[Yaoi Beast] Painful’ ความเจ็บปวด [Junseung...]

ลำดับตอนที่ #11 : ϟ 7 painful (100%+Doojun)

Title :: Painful' ความเจ็บปวด...

 
Paring :: JunHyung x HyunSeung

 
Type :: Fiction

 
Author :: เกวแก้ว

 
NOTE ::  ตอนที่ 7

   หลาย ช.ม.ต่อมา

2ร่าง ที่พากันออกจากห้องพยาบาลหลังจากที่ออกจากห้องพยาบาล ก็บังเอิญเจอ  ร้านกาแฟเงียบๆ พวกเค้าตัดสินใจเข้าร้านกาแฟเล็กๆน่ารัก เพื่อฆ่าเวลา แต่เวลาที่พวกเค้านั่งที่ร้านนั้นใช้เวลาอยู่มากทีเดียวแต่ถึงขนาดนั้น ก็ไม่มีเสียงบทสนทนาเจี้ยวจ้าว ให้รำคาญใจ

นี่ก็เป็นเวลา 7.50 น. จุนฮยองเหลือบดูนาฬิกาเล็กน้อย ก่อนที่จะชวนร่างเล็กตรงหน้าไปมหาลัย

ทั้ง2ร่างย้ายร่างของตนจากร้านกาแฟมาขึ้นรถ รถสุดหรูได้เคลื่อนตัวออกอย่างช้าๆ

“วันนี้จะมารับเค้ากี่โมง?” โยซบที่ทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างถามคนที่ขับรถอยู่ในขณะนี้

“ไม่รู้” เสียงตอบห้วนๆได้ใจความแสดงถึงแสดงถึงความรู้สึกโมโหที่มีอยู่ในหัวร่างสูงตอนนี้

คน ตัวเล็กที่ทอดสายตาออกไปข้างนอกหันมามองร่างสูงเป็นระยะๆ แต่ก็ยังไม่เห็นที่ตนมองยิ้ม ความเงียบที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นกับ2คนนี้ได้เกิดขึ้นในเวลานี้ รถสุดหรูถูกขับมาจอดไว้บริเวณที่จอดรถของ มหาลัยชื่อดัง

แต่ทว่าจอดเฉยๆคงจะไม่เป็นไร แต่นี่มาจอดใกล้ๆ กับรถเปอร์เช่สีขาวของร่างบางที่พวกเค้าไปเยี่ยมมาเมื่อหลายช.ม. เนี่ยสิ

อึก!

ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อเห็นรถของเพื่อนสนิทตนมาจอดก่อน ดูท่าจะนานมากแล้วด้วย

   ‘นายออก ร.พ. แล้วหรอไงนะฮยอนซึง’

ปึง!

เสียง ปิดประตูรถทั้ง2ข้างดังขึ้น จุนฮยองกับโยซบที่พึ่งปิดประตูเดินตรงไปที่นั่งประจำทันที แต่ก็ต้องตกใจเมื่อที่ประจำนั้นมีคนมานั่งก่อนแล้ว

“ฮยอนซึง” คนตัวเล็กที่พึ่งเดินมาโพล่งขึ้นเบาๆพร้อมทั้งเดิน เมื่อเห็นคนหน้าสวยนั่งหันข้างให้ตนอยู่

   ‘อยู่กับใครนะ’

“เห้ย!” จุนฮยองตาโต เมื่อเค้าเห็นคนที่นั่งข้างๆคนหน้าสวย คือเพื่อนสนิทของเค้า

    ‘ไอ่ดงอุน’

บทสนทนาที่ดูมีความสุขยังคงพูดกันเรื่อยๆ ทั้ง 2 ร่าง ยังคงเดินเข้าไปใกล้กับโต๊ะเรื่อยๆ

ฮยอนซึงหันหน้าไปมองคนที่เดินใกล้เข้ามาก่อนที่จะยิ้มพร้อมทั้งกล่าวทักทาย

“ว่าไงทั้ง2คน” คน หน้าสวยลุกขึ้นจากที่นั่ง ก่อนจะโบกมือให้ทั้ง 2 คนที่เดินใกล้เข้ามา ทั้ง 2 คนที่เดินเข้ามาก็ได้แต่งง กับกริยา ที่เปลี่ยนไปมาก ของฮยอนซึง

  ‘นายยอมรับพวกชั้นแล้วใช่มั๊ย?’

