คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ϟ 4 painful อัฟแล้วนะจ่ะ
Paring :: JunHyung x HyunSeung
Type :: Fiction
Author :: เกวแก้ว
NOTE :: ตอนที่ 4
“อารายว๊า ~”ฮยอนซึงพูดขึ้นมาพร้อมทั้งขยี้ตาและเค้าก็ต้องตกใจเมื่อคนนี้แบกเค้าไม่ใช่กิกวาง แต่เป็นใครก็ไม่รู้ แต่ที่ฮยอนซึงตกใจกว่านั้นคือ จุนฮยองแฟนเก่าของเค้า มานั่งรอเค้าอยู่ คนหน้าสวยกระโดดลงจากหลังดูจุนในทันที แต่ก็ต้องทรุดฮวบลงด้วยพิษเหล้า
“ฮยอนซึง ”จุนฮยองตกใจที่ฮยอนซึงทรุดลง จนไม่รู้ว่าตนกำลังจะกระโจนไปช่วยคนหน้าสวย
ดูจุนที่เห็นคนหน้าสวยทรุดลงก็รีบจับมือทันที
‘จุนฮยอง...กับ คนแปลกหน้า กิกวางล่ะ กวางไปไหน ปวดหัว จัง ~’
ฮยอนซึงใช้มือข้างขวาจับขมับหัวของตน ส่วนข้างซ้ายยังคงจับมือดูจุนอยู่
“อ๋อ ..จางฮยอนซึง ..” จุนฮยองโพล่งขึ้นมาเมื่อเห็นเหตุการณ์
“นี่เลิกกันวันเดียว ไปหาผู้ชายใหม่ได้เร็วดีนี่ ร่าน!จริงๆ ”ร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าฮยอนซึงพูดขึ้น สายตาของเค้าจ้องไปใบหน้าของฮยอนซึง โดยไม่รู้ว่าตนนั้นพูดอะไรออกไป
‘ร่าน ร่านหรอ ’ฮยอนซึงมองหน้าจุนฮยอง
เพี๊ยะ
เสียงแรงตบของคนหน้าสวยประทับบนหน้าของจุนฮยอง หน้าสวยก้มหน้าลงหลังจากที่ฟาดมือเรียวไปที่หน้าจุนฮยองแล้ว คนหน้าสวยพยายามจะกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล
‘ใช่ ชั้นร่าน ร่านมากใช่มั๊ย ?’
“ใช่ ชั้นมันร่าน ร่านที่สุด...”ฮยอนซึงเงยหน้าขึ้นมองจุนฮยองอย่างเคียดแค้น จุนฮยองที่ถูกแรงตบของคนหน้าสวยถึงกับผงะ เมื่อเค้าพึ่งนึกได้ว่า เค้าได้พูดสิ่งที่ไม่ควรพูดไป
“ฮยอนซึง ขอ ..ขอโทษ นะ”จุนฮยองจับที่ข้อมือทั้ง 2 ข้างของคนหน้าสวย ก่อนที่ฮยอนซึงจะสะบัดมือจุนฮยองออกจากข้อมือตนเอง คนหน้าสวยกัดริมฝีปากจนเห็นเลือดฝาดบริเวณริมฝีปาก
“ชั้นร่าน ..” ฮยอนซึงมองร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง น้ำเสียงสั่นครอน แต่ใบหน้ายังคงก้มหงุดลงเพื่อไม่ให้ร่างสูงเห็นน้ำตา
“แต่คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับชั้น ยงจุนฮยอง..กลับไปหาแฟนของคุณซะ ที่นี่ไม่ได้ต้อนรับคุณ ...”ฮยอนซึงตบหน้าของจุนฮยองอีกครั้ง ก่อนจะถอยหลังไปให้ห่างจากจุนฮยอง
บนใบหน้าหล่อคมของจุนฮยองเต็มไปด้วยรอยแดงที่ถูกฮยอนซึงฟาดมือไปบนใบหน้าตน
‘ชั้น..ขอโทษ..’
