อภิมหาศึกสงครามยุคหายนะล้างจักรวาล

ลำดับตอนที่ #3 : วิญญาณคนรักนวลจันทร์ปรากฏตัว ทำไงดีเมื่อเบียร์เข้าไปอยู่ในนิยายของเขาเอง

   พวกเขาขับรถโดยสาร2ชั้น3คันได้ขับมุ่งตรงไปตัวเมืองไปยังหลุมหลบภัย และไปตามวัดต่างๆ เพราะตอนนี้วัดเท่านั้นเป็นที่ปลอดภัยทั้งทางกายและใจเป็นที่สุดสำหรับบรรดาผู้ที่รอดชีวิตจากเหตุการณ์ที่โหดร้ายเช่นนี้ 

ระหว่างที่พวกเขากำลังจะไปแจกยาในที่ต่อไป  ซึ่งก็เย็นแล้วพวกเขาจึงแวะพักข้างทางซึ่งเป็นร้านอาหารแต่ร้านมีมีคนทำอาหารให้  เบียร์จึงแวะพัก

"น้องนวลจ้ะ คิดถึงจังเลย อยู่ไหนเอ่ย" เบียร์พูดพลางมองรอบๆทาง

ทันใดนั้นก็มีหญิงสาว แต่งชุดไบสีเขียว สวยสดงดงาม ปรากฏกายให้เบียร์เห็น

"น้องก็คิดถึงจ้ะ ระหว่างที่น้องอยู่อีกมิตินึง เกิดอะไรขึ้นหรอที่นี่" เธอตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"เรารักเธอนะจ้ะ น้องนวล ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอต้องปลอดภัย และเราสัญญาว่าวันนึงเราจะได้อยู่ด้วยกัน อยู่ในมิติเดียวกัน และรักกันตลอดไป"  เบียร์พูดด้วยท่าทางเขินอายนิดๆ

"จ้ะ น้องก็รักพี่จ้ะ" เธอพูดด้วยอาการเขินอายนิดๆ

"เราจะบอกรักเธอ ทุกๆวัน ต่อให้เหตุการณ์จะเลวร้ายเพียงใด  แต่เราจะบอกรักเธอทุกๆวัน นะจ้ะ "  เบียร์พูดพร้อมกุมมือน้องนวล แต่จับมือนั้นไม่ได้เพราะเธอเป็นวิญญาณหรือคนรักในชาติก่อนของเบียร์

"ลืมไปว่าโดนตัวกันไม่ได้ งั้นวิธีนี้" เบียร์พูดจบก็เอามือวางไว้บนมือน้องนวลโดยวางไว้บนกาศและทำเหมือนว่าโดนมือกันแล้ว

ระหว่างที่ทั้ง2จู๋จี๋กันนั้นเอง   พลันอากาศที่มือครึ้มกลับแปรปวนอย่างหนักเพราะจู่ๆลมที่ไหนก็ไม่รู้ได้ก่อตัวเป็นพายุเต็มถนนพัดเอาแต่สิ่งของ

แต่ทว่า

กลับไม่พัดคนที่โดนพายุเข้าไปเต็มๆแต่คนนั้นกลับยืนงงอยู่เฉยเหมือนไม่มีพายุเกิดขึ้น  พายุลูกนั้นพาร่างคนนั้นไป และหายไปชั่วพริบตากลางอากาศที่ว่างเปล่าพร้อมกับสิ่งของอย่างรถบัส3คันที่หายไปกับพายุ  ส่วนร้านอาหารก็พังเพราะพายุลูกนั้นแต่คนในนั้นกลับมีแค่รอยถลอกนิดเดียว   เบียร์จ้องพายุลูกนั้นจนมันหายไป เบียร์หลับตา 

