คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : intro
---------------------------INTRO PART KIBUM---------------------------
“อื้ออ คิบอมอ่า ไม่เอานะอย่าแกล้งพี่แบบนี้สิครับ..”
เสียงหวานใสจากคนหน้าหวานคนหนึ่งกำลังมีแววเง้างอนเพราะที่รักของเขากำลังมาแอบไซร้คอโดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัว…
“เยซองฮยอง..ตัวหอมจัง..”
วันนี้เป็นวันเกิดของคิมคิบอม เจ้าชายแห่งกรุงโซล ลูกชายเจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่ของกรุงโซล แม้แต่ระบบของทางตำรวจก็ยังไม่กล้าจะมีเรื่องด้วย ทำให้ชายหนุ่มถูกมองว่าเป็นคนที่โหดร้ายเหมือนพ่อของเขา แต่จริงๆแล้วถึงแม้ว่าการแสดงออกหรือกิริยาที่เขาทำจะดูเย็นชา แต่ว่าเขาก็พร้อมที่จะยอม..ยอมทุกอย่างให้กับคนตรงหน้าเขานี้ คิมจงอุน..รุ่นพี่หน้าสวยจากมหาวิทยาลัยที่เขาเรียนอยู่…
“บ้า -/////////-’’
“ถึงบ้าผมก็บ้ารักเยซองฮยองคนเดียวนั่นแหละ ^^”
“ฮึ่ยยยยย ไม่คุยกับนายแล้ว พี่จะไปเดินเล่นที่สวนนะ ..”
พูดจบร่างบางก็วิ่งออกไปโดยไม่ฟังคำทัดทานใดๆของร่างสูงเลยสักนิด ช่วงนี้ยิ่งมีคนของอีกแก๊งนึงมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆบ้านของเขาบ่อยๆด้วย…
ถ้าเยซองฮยองเป็นอะไรไปขึ้นมาล่ะ……..
ความคิดที่น่ากลัวที่สุดผุดขึ้นมาในสมองของคิบอม เขาไม่รอช้ารีบวิ่งออกไปโดยไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้นว่าตัวเองจะถูกยิงมั้ย ถ้าเขาถูกยิงมันก็คงไม่เป็นอะไรหรอก เขาตายยากอยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นเยซองขึ้นมาล่ะก็
“เยซองฮยอง เยซองฮยองอยู่ที่ไหนครับ เยซองฮยอง ฮยอง!!!!”
แม้ว่าคิบอมจะตะโกนเรียกหาเยซองดังแค่ไหน ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา มันทำให้คิบอมเริ่มหวาดกลัวขึ้นทุกทีๆ
“พี่อยู่นี่ คิบอม ^^”
คิบอมหันขวับไปตามเสียงที่เรียกเขา เขาเจอเยซองยืนอยู่ตรงหน้าเขาและยิ้มให้เขาแบบ..พยายามจะยิ้มเต็มที..
“เยซองฮยอง หายไปไหนมาครับ รู้มั้ยผมตกใจแทบแย่..”
คิบอมโผเข้ากอดเยซองเพราะความเป็นห่วงอย่างเต็มอก เยซองยกมือขึ้นมากอดตอบอย่างอ่อนแรงลงขึ้นทุกทีๆ
“คิบอม นายต้องดูแลตัวเองดีๆนะ…สัญญากับพี่นะว่าจะดูแลตัวเองดีๆห้ามไปมีเรื่องกับใครเด็ดขาด..”
คิบอมสงสัยในสิ่งที่ร่างบางพูดขึ้นมา เพราะแม้ว่าคิบอมจะมีเรื่องกับใครที่ไหน เยซองถึงแม้ว่าจะชอบบ่นชอบว่า แต่เยซองก็ไม่เคยพูดแบบนี้
“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ???”
“สัญญามา สัญญามาสิ แค่ก..”
เยซองไอออกมาเป็นเลือด นั่นทำให้คิบอมตกใจอย่างมาก….
“เยซองฮยอง เยซองฮยองเป็นอะไรไปครับ!!!ตอบผมมาสิ ตอบผมมาสิ!!!!!”
“พี่โดนยิง..ไม่รู้ว่าเป็นใครเหมือนกัน..อึก..”
เยซองสำลักเลือดจึงออกมาเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าของคิบอมไปหมด แต่คิบอมก็ไม่สนใจ สนใจแต่ว่า ‘ใครหน้าไหนบังอาจมาทำร้ายคนรักของเขา’
“เดี๋ยวนะ โธ่เว้ย ดันลืมเอามือถือลงมา เชี่ยแม่งเอ๊ย!!!!ใครอยู่แถวนี้บ้าง ช่วยด้วย ช่วยแฟนผมที..”
คิบอมสบถออกมาดังลั่นสวน ลูกน้องที่ได้ยินเสียงนั้นจึงออกมาตามเสียงเจ้านายของตน
“เจ้านาย เกิดอะไรขึ้นครับ?”
“อย่าเพิ่งถาม!!!เรียกรถพยาบาลด่วนเลย!”คิบอมที่ดูน่ากลัวอยู่แล้วในตอนปกติยิ่งดูน่ากลัวขึ้นมาเป็นกองเมื่อเขาโกรธแบบนี้
“ครับๆ”
“เร็วๆสิโว้ย!!!”
คิบอมเผลอตวาดลูกน้องอย่างลืมตัว ถึงแม้ว่าเขาจะดูน่ากลัวขนาดไหนแต่เขาก็ไม่เคยตวาดลูกน้องของเขาจริงๆจังๆเสียที
“คิบอม…ไม่ต้องหรอก ไม่ทันแล้ว ไม่ต้องเรียกหรอกนะ..”
เยซองเรียกคนรักเสียงแผ่วเบาเป็นการห้ามปรามอีกคน
“แต่…ฮยองครับ ฮยอง…”
“นายสัญญากับพี่นะว่าจะดูแลตัวเองดีๆ ห้ามแก้แค้นคนที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้เด็ดขาด เข้าใจมั้ย พี่ไม่อยากให้นายทำร้ายใครนะคิบอม อย่าทำร้ายใครเพียงแค่เพราะเขาคนนั้นทำให้พี่เป็นแบบนี้นะคิบอม…สัญญาสิ สัญญานะครับ..^^”
“ผมสัญญา ผมสัญญา ฮึก….เยซองฮยอง..”
คิบอมกุมมือเยซองเอาไว้ มือหยิบกล่องสีแดงกำมะหยี่และหยิบของชิ้นหนึ่งออกมาจากล่องนั้น มันคือแหวนแต่งงานที่เขาตั้งใจจะสวมให้กับร่างบาง…ในสถานที่ที่โรแมนติคกว่านี้
“ฮยอง....แต่งงานกับผมนะครับ..”
ถ้าเขากล้าพอที่จะพูดมันออกไปก่อนหน้านี้ล่ะก็…เยซองคงไม่วิ่งหนีออกมา ทั้งหมดเป็นเพราะเขา เป็นเพราะเขาคนเดียว!!!
“อื้ม..คิบอม พี่จะแต่งงานกับนาย พี่รักนายนะคิบอม..”
เมื่อสิ้นคำพูดนั้นของเยซอง มือที่คิบอมกุมเอาไว้อยู่ก็ค่อยๆคลายลง..
“ไม่นะ!!!!!!!!เยซองฮยอง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ม่ายยยยยยยยยยยยย”
คิบอมกรีดร้องอย่างคนหัวใจสลาย ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้ว…คนที่จะคอยบ่นเขาเมื่อเขาไปมีเรื่องกับคนอื่น คนที่จะคอยอยู่ข้างๆเขา ไม่มีอีกแล้ว ไม่มี…
ไม่มีคนที่ชื่อคิมจงอุน อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว…
และคิมคิบอมคนนี้ ก็จะเป็นคนไม่มีหัวใจด้วยเช่นกัน!!!
