คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - - - Chapter I - - - [100%]
คฤหาสถ์ เเลสเท ประเทศฝรั่งเศส....
บรรยากาศเเสนเลิศหรูเเละการตกเเต่งที่หรูหรา ทำใหสถานที่เเห่งนี้ดูดีกว่าที่อื่นๆในเมือง คฤหาสถ์ สุดหรูของตระกูลเก่าเเก่
เเละยิ่งใหญ่ ซ่งมีนามว่า เเลสเท เเละขณะนี้ได้เกิดการถกเถียง ของสมาชิกในบ้านบนโต๊ะอาหาร ตัวยาวที่หรูหรา
"พวกเเกน่ะ" นายท่านของบ้านเอ่ยขึ้นขณะที่ทุกคนกำลังรับประทานอาหารค่ำ
"คะ...ครับ ท่านพ่อ" ชายหนุ่มทั้งสองสะดุ้งเฮือก เมื่อได้ยินเสียงทุ้มของผู้เป็นพ่อ
"โจชัวร์..." เขาเอ่ยชื่อลูกชายคนโต
"ครับท่านพ่อ มีอะไรให้ลูกรับใช้เหรอครับ" คุณชายใหญ่มองผู้เป็นพ่อด้วยความงุนงง
"ฉันไม่ให้เเก ไปทำอะไรหรอก เเค่จะให้เเกไปเเต่งงาน"
"คะ....ครับ อะไรนะครับ?" โจชัวร์ มองหน้าผู้เป็นพ่อสลับกับน้องชาย
"เเกฟังไม่ผิดหรอก ฉันจะให้เเกเเต่งงาน" ผู้เป็นพ่อย้ำชัด
"กับใครครับคุณพ่อ??" ผู้เป็นน้องชายเอ่ยถามเเทน (กี้พี่ได้เเต่งเองเหรอ?)
"ใช่เรื่องของเเกเหรอ มาคัส??" ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามทำเอาคุณชายเล็กหน้าจ๋อยไปเลย
"...เอ่อ เเล้วเธอเป็นใครเหรอครับ ท่านพ่อ" คราวนี้โจชัวร์เป็นฝ่ายถามเอง
"อ่ะ นี่รูป" ท่านเเลสเทยื่นรูปใบหนึ่งให้ลูกชายคนโต
"สวยไหมล่ะ?" เขาเอ่ยถามลูกชาย ขณะที่ลูกชายทั้งสองของเขาพิจารณารูปในมือ (กี้เค้าได้ข่าวว่าพ่อพี่เค้ายื่นให้ป๋านะ)
"....เเล้วทำไมมีสองคนครับ จะรู้ไหมเนี่ยว่าคนไหน??น่ะ" มาคัสเอ่ยถาม
"คนที่เข้มๆสวยคมๆน่ะ ของโจชัวร์ หะ ฮ่าๆ" ผู้เป็นพ่อหัวเราะอย่างมีลับลมคมใน
"ท่านพ่อหมายความว่าอะไรครับ ของผม เเล้วอีกคนของใครครับ?"
"ก็ของเจ้ามาคัสไง เอ่อ อาทิตย์หน้าพวกเเกไปเกาหลีนะ เตรียมตัวเเต่งงานฉันบอกเจ้าจองซูไว้เเล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
ท่านเเลสเทหัวเราะร่วน ลุกชายทั้งสองมองหน้ากันทำตาปริบๆ อ่าปากค้าง อึ้งกับผู้เป็นพ่อ
โดยเฉพาะคนเล็กที่ตอนนี้อึ้งจนช็อกซินิมาไปเสียเเล้ว
"ฉันอิ่มเเล้วล่ะ ฉันขอตัวนะ ฉันว่าพวกเเกสองคนคงมีเรื่องคุยกันยาว ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
"อะ...อ้าว ท่านพ่อ" โจชัวร์ร้องเรียกผู้เป็นพ่อ พลางเขย่าน้องชายของตนที่อึ้งจนปากเหวอ
"มาคัสๆๆๆ ตื่นๆ มาคัสๆ .....โจคยูฮยอน(เริ่มเรียกชื่อเกาหลี) มาคัส......มาคัส โจ.....โจคยู มาคัส....เเลสเท มาคัส.....
