คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [4SEASONS] 1st winter : HAEEUN * [ rewrite ]
HERE WE GO THE TIME I HATE THE MOST .
-LEEHYUKJAE
สวัสดีครับทุกคน .. ผมอีฮยอกแจตัวบางปากแห้งหน้าลอกผิวแตกบลาบลาบลา มันคงจะดีกว่านี้ถ้านี่ไม่ใช่หน้าหนาวน่ะครับ .. ผมเป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่งในสถานที่สงเคราะห์เด็กไม่มีปัญญาซื้อโลชั่นบำรุงผิวอะไรพวกนั้นหรอกนะครับ ที่ทรมาณที่สุดคือคริสมาสต์นี้ผมจะอายุครบ 18 ปีบริบูรณ์แล้วครับ ตามกฏของที่นี่คือถ้าใครมีอายุครบ 18 ปีคนๆนั้นจะต้องออกจากบ้านสงเคราะห์ไปทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเอง คือทรมาณกว่านี้มีอีกป่ะ U _ U สิ่งเดียวที่ผมหวังตอนนี้น่ะเหรอ .. ขอให้มีใครสักคนรับผมไปเลี้ยงก่อนวันคริสมาสต์
ซึ่งผมคิดว่ามัน ..
เป็นไปไม่ได้
ไม่มีผู้ใหญ่ที่ไหนอยากรับวัยรุ่นอายุ 17 เกือบ 18 ไปเลี้ยงหรอกครับเพราะว่าผู้ใหญ่เค้ารู้สึกว่าเด็กพวกนี้โตแล้ว .. ไม่น่ารัก ไม่เหมือนเด็กตัวเล็กๆ ผมจะบอกเลยว่าถ้าอายุเกินสิบสามนี่เลิกหวังได้เลยว่าจะมีใครรับไปเลี้ยง OTL แต่ผมน่ะสิ .. อยู่มาตั้งแต่ลืมตาดูโลกจนวันนี้ ยังไม่มีใครมารับไปเลี้ยง U _ U ยิ่งพูดผมยิ่งคิดถึงคนๆนึงครับ .. พี่ทงเฮ ใช่ครับพี่เค้าแก่กว่าผมสักห้าหกปีได้ พี่เค้าก็ออกไปทำงานหาเงินเองนั่นแหล่ะ ปกติเวลาพี่เค้าอยู่พี่เค้าจะคอยดูแลผมแต่พอพี่เค้าย้ายออกไปผมก็เลยต้องมาทนทรมาณอยู่คนเดียวอีกหกปีนั่นหล่ะครับ U _ U พูดตรงๆเลยคือคิดถึงพี่ทงเฮ
“ฮยอกแจ.. มีคนจะมารับนายไปอยู่ด้วยน่ะ” ห้ะ.. ผมหูฝาดรึเปล่าปะกี้พี่สาวคนนั้นเค้าเดินมาบอกผมว่าจะมีคนมารับผมไปเลี้ยง O _ O จากใจป่ะโคตรว้าวอ่ะ TmT ไม่นึกว่าชาตินี้จะยังมีคนต้องการ
“เร็วเข้าสิฮยอกแจรีบเก็บกระเป๋าจะให้รอนานทำไม” ผมรู้สึกไปเองรึเปล่าว่ายิ้มของพี่คนนั้นมันแบบว่ามีเลศนัยมากเหมือนว่ามีคนมาขอผมแต่งงานอะไรประมาณนั้น .. ซึ่งมันไม่ใช่ -_-
“เอ่อครับๆๆๆ” ผมรีบตอบตกลงแล้วพรวดพราดเข้าห้องนอนไปเก็บกระเป๋า .. บอกลาเหรอครับไม่จำเป็นหรอก ปกติผมจะอยู่เป็นอากาศของที่นี่เฉยๆไม่มีใครสนใจเท่าไหร่มีก็มีซองมิน เด็กอายุสิบสามคนนั้นล่ะครับที่ชอบเอาขนมมาแบ่งบ่อยๆ น้องเค้าน่ารักดีนะเดี๋ยวคงมีคนมารับไปอยู่ด้วยแหล่ะเฮ้อ -_-
เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีผมก็เดินออกมาที่ห้องโถงพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบเก่าๆที่ขาดเป็นรูเล็กๆตรงก้นมันนิดนึง ของผมไม่เยอะหรอกครับ กางเกงยีนส์สองตัวกับเสื้อยืดสามตัวแล้วก็พวกบ็อกเซอร์กับชุดนอนอีกสองชุด ..