----------INTRO PART DONGHAE & Hyukjae----------
“ย่าห์!! ฮยอกแจ! วันนี้ไปเที่ยวกันนะ” เสียงใสของหนุ่มน้อยหน้าสวยดังขึ้นก่อนที่เจ้าของเสียงหวานๆนั่นจะวิ่งมากอดคอเพื่อนรักสุดซี้นามว่า ‘ฮยอกแจ’
“อืมม อยากไปไหนละ” ฮยอกแจละสายตาจากหน้าจอโน๊ตบุ๊คแล้วหันมามองเพื่อนรักที่นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ ฮยอกแจเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
“ฉันอยากไปเชจูนะ ไหนๆก็ได้หยุดตั้งเดือนนึงไปเที่ยวเชจูกันเถอะ” ทงเฮยิ้มร่าเมื่อนึกถึงสถานที่ที่อยากไปมานานแต่ก็ไม่ได้ไปซักทีนึง
“เชจูงั้นหรอ? เอาสิ ฉันก็อยากไปเหมือนกัน^^” ฮยอกแจยิ้มให้ดงเฮก่อนจะหันกลับไปเก็บโน๊ตบุ๊คใส่กระเป๋า ฮยอกแจลุกขึ้นยืนก่อนจะยื่นมือไปตรงหน้าของทงเฮ ทงเฮมองการกระทำของฮยอกแจก่อนจะยื่นมือไปจับแล้วลุกขึ้นยืน ทั้งสองเดินออกมาจากโรงเรียนพร้อมกัน เพราะบ้านของทั้งสองอยู่ใกล้กันเลยกลับด้วยกันทุกวันๆ
“อยากไปวันไหนละ” ระหว่างทางเดินกลับบ้านฮยอกแจก็ถามขึ้นหลังจากเงียบไปพักใหญ่ ทงเฮทำท่าคิดก่อนจะตอบออกมาเหมือนไม่ได้คิด #เอ๊ะยังไง?
“วันนี้เลยเป็นไง” ฮยอกแจหันมามองทงเฮก่อนจะนิ่งไป ทงเฮเองก็นิ่งไปเหมือนกันแต่ที่ทงเฮนิ่ง…นิ่งเพราะรอคำตอบ
“…ก็ได้^^” คำตอบของฮยอกแจทำให้ทงเฮกระโดดโลดเต้นไปมาราวกับเด็กๆที่ได้ของขวัญจากผู้ใหญ่ ทงเฮหอมแก้มฮยอกแจซะฟอดใหญ่ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไปเพื่อไปจัดการเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ฮยอกแจที่ยังยืนอยู่ที่หน้าบ้านของทงเฮก็เอาแต่มองเข้าไปในบ้าน มือหนาถูกยกขึ้นมานิ้วเรียวแตะที่แก้มตัวเองเบาๆก่อนจะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ให้ตายสิ ทงเฮ..นายนี่มันน่ารักเกินไปแล้วนะ ฮ่าๆๆ” ฮยอกแจบ่นพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะเดินกลับบ้านตัวเองไปเพื่อไปจัดการเก็บกระเป๋าเช่นเดียวกับทงเฮ ใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมงทั้งสองก็เดินทางมาถึงสนามบิน
“นี่ ทงเฮ ขึ้นเครื่องกี่โมงหรอ” หลังจากที่ทั้งสองจัดการอะไรต่ออะไรเสร็จเรียบร้อยฮยอกแจก็ถามทงเฮทันที
“อืมม” ทงเฮก้มลงมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองฮยอกแจ “อีกยี่สิบนาทีน่ะ” พูดแค่นั้นก่อนจะมองไปรอบๆสนามบิน
“มองหาใครอยู่หรือเปล่า?” ฮยอกแจที่มองทงเฮอยู่นานก็อดที่จะถามไม่ได้ ทงเฮหันกลับมามองฮยอกแจก่อนจะส่ายหน้าไปมา
---20 นาทีต่อมา---
ทั้งสองขึ้นมานั่งประจำที่บนเครื่องบินเป็นที่เรียบร้อย ทงเฮเลือกที่จะนั่งริมในเพราะรู้ว่าฮยอกแจกลัวความสูงเลยไม่กล้านั่งริมในทงเฮเลยอาสานั่งแทน
“ทงเฮ นายเคย…ชอบเพศเดียวกันรึเปล่า” ฮยอกแจหันมาถามทงเฮ ทงเฮกับฮยอกแจก็เป็นเพื่อนสนิทกันทั้งคู่เลยเปิดอกคุยกันได้ทุกเรื่องไม่ว่าจะเรื่องอะไร
