ยิ้มออกมาบางๆ ก่อนที่จะเคาะหัวดูจุนหนึ่งที

“นายน่ะ...”

“ชั้นไม่เป็นไร ^^” ฮยอนซึงยิ้มให้ดูจุนหนึ่มครั้ง ก่อนจะหันหน้าของตนไปเจอ คนที่ไม่พึงประสงค์ 2 คน

______________ 60 % ______________

 “นายน่ะ...”

“ชั้นไม่เป็นไร ^^” ฮยอนซึงยิ้มให้ดูจุนหนึ่มครั้ง ก่อนจะหันหน้าของตนไปเจอ คนที่ไม่พึงประสงค์ 2 คน

อึก!

ความรู้สึกมากมายท่วมท้นเข้ามาภายในสมองของคนหน้าสวย

ใจหนึ่งก็สับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น อีกใจหนึ่งก็อยากจะเดินเข้าไปตบหน้าสองคนตรงหน้าซักทีสองที

  ‘นี่มันอะไรกัน…ชีวิตของชั้น’

  ‘ต้องเจอคนอย่างพวกนายตลอดชีวิตเลยรึไงนะ...’

ภายในห้องแต่เดิมทีที่ไม่เพียง2ชีวิต ตอนนี้มีถึง4ชีวิต แต่ถึงขนาดนั้น ทั้งห้องยังคงเงียบ ไม่มีเสียงใดใด

ดูจุนที่นั่งข้างๆเตียงคนหน้าสวยไม่พูดอะไร กับอีก2คนที่กอดกันสะอื้น ร่างบางบนเตียงกัดริมฝีปากตนพร้อมทั้งกำผ้าปูเตียงคนไข้อย่างสุดแรง ความเจ็บปวดที่ยากจะพูดออกมาเป็นความรู้สึก ความทรมานที่ยากจะแสดงออกมา  เจ็บปวดจริงๆ ทั้งที่ไม่อยากเห็นก็ต้องเห็น ทั้งที่ไม่อยากมองก็ต้องมอง

โชคชะตาฟ้าลิขิตอะไร ทำไมฮยอนซึงถึงไม่พ้นจาก 2 คนนี้ซักที ร่างบางบนเตียงตอนนี้ ถึงจะกัดริมฝีปาก ทำร้ายตัวเอง ก็ไม่เจ็บเลยซักนิด ดูจุนเหลือบมองฮยอนซึงก่อนที่จะเลื่อนมือของตนไปกุมมือร่างบางให้หยุดการกระทำ ที่ ทำร้ายตัวเอง ร่างบางมองมือที่ดูจุนกุมอยู่ก่อนจะถอนหายใจหนึ่งครั้ง

   ‘ตอนนี้พวกนายสมควรโดน...’

ร่างบางมองหน้าดูจุน ก่อนจะยิ้มให้

“นี่!” ฮยอนซึงโพล่งขึ้นด้วยน้ำมัวขุ่น

จุนฮยองกับโยซบที่นั่งกอดกันหันไปมองร่างาบางบนเตียง พวกเค้าไม่ทันดูว่าร่างบางได้ฟื้นจากสภาพปางตายแล้ว 

จุนฮยองมองหน้าฮยอนซึงก่อนที่จะก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด โยซบก็ยังคงร้องไห้อยู่ถึงแม้เค้าเองจะก้มหน้าขึ้นมาแล้วก็ตาม ฮยอนซึงมองไปที่คนสองคนอย่างไม่วางตา  สายตาของฮยอนซึงดูแข็งกร้าวและเย็นชา แน่นอนว่านี่เป็นสิ่งที่บ่งบอกว่าฮยอนซึงคนเก่ากลับมาแล้ว

“ที่นี่น่ะ...”ฮยอนซึงกอดอกพร้อมทั้งพูดขึ้น

“ไม่ใช่ที่ของพวกคุณจะมานั่งร้องไห้กัน”

“ไม่มีใครตายแถวนี้...”ดูจุนยกยิ้มขึ้นเมื่อได้ยิน ฮยอนซึงพูดออกไปแบบนี้

“พ่อแม่พวกคุณตายรึไง ? ” ฮยอนซึงยกยิ้มก่อนที่จะมองด้วยสายตาเหยียดหยาม

“แล้วก็...”ฮยอนซึงเงียบซักพัก ก่อนนะพูดออกไป

“ที่นี่โรงพยาบาล มีแต่คนป่วยปางตาย! ไม่ใช่วัดที่จะมาเผาพ่อแม่พวกคุณ เพราะฉะนั้นออกไป..”