มีแค่นั้นจริงๆไม่ได้ขี้เกียจเก็บแต่อย่างใด orz
“นี่ฮยอกแจ.. พี่จะไปไม่คิดจะบอกลากันหน่อยเหรอ” พอผมจะเดินออกไปผมก็โดนเสียงหวานๆของใครสักคนรั้งไว้ก่อน .. อีกทีผมนึกออกแล้วนั่นมันไอยูยัยเด็กที่ชอบทำเมินผมนี่เรื่องอะไรผมต้องบอกลากับยัยนั่นล่ะถูกไหม -_-;
“บาย.. -_-;” แต่ผมก็พูดตามมารยาทก่อนจะโบกมือบ้ายบายให้เธอแล้วเดินออกไปแต่ทว่า ...
ฟึ่บ!
ผมถูกคนคนเดิมกอดจากข้างหลังไว้แน่น ผมรู้สึกถึงความเปียกชื้นของน้ำตาของเธอที่แผ่นหลังของผม เดี๋ยวนะผมจไปไหนแล้วเค้าจะเดือดร้อนทำไม .. เอ้อแต่ช่างเถอะครับ U _ U
“พี่..ฮึก.. ทำให้ฉันรักแล้วจะไปแบบนี้น่ะเหรอ” ไอยูบ่นพึมพำเสียงแผ่วเบาพลางเช็ดน้ำตากับเสื้อยืดเก่าๆของผม ผมไปทำให้น้องเค้ารักผมตั้งแต่เมื่อไหร่ผมก็ไม่รู้ U _ U
“พี่ขอโทษนะ .. แต่พี่ต้องไปแล้วล่ะ” ผมหันหน้าไปกอดเธอเบาๆแล้วลูบผมเธออย่างเอ็นดูแต่จะให้ผมเดินออกมาเลยผมก็รู้สึกว่าผมจะเลวไปนิดนึง U _ U
“นี่เธอพึ่งย้ายเข้ามาใหม่เหรอ” เสียงใสกังวานของเด็กชายวัยสิบขวบเอ่ยถามเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่น่าจะอายุประมาณเจ็ดขวบที่กำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้เสียงดังลั่นอยู่ในสวนดอกไม้ ..
แต่นี่มันเวลากินข้าวนี่ .. เด็กชายคิดในใจ
“ฮึก.. ปะป๊ากับมะม๊าไปแล้วฮือ.. ไอยูจะหาปะป๊าฮือออ” เสียงหวานของเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักเอ่ยครวญครางก่อนจะกอดตุ๊กตาหมีในมือเธอไว้แน่น
“ไม่เป็นไรนะ.. ปะป๊ากับมะม๊าไม่อยู่เธอยังมีฉันไง.. อีฮยอกแจคนนี้จะเป็นพี่ชายของเธอเองอย่าร้องไห้ แล้วไปกินข้าวนะเด็กน้อย” ไม่น่าเชื่อว่าคำปลอบโยนธรรมดาๆของอีฮยอกแจจะได้ผลกับเด็กผู้หญิงคนนี้ ไม่สิต้องบอกว่าไม่น่าเชื่อว่าอ้อมกอดอุ่นของเขาสามารถทำให้เด็กผู้หญิงคนนี้หยุดร้องไห้แล้วยอมเดินตามไปกินข้าว
“ฮยอกแจ.. จะกอดกับน้องเค้าอีกนานไหมพี่รอนานแล้วนะ” เห้ยคือ.. เสียงนี้มันคุ้นมากฟฟหกด่าสว นั่นมันเสียงพี่ทงเฮนี่.. ผมผละจากอ้อมกอดของไอยูแล้วหันไปมองหน้าคนที่ผมจำได้ไม่เคยเปลี่ยน นั่นพี่ทงเฮจริงๆด้วยแปลกก็แต่ว่าตอนนี้พี่ทงเฮดูแข็งแรงขึ้นเยอะ แถมยังดูสะอาดสะอ้านแบบผู้ดีเสียด้วยสิ ..
พี่ทงเฮจะเป็นยังไงก็ช่าง ...