“รักร่วมเพศน่ะหรอ? ฉันเองก็ไม่เคยหรอก ว่าแต่…นายถามทำไม? อย่าบอกนะว่านายแอบชอบผู้ชายด้วยกันน่ะ” ทงเฮเขยิบหนีฮยอกแจทันทีแต่ฮยอกแจเองก็รู้ว่าทงเฮแกล้งเขาเล่นเท่านั้น ทงเฮยิ้มออกมาก่อนจะเริ่มให้คำปรึกษากับฮยอกแจ ฮยอกแจก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ทงเฮฟัง ทั้งคู่นั่งคุยกันจนมาถึงเชจู ก่อนที่ทงเฮยกมือห้ามฮยอกแจ
“เดี๋ยว..เดี๋ยวค่อยไปเล่าต่อที่ที่พักละกัน เรื่องของนายท่าจะอีกยาว ฮ่าๆๆ” แล้วทั้งคู่ก็เดินลงจากเครื่อง ทงเฮเป็นคนจัดการเรื่องที่พักเองเสร็จสรรพ หลังจากที่ทั้งสองเข้าห้องพักเรียบร้อยแล้วฮยอกแจก็เริ่มต้นเล่าเรื่องต่อไปอีก
“เรื่องของนายนี่มันยาวจริงๆนะ - -;” ทงเฮแทรกขึ้นแต่ฮยอกแจก็ไม่สนยังคงเล่าต่อไปเรื่อยๆ ทงเฮเองก็ตั้งใจฟังถึงจะแอบบ่นอยู่บ้าง แต่เขาก็ยอมรับฟังเรื่องราวของเพื่อนรักทั้งหมด
“อ๋ออ เรื่องมันเป็นอย่างนี้เองหรอ นี่ฉันว่าถ้านายไปชอบคนอื่นยังจะดีซะกว่ามาแอบชอบพวกมาเฟียป่าเถื่อนพวกนั้นอีกนะ อีกอย่างนายคิดว่าไอ้พวกป่าเถื่อนพวกนั้นมันจะมาชอบนายหรอ ฉันว่านายเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะฮยอกแจ” ทงเฮออกความเห็นถึงแม้จะเป็นเรื่องจริง แต่ฮยอกแจก็ยังคงไม่สนใจยังคงยืนยันคำเดิมว่าเขาชอบผู้ชายคนนั้นเอามากๆ ฮยอกแจเริ่มต้นเถียงกับทงเฮอย่างจริงจัง ทงเฮเองก็ไม่คิดจะต่อปากต่อคำกับเพื่อนรักอย่างฮยอกแจมากนักเพราะเถียงไม่เคยชนะฮยอกแจซักครั้ง
“เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะช่วยนายละกันนะ” ทงเฮพูดพลางตบบ่าฮยอกแจเบาๆ ฮยอกแจยิ้มให้ทงเฮก่อนจะหยิบรูปถ่ายที่อยู่ในกระเป๋าออกมาให้ทงเฮดู ทงเฮนั่งดูรูปของคนที่ฮยอกแจเล่าให้ฟังอย่างพินิจ
ดูไปดูมาก็หล่อนะ แต่ถ้าไม่เป็นมาเฟียก็คงจะดีกว่านี้ เหอะๆ
ทงเฮส่งรูปคืนให้ฮยอกแจก่อนจะเปิดโน๊ตบุ๊คเพื่อหาประวัติของคนนั้น ฮยอกแจนั่งมองอยู่ข้างๆอย่างตั้งใจ ทั้งสองคนไล่อ่านประวัติของคนนั้นอย่างละเอียดยิบ
“หืออ เรื่องเยอะเหมือนกันนะเนี่ย” หลังจากที่อ่านจบทงเฮก็นั้งเครียดทันที ที่เครียดน่ะเพราะเครียดกลัวว่าเพื่อนของเขาจะต้องเจ็บกลับมา ก็มาเฟียมันมีหัวใจซะที่ไหนละ
“แต่ฉันมั่นใจแล้วนะทงเฮ ฉันชอบเขา” ฮยอกแจยังคงยืนยันคำเดิมและนั่นทำให้ทงเฮคิดหนักเข้าไปอีก ฮยอกแจพยายามเว้าวอนขอร้องให้ทงเฮช่วย ทงเฮพยายามทำใจกับเรื่องของฮยอกแจก่อนจะตอบออกไป
“….ก็ได้ ฉันจะช่วยนายเองฮยอกแจ” สุดท้ายทงเฮก็ใจอ่อนยอมช่วยจนได้ ฮยอกแจยิ้มกว้างอย่างดีใจทงเฮเองก็ยิ้มออกเมื่อเห็นเพื่อนรักของเขามีความสุข
แค่นายมีความสุขฉันก็ดีใจแล้วฮยอกแจ
แต่ถ้าใครมันทำให้เพื่อนของฉันต้องเสียใจ ฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่!