“ถ้าคุณจะขอโทษชั้นไม่ได้ต้องการมันเลย…” ฮยอนซึงพูดขึ้นน้ำเสียงแผ่วบาง น้ำใสใสเริ่มเกิดขึ้นที่ดวงตาอีกครั้ง
“แต่..มันสายไปมั๊ย ยงจุนฮยอง ออกไป !..”ฮยอนซึงตะคอกใส่จุนฮยอง ส่วนหน้าหล่ออีกคนได้แต่ยืนงงที่มองเหตุการณ์ก็ได้แต่งง ทั้งที่เค้าตั้งใจว่า มาส่งแล้วจะกลับบ้านทันที
“แล้วอย่าหวังว่าจะได้รักกันดีเลยนะ ...”คำพูดทิ้งท้ายของฮยอนซึงทำให้ร่างสูงตรงหน้าถึงกลับต้องกลืนน้ำลาย เพราะฮยอนซึงคนก่อนเป็นคนที่ทำอะไรทำจริง ไม่กลัวตาย และยอมทุกอย่าง...
“ฟังชั้นก่อนสิ..ฮยอนซึง”จุนฮยองพุดขึ้นพร้อมทั้ง เข้าไปเขย่าตัวคนหน้าสวย
“ออกไป”ฮยอนซึงพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา
“ออกป๊ายยยยยยยย!”ฮยอนซึงตะโกนไล่จุนฮยองให้เดินออกไป ก่อนจะสะบัดมือของจุนฮยอง ทั้งเขวี้ยงของที่อยู่ใกล้มือไปใส่ร่างสูง
น้ำตาของหน้าสวยไหลมาเรื่อยๆ จุนฮยองที่ได้แต่งรู้สึกผิดก็เดินออกจากห้องไปโดยไม่รู้เลยว่าตนฝากความรู้สึกอะไรไว้ให้ฮยอนซึง ดูจุนที่เห็นฮยอนซึงเขวี้ยงข้าวของก็รีบเข้าไปห้ามในทันที ในขณะนี้เหลือ 2 ชีวิตที่อยู่ในห้อง
ฮยอนซึงผลักดูจุนออก พร้อมทั้งเช็ดน้ำตา
“อย่ามายุ่งกับชั้น ...”คนหน้าสวยพูดขึ้นพร้อมทั้งหันหลังเดินเข้าห้องตนไปทันที..
“อะไรว่ะเนี่ย กุจะเป็นคนดีของสังคมแต่แม่ง..เหมือนกุเป็นส่วนเกินเลย = =”ดูจุนพูดขึ้นพร้อมทั้งเกาหัว
ร่างสูงเดินไปที่โซฟาตัวใหญ่ พร้อมทั้งหยิบรีโมททีวีขึ้นมาอย่างไม่ถือวิสาสะ แต่สายตาก็พลันเหลือบไปเจอะกรอบรูปที่ถูกคว่ำอยู่...
ณ.คลับแดนเจอร์
เวลายามราตรีค่ำคืน ย่อมมีสิ่งล่อตาล่อใจมากกว่าตอนกลางวัน ร่างสูงที่พึ่งถูกฟาดรอยมือมาเมื่อกี้เดินเข้ามาในคลับด้วยความหงุดหงิดใจ...
‘กุสมควรโดนมากกว่านี้.. สินะแต่นายก็ผิดนะที่นาย... เร็วเกินไป...’
“อ้าวพี่จุนฮยอง!ไหงไม่มานานเลย..”เสียงรุ่นน้องคนสนิทกล่าวทักจุนฮยอง
“ว่าไงลีจุน ขอออนเดอะร๊อกนะ เหมือนเดิมๆ”จุนฮยองยิ้มทักทายรุ่นน้องก่อนจะหมอบหน้าลงบนเคาท์เตอร์
ลีจุนที่กำลังผสมเครื่องดื่มให้ ก็อดสงสัยไม่น้อย
“พี่จุนฮะ..”
