คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : part 2
Part 2
แสงแดดยามเช้าค่อยๆสาดส่องแสงจ้ามายังพื้นที่ในห้องสีสะอาดตา เตียงนอนขนาดคิงไซต์ภายใต้ผ้าห่มผืนหนายังมีร่างบอบบางของชายหนุ่มนอนหลับอยู่อย่างสบาย
'ก๊อกๆๆ'
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเพียงสามครั้งก่อนที่มันจะถูกเปิดเข้ามาโดยฝีมือของคนที่อยู่ด้านนอกของห้อง หญิงสาวในชุดคนใช้เดินเข้ามาในห้องพักที่มีใครบางคนนอนหลับอยู่
"คุณค่ะ คุณหนู" หญิงสาวเอ่ยเรียกพร้อมใช้มือเขย่าร่างเล็กไปมาเบาๆเป็นการปลุก ร่างเล็กของฮยอกแจขยับเล็กน้อยและสั่นเทาด้วยความหนาวเย็น
"อืออ หนาวว ทงเฮฉันหนาว" ริมฝีปากเรียวเอ่ยเรียกถึงคนที่ไม่ได้อยู่ ณ จุดนั้นทำให้หญิงสาวแปลกใจอยู่ไม่ใช่น้อย สาวใช้ก็พยายามเรียกฮยอกแจอีกครั้ง
"คุณค่ะ" เพียงแค่สองคำสั้นๆฮยอกแจก็สะดุ้งตื่นและดีดตัวขึ้นมานั่งอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้หญิงสาวเผลอหลุดคำอุทานออกมาด้วยความตกใจ
"ทงเฮ ทงเฮอยู่ไหน ทงเฮ" ฮยอกแจมองไปรอบๆห้องพลางขานชื่อของบุคคลที่กำลังตามหาอยู่ แต่ก็ไร้ซึ่งวี่แววของคนที่ตามหามีเพียงสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างๆเขา
"เอ่อ..คุณหนูค่ะ อาหารเช้าค่ะ" หญิงสาวเอ่ยพลางวางถาดอาหารลงไว้ที่โต๊ะข้างเตียง เธอโค้งให้ฮยอกแจเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ฮยอกแจนั่งงงอยู่เพียงคนเดียวในห้อง
"ที่นี่มันที่ไหนกันนะ" ถ้าฟังดูดีๆเหมือนจะเป็นคำถามที่ต้องการให้ใครซักคนตอบเพื่อคลายความสงสัยของเขา แต่ก็ไม่มีใครซักคนที่สามารถตอบปัญหาของเขาได้
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"คนที่ชื่อคิม คิบอมอยู่ที่ไหน!!!!!!" ทงเฮตะหวาดเสียงดังลั่นห้อง เหล่าลูกน้องที่อยู่ในห้องนั้นตกใจไม่ใช่น้อยที่เห็นทงเฮที่นี่ ชายหนุ่มเจ้าของชื่อลุกขึ้นยืนช้าๆก่อนจะหันไปหาทงเฮ
"ฉันเอง" คิบอมตอบเสียงเรียบ แววตาที่เรียบเฉยดูมีสเน่ห์สำหรับใครหลายๆคนแต่สำหรับทงเฮมันไม่ใช่ ทงเฮจ้องหน้าของคิบอมราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ตอนนี้ทงเฮโกรธมาก โกรธที่เพื่อนของตัวเองต้องถูกลักพาตัวไปเพราะคนที่ชื่อว่าคิม คิบอม
"แก!! แกทำให้เพื่อนฉันโดนจับตัวไป!! แกอย่าอยู่เลย!!" ทงเฮจ่อปืนไปทางคิบอมหนึ่งในลูกน้องของคิบอมรีบวิ่งเข้ามาเพื่อคุ้มครองความปลอดภัยของเจ้านาย ทงเฮเองก็สู้แต่แรงที่ทงเฮมีมันไม่พอที่จะสู้กับคนตัวใหญ่ตรงหน้าได้เลย
"ฉันไปทำอะไรให้พวกนาย" คิบอมพูดพลางเดินเข้าไปหาทงเฮที่ถูกลูกน้องของตนล็อกตัวเอาไว้อยู่ ทงเฮมองหน้าของคิบอมอีกครั้งก่อนจะตะโกนใส่หน้าของคิบอม
"เพราะมันมีพวกที่คิดว่าพวกฉันเป็นพวกของแกยังไงละ!! เพื่อนฉันถึงได้เป็นแบบนี้!!"
