คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 4 ห่วง
...ทงเฮนายเป็นไรไป วันนี้ดูหงุดหงิด แล้วก็เหม่อตั้งแต่เช้า นายเปลี่ยนไปนะ ทงเฮ...ฮยอกแจคิดในใจ
"ฮีชอล..."
"ฮีชอล..."
"ทงเฮมีอะไร...ค่อยๆพูดนะ"หนุ่มหน้าสวยรีบหันหน้ามาคุยกับร่างบางทันที
"ฮีชอล...นายรู้ไหม...ว่า..."
"ว่า...ว่าอะไรทงเฮ" คยูที่นั่งฟังร่างบางทั้งสองสนทนากัน รีบพูดขึ้นหลังจากที่นั่งลุ้นมานาน
"ว่า...คิบอมอยู่ที่ไหน"ร่างบางพูดจบก็หอบทันที ...ก็วิ่งมาตั้งไกลจะไม่ให้เหนื่อยได้ไงล่ะ
"หืม...อ๋อ...ไม่รู้นะ...แต่เวลาคิบอมไม่สบายใจก็จะไปนั่งที่ดาดฟ้าประจำน่ะ...แต่ครั้งนี้ไม่รู้ว่าไปรึเปล่า"ร่างบางเมื่อได้ยินที่ฮีชอลพูดจบก็วิ่งตรงไปยังดาดฟ้าทันที
...ด๋อง...นี่นายเป็นไรไปอ่ะ นายห่วงคิบอมงั้นหรอ อย่าบอกนะว่านายกำลังตกหลุมรักคิบอม แต่...นายเคยบอกว่านายเกลียดเค้านี่นา แล้วนายเป็นอะไรไปเนี่ย...เฮ่อ...
ร่างบางที่วิ่งมาถึงดาดฟ้าก็มองหาร่างสูงที่ตนกำลังตามหาอยู่ แต่ใช้เวลาในการหาไม่มากเพราะที่ดาดฟ้ามันโล่งจึงทำให้การหาตัวไม่ลำบาก เมื่อร่างบางเจอเป้าหมายแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที
"คิ...คิบอม"ร่างบางเรียกร่างสูงเบาๆ
"คิบอม คือ...คือ...ฉันมาขอโทษน่ะ...ที่ฉันพูดนายอ่ะ"ร่างบางพูดไปแต่ไร้ปฏิกิริยาตอบสนองจากร่างสูง ร่างบางจึงเดินเข้าไปไกลร่างสูงทีละนิด ทีละนิด
...คิ...คิบอม นาย...นายร้องไห้ นายร้องไห้ทำไม นายโกรธฉันขนาดนั้นเลยหรอ ฉันทำให้นายร้องไห้หรอ นาย...นะ...นายเป็นไรอะ...ฉันมะ...ไม่ได้ตั้งใจนะ...ฉันแค่...
"ขอกอดหน่อยได้ไหม..." ร่างบางได้ยินดังนั้นจึงเลยฟุ้งซ่านทันที
"เอ่อ..."
"ฉันขอกอดนายหน่อยได้ไหม...ขอร้อง"ร่างสูงที่ตอนนี้ไร้สีหน้ากวนประสาท และยังทำท่าทางเหมือนคนใกล้ตายทำให้ร่างบางไม่กล้าขัดใจ
"อะ...อืม"ร่างบางพูดเสียงตะกุกตะกัก ร่างสูงได้ยินดังนั้นก็สวมกอดร่างบางทันที
...คิบอม...นายเป็นอะไรไป นายทำไมเหมือนคนไร้วิญญาณอย่างนี้ ใครทำนายกัน แต่ถ้าเป็นฉัน...ฉันก็ขอโทษนายด้วยนะ...ฉันขอโทษนายจริงๆ ฉันขอโทษ...
...ทงเฮฉันขอกอดนายอย่างนี้สักพักได้ไหม...ฉันเหนื่อยมากเลย เหนื่อยมากจริงๆ ฉันขอให้นายเป็นที่พักพิงหน่อยนะ...ฉันไม่มีใครแล้วจริงๆ ฉัน...ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำไง ฉันหาทางออกไม่ได้...