  ‘ขอบคุณครับ พระเจ้า ที่ประทานวันดีดีแบบนี้มาให้ผม’

จุนฮยองยังคงงงกับบุคลิกของฮยอนซึงคนตรงหน้านี้ แต่ก็ไม่วายเดินเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะกับคนหน้าสวย

“ไอ่ห่าจุน” คนที่นั่งข้างฮยอนซึงพูดขึ้น

“ห่าพ่อง!”จุนฮยองเอ็ดเล็กน้อยที่เพื่อนตนทักตนดีดี(ไม่เป็นซักวัน)

ดงอุนหัวเราะร่า ก่อนที่จะยักคิ้วให้จุนฮยอง

โยซบได้แต่มองกริยาของพวกเค้าทั้ง2คน ที่สนทนากันไปมา

“กิกวางจะมากี่โมงซบอ่า” ฮยอนซึงพูดถามเพื่อนตัวเล็กๆตรงหน้าตน ก่อนที่จะยิ้มให้

   ‘นายกลับมาแล้วจริงๆสินะ’ โยซบคิดในใจ

“เค้าก็ไม่รู้จิ” โย ซบยิ้มตอบเพื่อน ซึ่งคนตรงหน้าเค้าก็ยิ้มเหมือนกัน แต่หารู้ไม่ว่า รอยยิ้มนั้นเคลือบยาพิษอยู่ ฮยอนซึงเบือนหน้าหนีเล็กน้อยก่อนที่จะหันหน้าไปหาดงอุน

ใบ หน้าของคนสวยค่อยๆก้มหน้าลงไปใกล้ๆแผงอกแกร่งของดงอุน ดงอุนที่มองอยู่ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือของตนไปโอบเอวร่างบางที่ซุกอกตนอยู่ 2ร่างตรงข้าม มอง 2 คนที่กระหนุงกระหนิงกัน อย่างงุนงง

จิ๊! เสียงจุนฮยองจิ๊ปากยังคงดังออกมาอยู่เรื่อยๆ

ความ รู้สึกของจุนฮยองนี้มันคืออะไร แน่นหน้าอก ดวงตาร้อนผ่าว ร่างสูงกัดริมฝีปากอยู่ตลอดเมื่อเห็นคนตรงหน้า จู๋จี๋กันอยู่  จุนฮยองพยายามจะหันหน้าหนี แต่ก็ไม่วายหันกลับมามองอยู่ดี

คิกคิกคิก~

เสียงหัวเราะของฮยอนซึงดังขึ้นอยู่ตลอดเวลา ฮยอนซึงเอามือของตนไปบีบจมูกคนที่กอดตนอยู่

พร้อม ทั้งยิ้มให้ ใครจะไปรู้ล่ะว่า การกระทำแบบนี้เค้าเคยทำกับจุนฮยองมาก่อน คนที่มองทั้ง2คนอยู่ คนหนึ่งมีความสุข ส่วนอีกคน ดวงตาร้อนผ่าวและอยากจับแยกกันเต็มที่

พั๊วะ!

เสียงหมัดของจุนฮยองซัดเพื่อนสนิทตนไป1ที

“ทำเชี่ยไรว่ะ” ดงอุนพูดขึ้นพร้อมทั้งจับบริเวณที่ถูกชก

จุน ฮยองไม่ฟังเพื่อนตนเลยซักนิด เค้าง้างหมัดขึ้นเตรียมชกอีกครั้ง  แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนหน้าสวยมองที่ใบหน้าตน สายตาที่มองตัวเค้านั้น ช่างหน้าสมเพช ยิ่งเค้ามองคนหน้าสวยตรงหน้าทีไรก็ยิ่งโมโห ร่างสูงง้างมือขึ้นจะชกเพื่อนตนอีกครั้ง

พึ่บ!

