[Yaoi Beast] Painful’ ความเจ็บปวด [Junseung...]

ลำดับตอนที่ #14 : ϟ 10 painful ขออภัยที่ช้า พึ่งออก ร.พ.

.

Title :: Painful' ความเจ็บปวด...

 
Paring :: JunHyung x HyunSeung

 
Type :: Fiction

 
Author :: เกวแก้ว

 
NOTE ::  ตอนที่ 10

   2ร่างในมุมมืด เริ่มที่จะเข้าถึงกันมากขึ้น ฮยอนซึงยังคงยั่วคนตรงหน้าไม่ขาดสาย

“ซึงฮยอน..” ร่างบางเอ่ยขึ้น หลังจากที่ยกคอกเทลดื่มไปอึกหนึ่ง

“ใช่ชื่อจริงรึปล่าว?..” ร่างบางใช้มือข้างซ้ายจับแก้มคนตรงหน้าตน แต่มือข้างขวายังคงคล้องคออีกคนไว้อยู่

  ร่างสูงยิ้มอย่างยียวน ก่อนที่จะส่งสายตาที่ทำให้คนที่มอง ต้องละลายไปตามตามกัน

ใบหน้าที่คมหล่อได้รูป ดวงตาเหยี่ยวสีอำพันที่ดูน่าเกรงขราม สันจมูกที่ดูเข้ากับโครงหน้า ใครที่มองดูก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า มีเสน่ห์และดูน่าหลงใหล

“ชเว ซึงฮยอน..”

“เป็นแค่ชื่อจริงน่ะ ...”

“ส่วนชื่อเล่น...ถ้าอยากรู้...”

“ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยน” ร่างสูงกระตุกคิ้วซ้ายขึ้น พร้อมทั้งใช้มือยาวเชยคางของคนหน้าสวยขึ้น

ร่างบางยกยิ้มขึ้นพร้อมทั้งสะบัดมือยาวออก ก่อนที่จะหัวเราะในลำคอเบาๆ

“เอ   ..แล้ว...”

“แลกกับอะไร..มันจะคุ้มรึเปล่านะ? ” ร่างบางเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งทำสายตาครุ่นคิด

ร่างสูงตรงหน้ายกยิ้มขึ้นก่อนที่จะใช้มือยาวของตนเชยคางขึ้นมาอีกครั้ง

ก่อนจะค่อยๆ กดริมฝีปากอิ่มของตนลงริมฝีบางของร่างบางตรงหน้า ร่างบางสอดลิ้นร้อนๆของตนเกี่ยวกระหวัดกันอย่างเร่าร้อน กับร่างสูงตรงหน้า ร่างบางที่เริ่มรู้สึกหายใจไม่ทัน จึงผละตัวออกจาก ร่างสูง ก่อนที่จะมองหน้าคนตรงหน้าอย่างเย้ายวน และเชิญชวนให้มากกว่านั้น

“ผมชักสนใจคุณแล้วสิ...”ร่างสูงทำหน้าตาสนใจร่างบาง ก่อนที่จะลุกขึ้นพร้อมทั้งจับแขนร่างบางให้เดินไปด้วยกัน ร่างบางที่เห็นปฏิกิริยาของร่างสูงก็อดหัวเราะไม่ได้

    ‘ก็เป็นอย่างนี้กันหมด ไม่ว่าจะเป็นใคร เห็นยั่วอย่างงี้ก็อดไม่ได้ทุกคน’

ร่างบางเดินตามร่างสูงตรงหน้าที่จูงตนออกไปหลังร้านอย่างยิ้มๆ ถ้าไม่สะดุดกับสายตาคมของคนที่คุ้นเคยดีมาก่อน ร่างบางกระตุกยิ้มมุมปากให้จุนฮยองเห็น ก่อนที่หันกลับไป

    ‘ตามสบายนะ ยงจุนฮยอง เราสองคนต่างมีความสุขของตนเอง แค่นี้มันก็น่าจะ...’

  “พอ...”