------------------INTRO Part Hankyung------------------
“ในวันพรุ่งนี้พวกเราจะต้องเริ่มปฏิบัติงานตามแผนที่วางเอาไว้เตรียมตัวให้ดี แก๊งของเราจะไม่มีวันทำผิดพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง ใครหน้าไหนที่ไม่ยอมทำตามคำสั่ง…ฆ่าให้หมด!!!” ‘ฮันกยอง’ ชายหนุ่มชาวจีนที่ลักลอบเข้ามาในเกาหลีเพื่อทำงานที่ผิดกฎหมาย สั่งกำชับลูกน้องทุกคนเพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดเหมือนครั้งก่อนๆ ลูกน้องทุกคนพยักหน้ารับคำก่อนจะแยกย้ายกันไปเพื่อไปเตรียมตัวสำหรับวันพรุ่งนี้
“ท่านครับ… งานที่ท่านสั่งให้ผมไปจัดการเรียบร้อยแล้วครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกความสนใจของฮันกยองในทันที ฮันกยองยกยิ้มที่มุมปากก่อนจะส่งเงินก้อนโตให้กับมือขวาของเขา ‘ซีวอน’ รับเงินมาจากฮันกยองก่อนจะโค้งคำนับให้แล้วเดินออกจากห้องไป
“หึ งานนี้ไม่พลาดอีกแน่..” ฮันกยองพูดพลางมองไปที่กรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน นัยน์ตาคมมองรูปนั่นอยู่พักใหญ่ก็ต้องเรียกสติให้กลับมา
“ผมจะแก้แค้นให้คุณ…คุณไม่ต้องห่วงนะ…ไอ้เลวนั่นจะต้องชดใช้ที่มันทำกับคุณ..” น้ำตาของลูกผู้ชายที่น้อยคนนักจะได้เห็นมันจากคนคนนี้ หยดน้ำตาที่เสียไปของฮันกยองไม่เท่ากับหัวใจที่แตกสลายไปพร้อมกับคนรักของตัวเองที่ต้องจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก!’
เสียงเคาะประตูทำให้สติของอันกยองกลับคืนมา ฮันกยองรีบปาดน้ำตาออกก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเดินไปเปิดประตูให้กับแขกผู้มาเยือน
“ท่านครับทุกคนพร้อมแล้วครับ” ฮันกยองพยักหน้าให้เล็กน้อย ลูกน้องของเขาก็รีบโค้งคำนับให้แล้วเดินจากไปทันที
“ได้เวลาแล้วสินะ” อันกยองหันไปมองกรอบรูปในห้องก่อนจะเดินออกมาเพื่อที่จะไปตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้ง
“ทุกอย่างพร้อมแล้วครับ” ซีวอนที่คอยเดินอยู่ข้างๆฮันกยองเอ่ยบอกเพียงแค่นั้นก่อนจะเงียบไม่พูดอะไรต่อไปอีก
“ก็ดี ให้ทุกคนไปนอนพักผ่อนเพื่อเตียมพร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้” ซีวอนโค้งคำนับให้ก่อนจะเดินไปสั่งลูกน้องคนอื่นๆให้แยกย้ายกันไปพักผ่อน ฮันกยองยืนมองซีวอนอยู่พักนึงก็ต้องละสายตาจากซีวอนแล้วหันไปมองที่กระจก ใบหน้าของเขามีรอยฟกช้ำเล็กน้อยจากการต่อสู้เมื่อครั้งก่อน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาของเขาลดน้อยลงเลยแม้แต่นิดเดียว