ร่างสูงที่ยืนกอดร่างบางอยู่นานคลายกอดออกแล้วยืนนิ่ง เงียบ ไม่พูดจาใดๆ ร่างบางที่ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ และอยากรู้ว่าร่างสูงเป็นอะไรจึงพูดถามร่างสูง
"คิ...คิบอม...นายโกรธฉันขนาดนั้นเลยหรอ"ร่างสูงพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ อย่าพูดว่าเป็นเพราะฉันเลยนะ ฉันคงไม่สบายใจน่าดูที่ทำให้คนอื่นโกรธจนร้องไห้ขนาดนี้
"ไม่หรอก...ฉันไม่ได้โกรธนาย"ร่างสูงว่า
"แล้วนายเป็นอะไร"ร่างบางเซ้าซี้
"ไว้เมื่อถึงเวลาฉันจะบอกนาย"
"แต่นายทำอย่างนี้...ฉันก็รู้สึกผิดนะ รู้สึกผิดมากๆด้วย" ร่างบางยังคงไม่เลิก พยายามถามร่างสูงต่อว่าเป็นอะไรกันแน่
...ทงเฮ...มันยังไม่ถึงเวลา...แต่ฉันสัญญาว่าจะบอกนาย ขอให้ฉันแก้ปัญหาได้ก่อนแล้วฉันจะบอกนาย แต่ฉันขอให้นายอยู่เคียงข้างฉันในตอนนี้หน่อยนะ นายคงจะไม่ว่าอะไรใช่ไหม เมื่อฉันหาทางออกเจอ...ฉันจะบอกทุกๆอย่างกับนาย...
"นี่บอกหน่อยดิ อยากรู้จริงๆนะ" ร่างบอกออดอ้อนคิบอมทันที ...ผมอยากรู้จังฮะว่าเค้าเป็นอะไรกันแน่ ถึงผมจะเกลียดเค้ามากเลย แต่นั่นมันเป็นเมื่อก่อน พอเค้ามาช่วยผมในวันนั้น ผมกลับรู้สึกดียังงัยไม่รู้ที่รู้ว่าเค้ามาช่วยผม ถึงเค้าจะเจ้าเล่ห์หน่อยๆก็เหอะ แต่เค้าก็ช่วยผมไว้...
"..."
ร่างสูงยังคงเงียบไม่พูดอะไร ร่างบางที่เลือดร้อนอยู่แล้ว เมื่อรอนานๆ อารมณ์มันก็ร้อน และก็เลยประทุออกมาใส่ร่างสูงทันที
"นี่...ไอ้หื่น...นายมีเพื่อนไว้ทำไม มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาเพื่อนสิ เก็บไว้คนเดียวมันจะได้อะไรขึ้นมา" ร่างบางพอประทุเสร็จก็เดินไปทันทีทิ้งให้ร่างสูงได้ยืนคิดอะไรคนเดียวเงียบๆ
"หึ คนเค้าเป็นห่วงยังจะมาเล่นตัวอยู่ได้ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก นี่ทงเฮนายเป็นอะไรของนาย โมโหทำไม มันไม่ใช่เรื่องของนายซะหน่อยนะ" ร่างบางอารมณ์เสียอย่างแรง บ่นให้ร่างสูงทันที และยังพูดบ่นตัวเองอีก (อ้าว ด๊องพูดคนเดียวก็ได้ด้วย)
ร่างสูงที่ได้ฟังคำพูดของร่างบาง ก็ได้แต่ยืนเงียบและเก็บคำพูดนั้นไปคิดซ้ำไปซ้ำมา อยู่สักพักก็เดินตามร่างบางลงมา (แต่ก็ยังไม่ยอมเข้าเรียน)
...เมื่อ 10 นาทีก่อนหน้านี้...
"ทงเฮ"
"..."