  2ร่างพากันเดินออกมาจากภายในคลับ เมื่อทั้ง2เดินมาถึง ร่างสูงไม่รอช้า จับข้อแขนของร่างบางสะบัดเข้าหากำแพงทันที

ปึ๊ก! เสียงแผ่นหลังของร่างบางกระทบกำแพง คงจะเจ็บมากทีเดียว

“โอ๊ย!” ร่างบางอุทานขึ้นเสียงดัง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูง สนใจอะไรทั้งสิ้น ร่างสูงยังคงจับข้อมือซ้ายร่างบางไว้ พร้อมทั้งโน้มหน้าเข้าไป ฝากรอยรักไว้ที่ลำคอของร่างบาง

“ผิวนายนี่ขาวน่ากินมากเลยนะ..”ร่างสูงพูดขึ้นในขณะที่กำลังดูดลำคอร่างบาง

ร่างบางหัวเราะในลำคอ ก่อนที่จะกดหัวร่างสูงให้เข้ามาได้ง่ายมากขึ้น

“ถ้านายอยากกิน.. ก็กินสิ” ร่างบางเอ่ยขึ้น

ร่างสูงผละริมฝีปากตนออกจากลำคอร่างบางก่อนจะประทับรอมฝีปากอุ่นๆเข้าหากันอย่างร้อนแรง

คนคนหนึ่งแอบมองอย่างร้อนใจ คนคนนึงรู้สึกหึงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว คนคนหนึ่งคือ ยงจุนฮยอง

จุนฮยองแอบมอง2คนที่ อยู่หลังร้าน ดวงตาของเค้าร้อนผ่าว เต็มไปด้วยความหึงหวง อัตราการเต้นของหัวใจเร็วและแรงมากขึ้น จุนฮยองข่มใจให้อดทนไว้

“มากกว่านี้ได้มั๊ย?” จุนฮยองที่แอบมองดู ยิ้มเล็กน้อย

   ‘อย่างฮยอนซึงน่ะหรอ..คบกันตั้งนาน ยังไม่ได้เอาเลย คิดว่าจะได้รึไงว่ะ’

.

..

.

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? คุณจะได้เป็นคนแรกของผมด้วยนะ..” ร่างบางตอบคนตรงหน้าพร้อมทั้งส่งยิ้มยั่ว ทำเอาร่างสูงที่แอบข้างฝาผนัง สำลักเล็กน้อยกับความคิดตนก่อนหน้านี้

มือของร่างสูงกระชับเอวร่างบางให้ใกล้กันมากขึ้น สองลิ้นร้อนๆเกี่ยวกระวัดกันอย่างไม่อายใคร ทำเอาจุนฮยองหมดความอดทนกับภาพที่ตนเห็น

“ทำอะไรกัน!” จุนฮยองตัดสินใจโพล่งขึ้นเสียงดัง พร้อมทั้งเดินออกมาจากจุดที่ตนแอบมอง

ทำเอาร่างบางที่คลอเคลียกับคนตรงหน้ายกยิ้ม

“ใครครับฮยอน..” ซึงฮยอนพูดถามฮยอนซึงแต่ทั้งนั้นมือยังคงพันธนาการร่างบางอยู่ที่เอว

ฮยอนซึงเหลือบมองจุนฮยองด้วยหางตา ก่อนที่จะหันหน้าไปสบตากับซึงฮยอน

“ไม่รู้... ต่อกันเถอะ”ฮยอนซึงหอมแก้มซึงฮยอนหนึ่งครั้ง

ทำเอาคนที่ชื่อ จุนฮยองเลือดขึ้นหน้ามากขึ้น จุนฮยองตัดสินใจเดินเข้าไปกระชากมือของฮยอนซึงออกมา ก่อนจะลากออกมาให้ไกลจากคนอีกคน

ร่างบางที่โดนลากมากพยายามจะสะบัดมือร่างสูงที่คุ้นเคยออก แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะจุนฮยองตัวใหญ่กว่า

“ปล่อย!”ฮยอนซึงดิ้นไปมาให้หลุดจากข้อมือของจุนฮยอง

ซึงฮยอนมองจุนฮยองด้วยสายตาที่แข็งกร้าว ก่อนจะเดินไปลากฮยอนซึงออกมา แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อจุนฮยองก็คว้าข้อมือฮยอนซึงไว้เหมือนกัน ทั้ง2ร่างพยายามจะดึงร่างบางให้มาอยู่ฝ่ายตน แต่ก็ไม่เป็นผล

“โอ๊ย..ย” ฮยอนซึงรู้สึกเจ็บเมื่อทั้ง2คนที่ดึงตนอยู่ ออกแรงมากขึ้น ยิ่งทั้ง2ออกแรงมากขึ้น ฮยอนซึงก็ยิ่งเจ็บมากขึ้น น้ำตารินเล็ดออกมาจากใบหน้าร่างบาง เพราะแรงดึงที่แสนหนักหน่วง