'ผัวะ!'
คิบอมตบหน้าของทงเฮอย่างเต็มแรงส่งผลให้ใบหน้าหวานหันไปตามแรงกระทำ เลือดสีแดงสดไหลออกมาเปรอะเปื้อนที่มุมปากสวยช้าๆ
"คนที่นายควรจะไปตะโกนใส่คือฮันกยอง...ไม่ใช่ฉัน!!!" คิบอมพูดก่อนจะมองไปที่ฮันกยองที่ตอนนี้กำลังนั่งดูทงเฮและคิบอมอยู่ ทงเฮมองตามร่างสูงไปก่อนจะค่อยๆหมดสติลง
"หึ เอาละพาตัวหมอนี่ไปไว้กับเพื่อนของมันซะ" ฮันกยองลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป ตามมาด้วยลูกน้องที่แบกตัวของทงเฮเอาไว้ ฮันกยองหันไปมองคิบอมก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
"ไว้คราวหน้าเราค่อยมาเจรจากันใหม่นะ...คิม คิบอม" พูดจบอันกยองก็เดินไปขึ้นรถคันหรูของตัวเอง ฮันกยองสั่งให้ลูกน้องรีบออกรถไปให้เร็วที่สุดเพื่อกลับไปดูอีกรายนึงที่ตอนนี้อยู่ที่บ้านของตน
"ท่านแน่ใจหรอครับว่าเด็กสองคนนี้ไม่มีพิษภัยอะไรจริงๆ" ซีวอนเหลือบมองฮันกยองผ่านกระจกมองหลังก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อ ฮันกยองยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่ทงเฮที่นอนหมดสติอยู่ข้างๆเขา
"แน่ใจสิ ฉันดูเด็กพวกนี้ออก พวกเขามีหัวใจที่บริสุทธิ์ซึ่งไม่น่าจะเป็นคนของคิม คิบอมได้อย่างแน่นอน" ซีวอนไม่พูดอะไรต่อเพราะเขาเห็นด้วยกับทุกสิ่งที่ฮันกยองพูด
"ท่านสนใจคนไหนเป็นพิเศษหรือเปล่าครับเนี่ย ฮ่าๆๆ" ซีวอนแกล้งเอ่ยแซวฮันกยองเพื่อให้ฮันกยองยิ้มออก ฮันกยองหัวเราะกับคำถามของซีวอนก่อนจะตอบออกไป
"ฉันว่าเด็กคนที่อยู่ที่บ้านฉันตอนนี้ก็น่าสนดีนะ เอวบางๆ ตัวเล็กๆน่ะ น่ารักดี" ซีวอนเงียบไปเพราะไม่คิดว่ามันจะมีคำตอบอย่างนั้นออกมาฮันกยองหลุดขำพรืดกับท่าทางของซีวอน ซีวอนเองก็หลุดคำตาม ไม่นานรถคันหรูของฮันกยองก็มาจอดเทียบที่หน้าบ้าน
ฮันกยองลงจากรถโดยมีคนใช้ลงมาเปิดประตูให้ ซีวอนแบกร่างของทงเฮเดินเข้าไปในบ้านก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องที่ฮยอกแจอยู่ ซีวอนค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนอย่างเบามือ
"หืมม?" ฮยอกแจหันไปมองผู้มาใหม่อย่างงงวยก่อนจะนิ่งไป ซีวอนวางร่างของทงเฮลงบนเตียงก่อนจะเรียกให้สาวใช้มาจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวและทำแผลให้กับทงเฮ
"เพื่อนของนายโดนคิบอม กับพวกของมัยทำร้ายน่ะ" ซีวอนรีบเอ่ยบอกเมื่อเห็นสีหน้าที่ซีวอนเองก็เดาอารมณ์ไม่ถูกเหมือนกัน ทั้งโกรธทั้งเป็นห่วงในเวลาเดียวกัน