“ชั้นจะพักผ่อน ...ไม่มีมารยาท” คนทั้ง2คนที่ได้ฟัง ถึงกับหน้าชา ถึงแม้พวกเค้าจะรู้สึกผิดขนาดไหนแต่การที่เค้ามารบกวนเวลาพักผ่อนของฮยอนซึงมันก็ไม่ถูก พวกเค้าทั้ง2คน ตัดสินใจเดินออกจากห้องไป ด้วยความรู้สึกผิด ความรู้สึกผิดอีกแล้ว ไม่มีกล้าเถียงฮยอนซึงในตอนนี้

เพราะพวกเค้ารู้สึกผิด ..ผิดที่ทิ้งคนคนนั้นไป ผิดที่ทรยศคนคนนั้นไป...

ภายในห้องที่ฮยอนซึงนอนอยู่

ร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียง นั่งอยู่บนเตียง สายตาเฉยชามองทอดออกไปข้างนอกหน้าต่าง ถึงแม้สายตาจะเฉยชาแค่ไหน แต่ก็ไม่สามารถเก็บความรู้สึกเจ็บปวดได้เลย ร่างสูงที่มองอยู่ได้แต่ถอนหายใจ ทั้งห้องเงียบฉี่ราวกับป่าช้าก็ไม่ปาน ร่างสูงตัดสินใจเดินไปนั่งตรงข้ามร่างบางก่อนที่จะพูดเรื่องๆหนึ่งให้ร่างบางฟัง

 “น่าแปลกนะ...”ร่างสูงพูดขึ้นพร้อมทั้งยิ้มให้ร่างบาง ร่างบางที่มองไปนอกหน้าต่างจึงละสายตาจากนอกหน้าต่าง มามองร่างสูงที่อยู่หน้าตน

“น่าแปลกอะไร?” ร่างบางถามร่างสูง สายตายังคงราบเรียบเหมือนเดิม

“ก็ แฟนเก่านาย มาคบกับแฟนเก่าชั้นไง” ร่างสูงพูดขึ้นปากยังคงยกยิ้ม แต่ใบหน้านั้นไร้ความสุข

“ว่าไงนะ!”

“โยซบน่ะหรอ”

“คบกันได้ไง?”

“เลิกกันได้ไง ?” คำถามมากมายหลุดออกมาจากปากของคนหน้าสวย ดูจุนที่ได้ยินก็หัวเราะร่า ก่อนที่จะเอามือไปลูบหัวร่างบางตรงหน้าตรง

“ไว้มีเวลาชั้นจะเล่าให้ฟังนะ...”ดูจุนตอบฮยอนซึง ฝ่ามือของร่างสูงยังคงอยู่บนหัวร่างบาง

แก้มที่ขาวนวลของร่างบางเริ่มเป็นสีชมพูระเรื่อ เมื่อคนตรงหน้าตรงทำหยั่งกับว่าตนเป็นเด็ก

เพี๊ยะ!  ร่างบางปัดมือร่างสูงออกจากหัวตน ก่อนที่จะหันหน้าหนีร่างสูง ร่างบางรู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ร้อนผ่าว ก่อนจะใช้มือของตนจับที่แก้ม

   ‘อบอุ่น...ใจดี ’

  ‘ทำไมนายถึงทิ้งเค้าไปนะ ยังโยซบ’

  ‘ดีออกขนาดนี้... ’

“ชั้นจะออกโรงพยาบาลวันนี้” ร่างบางพูดขึ้นพร้อมทั้งลุกขึ้นและกำลังจะเดินไปเก็บกระเป๋า