"ทงเฮ...รีบกินสิ เขี่ยข้าวข้าวเล่นอยู่นั่นแหละ" ซองมินที่นั่งสังเกตเพื่อน เพราะเป็นห่วงพูดขึ้น
"อืม...ฉันอิ่มแล้ว พวกนายกินกันไปเหอะ...เอ่อ ฉันขอตัวนะ" ร่างบางที่นั่งคิดอะไรอยู่นาน รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปทันที
...ทงเฮนายเป็นไรไป วันนี้ดูหงุดหงิด แล้วก็เหม่อตั้งแต่เช้า นายเปลี่ยนไปนะ ทงเฮ...ฮยอกแจคิดในใจ
ฮยอกแจเมื่อเห็นร่างบางวิ่งออกมา ก็วิ่งตามออกมาอย่างเป็นห่วง ไม่รู้ว่าร่างบางวิ่งไปที่ใดจึงวิ่งไปดูที่ห้องเรียนแต่ก็ไม่พบ กำลังจะวิ่งออกตามหาก็เห็นร่างบางวิ่งผ่านหน้าไปจึงวิ่งตามทันที
...ทงเฮนายเป็นอะไรดูร้อนรน นายไม่สบายหรอ แต่นายแปลกไปจริงๆ ตั้งแต่วันนั้น วันที่นายกลับพร้อมกับฮีชอล วันที่นายมีแผลเต็มตัว นายกลับมาก็เอาแต่นั่งเหม่อ ไปเที่ยวด้วยกัน ที่ๆคน เยอะแยะนายยังเหม่อได้ ทั้งที่นายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ฉันถามนายๆ ก็ไม่ยอมบอก แล้วเมื่อเช้า นายคุยกับคิบอมฉันก็เห็นแต่นายก็ยังโกหกฉัน นายเปลี่ยนไป...
ฮยอกแจวิ่งทิ้งระยะห่างจากร่างบางเพื่อที่ไม่ให้ร่างบางสงสัย แต่แล้วภาพที่ฮยอกแจเห็นกลับทำให้รู้สึกหน้าชา ร่างบางที่เป็นแฟนเขายืนกอดกับผู้ชาย ที่ขึ้นชื่อว่าเกลียดที่สุดของร่างบาง แต่ร่างบางยืนกอดกับผู้ชายคนนั้น ฮยอกแจทนดูต่อไปไม่ไหวจึงวิ่งออกจากบริเวณนั้นไป
ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ได้เวลาเลิกเรียนหนุ่มๆเตรียมตัวที่จะกลับบ้านก็ถูกร่างบางของทงเฮขวางเอาไว้
"พวกนายฉันมีเรื่องจะคุยด้วยสำคัญมาก...ตามฉันมา"ร่างบางเดินนำออกจากห้องไปยังโต๊ะที่เป็นที่นั่งประจำของหนุ่มๆ
"มีอะไรหรอ ด๊อง"ฮีชอลที่สนิทกับทงเฮที่สุดถามขึ้น
"พวกนายไม่ห่วงเพื่อนมั้งรึงัย"
"ห่วง...ห่วงใคร" คยูถามอย่างไม่เข้าใจ
"ก็...คิบอมงัยพวกนายไม่ห่วงเค้าหรอ"ร่างบางว่า
"นี่...ทำไมต้องห่วง มันไม่มีอะไรหน้าเป็นห่วงเลยนะ มันก็ปกติดีด้วย"คยูยังคงเถียงไม่เลิก
"ปกติยังกับผีนะสิ...พวกนายไม่รู้รึงัยว่าคิบอมร้องไห้อ่ะ"
"ร้องไห้...ห๋า!!!...ร้องไห้"คยูกำลังจะเถียงต่อแต่ก็ต้องตกใจทันที ...คิบอมนี่นะร้องไห้...ไม่น่าจะเป็นไปได้ ตั้งแต่คบกันมามันไม่เคยร้องไห้เลยซักครั้ง เอ๊ะ รึว่าเราไม่ค่อยสนใจมันว่ะ...(ฉันว่าอันหลังนะ)
"ใช่...คิบอมร้องไห้ พวกนายรู้ไหมว่าเค้าเป็นไร" ร่างบางถามอย่างห่วงๆ
"ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นไร..."คยูว่า