“ซีวอนมานี่หน่อย” ฮันกยองตะโกนเรียกซีวอนทั้งๆที่ตายังคงมองตัวเองที่อยู่ในกระจกเงา ซีวอนรีบเดินมาหาฮันกยองทันที
“มีอะไรหรือเปล่าครับท่าน” ซีวอนมองฮันกยองอย่างสงสัย ฮันกยองหันหน้ามามองซีวอนก่อนจะยื่นปืนพกให้กับซีวอน
“ชั้นอยากให้นายดูแลรักษาปืนกระบอกนี้ด้วยชีวิต นายรู้ใช่มั้ยว่าปืนกกระบอกนี้มีค่ากับชั้นมากแค่ไหน ชั้นไว้ใจนายที่สุดชั้นถึงได้อยากให้นายดูแลรักษามันแทนชั้น” ซีวอนยืนฟังฮันกยองก่อนจะยื่นมือไปรับกระบอกปืนด้วยมือทั้งสองข้างของเขา เขาถือมันไว้อย่างดี
“นายสามารถใช้มันได้ทุกเมื่อ ถ้านายต้องการจะใช้มัน” ฮันกยองยังคงพูดต่อไปไม่หยุด ซีวอนเองก็ยืนรับฟังอย่างตั้งใจ
“ครับ ผมจะดูแลรักษามันเท่าชีวิต ผมจะใช้เมื่อยามจำเป็นเท่านั้น” ซีวอนให้คำมั่นสัญญากับฮันกยองว่าจะดูแลรักษาของชิ้นนี้เท่าชีวิตของเขา ฮันกยองเผยรอยยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“นายก็ไปพักผ่อนได้แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้นายจะลุยไม่ไหว” ฮันกยองบอกก่อนจะเดินกลับห้องของตัวเองไป ซีวอนเองก็เดินกลับห้องของตัวเองด้วยเช่นกัน
---เช้าวันต่อมา---
“ทุกคนพร้อมใช่มั้ย” ทันทีที่ลูกน้องทุกคนมารวมตัวกันพร้อมหน้าพร้อมตา ฮันกยองก็เอ่ยถามทันที ลูกน้องทุกคนก็ขานรับอย่างเข้มแข็ง ฮันกยองกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อดูความเรียบร้อยของแต่ละคน
“ถ้าพร้อมแล้วก็ลุยกันเลย” ฮันกยองพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปขึ้นรถสีดำคันหรูโดยมีมือขวาอย่างซีวอนนั่งเคียงข้างไปพร้อมกัน
“นายคิดว่าครั้งนี้จะสำเร็จมั้ยซีวอน” หลังจากที่นั่งคิดแล้วคิดอีกฮันกยองก็ตัดสินใจถามซีวอนออกไป
“ยังไงก็ต้องสำเร็จอยู่แล้วละครับ” ถึงมันจะดูเหมือนไม่ค่อยน่าเชื่อซักเท่าไหร่ แต่มันก็ทำให้ฮันกยองมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง
“ยังไงก็ตามทำให้เต็มที่นะ” ฮันกยองพูดอย่างจริงจัง ซีวอนพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ฮันกยองมองออกไปนอกรถก่อนจะนึกถึงเรื่องราวในครั้งก่อนที่ทำให้เค้าต้องเสียลูกน้องไปมากมายรวมถึง..คนรักของเขาด้วย..
ผมจะแก้แค้นให้คุณเอง…ผมจะไม่ยอมให้คุณต้องตายฟรี
ใครก็ตามที่มันทำกับคุณ…มันผู้นั้นจะต้องชดใช้อย่างสาสม!!!!!
talk
เนื่องจากไรเตอร์ไม่อยากให้มีหน้าอินโทรหลายๆหน้า เลยเอาทั้งสามบทมารวมเข้าด้วยกัน 5555 ยังไงก็ฝากคอมเม้นเป็นกำลังใจให้กับไรเตอร์ทั้งสองคนด้วยนะค่ะ รักรีดเดอร์ทุกคนนน รวมถึงนักอ่านเงาด้วย 5555
ความคิดเห็น