คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : part 1
Part I
“นี่ทงเฮ”
“มีอะไรหรือเปล่าฮยอกแจ?”
ทงเฮถามฮยอกแจ….ทำไมวันนี้เพื่อนของเขาดูแปลกๆไปนะ ปกติจะต้องดูร่าเริงสิ นี่มาเที่ยวนะ ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้น?
“นายจะว่าอะไรมั้ยถ้าฉันอยากจะกลับโซลตอนนี้”
แต่ทว่าคำถามของฮยอกแจก็สร้างความตกใจให้ทงเฮอย่างมาก
เขาเพิ่งมาเที่ยวกันได้แค่วันเดียวเองนะ?
“ทำไมล่ะฮยอกแจ?”
“ฉันอยากเจอฮันคยอง…”
อ๊ากกกก ลี ฮยอกแจ นายเป็นบ้าอะไรของนาย นายก็รู้ว่าฉันเกลียดคนพวกนี้นี่!
“ทำไมล่ะ??พวกนั้นมันอันตรายนะฮยอกแจ”
“ฉันทนไม่ไหวแล้วที่จะเก็บความรู้สึกนี้ ต่อให้ต้องตายหลังจากพูดมันฉันก็ยอม”
“นายจะบ้าเหรอ!!!”
“ฉันขอร้องนะทงเฮ คนอย่างฉันมันไม่มีอะไรจะเสียแล้วจริงๆ”
“เฮ้อ…ก็ได้ แต่ว่ามีข้อแม้ ฉันต้องไปด้วยนะ โอเคมั้ย?”ทงเฮพูดด้วยความเหนื่อยใจ
“โอเค..ขอบใจมากนะทงเฮ”
---------------------------------------------------
“ท่านครับ มีสายรายงานมาว่าทางฝั่งฮันคยองมีความเคลื่อนไหวครับผม”
“หึ ตอนจบมันใกล้เข้ามาแล้วสินะ”คิบอมนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาตัวหรู เขาสูบบุหรี่ก่อนจะขยี้มันลงไปในที่เขี่ยบุหรี่อย่างแรง
“ท่านจะเอายังไงครับ?”
“ในเมื่อมันเสนอจะมารนหาที่เอง เราก็ต้องเชือดไก่ให้ลิงดู สั่งลูกน้องเตรียมตัว งานนี้เราจะแพ้มันไม่ได้เด็ดขาด!ออกไปก่อน ฉันขอเวลาเตรียมตัว” เมื่อเขาพูดจบ เขาก็เปิดลิ้นชักและนำปืนออกมาเพื่อตรวจสอบสภาพการใช้งาน ก่อนที่เขาจะออกไปนั้น เขาได้หยิบกรอบรูปออกมา เขายืนมองดูรูปนั้นสักพัก น้ำตาเม็ดโตหยดลงมาบนกรอบรูปหยดแล้วหยดเล่า…หยดแล้วหยดเล่า..
“การตายของพี่จะไม่เสียเปล่า ผมรักพี่นะครับ พี่เยซอง ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ไอ้ฮันคยองได้รับความเจ็บปวด..แบบที่พี่ได้รับ ผมสัญญา”
แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไป…
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เอ่ออออ ฮยอกแจ แน่ใจนะว่าเราจะทำแบบนี้จริงๆน่ะ?”
“ฉันทำแบบนี้มาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว รอดน่าทงเฮ มั่นใจในตัวฉันสิ ^^”
ตอนนี้ทั้งสองกำลังนั่งแอบในมุมตึกที่ใกล้สถานที่ที่ฮันคยองกำลังอยู่ ทงเฮกำรอบข้อมือของฮยอกแจแน่นด้วยความกลัว..โธ่เอ๊ย ผมน่ะกลัวพวกความรุนแรงจะตาย แล้วคนที่ใส่ชุดสีดำๆนั่นก็มีเยอะแยะเต็มไปหมดเลย แถมทุกคนยังมีอาวุธปืนครบมืออีกด้วย ผมล่ะกลัวจริงๆเลย...
“ตะ แต่ว่า ฮยอกแจ มันเสี่ยงนะ!”