เเลสเท มาคัส โจ (ไปชื่อเต็มเเล้วกี้ก็ยังไม่ตื่น)......เเลสเท มาคัส โจคยูฮยอน (น่าน เต็มยศ) นี่ถ้าเเกยังไม่หายอึ้งนะ
มาคัส ฉันจะพาเเกไปหาหมอฉีดยาเเล้วนะ ไอ้น้องงงงง บ้าาาาาาาา...."
"หะ....อะไรนะ พ่อจะให้เราสองคนเเต่งงาน ไม่นะตัวเธอ เค้าไม่เอานะ ไม่เอานะ ไม่เอาๆๆๆๆๆ เค้ายังรักชีวิตอิสระ"
"เฮ๊ยๆ เเค่นี้เคะเเตกเลยน้องกู" - -* โจชัวร์ส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับน้องชายตัวเเสบ
"ใจเย็นไว้ เเกได้เเต่ง ฉันก็ได้เเต่ง" เขาลูบหลังน้องชายเบาๆ ปลอบ
"นี่ๆ พี่ผมรู้เเล้ว ว่าเราจะทำยังไงกัน ผมมีเเผน...." จู่ๆมาคัสก็ลุกพรวดพราดเปลี่ยนเป็นคนละคน พร้อมเเสยะยิ้ม
โจชัวร์มองน้องชายงงๆ (มันเป็นคนยังไงไของมัน??)
.....................................................................................
สัปดาห์ต่อมา ที่โซล คฤหาสถ์ตระกูลพัก
"....ฉันไม่เอากับพวกเเกด้วยเด็ดขาดเเผนพิสดารอะไรก็ไม่รู้" พักจองซูลูกพี่ลูกน้องของสองคุณชายเเลสเทกล่าวขึ้น
หลังจากได้ฟังเเผนการของน้องชายทั้งสอง
"น่าพี่....ถือว่าช่วยน้องชายตาดำๆ" มาคัสอ้อนๆ
"พวกเเกสองคนก็ใจเย็นก่อนซิวะ" จองซูว่า
"ผมเย็นไม่ไหวเเล้วพี่จองซู ผมกับเจ้ามาคัสไม่เคยรู้จักยัยสองคนนั้น ชื่ออะไรยังไม่รู้เลยยังจะให้ไปเเต่งงานด้วย"
"เดี๋ยวพวกเธอจะได้รู้จักเอง มานี่พี่จะเล่าให้ฟัง" เเทยอนภรรยาของจองซูเอ่ยขึ้น
"คนนี้ๆ...." เธอชี้ไปที่รูปของหญิงสาวคนหนึ่ง ชายหนุ่มอีกสามคนจ้องมองตามมือเรียว
"ชื่อ ควอนยูริ คุณหนูจากควอนกรุ๊ป เป็นเด็กหัวเเข็งนิดๆ ไม่ค่อยยอมคนหรอก เธอคิดว่าเธอเป็นผู้นำ ทุกคนต้องทำตาม
เเต่เธอเป็นคนใจดีนะ สวยมากๆด้วย โจชัวร์ พี่ว่าเธอโชคดีเเล้วนะที่จะได้เเต่งงานกับผู้หญิงคนนี้" เเทยอนบรรยาย
"ส่วนคนนี้ๆ"
"ผู้หญิงอะไร หน้าตาหยิ่งชะมัด" มาคัสสบถ ทำเอาอีกสามคนจ้องหน้าเขม็ง (เค้ากำลังเป็นการเป็นงานกันอยู่)
"ชเว ซอฮยอน ลูกสาวคนเล็กของบ้านชเว พันธมิตรทางการค้าของท่านลุง"
"น่านกะเเล้ว อย่างท่านพ่อนะก็นึกได้สองอย่าง ชื่อเสียงตระกูล กับธุรกิจ ชิ" มาคัสเอ่ยขึ้น (ทุกคนจ้องเขม็งอีกครั้ง)
"มาคัสอยานอกเรื่อง ขอร้อง เธอเป็นเด็กน่ารักนะ อ่อนโยน อ่อนไหว น่าทะนุทะนอม เธอน่าจะดีใจนะ มาคัส"
"โถ่พี่เเทยอน ก็ผมไม่ชอบนี่" มาคัสว่าอย่างหัวเสีย
"เเล้วพวกเเกจะให้ฉันกับเมียทำยังไง ไหนบอกมาสิ" จองซูว่าส่ายพลางหัวเบาๆ
"ทำตามเเผนของผม....." มาคัสว่า เเสยะยิ้มที่น่ากลัวนั้นอีกครั้ง.....