ร่างสูงที่เห็นร่างบางเอาแต่ใจจึงกระชากข้อแขนด้านขวาของร่างบางไว้ เพราะแรงดึงของร่างสูงเยอะ ทำให้ร่างบางล้มนอนอยู่บนเตียง ร่างสูงขึ้นคร่อมร่างบาง ก่อนที่จะค่อยๆ เลื่อนหน้าของตนเข้าไปใกล้ๆร่างบาง

ร่างบางหลับตาปี๋เมื่อเห็นหน้าร่างสูงเข้ามาใกล้เรื่อยๆ มือทั้ง 2 ข้าง ก็คอยทุบให้ร่างสูงออกไปไกลๆ แต่

คนตัวบางๆ จะ สู้แรงคนตัวสูงๆ ไหวมั๊ย ?  ถ้าดูตอนนี้ใบหน้าทั้ง2ยังคงใกล้กัน เข้าไปทีละนิด

แอ๊ด ~

เสียงประตูห้องพยาบาลดังขึ้น พร้อมกับคุณหมอดันกอน ในชุดกราวน์สีขาว เดินเข้ามา ถือเอกสาร แต่ก็ต้อชะงัก เมื่อภาพที่เห็นคือคน 2 คนใบหน้าห่างกันไม่กี่ ซม.

“ผมควรออกไป?” คุณหมอที่เดินเข้ามาถามขึ้น พร้อมทั้งชี้นิ้วไปที่ประตู

ร่างบางเห็นร่างสูงเผลอก็ผลักหน้าอกร่างสูงสุดแรง ก่อนจะตีตัวห่างจากร่างสูง

“ป่าวฮะ ป่าว.. คุณหมอมีอะไรครับ” ร่างาบางพูดขึ้นพร้อมทั้งเกาหัว เพราะทำอะไรไม่ถูก

คุณหมอในชุดกราวน์มองไปที่ร่างสูงที่ฟุบตัวลงนอนบนเตียงคนไข้สลับกับร่างบางที่เกาหัว ก่อนจะหัวเราะออกมา

“คือผมจะมาบอกว่าวันนี้ก็ออก ร.พ. ได้แล้วนะครับ ดีใจด้วย ^^ ” คุณหมอพูดขึ้นพร้อมทั้งเอาเอกสารให้ฮยอนซึง ร่างบางเดินไปรับมา ก่อนจะโค้งขอบคุณให้ คุณหมอก็โค้งตอบกลับ ก่อนที่จะ เดินออกจากห้องไป

ร่างบางมองที่ร่างสูง ก่อนที่จะเดินไปจั๊กจี้คนที่นอนบนเตียง คนบนเตียงที่ถูกจี้ หัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะดิ้นตัวไปมาเหมือน ปลาไหล

“ฮะ..ฮ่า นาย มาจี้ชั้น ทำไม..อ๊ะ”ร่างสูงที่ถูกจี้ดิ้นไปมาถามขึ้นพร้อมทั้งอาการจั๊กจี๋ที่เก็บไม่อยู่

ร่างบางลุกขึ้นจากเตียง ก่อนที่จะท้าวเอว

“ก็บอกแล้วไง จะออกโรงพยาบาลวันนี้ ฮ่ะฮ่า” ร่างบางพูดขึ้นพร้อมทั้งเดินไปตู้เย็น เพราะตอนนี้ ลำไส้ร่างบาง เรียกหาของลงท้องเสียแล้ว..

ร่างสูงที่ฟุบอยู่บนเตียงยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะพลิกตัวแล้วลุกขึ้นจากเตียงคนไข้

__________________________________________________________

ดูซึงเต็มๆ ฉากนี้  = = 
อย่าเข้าใจผิดนะค่ะ ฟิกจุนซึง ไม่ใช่ดูซึง ^^
อัฟครบแล้วนะจ่ะ อย่าว่ากันถ้าช้าำไป 1 วัน ไรเตอร์ปวดท้อง

  

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

shala.