“ฉันแค่อยากเฝ้ามองดูเขา ได้มั้ย ขอแค่นั้นได้ไหม ทงเฮ”
เฮ้ออออ เขาล่ะปวดหัวกับความดื้อรั้นของฮยอกแจจริงๆเล้ย…แต่ติดที่ว่าเขาให้สัญญากับฮยอกแจไปแล้วน่ะสิว่าจะช่วย ให้ตายสิ!...
“เฮ้อ ก็ได้ฮยอกแจ”
“ขอบใจมากนะทงเฮ นายนี่น่ารักที่สุดเลย”
ว่าแล้วฮยอกแจก็หอมแก้มทงเฮใหญ่ๆฟอดหนึ่งเป็นการตอบแทน..บอกตามตรงนะ ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะมาเขินกับสิ่งที่ฮยอกแจทำให้หรอกนะ ;___; คนพวกนั้นทำให้เขากลัวจริงๆแหะ แล้วฮยอกแจก็ดันมาชอบไอ้พวกมาเฟียโหดดิบรุนแรงป่าเถื่อนนี่อีก!!!สาบานกับตัวเองไว้ ณ ที่นี้เลยนะ…
ผม ลี ทงเฮ จะไม่มีทางไปหลงรักหรือชอบมาเฟียแน่นอน!!!!
“หลบไม่เก่งเสียเลยนะนายสองคนเนี่ย ยกมือขึ้น อยู่นิ่งๆถ้าไม่อยากจะโดนเป่าหัวให้กระจุยกระจาย พอดีฉันไม่ชอบเห็นคนสมองไหลต่อหน้าต่อตา”
ทงเฮและฮยอกแจถึงกับช็อคเมื่อรู้ว่ามีเสียงกรี๊กเบาๆจากปืนดังอยู่ข้างหลัง จึงต้องจำยอมยกมือขึ้นสองมือเหนือหัว ทั้งๆที่เขาก็ไม่รู้เลยว่าเขาทำผิดอะไร?
“นายสองคนชื่ออะไร มาจากไหน”
“ลี ฮยอกแจ/ลี ทงเฮ”
“เอาล่ะ บอกมาดีๆ นายเป็นสปายใช่มั้ย มาจากฝั่งไหน ไอ้คิบอมใช่มั้ย!?”
เอ๊า ยังไม่ได้พูดอะไรออกไปเล้ย…สรุปเอาเองอีก...แล้วตัวก็ออกจะโต ทำไมสมองถึงไม่โตตามไปด้วยล่ะเนี่ย - -
"เนกาซารังฮัน S.P.Y คือนยอรึลโจชา Day and Night”
ทงเฮถึงกับกุมหัวและส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจกับความกล้าของเพื่อนของตน โธ่ ลีฮยอกแจ!เล่นอะไรไม่ดูเวลาเลยนายนี่!!
“อย่ามาซุปเปอร์จูเนียร์ใส่ฉัน..”
“อะไร ทำไม แอนตี้วงพวกกูหรือไง ห๊ะ!”
โธ่เว้ย..ไอ้สองคนนี้…
“เปล่า กูชอบ 2PM กล้ามมันใหญ่ดี แต่มันไม่ใช่ประเด็น ฉันอยากรู้แค่ว่าพวกแกมาจากฝั่งไหน”
“ฝั่งบ้าฝั่งบออะไรกันล่ะไอ้กล้าม!!!”
“ชั่งเถอะ จับพวกมันไว้”
เสียงเรียบๆจากซีวอนออกคำสั่งมา เหล่าลูกน้องก็ตรงเข้ามาล๊อคแขนขาของฮยอกแจและทงเฮเอาไว้อย่างแน่นหนา
“แกจะจับพวกเราไปทำไมกัน ปล่อยฉันนะ ฉันไม่ใช่สายลับ!!!ไอ้คิบอมอะไรนั่นไม่รู้จักเว้ย!”ฮยอกแจถึงกับฟิวส์ขาดตะโกด่าทอพวกคนในชุดดำต่างๆนาซึ่งสร้างความรำคาญแก่ซีวอนอย่างมาก
‘กริ๊ก’
เสียงปืนดังจ่ออยู่ที่ขมับของฮยอกแจ เขาจึงสงบปากสงบคำลงมาได้
“แกจะอยู่เฉยๆเงียบๆ หรือว่าจะให้ฉันยิงหัวแกให้ไขสมองกระจุย”
แน่ละสิ ใครจะยอมตายล่ะ ฮยอกแจ นายช่วยเงียบๆลงไปบ้างเถอะ ฉันยังไม่อยากตายนะ ว่าแต่หาทางสักหน่อยเซ่!