"ทงเฮ!! ทงเฮ" ฮยอกแจไม่สนใจอะไรแล้ว ร่างเล็กเอ่ยเรียกทงเฮเสียงดังทงเฮขยับตัวเล็กน้อย เหมือนสติจะกลับมาแล้ว ฮยอกแจลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ ด้วยความโล่งใจที่เพื่อนของตนไม่ได้เป็นอะไรไป
"ฮ...ฮยอกแจ" ทงเฮเรียกชื่อของเพื่อนรักอย่างเหนื่อยล้าริมฝีปากบางที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบเลือดเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย ฮยอกแจโน้มตัวลงไปกอดทงเฮแน่นด้วยความคิดถึง
"ฉันคิดว่านายจะเป็นอะไรไปซะแล้วทงเฮ ฉันเป็นห่วงนายมากเลยรู้มั้ย" ฮยอกเอ่ยอย่างอ่อนโยน ซีวอนที่ยืนมองทั้งคู่อยู่ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ร่างสูงเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบๆทิ้งให้เพื่อนรักทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันให้หายคิดถึงซะก่อน
"ข้างในนั้นเรียบร้อยใช่มั้ย" ฮันกยองที่ยืนรออยู่หน้าห้องเอ่ยถามซีวอนทันทีหลังจากที่ซีวอนเดินออกมา ฮันกยองแอบเหลือบมองเข้าไปในห้องก็เห็นทงเฮและฮยอกแจนั่งกอดกันกลมอยู่บนเตียงในห้อง ฮันกยองยิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะมองหน้าซีวอน
"เรียบร้อยดีครับ ดูเหมือนเด็กคนที่นายท่านสนใจจะชื่อว่าฮยอกแจ ส่วนเด็กคนนั้นชื่อว่าทงเฮ" ซีวอนเล่ารายละเอียดทั้งหมดที่ได้ยินมาให้ฮันกยองฟัง ฮันกยองเผยยิ้มมุมปากก่อนจะเดินกลับห้องของตัวเองไปโดยมีซีวอนเดินตามไปด้วย
"ฉันจะเลี้ยงเด็กสองคนนี้ไว้..ไปบอกพวกเขาด้วยว่าพวกเขาจะต้องอยู่กับฉัน จนกว่าฉันจะฆ่าไอ้คิบอมได้" ฮันกยองพูดพลางก้มมองดูกองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ใบหน้าคมเงยขึ้นมามองร่างสูงของซีวอนก่อนจะยิ้มออกมา
"รับทราบครับนายท่าน" ซีวอนโค้งให้กับฮันกยองเล็กน้อยเป็นการรับคำก่อนจะเดินออกจากห้องไป ฮันกยองลุกขึ้นแล้วเดินไปยืนตรงหน้าต่าง บรรยากาศยามค่ำคืนช่างดูเงียบเหงาเสียเหลือเกิน
"เอ่อ..ขอโทษนะครับ.." เสียงหวานใสของผู้มาเยือนเรียกความสนใจของฮันกยองให้หันไปมอง ฮันกยองยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะทำงาน
"เข้ามาสิ มาหาฉันถึงนี่มีอะไรหรือเปล่า...ฮยอกแจ" ฮันกยองเอ่ยชื่อของฮยอกแจออกมาทำให้ฮยอกแจอึ้งอยู่ไม่น้อยที่คนตรงหน้ารู้จักชื่อของเขา ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีระเรื่อจากอาการเขินอาย ฮยอกแจยืนก้มหน้างุดและไม่ยอมพูดอะไรต่อ