คนที่กำลังจะชกเพื่อนตนเองชะงักอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะฮยอนซึง เป็นเพราะมีมือใครไม่รู้มาจับข้อมือตนไว้

“อ๊ะ! ดูจุน”คนหน้าสวยมองคนที่พึ่งเดินเข้ามาใหม่ก่อนที่จะยิ้มให้

“ป่ะ”ดูจุนปล่อยข้อมือจุนฮยอง ก่อนจะพยักหน้าให้ฮยอนซึงเดินมา

ฮยอนซึงที่เห็นจึงคว้ากระเป๋าสีชมพูสุดสวยก่อนจะเดินเข้าไปกอดที่เอวของดูจุน

ทั้ง 2 ร่างอิงแอบแนบชิด เดินตรงไป ทาง โรงอาหาร เพื่อรับประทานข้าวเช้า

โยซบที่เห็นหันไปมองเล็กน้อยก่อนที่จะหันหน้าหนี แน่นอนว่าตอนนี้เค้ารู้ดีว่า เค้า หึง ดูจุนอยู่…

แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อเค้า เลือกจุนฮยอง...

     โรงอาหาร มหาลัย

“แขนเป็นไงมั่ง ?” ดูจุนพูดถามคนหน้าสวยพร้อมทั้งยกข้อมือคนหน้าสวยขึ้นแกว่งไปมา

“ก็ดี ^^ ” ฮยอนซึงสะบัดมือดูจุนออกจากข้อมือตน ก่อนที่จะ นั่งยกยิ้ม อยู่คนเดียว

ดูจุนที่มองหัวเราะเล็กน้อย

                _______________________50%   _______________________

  ‘เค้ายังรักชั้นอยู่จริงๆด้วย ขอโทษนะโยซบ’

ดูจุนละสายตาจากฮยอนซึงก่อนที่จะหันไปมองนักศึกษาชาย 2 คนที่กำลังเดินผ่าน เค้าเงี่ยหูฟังเล็กน้อย

“แม่งผู้ชายเหี้ยไรว่ะ ยิ่งมองยิ่งสวย”

“แม่งเค้าว่าเลิกกับแฟนแล้วกุจะจีบแม่งเลย”

“มึงกล้าหรอ?....เอ๊ เค้าไม่เอามึงหรอก”

“แค่แอบมองก็ได้ว่ะ”

ดูจุนที่แอบได้ยิน หัวเราะร่า ทำให้คนที่นั่งข้างๆหันมามอง

“หัวเราะอะไร”

“ปล่าว”  ดูจุนหันหน้ามองฮยอนซึง

“แค่ว่านายนี่ เสน่ห์แรงจริงๆ 5555555” ดูจุนยิ้มพร้อมทั้งเอามือหยิกแก้มขาวหยวก คนตรงหน้า

 “หรอ...” ฮยอนซึงยิ้มบางๆให้ดูจุนเห็นเล็กน้อย ก่อนจะตอบแล้วเชิ่ดหน้าหนี

  ดูจุนยิ้มให้คนตรงหน้าที่เชิ่ดหน้าใส่อยู่

“ทำไมนายคิดอย่างงั้นล่ะ?” คนตรงหน้าดูจุนหันกลับมามมองก่อนจะถามออกไป

“ไม่มีอะไรหรอก...”

“ก็แค่ลืมไปว่าคนชอบนายก็เยอะน่ะนะ”

ฮยอนซึงยิ้ให้กับคำตอบของดูจุนก่อนจะจับท้ายทอยของร่างสูงลูบไปมา

“...แล้ว”

“นายไม่...ชอบชั้นหรอ” ฮยอนซึงพูดพร้อมทั้งส่งสายตายั่วยวน มือข้างขวายังคงลูบไล้ต้นคอร่างสูงอยู่

ร่างสูงชะงักเล็กน้อย แต่ก็ไม่วายที่จะมีสติ

“หรือนายอยากให้ชั้นชอบ ?” ดูจุนยักคิ้วเหล่ถามฮยอนซึง ก่อนจะเลื่อนมือตนไปจับร่างบางตรงหน้า

คิกคิก…~

ร่างบางหัวเราะในลำคอก่อนจะสะบัดมือออกจากคนตรงหน้า

ฮยอนซึงลุกขึ้นพร้อมทั้งหันหน้าเข้าหาดูจุนที่นั่งอยู่

“ถ้านายอยากให้ชั้นชอบนาย นายก็ต้องทำให้จุนฮยองเจ็บปวด...”

“เจ็บกว่าที่กรีดข้อมือ หรือเจ็บกว่าที่ชั้นเคยเป็น...” ฮยอนซึงพูดแล้วหันหลังใส่ร่างสูง

“ชั้นตั้งความหวังที่นายนะยุนดูจุน..”ว่าแล้วร่างบางก็เดินหายออกไป จากบริเวณโรงอาหาร

    ‘จุดประสงค์ของนายคือการแก้แค้น’

    ‘แต่จุดประสงค์ชั้นคือการแย่งคืน...’