“เป็นเด็กดีแบบนี้ก็จบละ พวกฉันจะได้ไม่ต้องลำบากกระสุนปืนมาก…. อ๊ากกกกก แก !!!”
ฮยอกแจกัดแขนคนในสุดสูทดำที่ล๊อคตัวเขาสองคนเอาไว้อย่างแรงจนเผลอปล่อยเขาสองคนออกมา เขารีบฉุดทงเฮให้วิ่งหนีไปให้ไกลจากที่แห่งนั้น
“แฮ่ก….ฮะ..ฮยอกแจ นี่นายพาฉันหนีไปไหนเนี่ย!”ทงเฮหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า ตอนนี้เขาสองคนวิ่งมาอย่างไร้จุดหมาย
“ที่ไหนก็ได้ที่ห่างจากที่นี่..โอ๊ย!!”
ฮยอกแจเสียการทรงตัวและล้มลง ทงเฮรีบวิ่งเข้ามาช่วยประคองเขาให้ลุกขึ้น
“ฮยอกแจ ลีฮยอกแจ!ฮือ..”ทงเฮเริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว ตอนนี้มาเฟียพวกนั้นกำลังไล่ตามพวกเขามาติดๆ
“หนี หนีไป หนีไปก่อน..”
“ไม่นะฮยอกแจ เราเป็นเพื่อนกัน เราต้องไปด้วยกันสิ ลุกขึ้นสิฮยอกแจ!!”ทงเฮยังคงฉุดฮยอกแจให้ลุกขึ้นมาอย่างดื้อรั้น ก็เขาจะปล่อยเพื่อนรักของเขาให้โดนจับตัวไปได้ยังไงล่ะ??
“ลี ทงเฮ!!อย่าดื้อสิ วิ่งหนีไป ถ้าเราถูกจับกันหมดจะไม่มีใครช่วยเราได้เลยนะ หนีไป ซ่อนตัวอย่าให้พวกนั้นจับได้ แล้วหาจังหวะเหมาะๆมาช่วยฉัน!”ฮยอกแจกล่าวด้วยความร้อนรนเพราะตอนนี้กลุ่มมาเฟียกำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“ฮึก..ฮือ..ดูแลตัวเองนะฮยอกแจ ฉันจะมาช่วยนาย ฉันสัญญา!”
พูดจบทงเฮก็วิ่งหนีไปโดยหันมามองฮยอกแจด้วยสายตาอาวรณ์..
“เกมมันจบลงแล้วล่ะ ยอมไปกับพวกฉันซะดีๆ อย่าพยายามโดยเสียเปล่าเลย..”ซีวอนพูดพลางยกยิ้มเหี้ยมโหด
ฮยอกแจยกยิ้มมุมปาก นี่แหละจะเป็นโอกาศทีจะทำให้เขาได้พบกับฮันคยองอีกครั้ง…
“เออ ก็ได้!”
“แล้วอีกคนนึงล่ะ หื้ม??”