“ปล่อย!” ฮยอนซึงตะโกนขึ้น แต่ถึงนั้นทั้ง2คนก็ไม่ยอมปล่อย

“ทั้ง2คนปล่อยชั้น!” ฮยอนซึงตัดสินใจตะโกนขึ้นอีกครั้ง ซึงฮยอนที่เห็นน้ำตาของฮยอนซึงจึงปล่อยข้อมือฮยอนซึงออก แรงดึงของจุนฮยองทำให้ฮยอนซึงมากระทบอยู่ที่แผงอกของตน ฮยอนซึงผลักหน้าอกจุนฮยองออก ก่อนที่จะเดินออกห่าง

แต่ในขณะที่ฮยอนซึงกำลังเดินให้ห่าง จุนฮยองก็จับข้อมือของฮยอนซึงอีกครั้งก่อนจะกระชากกลับมา

“โอ๊ย!”ฮยอนซึงอุทานขึ้นอีกครั้ง

“จะไปไหนล่ะครับที่รัก..”จุนฮยองพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ปล่อย”ฮยอนซึงยังคงดิ้นให้หลุดจากจุนฮยอง แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่มีท่าทีจะปล่อยเลย

“ทำไมพูดงี้หละครับ... เวลาอยู่บนเตียงไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย..”จุนฮยองพูด พร้อมทั้งส่งสายตากวนๆไปทางซึงฮยอนที่มองอย่างโมโห

“อะไรของนาย..เราไม่เคยมีอะไรกันเลย!.”ฮยอนซึงพูดขึ้นอย่างเลือดขึ้นหน้า

“เอ้า ที่รักเมื่อคืนเรายัง…” จุนฮยองพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ พร้อมทั้งส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้ฮยอนซึง     

เพี๊ยะ!

แรงตบของฮยอนซึงทำให้ใบหน้าของจุนฮยองเป็นรอยแดงของฝ่ามือ ร่างสูงที่ฉุดแขนร่างบางอยู่เริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ อารมณ์โมโหประทุขึ้นอยางฉุดไม่ได้

“มานี่! มึงจะไปไหน มึงเป็นเมีย กุไม่ใช่หรอ!” จุนฮยอง

จุนฮยองกระชากแขนบางของฮยอนซึงจนเป็นรอยมือแดงๆอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งแม้ฮยอนซึงจะขัดขืนเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากจุนฮยองได้

“ปล่อย!”

“ปล่อยกู!”

“มึงปล่อยกุเดี๋ยวนี้!” แม้ร่างบางจะตะโกนไปเท่าไหร่ จุนฮยองก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น อีกทั้งจะ บีบแขนของร่างบางแน่นกว่าเดิม

“โอ้ยย.ย” จุนฮยองหันหลังมามองคนที่ตนกระชากมา ก่อนจะแสยะยิ้มร้ายให้คนโดนฉุดเห็น

“มึงเจ็บหรอ?”

“..อย่าพึ่งเจ็บเลยฮยอนซึง.”

“รอขึ้นบนเตียงก่อน..” จุนฮยองกระชากฮยอนซึงต่อในทันทีจนกระทั่งร่างสูงกระชากร่างบางมาถึงในรถยนต์คันเก่ง

“เข้าไป!” จุนฮยองผลักฮยอนซึงเข้าไปที่นั่งข้างคนขับก่อนที่ตนจะรีบเดินไปขึ้นฝั่งคนขับ

จุนฮยองบีบคางฮยอนซึงให้หันมามองหน้าตน

“ลองดูนะ..ว่าคนร่านๆอย่างนายเจอชั้น มันจะเป็นยังไง!” จุนฮยองมองหน้าคนตรงหน้าอย่างโมโห

เป็นเพราะแรงบีบของจุนฮยองทำให้หน้าของฮยอนซึงแดง ฮยอนซึงมองคนตรงหน้าอย่างเกรี้ยวกราดเช่นกัน

“เสียใจหรอ?” ฮยอนซึงโพล่งขึ้นด้วยเสียงที่ดัง ใบหน้ายังคงถูกตรึงด้วยมือของร่างสูงอยู่

จุนฮยองยักคิ้วสงสัยเล็กน้อย

“เรื่อง?” จุนฮยองตอบอย่างห้วนๆ

“ที่นายเลิกกับชั้น ก่อนได้ชั้นไง!” ฮยอนซึงพูดเสร็จจึงใช้มือบางๆของตนแกะมือคนตรงหน้าตนออก พรอ้มทั้งสะบัดหน้าหนี

“ปากดี!”