   ‘ไม่ยากเลยที่จะทำให้ไอ่ห่วยนั่นเจ็บปวด...’

    Doojun

“ดูจุนอ่า...”

“ว่าไงโยซบ”

“เราเลิกกันเถอะ...พี่ดีเกินไป แล้วผมกไม่ได้รักพี่ด้วย..”

คำพูดเหล่านี้วนเวียนในหัวผมอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้แต่ก่อนผมไม่เคยจริงจังกับใคร

แต่สำหรับคนนี้ ยัง โยซบ เค้าคือคนที่สอนให้ผมรู้จักกับคำว่ารัก ที่ไม่ใช่ one night stand

ผมกับเค้าไม่เคยมีอะไรกัน ด้วยเหตุผลที่ว่า ผมอยากถนอมเค้า แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าวันนึง

เค้าไปมีอะไรกับคนอื่น แล้วผมล่ะ ผมคบกับเค้าอยู่นะ ?

แรกๆผมก็ไม่เชื่อหรอก แต่พอเอาเข้าจริงๆ

ก่อนช่วงหนึ่งที่เราจะเลิกกัน เค้ามักจะรีบออกไปมหาลัยคนเดียว ทั้งที่ปกติ ผมต้องขับรถไปส่ง

และ มักกลับบ้านประมาณ ตี 2 ตี 3 ซึ่งโดยปกติ ผมจะนั่งรอรับเค้ากลับบ้าน แต่ทุกวันนี้มันเปลี่ยนไป

“วันนี้ไม่ต้องรอเค้านะ พอดีเค้ามีพิมพ์รายงานกับเพื่อน”

“จะกลับกี่โมง”

“ก็ค่ำๆแหละฮะ”

วันๆนั้น ผมแอบนั่งรอโยซบที่บอกว่าไปพิมพ์รายงาน แต่ภาพที่ผมเห็นคือภาพที่เค้ากำลังขึ้นรถไปกับใครอีกคนหนึ่ง

รถที่โยซบก้าวขึ้นขับมาจอดที่หน้าผับแห่งหนึ่ง

ผมสงสัยว่าโยซบ มาผับด้วยหรอ ?

แต่เพราะผมเชื่อใจเค้า ผมเลยคิดว่า

 ‘สงสัยมารับเพื่อนมั้ง?’

ผมเดินเข้าไปในผับแดน เจอร์ ซึ่งใครๆก็ต้องรู้จักผม เพราะก่อนผมคบกับโยซบ ผมก็มามีความสัมพันธ์แบบคืนเดียวกับคนอื่นมากมาย แต่ตอนนี้ผมทิ้งลาย เพื่อมาหาเค้า ยังโยซบ

ผมเดินเข้าไปนั่งบนโซฟาในมุมอับเพื่อไม่ให้โยซบเห็นผม

พอนั่งไปซักพัก ผมเห็นเค้ากับคนอีกคน กำลังนัวเนียกันอยู่ เหมือนหัวใจหล่นหายไป ทั้งอึ้ง ทั้งจุก พูดไม่ออก  ไม่ต้องสงสัยได้เลยว่าไม่ได้เป็นแค่เพื่อน อีกอย่างนะ

 โยซบเป็น คน ยั่ว ไอ้เหี้ยนั่นเองด้วย ยิ่งมองก็ยิ่งโมโห ยิ่งดูก็ยิ่งทนไม่ไหว

ผมยังไม่มีโอกาสได้ทำกับโยซบขนาดนี้เลย

ในขณะที่ผมกำลังมอง 2 คนตรงโซฟาที่นัวเนียกันอยู่ ผมรู้สึกได้เลยว่า โยซบเหลือบเห็นผม แต่กลับมองผมอย่างกับคนไม่รู้จักกัน เราคบกันอยู่นะครับ ผมรู้สึกหงุดหงิดอย่างทนไม่ได้

แต่ก็ต้องข่มอารมณ์ไว้ เพราะอาจจะไม่ใช่โยซบ ผมมักจะเข้าข้างคนที่ผมรักเสมอๆ

แม้ผมจะคิดอย่างนั้น แต่พอผมเปิดประตูขึ้นรถไป ผมข่มน้ำตาไว้ให้ไหลไม่ได้จริงๆ หัวใจของผมมันหนักอึ้ง