............................................................................................
มหาวิทยาลัย...คณะบริหารธุรกิจ
"นี่ซอวันนี้เลิกเรียนเราจะไปไหนกันดี..." หญิงสาวใบหน้าคมเอ่ยถามเพื่อนสาวที่นั่งก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่
"ไม่รู้สิ" ซอฮยอนส่ายหัวไปมา
"ถ้าเเกไม่ตอบงั้นฉันขอไปหาพี่ซองมินละกัน ฮะฮ่า" ยูริหัวเราะร่วน
"นี่เเก ชวนชั้นไปหาผู้ชายอีกเเล้วเหรอยูล เฮ้อ...." ซอฮยอนถอนหายใจ
"อ่า....พี่ซองมินบอกฉันว่า วันนี้พี่ยงฮวา ที่รักเเกเค้ากลับมาบ้านเเล้วนะ ซอ" ยูริล่อซอฮยอนโดยการเอาชื่อของคนที่
ซอฮยอนเเอบชอบมาอ้างเพื่อที่ตนเองจะได้ไปหาซองมินที่บ้าน (ริพี่ช่างเป็นคนที่ - - *)
"จริงอ่ะ....ว่าเเต่พี่เค้ากลับมาจากอังกฤษเมื่อไหร่?" ซอฮยอนถามขึ้น
"ไม่รู้สิ....เพราะพี่เค้ายังไม่กลับมา ฉันล้อเเกเล่น" ยูริเเอบหัวเราะ
"นี่เเกหลอกฉันเหรอยูล หา......" ซอฮยอนผลักยูริเบาๆ พลางจะใช้หนังสือเล่มหนาฟาดลงที่หัว
"รุ่นพี่ ซอฮยอน รุ่นพี่ยูริค่ะ มีคนมาหาค่ะ" เด็กสาววิ่งเหงือท่วมเข้ามาบอกซอฮยอนเเละยูริ
"ใครมา?..." ซอฮยอนกับยูริมองหน้ากันงงๆ
"เค้าบอกว่า ชื่อคิมเเทยอนค่ะ"
"พี่เเท...." หญิงสาวทั้งสองมองหน้ากันอีกครั้ง
"จ๊ะ เดี๋ยวพี่จะไปหาเค้านะ" ยูริว่า เด็กสาวรีบวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว
"ซอ พี่เเทยอนเค้ามาหาพวกเราทำไมนะ"
"เเล้วฉันจะรู้ไหมเล่า เเกนี่ อยู่ด้วยกัน"
"งั้นเราก็ไปหาสิไม่เห็นจะยาก..."
.............................................................