“ปากดี ได้แค่ตอนนี้แหละ!!” จุนฮยองเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งออกรถ ด้วยความเร็วเกิน 150 กิโลเมตรต่อช.ม.

ฮยอนซึงชินแล้วที่จุนฮยองขับรถเร็วแบบนี้ เพราะแต่ไหนแต่ไรจุนฮยองเป็นคนที่ใจร้อน

   ‘นายหึง หรือนายแค่หวงร่างกายชั้น กันแน่ จุนฮยอง นายทำให้หัวใจของชั้นสับสน’

คลับแดนเจอร์

“กิกวางๆ” ลีจุน บาร์เทนเดอร์หนุ่มสุดหล่อพยายามจะเขย่าร่างของกิกวางให้รู้สึกตัว แต่...

“งึกงึกง๊ากๆ มันเป๋นงึกๆง่าก 55555555”

‘นี่มันละเมอหรือว่าจงใจฟร่ะเนี่ย = = ’ ลีจุนส่ายหัวให้กับความ ฮา? ของกิกวาง อีกครั้ง

“กิกวางๆ”

ลีจุนทำท่าครุ่นคิดก่อนที่จะนึกสิ่งที่กิกวางไม่เคยทำออก

“ท่ากิกวางไม่ตื่น ผมจะปล้ำกิกวางนะครับ!”                                  

“ห๊า!ใครบอกว่าหนูกินกระดูกไก่ไม่เป็นแม่ ” กิกวางตื่นขึ้นอย่างกะทันหัน ก่อนจะพยายามตั้งสติ แล้วหันไปมองสิ่งรอบกาย

“จุนนี่!” กิกวางทำเสียงตกใจ(พร้อมกับใบหน้าเหวอๆ) กิกวางตกใจเพราะใบหน้าของเค้ากับลีจุนห่างกันเพียงนิดเดียว ไม่ถึงเซน กิกวางตั้งสติได้ จึงผลักลีจุนออกให้ห่างไกลตัวตน

“ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น กิกวางเนี่ยหลับลึกนะครับ ระวังไว้..” ลีจุนกอดอกพร้อมทั้งทำหน้าตาเจ้าเล่ห์

กิกวางทำหน้าหวาดระแวงเล็กน้อย

“ทำไมหรอ…”กิกวางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา (มากๆ)

“ระวังจะโดนลักหลับไงครับ ฮ่าๆๆๆ ” ลีจุนยิ้มให้กิกวางก่อนจะหันหลังกลับเพื่อไปทำงานต่อ

กึก!

ลีจุนหยุดเดินพร้อมทั้งหันหลังกับมามองกิกวาง

“ฮยอนซึงกุนกลับแล้วนะครับ โทรมาเมื่อกี้นี่ ( ;” ลีจุนพูดเสร็จจึงเดินเพื่อไปทำงานต่ออีกครั้

“ลงมา” จุนฮยองพูดอย่างห้วนๆ ก่อนที่จะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถให้

“อืม”ฮยอนซึงตอบกลับอย่างแผ่วบาง พรอ้มทั้งลงมาจากรถคันหรูของจุนฮยองด้วยหน้าตาไม่เต็มใจ

จุนฮยองมองตามร่างบางที่เดินขึ้นไปพร้อมทั้งกุมแขนตนไว้

  ‘เรารุนแรงไปรึเปล่านะ...’

  ‘เราทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ..’

   ‘ถือเป็นคืนส่งลาล่ะกัน...’

________________________________________

อ่านิดนึง ขอโทษจริงๆค่ะ พึ่งออกโรงบาลมา เพราะไมเกรนนี่แหละค่ะ ทำให้ไม่ได้เล่นคอมเลย ขอโทษงามๆเลยนะค่ะ
ช้าไปจริงๆแหละ แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้ทิ้งฟิคเรื่องนี้นะค่ะ

ยังอยากอ่านกันอยู่มั๊ย? ขอแค่ไม่กี่คนก็จะอัฟ ตอบกันหน่อยนะค่ะ

Shala.

  

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

shala.