“อืม...” จุนฮยองขานรับรุ่นน้องคนสนิทคืน
“...เมื่อไม่กี่ช.ม.พี่ฮยอนซึงมาที่นี้ด้วยแหละ ” คำพูดของลีจุนทำให้จุนฮยองตกใจได้ไม่น้อย แต่เค้าก็ไม่ลืมว่า ถ้าฮยอนซึงจะมาเที่ยวเค้าก็ไม่มีสิทธ์อะไรในตัวฮยอนซึงอยู่แล้ว
‘แต่คุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับชั้น ยงจุนฮยอง..กลับไปหาแฟนของคุณซะ ที่นี่ไม่ได้ต้อนรับคุณ ...’
‘แต่..มันสายไปมั๊ย ยงจุนฮยอง ออกไป !..’ความคิดทั้งหมดเริ่มดีกลับจุนฮยองอีกครั้ง
“พี่เค้าเมามากเลยนะครับพี่ แล้วผมเลยให้คนรู้จักไปส่งพี่เค้า เพราะกิกวางขับรถไม่เป็น ..ว่าแต่ตอนนี้ พี่ฮยอนซึงถึงบ้านรึยังคับ ?^^ ”ลีจุนเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้จุนฮยองฟัง จุนฮยองที่หมอบลงบนเคาท์เตอร์ถึงกลับหน้าชาเมื่อได้ฟังเรื่องราว น้ำตาใสใสเริ่มก่อขึ้นที่ดวงตาของร่างสูง เค้าแทบจะนึกภาพไม่ออกเลยว่าคนหน้าสวยตอนนี้จะทำอะไรอยู่ เค้ารู้สึกผิดที่หักหลังแต่เพราะเหตุผลบางอย่าง ทำให้เค้าต้องมาอยู่ในสภาพนี้...ชั้นขอโทษ จางฮยอนซึง.. ขอโทษจริงๆ
‘นี่เลิกกันวันเดียว ไปหาผู้ชายใหม่ได้เร็วดีนี่ ร่าน!จริงๆ’
‘ถ้าย้อนกลับไปได้ ชั้นจะไม่ปล่อยนายเลย...’
หอพักห้องของจางฮยอนซึง
ร่างที่ไร้ความรู้สึกทิ้งตัวลงนอนอยู่บนที่นอนในห้องกว้าง น้ำตาที่ไหลออกมาจนแทบจะไม่เหลือ ความเจ็บปวดจนยากเกินกว่าจะแสดงออกมา ความโกรธที่ระงับเท่าไหร่ก็ระงับไม่หมด และความทรมานที่มีแต่เค้าคนเดียวรู้สึกได้...
‘ชั้นไม่อยากร้องไห้...’
‘ชั้นไม่อยากทรมาน...’
‘ชั้นจะลืมนาย ยงจุนฮยอง’
ร่างบางที่ข่มตานอนเท่าไหร่ก็นอนไม่หลับ ความรู้สึกเริ่มหลั่งไหลเข้ามาเรื่อยๆน้ำตาก็ยิ่งไหลมากขึ้นเมื่อนึกถึงความทรงจำต่างๆ ร่างบางกัดริมฝีปากจนเลือดเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง ทั้งที่แผลเดิมก็ยังไม่หายดี ร่างบางลุกขึ้นนั่งข้างๆเตียง
‘ชั้นต้องทรมานตัวเอง เพื่อให้ลืมความเจ็บปวด.. เพื่อให้ชินกับความเจ็บปวด..’
ฮยอนซึงค่อยๆเปิดลิ้นชักข้างๆเตียงและหยิบมีดคัตเตอร์มา ก่อนจะกรีดลงเป็นแนวนอน
“เจ็บ...”ฮยอนซึงเผลอร้องออกมา เมื่อเลือดเริ่มไหลออกมาคนหน้าสวยก็เริ่มกรีดอีกเส้นนึง
‘ตอนนี้ชั้นขอใช้ความทรมานลงโทษตัวเองที่ไม่ลืมนายก่อนนะ...’