"อืม...นี่วันพรุ่งนี้วันเกิดคิบอมนี่!!!"ฮีชอลร้องขึ้นอย่างตกใจ
"เออ...ใช่ๆ แล้วเราจะทำไงดีไม่ได้เตรียมงานเลยนะ"ฮันกยองว่า
"หืม...วันเกิด วันเกิดทำไมคิบอมต้องร้องไห้ด้วยนะ"ร่างบางพูดอย่างที่คิด
"ใช่แล้ววันเกิดคิบอมทุกปี คุณแม่จะต้องมา งั้นลองโทรถามคุณแม่ดูดิว่าคิบอมมันเป็นไรรึเปล่า"ฮีชอลเสนอ
"อืม...ดีๆ"ฮันกยองว่า
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงโทรศัพบ้านของคฤหาสน์ตระกูลคิมดังขึ้น
"ฮัลโหลครับ...บ้านตระกูลคิมครับ ไม่ทราบจะเรียนสายใครครับ"เสียงของพ่อบ้านแห่งคฤหาสน์ดังผ่านโทรศัทพ์มา
"คุณพ่อบ้านหรอคับ...นี่ผมชีวอนคับ"
"อ่า...คุณหนูชอยนี่เอง คุณหนูยังไม่กลับเลยครับ"
"คุณพ่อบ้านคับ เรียกผมชีวอนดีกว่า แต่ผมโทรมาผมไม่ได้จะคุยกับคิบอมคับ"
"ผมจะคุยกับคุณแม่คิบอมน่ะคับ"ชีวอนว่า
"เอ่อ...ปีนี้คุณผู้หญิงไม่ได้กลับมาหรอกครับ"
"หมายความว่าไงหรอคับ"
"เอ่อ...คือ...คุณผู้หญิงไม่ได้กลับมาครับ"คุณพ่อบ้านว่า
"ยังงัยครับ"ชายหนุ่มยังคงถามต่อเรื่อยๆ
"คุณผู้หญิงเค้าจะแต่งงานใหม่ในวันพรุ่งนี้น่ะครับ"
"ห๋า!!!...แต่งงานหรอคับ ในวันเกิดลูกชายนี่นะคับ"ชีวอนพูอย่างตกใจ
"ตะ...แต่งงาน...ใครจะแต่งหรอ"ฮีชอลถามอย่างรู้สึกระแวง
"งั้นแค่นี้ก่อนนะคับคุณพ่อบ้าน สวัสดีคับ"
"สวัสดีครับ"
เมื่อชายหนุ่มวางสายจากพ่อบ้านแห่งคฤหาสน์ตระกูลคิม ก็หน้าถอดสีทันที
"ชีวอน ใครจะแต่งงาน"ฮีชอลยังคงถามชายหนุ่มอย่างกังวล
"แม่คิบอมจะแต่งงาน...เอ่อ"
"ห๋า...แต่งงาน"ชีวอนยังพูดไม่จบฮีชอลก็ร้องขึ้นมาทันที
"เอ่อ...ใช่...แล้วก็จะแต่งพรุ่งนี้ แล้วก็บังคับให้คิบอมมันไปด้วย"ชีวอนว่า
"ห๋า...แต่งพรุ่งนี้ วันเกิดลูกชายนี่นะ"ฮีชอนพูดอย่างวิตก
"แล้วคิบอมจะเป็นยังงัยบ้างนะ" ดงเฮพูดอย่างเป็นห่วง
ร่างบางหันไปเจอกับคิบอมที่กำลังเดินออกไปหน้าโรงเรียน จึงรีบลุกและวิ่งตามร่างสูงไปทันที
"คิบอม..."
"คิบอม..."ร่างบางตะโกนเรียกร่างสูง ร่างสูงได้ยินจึงหันหน้ากลับมา
"นาย...เอ่อคือ...นาย"ร่างบางอึกอักไม่อยากถามแต่ก็อยากรู้
"หืม...มีอะไร"ร่างสูงถามอย่างสงสัย
"นายจะไปงานแต่งแม่นายไหม"ร่างบางถามอย่างเป็นห่วง
"นายไปเอาเรื่องนี้มาจากไหน!!!"ร่างสูงตะคอกใส่ร่างบางทันทีที่ได้ยินเรื่องที่ร่างบางพูด
"คือ...นาย...ฉัน...ฉัน..."ร่างบางอึกอัก
"นายอย่ามายุ่งกับชีวิตฉันจำไว้!!!"ร่างสูงพูดจบก็เดินไปทันที ทิ้งให้ร่างบางตกใจกับความหน้ากลัวของร่างสูงต่อไป
ความคิดเห็น