“หนีไปแล้วน่ะ”
“หึ..น่าสมเพชจริงๆ…นายเองก็คบเพื่อนไม่ดีสินะ ใส่หน้ากากเข้าหากันแล้วแสร้งทำตัวเป็นคนดี”
ฮยอกแจได้ยินอย่างนั้นแล้วเลือดก็ขึ้นหน้าด้วยความโกรธแค้น
“ทงเฮเป็นคนดี!!!!”เขาตวาดเสียงแหลมใส่
“น่ารำคาญจริงๆเล้ย..”พูดจบเขาก็ดีดนิ้วเปาะนึงแล้วชายชุดดำคนหนึ่งก็ตรงเข้ามาโปะผ้าเช็ดหน้าที่เต็มไปด้วยยาสลบที่จมูกของฮยอกแจอย่างแน่นหนา สติของฮยอกแจก็เริ่มหลุดลอยไปไกลทุกทีๆ…
“คุณคิบอมครับ ฮันคยองออกมาแล้วครับผม”
“นายคิดว่าคราวนี้เราจะชนะมั้ย??”คิบอมถามด้วยแววตาที่เหนื่อยล้า
“ชนะแน่นอนครับท่าน..มั่นใจในตัวเองหน่อยสิครับผม”โจวมี่กล่าวยิ้มๆ
“หวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่มันจะมีการสูญเสียเกิดขึ้นนะ…ไปกันเถอะโจวมี่”
“รับทราบครับ”
เขาไม่อยากผิดสัญญาที่ให้ไว้กับเยซอง แค่นี้เขาก็รู้สึกผิดมากพอแล้วล่ะ...
‘คิบอม นายต้องดูแลตัวเองดีๆนะ…สัญญากับพี่นะว่าจะดูแลตัวเองดีๆห้ามไปมีเรื่องกับใครเด็ดขาด..’
ผมขอโทษที่ทำตามสัญญาไม่ได้ครับ…ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะที่ผมจะมีเรื่อง
ผมอยากขึ้นไปหาพี่ข้างบนนั้นจังเลย…
“หึ งานนี้นายถึงกับออกมาเองเลยหรือไง..”
“มีอะไรก็พูดออกมาเลยดีกว่า ฉันเหนื่อยกับเรื่องนี้เต็มทนแล้ว”คิบอมพูด
“โธ่ๆ คิม คิบอม ความใจร้อนทำให้ทุกอย่างผิดพลาดได้นะ ใจเย็นๆแล้วมานั่งดื่มกันสักนิดดีกว่า..สร้างสัมพันธภาพที่ดีในภายหน้าไง นายว่าไม่ดีหรือ?”
ฮันคยองเลื่อนแก้วเหล้ามาไว้ข้างหน้าคิบอม แต่เขาก็ไม่มีทีท่าจะยกมันขึ้นมาจิบกิน
ฮันคยองเป็นคนที่มีไหวพริบ..
เขาอาจจะใส่อะไรลงไปในแก้วเหล้านี่ เพราะฉะนั้นคิบอมจึงต้องเดินเกมอย่างรอบคอบและใจเย็นซึ่งไม่ค่อยจะตรงกับบุคลิกของเขาเท่าไหร่นักหรอก
“ไม่ดีกว่า ขอบคุณ”
“ว้า..น่าเสียดายจริงๆ คิม คิบอมผู้สูงส่ง สูงส่งแต่วงศ์ตระกูล แต่สันดานนี่คงทรามเกินแก้แล้วสินะ หึหึ..”
“มีอะไรก็รีบๆพูดมา!!!!”
คิบอมตบโต๊ะอย่างลืมตัว ตอนนี้เขาไม่มีลูกน้องสักคนหนึ่งที่ติดตัวมากับเขา ในห้องของฮันคยองมีบอดีการ์ดนับสิบพร้อมอาวุธปืนเตรียมพร้อม เขาลำพังกับปืนหนึ่งกระบอกคงทำอะไรไม่ได้หรอก
“การเจรจาเพื่อสันติบ้าบออะไรกันที่มีอาวุธเรียงรายเต็มไปหมด?หึ ไร้สาระสิ้นดี”
“ก็ฝั่งนายมีสปายอยู่ไม่ใช่หรือไง?ฉันเองก็ต้องป้องกันตัวบ้าง”
“สปาย? ฉันไม่ใช้วิธีหมาลอบกัดแบบนั้นหรอกน่ะ”
“เราว่าเรามาคุยกันดีๆดีกว่ามั้ย พวกแกออกไปก่อน”ฮันคยองสั่ง
“Roger That”
ตอนนี้มีเพียงฮันคยองและคิบอมกำลังนั่งเงียบๆอยู่ในห้องส่วนตัวของฮันคยองเท่านั้น
“ว่าไง??เมื่อไหร่เราจะหยุดไอ้เกมบ้าๆบอๆนี่ได้ซักที ฉันเหนื่อยจะเป็นบ้า”
คิบอมเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาคนแรก
“เมื่อไหร่ที่นายหยุดหาเรื่องพวกฉัน เราก็จะหยุด”
“ฉันน่ะพร้อมอยู่แล้ว แต่ฉันแค่อยากจะรู้ว่า ตกลงไอ้หมาตัวไหนที่มันยิงคนรักของฉัน!!”
“ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าใครมันมาทำให้คนรักของฉันตายต่อหน้าต่อตาฉันโดยที่ฉันช่วยอะไรเขาไม่ได้ ทั้งหมดมันเป็นเพราะใครถ้าไม่ใช่พวกแก” ฮันคยองกล่าวเสียงเรียบอย่างพยายามควบคุมอารมณ์
“ถ้าพวกแกไม่มายิงใส่คนรักของฉันก่อน ฉันก็ไม่ทำแบบนั้นหรอก!!”
“แล้วนายเชื่อได้ยังไงว่าพวกฉันเป็นคนไปยิงคนของนายน่ะ”
“!!!!!”
คิบอมได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความโกรธแค้น โธ่เว้ย ตกหลุมมันจนได้สิน่า!
“เหอะ!ฉันให้เวลานายคิดละกันว่าจะเอายังไง..”
‘ปัง!’
กระสุนปืนทะลุเข้าที่ไหล่ขวาของฮันคยอง เหล่าลูกน้องที่รออยู่ข้างนอกจึงเข้ามาในห้องเพื่อคุ้มกันเจ้านายของตน พร้อมๆกับที่บอดี้การ์ดของคิบอมได้เข้ามาในห้องเช่นกัน
“พวกแกยิงนายท่านฮันคยองใช่มั้ย!!!”ซีวอนส่องกระบอกปืนไปยังโจวมี่ ซึ่งโจวมี่ก็จ้องกลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“ใครกันแน่วะ พูดให้มันดีๆหน่อย เก็บปากไว้กินข้าวเถอะมึง”
“ถ้าไม่ใช่พวกแกแล้วจะเป็นใคร?!ใครกันที่จะยิงนายท่านฮันคยอง เรื่องนี้ไม่มีใครเกี่ยวข้อง ยกเว้นพวกแก”
“ซีวอน บางทีมันอาจจะเป็นไอ้เด็กนั่น..ที่หนีหายไปได้คนนึงนะ”
“โธ่เว้ย พวกนายนี่มันไม่ได้เรื่องกันจริงๆ!!ปล่อยให้มันหนีหายไปได้ยังไง!!!”ซีวอนตวาด
‘ปัง!!!’เสียงปืนดังขึ้นท่ามกลางความเงียบจากฮันคยอง
ใครมันทำงานพลาด มันคนนั้นต้องชดใช้ด้วยชีวิตของมัน
ฮันคยองคนนี้จะไม่ยอมให้มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้นแน่นอน
ความเงียบน่าอึดอัดเริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆ ทุกคนในฝ่ายของคิบอมเริ่มหันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก
“นายท่าน บางทีพวกเราอาจจะเป็นฝ่ายผิด…”
“แต่เราไม่มีสปาย เราจะผิดได้ยังไง?มันอาจจะเป็นแผนของพวกนั้นก็ได้..”
‘ปัง!พลั่ก!โครม! เห้ย!!!จับมันเอาไว้ !!’
เสียงโครมครามดังขึ้นมาจากชั้นล่าง ลูกน้องทุกคนหันปลายกระบอกปืนไปทางประตูเตรียมรับมือใครหน้าไหนก็ตามที่มายุ่งจุ้นจ้าน
‘ปัง!!’เสียงเปิดประตูดังสนั่น ผู้มาใหม่เป็นคนที่ไม่น่าจะอยู่ที่นี่ได้ เขาหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้าเพราะวิ่งติดต่อกันมาเป็นชั่วโมงๆ
“ฉันต้องการพบคนที่ชื่อว่าคิม คิบอม!!!”
TBC.
ความคิดเห็น