เลือดที่เริ่มไหลออกมาเรื่อยๆ เริ่มหยดเป็นสีแดงเข้ม และเป็นหยดเข้มข้นมากทีเดียว คนหน้าสวยหน้าเริ่มซีดลงทุกที ความรู้สึกที่แขนเริ่มชา ริมฝีปากเริ่มสั่น ร่างบาง ลุงขึ้นเพื่อจะไปล้างแผลในห้องน้ำ
ตุ๊บ!
เสียงของร่างบางสลบกลางห้องนอนขนาดใหญ่
‘ชั้นไม่เหลืออะไรจริงๆ จุนฮยอง กลับมา...หา.ชั้...’
ดูจุนรีบลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงอะไรซักอย่าง ร่างสุงค่อยๆเดินไปสำรวจตามห้องต่างๆ จนมาถึงห้องนอนของฮยอนซึง
‘ต้องเคาะมั๊ยว่ะเนี่ย เดี๋ยวหาว่ายุ่งอีก = =’
“นายๆ เข้าไปนะ..” ทันทีที่ร่างสูงเปิดประตูห้องนอนของคนหน้าสวยเข้าไปก็ต้องตกใจเมื่อ คนที่สลบอยู่กลางห้อง มีเลือดเต็มข้อมือ รวมทั้งมีมีดคัตเตอร์สนิมเกราะหล่นอยู่ข้างที่นอน บนเตียงนอนมีรอยเลือดหยด สีแดงเข้ม คนร่างสูงถึงอึ้ง เมื่อเค้านึกได้ทันทีว่า เสียงที่ได้ยินเมื่อกี้คือเสียงของร่างบางที่ล้มสลบลงไปกลางห้อง... ดูจุนที่ได้สติวิ่งเข้าไปพยุงร่างบางก่อนที่จะเขย่าตัวให้รู้สึก แต่ก็ไร้การตอบรับใดใดทั้งสิ้น
“นายนาย.”
“จางฮยอนซึง...” ร่างสูงเขย่าตัวร่างบางอีกครั้งในขณะที่เค้ากำลังขับรถพาร่างบางไปร.พ.
เสียงลมหายใจที่ค่อยๆถี่ลงเรื่อยๆทำให้คนที่ขับรถอยู่สีหน้าไม่สู้ดีมากนัก
จุนฮยองขับรถกลับบ้านด้วยสภาพเมาเป๋ โดยที่ไม่รู้ว่าตนจะขับรถเซไปเซมามากแค่ไหน
รถ Bugatti Veyron l จอดลงที่หน้าบ้านของโยซบ
จุนฮยองเดินเข้าบ้านก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา โยซบที่ได้ยินเสียงรถก็ตื่นทันพลัน ก่อนจะเดินลงมาจากชั้นบน
“จุนฮยองอ่า...”โยซบ สะกิดจุนฮยองเล็กน้อย
“ฮยอนซึง....ชั้นรักนา..”โยซบเอามือปิดปากจุนฮยองก่อนที่จุนฮยองจะพูดอะไรทำร้ายจิตใจตนมากกว่านี้ น้ำตาใสใสเริ่มไหลลงมาจากหน้าของโยซบ
“ชั้นให้นายไปทั้งใจ ...ทำไมนายไม่เคยห่วงอะไรชั้นเลยนะจุนฮยอง..”โยซบพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา น้ำตายังไหลอาบแก้มทั้ง2ข้าง
เหตุผลที่ทำให้เค้าต้องทรยศฮยอนซึงน่ะหรอ... ก้เพราะเค้ารักจุนฮยองมากจนทำให้ทรยศมากไง...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ความคิดเห็น