ผมเข้าใจแล้วว่า ยิ่งรักก็ยิ่งเจ็บ นี่คือเรื่องจริงที่ผมรู้สึกอยู่ ผมข่มอารมณ์ให้คงที่ก่อนจะเคลื่อนรถกลับบ้าน

พอผมกลับถึงบ้านก็ไม่วายที่จะนั่งรอคนตัวเล็กกลับบ้าน

ผมนั่งรอเค้าที่โซฟาของห้องโถง

ผมรอแล้วรอเล่า

02.30 am

ถึงตอนนี้ผมเหนื่อยใจหรือเหนื่อยกาย ขอแค่ผมเห็นหน้าเค้า ผมก็หายแล้วผมไม่ขอรับรู้เรื่องของเค้ากับคนอื่น ผมขอแค่เค้ากับผมก็พอแล้ว

‘เอ้ามาแล้วหรอ?’

‘ดูจุนอ่า..’

 ‘ไปอาบน้ำนะจะทำกับข้าวไว้ให้’ ผมยิ้มให้เค้าเหมือนกับไม่รู้เรื่องราวเมื่อกี้นี้

 ‘...’

 ‘เค้าขอโทษๆ’โยซบพูดพร้อมทั้งเดิน เข้ามากอดผม ใบหน้าของเค้าซุกลงที่อกของผม ตอนนี้เสื้อผมเปียกปรอยด้วยน้ำตาของร่างเล็กหมดแล้ว ผมรู้ความหมายของการขอโทษดีตอนนี้ ผมรู้แล้วจริงๆ ซึ่งสิ่งที่เค้าบอกผม ทำให้ผมอยากจะร้องไห้.... สุดท้ายผมต้องสมเพชตัวเองอยู่ดี ขอแค่มีเค้า ชีวิตผมก็อยู่ได้

“ผมอยากรักษาอ้อมกอดนี้ไว้ให้นานที่สุด ก่อนที่มันจะกลายเป็นของคนอื่นไป”

ซึ่งมันไม่มีทาง ถึงเค้าจะไปหาคนอื่น แต่ผมก็จะแย่งกลับมา ผมรักเค้า ผมให้ทุกอย่างเค้า ผมหวังว่ามันจะพอ แต่มันก็ไม่พอ... เลยทำให้ทุกอย่างกลายเป็นแบบทุกวันนี้

__________________________________________________________

ลง 50 % ก่อนนะค่ะ มีคน(บังคับ)5555555แต่ตอนนี้ครบแล้ว

ลงครบแล้วนะค่ะ วันนี้วันเกิดไรเตอร์ อวยพรให้หน่อยเร้วววววว เนื่องจากมีปัญหาหลายอย่างในวันเกิดเซ็งมาก ชีวิตช่างโชคร้าย

   

ตอนนี้สวยสบายดีแล้ว แต่ผอมมาก T T พึ่งรู้เรื่อง ซีดไปมั๊ยคนสวย T T ผมลงด้วย เธอเป็นอร๊ายยยยยT T
ตั้งแต่สวยป่วย โจ๊กก็เพ้อ และทวิตบ่อยมากขึ้น


 
20April

@Joker891219 Yong Jun Hyung
아침형인간이 된건가 아님 기다리는 무언가때문에 오래못자는건가

นี่ผมกลายเป็นคนที่(มักจะ)อ

ยู่ยันเช้าไปแล้วหรือว่าผมกำลังรออะไรบางอย่างจนนอนไม่ได้เป็นเวลานานกันนะ


21April

@Joker891219 Yong Jun Hyung
걱정시키는데 뭐 있어 하여튼

มีบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ผมต้องเป็นกังวล


Then:

@Joker891219 Yong Jun Hyung
날씨좋아서 애인이랑 놀러왔어요 이쁘죠^__^ (รูปซ้าย)

เพราะว่าอากาศดี ผมเลยมาเที่ยวเล่นกับแฟนผม เธอสวยใช่ไหมหล่ะ ^__^

โจ๊กเพ้อ เพราะสวยป่วย ดูเข้ากันดีนะค่ะ
เป็นห่วงสวย แต่ก็เป็นห่วงสุขภาพจิตรปิ้นเหมือนกัน = =

.

____________________________________________________________

.

  

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

shala.