และเขาก็เห็น

ควันสีต่างๆที่มีอยู่บนโลกไม่เว้นแม้กระทั่งสีขาวดำอยู่รอบพายุ ลอยพุ่งเข้ามาหาเขา 

เขารีบลืมตา ก่อนจะพูดโดยไม่ได้ตั้งตัวว่า

"มีพลังมหาศาลจากอีกโลก ซึ่งเป็นโลกจินตนาการหรือโลกที่รวมรวบความคิดของมนุษย์กำลังปั่นป่วน  มันจะปั่นป่วนไม่ได้ ถ้าไม่มีคนคุมอยู่" เบียร์หันหน้าพูดกับน้องนวล แต่ตอนนั้นดวงจิตของน้องนวลเริ่มเลือนหายไปทีละน้อย

"พี่คะ ช่วยน้องด้วย ทำไมเหมือนมันอ่อนแรงไปหมด " พูดจบน้องนวลก็หายไปชั่วพริบตาเหมือนพายุ  

หลังจากที่น้องนวลหายไป  ท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนสีทันทีจากเป็นสีดำอมแดง กลายเป็นสีทองมั้ง สีฟ้ามั้ง  และก็กลายเป็นสีต่างๆเต็มท้องฟ้าสลับกันไป  และจู่ๆ ผู้คนก็หายไปทีละคน2คนในพริบตาเดียวสิ่งรอบๆตัวเช่น ต้นไม้กลายเป็นพู่กันและดินสอเท่าต้นสน เสาไฟฟ้ากลายเป็นต้นไม้ที่สูงใหญ่ 


เบียร์ได้สติจึงนั่งสมาธิ ขาขวาทับขาซ้าย มือขวาทับมือซ้าย นั่งตัวเหยียดตรง  และหลับตา  เขานั่งนิ่งเหมือนก้อนหิน  ก่อนที่ทุกๆอย่างจะค่อยๆดับกลายเป็นสีดำทีละน้อย

   @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@


ฆ่ามันเฮ้...!  เสียงแรกที่ได้ยินคือเสียงผู้ชายตะโกนพร้อมการโห่ร้องอย่างบ้าคลั่ง และมีเสียงฟันดาบ

เบียร์ก็นั่งนิ่งต่อไป

สักพักเสียงนั้นก็สงบ  แต่มีเสียงต่อไปแทรกเข้ามาอีก

"ธุรกิจทุกอย่างต้องมีการลงทุน  ถ้าไม่มีการลงทุนก็ไม่ใช่ธุรกิจ"  เสียงคุ้นๆเหมือนนักธุรกิจกำลังพูดเรื่องเศรษฐกิจ

เบียร์ก็นั่งหลับตาต่อไป

"ฮานามิ ข้าวเกรียบรวยเพื่อน" เสียงของวัยรุ่นเหมือนในโฆษณา

เบียร์ยิ้มมุมปากก่อนจะตั้งใจอย่างแน่วแน่จึงหลับตาต่อไป

เขานั่งไปสักพักใหญ่ก็เห็นนิมิตแทนการเห็นดวงแก้วที่เขานึกถึงอยู่นั้น

สิ่งที่เห็นคือ

เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังใช้ดินสอเขียนเป็นตัวหนังสือแต่เขาเห็นไม่ถนัด รอบๆมืดมาก และข้างขวาของเขามีโต๊ะวาดภาพมีกระดาษวาดเขียนแผ่นใหญ่1แผ่น ในนั้นเขียนด้วยพู่กัน เป็นภาพเมืองประหลาด ที่มีภาพหลายภาพ เช่น รถบัสที่เขานั่งกับกลุ่มชายฉกรรณ์อยู่ในพายุลูกที่เขาเจอข้างทางมีร้านอาหารพังยับเยินมี รูปน้องนวลอยู่ในพายุนั้นแต่เห็นแค่สไบสีเขียวกับพายุส่วนร่างเป็นสีเหลืองนวลๆเหมือนจะหายไป  ส่วนคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอคือเขา ซึ่งรอบๆตัวเขามีสีดำอยู่รอบตัว ซึ่งในภาพเขากำลังแหงนมองท้องฟ้าหลายสีและมีภาพอีกภาพคือหลุมกลางอากาศเป็นสีขาวขนาดใหญ่มาก