"พี่เเทยอนพี่จองซู สวัสดีค่ะ" หญิงสาวทั้งสองโค้งทำความเคารพสามีภรรยาทั้งสอง
"จ้า ซอฮยอนยูริพวกเธอสบายดีนะ" เเทยอนเอ่ยถาม
"ค่ะ พวกเราสองคนสบายดี พี่สองคนก็สบายดีนะค่ะ" ซอฮยอนถามกลับตามมรรยาท สองสามีภรรยาพยักหน้าเบาๆ
"เเล้วพี่สองคนมามีธุระอะไรค่ะ...โอ๊ย..." ยูริร้องขึ้นเมื่อซอฮยอนหยิกเเขน ก็ธอถามตรงไปจนเสียมรรยาทนี่นา
"เอ่อขอโทษเเทนยูรินะค่ะ ... คือว่าพี่สองคนมา...." ซอฮยอนพยายามถามใหม่เเต่มันก็ไม่ได้ต่างจากยูริเลย
"อ่า...ไม่เป็นไรจ๊ะ ก็พวกพี่มีธุระจริงๆนี่" เเทยอนว่าหัวเราะในลำคอเบาๆ
"เข้าเรื่องเลยนะ คือสองคนพอจะรุ้จัก พวกเเลสเทไหม?" จองซูเอ่ยถาม
"ค่ะ ลูกชายคนโตชื่อ โจชัวร์เค้าเป็นคู่หมั้นของยูลเอง เเล้วคนเล็กก็ของยัยซอ ชื่อมาคัส" ยูริตตอบอย่างละเอียด
"ใช่...เเละวันนี้...."
"คุณพี่(มาคัส)...กลับมาเกาหลีเเล้วเหรอค่ะ" ซอฮยอนถามอย่างสนใจ
"อ้าวซอ เรียกคุณพี่เเบบนี้ รู้จักเหรอ?" ยูริมองหน้าซอฮยอนงงๆ
"เเกจำไม่ได้เหรอ ตอนเด็กๆ มีพี่ชายสองคนที่เป็นพี่น้องกันมาจากฝรั่งเศส ที่มาพักที่บ้านเราน่ะ"
"อ๋อ คุณพี่ใบ้ กับคุณพี่หยิ่งน่ะเหรอ? ฮ่า ฮ่า" ยูริหัวเราะ
"นั่นเเหละ...เเล้วตกลงคุณพี่กลับมาเหรอค่ะ?" ซอฮยอนถาม
"เดี๋ยวเค้าก็มา เเต่ตอนนี้เค้าส่งคนมาดูเเลเธอสองคนก่อนด้วยนะ" เเทยอนว่าพลางกวักมือเรียกใครบางคน
"นี่ โจคยูฮยอน เเละนี่โจฮันคยอง สองพี่น้องคู่นี้จะเป็นผู้ดูเเลเธอสองคน"
"สวัสดีครับคุณหนู..." ชายหนุ่มทั้งสองกล่าวทักทายพร้อมกัน
"เเล้วคุณพี่ล่ะค่ะ?" ซอฮยอนยังไม่เลิกถามคำถามเดิม
"มาคัสเค้าไปอิตาลี ส่วนโจชัวร์ไปจีนจ๊ะ เดี๋ยวเค้าสองคนก็มา" เเทยอนว่า "ได้ยังไงล่ะค่ะ พวกเค้าทำอย่างงี้ได้ยังไงค่ะ
เเล้วคุณพ่อของฉันท่านจะว่าไง" ยูริเอ่ยถามบ้าง
"ทั้งสองคนเค้าได้เรียนให้ท่านทราบเเล้วล่ะจ๊ะ พี่สองคนมีธุระขอตัวกลับก่อนนะจ๊ะ ฝาก มา..เอ๊ย คยูฮยอน
กับฮันกยองด้วยนะจ๊ะ พี่ไปก่อนหล่ะ" หลังจากพูดจบสองสามีภรรยาก็รีบ(ชิ่ง)ออกไปทันที
"เเล้วเราจะทำยังไงกับสองคนนี้ วันนี้ต้องไปหาพี่ซองมินด้วยสิ" ยูริว่าเศร้าๆ
"นี่นาย...คนไหนล่ะที่คุณพี่โจชัวร์ส่งมาน่ะ" ยูริถามดื้อๆ