"เอ่อ...คือ...เอ่อ.." ฮยอกแจเอาแต่อ้ำอึ้งไม่ยอมบอกจุดประสงค์ที่มาหาฮันกยองถึงที่ห้อง ฮันกยองลุกขึ้นก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาร่างเล็ก ฮยอกแจยืนนิ่งอยู่กับที่เพราะทำอะไรไม่ถูก นิ้วเรียวเชยปลายคางมนขึ้นให้ร่างเล็กสบตาของเขา
"หื้ม? ฉันถามว่ามีอะไร" ฮันกยองจ้องมองดวงตาใสของร่างเล็กก่อนจะเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆเพื่อเค้นคำตอบจากฮยอกแจ ฮยอกแจหลับตาปี๋ด้วยความตกใจก่อนจะตอบออกไปอย่างตะกุกตะกัก
"ค...คือ...ผมมีเรื่องอยากจะบอกครับ" ฮันกยองเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ฮยอกแจหลบสายตาของฮันกยองก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป
"คือว่าผม..." ยังไม่ทันที่ฮยอกแจจะได้พูดจบทงเฮก็เดินเข้ามาพอดี ทงเฮยืนนิ่งอยู่กับที่ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า ฮันกยองรีบถอยห่างออกจากฮยอกแจทันทีโดยอัตโนมัติ
"เอ่อ....ไว้ค่อยบอกฉันวันหลังละกันนะ ตอนนี้พวกนายออกไปก่อนเถอะฉันต้องการพักผ่อน" ฮันกยองพูดแค่นั้นก่อนจะดันหลังของฮยอกแจและทงเฮให้เดินออกจากห้องไป ร่างสูงรีบปิดประตูห้องแล้วล็อกอย่างแน่นหนา ไม่ให้ใครเข้ามา
"เมื่อกี้เขาทำอะไรนายหรือเปล่า" หลังจากที่ออกมาแล้วทงเฮก็ถามฮยอกแจทันที ฮยอกแจส่ายหน้ารัวเป็นคำตอบ ในใจก็นึกโกรธทงเฮที่เข้ามาขัดจังหวะแต่เขาก็ไม่มีทางโกรธเพื่อนของเขาได้ลง
"ไปนอนกันเถอะ ฉันง่วงแล้วละ" ฮยอกแจพูดก่อนจะจูงมือทงเฮเดินเข้าห้องของพวกเขาไป ตอนนี้บ้านทั้งหลังเงียบกริบและมืดสนิท มีเพียงห้องเดียวเท่านั้นที่ยังเปิดไฟไว้อยู่ห้องของฮันกยอง ร่างสูงนั่งคิดอะไรเพลินๆแล้วก็พาลนึกไปถึงคนตัวเล็กที่พึ่งออกไปจากห้องของเขา
นายน่ารักกว่าที่ฉันคิดอีกแฮะ ฮยอกแจ
ร่างสูงอดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงคนตัวเล็กฮันกยองเก็บกรอบรูปที่เป็นอดีตของเขาลงไปในลิ้นชัก ฮันกยองลุกขึ้นแล้วบิดขี้เกียจก่อนจะเดินออกไปนั่งตากลมที่ระเบียงห้องนอน ซักพักเขาก็ต้องกลับเข้ามาในห้องเพื่อเตรียมตัวเข้านอน ไม่ถึงยี่สิบนาทีฮันกยองก็ออกมาจากห้องน้ำ ร่างสูงเดินขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอน เขาค่อยๆหลับตาลงช้าๆก่อนจะเข้าสู่นิทราไป
TBC.
ความคิดเห็น