ส่วนเด็กหนุ่มคนนั้น มีหน้าตาน่ากลัวดวงตาโตลุกวาวในหน้าดูซูบผอมข้างขวาเขียนดินสอข้างซ้ายถือพู่กันเปื้อนเลือด แต่ไม่ตกใจเท่า มีปีศาจไม่มีหัวกำลังจับมือเขาเขียนด้วยดินสอและจับมือข้างซ้ายที่กำพู่กันไว้แน่นมันสวมผ้าสีดำขาดๆเห็นเนื้อสีแดงที่เน่าแฟะเพราะนั่นคือแผล

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

เปรี้ยง...!  

เสียงฟ้าผ่าให้ทำเบียร์ต้องกระดุ้ง เพราะเสียงนี้ดังมาก  เบียร์ค่อยๆลืมตาขึ้น  แล้วก็ต้องผงะเมื่อมีซอมบี้ล้อมตัวเขาแต่พวกมันได้แต่ยืนเฉยๆบนฟ้ามี ตัวอักษรสีเงินและทอง ทั้งไทยและภาษาอื่นๆรวมตัวเลขลอยอยู่เต็มท้องฟ้า  สิ่งที่ฟ้าผ่าคือตัวอักษร ต ตัวสีทองแดงค่อยๆร่างลงมาทีละน้อยพลันเห็นช่องโหว่ง1ช่องซึ่งเป็นสีฟ้าแต่ไม่มีเมฆสักแปบตัวอักษรอื่นๆก็เข้ามาปิด 

เบียร์ลุกขึ้น และเดินไปหาพวกซอมบี้แต่เขากลับไม่ชนพวกซอมบี้กลับเดินทะลุร่างของพวกมัน

เบียร์ออกจากลานกว้างได้ ก็เห็นหลุมสีขาวทำฉากตั้งอยู่กลับพื้นดินเป็นวงรีเหมือนที่เขาเห็นในนิมิต สูงราวเท่าเสาไฟฟ้า   

 เบียร์จึงเดินเข้าไปในนั้น

 แต่เมื่อเขาออกมาเขาต้องตะลึงเมื่อข้างคือสีดำทมินไม่มีแสง  เขากลับเข้าไปอีกที  แต่ระหว่างที่อยู่ในแสงอีกรอบ เขากลับหมดแรงยิ่งเดินยอ่งหมดแรง 

  ในที่สุดเขาก็สลบไปกลางลำแสงนั้น

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นมา เขาก็ควบคุมร่างกายไม่ได้ ทุกอย่างวิ้งๆ  ก่อนที่จะสลบไปอีกครั้ง เขาเห็นตัวเองกำลังเขียนนิยายด้วยคอมซึ่งมีชื่อเรื่องว่า

   วันอาเพศ  

ซึ่งเป็นเรื่องแรกและพึ่งเคยเขียนนิยายในคอม  

ทันใดนั้นเขารู้สึกว่าพลังมหาศาลได้หายไปแล้วตัวเขาค่อยๆวูบและลอยเข้าไปในคอมเครื่องนั้น

 @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ตอนต่อไปคือ ภาค นิยายวันอาเพศ 

แล้วเขาจะทำยังไงเมื่อเขาเป็นตัวละครในนิยายเรื่องนี้  พลังที่มีก็หายไปจนหมดเป็นเพราะอะไร แล้วมันไปไหนหมด  เขาจะออกได้หรือไม่

             โปรดติดตาม  ภาค นิยายวันอาเพศ  ตอนต่อไปได้เลย

 @@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

 ทุกสิ่งล้วนอนิจจัง อนัตตา
           
                      เทพสังหรณ์...