"ผมครับคุณหนู ผมชื่อโจฮันคยอง" ฮันคยองรีบตอบ ยูริมองไปที่คยูฮยอน
"ส่วนผมโจคยูฮยอนครับ" เขารีบตอบอย่างเร็ว
"พวกนายเป็นพี่น้องกันเหรอ?" ซอฮยอนถามบ้าง
"ครับคุณหนูผมเป็นพี่ครับ" ฮันคยองรีบตอบ
"คุณพี่เค้ามีเหตุผลอะไรนะ?" ซอฮยอนบ่นเบาๆ เเต่ก็ไม่รอดพ้นหูหมาป่าอย่างคยูฮยอน
"คุณชายเค้าคงมีเหตุผลอะไรบางอย่างล่ะครับ" คยูฮยอนว่า
"เจ้านายลูกน้องเข้าข้างกันเป็นธรรมดา" ยูริเสริม
"เเล้วคุณหนูรู้จักคุณชายนานเเล้วเหรอครับ" ฮันคยองถามบ้าง
"ใช่ ตั้งเเต่ฉัน 9 ขวบเเนะ จากนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเค้าอีกเลย" ซอฮยอนตอบ พลางก้มหยิบรูปถ่ายในกระเป๋าสตางค์มาให้ดู
"นี่ไง" คยูฮยอนก้มหน้ามองรูปถ่ายใบนั้น รุปเด็กผูชายใส่สูทมาดคุณชายตัวสูงโย่งใส่เเว่นยืนโอบไหล่เด็กหญิง
ชุดกระโปรงสีชมพูหวาน ยิ้มตาหยี
"พี่ครับผมพแจะรู้เเล้วล่ะว่ายัยสองคนนี้คือใคร?" เขาหันไปกระซิบเบาๆกับพี่ชาย
"ว่าไงนะ" ยูริมองอย่างสงสัย
"เปล่าครับๆ" ทั้งสองยิ้มตาหยี
"อืมๆ เเล้วไป เเต่ฉันสองคนจะยอมก็ต่อเมื่อนายสองคนได้พิสูจน์เเล้วว่าจะดูเเลพวกฉันได้"
ยูริพูดขึ้นพลางยืนบนโต๊ะตัวยาว ทั้งสองพี่น้องเเละซอฮยอนมองอย่างเเปลกใจ (เค้าจะทำอะไรของเค้ากันนะ)
"รอเเปปนะฉันขอปรึกษาอะไรกับซอหน่อย" ยูริว่าพลาง กวักมือเรียกซอฮยอน
"เค้าจะทำอะไรกันนะ..." ฮันคยองซุบซิบกับน้องชาย คยูฮยอนได้เเต่ขมวดคิ้วงงๆ
"หวังว่าคงไม่......"
"รู้เเล้วล่ะ" ยูริหันมาบอก ดีดนิ้ว
"นายน่ะตามฉันมานี่ๆ" ยูริกวักมือเรียกฮันคยอง
"ผมเหรอคุณหนู" ฮันคยองถามงงๆ
"นายนั่นเเหละจะใครล่ะ?"
"ครับๆ...เอานี่ ไปให้คนที่ชือ อีชองยัง หาให้เจอนะ เเล้วบอกกับเค้าว่าฉันให้เอามาให้"
"ผมไม่เข้าใจ เเล้วนี่มันอะไร" ฮันคยองมองไปที่กระดาษซองจดหมายสีขาว
"เอาเหอะหน่า ฉันจะรอที่บ้านนะ บาย" ยูริว่าพลางพลักหลังฮันคยองอย่างเเรง ใบหน้าอมยิ้มเเปลกๆ
"ครับๆผมเชื่อว่า ผมต้องทำได้ เจอกันที่บ้านคุณหนูนะครับ"
ฮันคยองว่าพลางเดินไปทั้งที่ยังไม่รู้จะเริ่มหา อีชองยังที่ว่าที่ไหนกันเเน่
"เเล้วผมล่ะครับคุณหนู?"
"นายก็ไปช่วยพี่ชายนายสิ ฉันรอที่บ้านนะ นายคงรู้จักบ้านฉันสินะบายนะ" ซอฮยอนว่าพลางวิ่งตามยูริไป
"อะไรของเค้าว่ะ" ฮันคยองส่ายหน้าเบาๆ
"คู่หมั้นพี่ล่ะ โจ เเสบไหมเนี่ย?" คยูฮยอนตบหลังพี่ชายเบาๆ
"ฮันคยองเว้ย ไอมาคัส เอ๊ย คยู" สองพี่น้องมองหน้ากันหัวเราะ
"ว่าเเต่อีซองยังคือใคร?" สองพีน้องหันมองหน้ากันงงๆ
...........................................................................
ด้านซอฮยอนกับยูริ
"ยูริ เเกจะทำอะไร? บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้อย่าทำหน้าเจ้าเลห์เเบบนี้" ซอฮยอนหยุดเดินพลางจ้องหน้ายูริอย่างเอาเรื่อง
"เดี๋ยวเเกก็รู้ยัยซอ...." เธอว่าพลางหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
"ฮัลโหล...ซองยังซี่"
(....เฮลโหล ควอนยูริง่า มีอะไรกับชั้นย่ะหล่อน....)
"ฉันคิดถึง เเกไง ซองยัง"
(....บอกความจริงมาเถอะชั้นไม่เชื่อว่าชะนีอย่างหล่อนจะคิดถึงชั้นหรอกนะย่ะ....)
"ก็ดี...หึ หึ วันนี้จะมีคนสองคนไปหาเเก"
(....ใคร?....ชะนีเหรอ? ไม่เอาล่ะ....)
"เปล่า ผู้ชายต่างหาก หล่อซะด้วย รอรับนะ"
(....เเกสตอฯชั้นรึเปล่าเนี่ยชะนียูล....)
"ชั้นเปล่านะ .... คืนนี้เเกรอรวบสองหนุ่มได้เลย ซองยัง ถ้าไม่มีนะ ชั้นจะยอมใส่กระโปรงสั้นเเค่คืบมามหาลัยเลยเอ้า"
(...ดี เเสดงว่าเเกพูดจริงชั้นจะรอนะ...)
"บาย"
(...บาย...)
"จะดีเหรอยูล" ซอฮยอนถามด้วยท่าทางเป็นกังวล
"หึ หึ สองคนนั้นไม่ได้จะเป็นว่าที่สามีเราซักหน่อย ไกบกระเทยซักครั้งคงสนุกพิลึก 5555"
"จริงด้วย สองคนั้นไม่ใช่ คุณพี่มาคัสกับคุณพี่โจชัวร์ซักหน่อย"
"กลับบ้านไปรอกันเถอะ ซอโรโระ"
"ครับผม" ซอฮอยนทำท่าหน้าลักพลางกอดคอยุริไป
.........
"เเกได้ยินไหม ไอน้องชาย" ฮันคยอง หันไปถามน้องชาย
"ได้ยินเต็มสองรูหู"
"เกือบเเส้วไหมล่ะ เเสบชิบเป้ง สมเล้ว คุณหนูควอนยูริ เเล้วเราจะได้เห็นดีกัน หึ หึ คืนนี้เเหละ"
"คืนนี้อะไรของพี่หะ เเล้วทำไมต้องทำหน้าหื่นด้วยหะ" คยุฮยอนมองหน้าพี่ชายงงๆ
"ช่างเหอะ ไปหา กาเเฟกินกัน เจ้าน้องชาย"
"อือ"
..................................................................
จบตอนหนึ่งเเล้วค่ะ โชมาต่อให้ พักจากการสอบ
พรุ่งนี้ไปสอบ โชสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น