รู้แต่ว่าฮยอกแจคิดถึง
ผมคิดได้แค่นั้นหล่ะครับแล้วผมก็โผเข้ากอดพี่เค้าแบบสิงโตจะตะครุบเหยื่ออะไรประมาณนั้น แต่พี่ทงเฮก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังกระชับกอดให้แน่นขึ้นเสียด้วยซ้ำ คือแบบปกติก็ชินอ่ะนะ.. อาบน้ำกับพี่ทงเฮก็เคยมาแล้วแต่ไม่ได้กอดกันนานแล้วเขินว่ะ U _ U///
“นึกว่าจะไม่เจอพี่ทงเฮแล้วนะเนี่ย” ผมพูดทำลายความเงียบหลังจากที่พี่ทงเฮพาผมขึ้นรถของพี่ทงเฮมา เราสองคนไม่มีไรจะพูดนั่นแหล่ะครับ ผมมัวแต่เขินU _ U
“ลืมสัญญาที่พี่บอกฮยอกแจแล้วรึไงหืม?” พี่ทงเฮพูดแล้วก็เอื้อมมือมายีผมของผมด้วยความเอ็นดู แต่พี่เค้าสัญญาไรไว้ง่ะผมจำไม่ได้ U _ U
“ไม่เอาอ่ะ..พี่ทงเฮไม่ไปนะไม่ไปนะอยู่กับฮยอกแจนะนะ..” เสียงหวานของเด็กชายวัยสิบสองขวบเอ่ยอย่างดื้อรั้นก่อนจะดึงแขนของคนเป็นพี่เอาไว้แน่น
“ไม่เอานะครับฮยอกแจ.. ไว้เมื่อไหร่ฮยอกแจโตแล้วพี่ไปรับมาอยู่ด้วยดีไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยก่อนจะกอดร่างเล็กของเด็กชายไว้แน่น
ไม่ชอบให้ฮยอกแจร้องไห้
“พี่ทงเฮสัญญาแล้วนะ” เด็กชายเอ่ยพลางปาดน้ำตาแล้วยืนนิ้วก้อยไปให้คนตัวใหญ่กว่าตรงหน้า
“สัญญาสิครับ สักวันพี่ทงเฮจะมารับฮยอกแจไปอยู่ด้วยนะ” นิ้วก้อยของคนตัวใหญ่เกี่ยวนิ้วก้อยเล็กของเด็กชายก่อนจะกอดร่างบางไว้แน่นราวกับจะไม่ยอมให้ไปไหน
“จะ..จำได้แล้วนะพี่ทงเฮ . _ .”
“กว่าจะจำได้นะไอ้ตัวเล็ก.. อ่ะเนี่ยถึงแล้ว” พี่ทงเฮดีดหน้าผากผมเบาๆแต่มันเจ็บนะ U _ U พี่เค้าจอดรถที่คอนโดหรูซึ่งผมคิดว่ามันน่าจะเป็นของพี่เค้านั่นแหละ -_-;
“มันมีห้องเดียวนายก็นอนกับพี่นั่นแหละเตียงมันกว้างสบายๆ-_-” พี่ทงเฮเอ่ยเสียงเรียบราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาติ .. อันที่จริงมันก็ใช่แหละผมนอนกับพี่ทงเฮประจำเวลาฝนตก . _ .
“ของน้อยเหมือนเดิมเลยนะฮยอกแจ” พี่ทงเฮพูดพลางหัวเราะๆเบาๆตอนผมเก็บของเข้าตู้เสื้อผ้า ก็แล้วใครจะเหมือนพี่ล่ะครับเสื้อผ้าเต็มตู้ไปหมด แถมยังแบรนด์เนมทั้งนั้น U _ U
“ก็แล้วจะให้ใส่อะไรเล่า-_-” ผมก็บ่นไปงั้นแหล่ะครับผมชอบใส่เสื้อยืดพวกนี้นะ มันสบายดีมีรูระบายอากาศด้วย -_-;
“ไม่หนาวรึไง = _ =;”
“ชิน-_-;”
“เก้บของให้เรียบร้อยเดี๋ยวพาไปซื้อเสื้อหนาว-_-”
“ฮยอกแจสีนี้สวย” พี่ทงเฮสะกิดเรียกผมก่อนจะชี้ให้ดูเสื้อหนาวสีชมพูอ่อนๆซึ่งผมคิดว่ามันเป็นอะไรที่ผู้หญิงมากไม่ได้เข้ากับผมเลยฮื่อ T _ T พี่ทงเฮต้องจำสีโปรดของผมดิ้ T _ T
สีเหลือง ..
สีโปรดของผมกับพี่ทงเฮดีกว่า . _ . //
“เห้ยๆๆๆไม่ๆๆตัวนี้ๆๆ” พี่ทงเฮยิ้มกว้างดีใจอย่างกับถูกหวยเมื่อพี่เค้าเจอเสื้อหนาวที่พี่เค้าถูกใจ .. เสื้อหนาวสีดำขอบเหลือง พี่ทงเฮจำได้ด้วยว้าย U _ U///
“อือตัวนี้ก็ได้ . _ .” ผมพยักหน้าหงึกหงักเป็นการตอบตกลงเพราะผมเกรงใจพี่เค้าอ่ะดิ . _ . ตังค์ก็ไม่มียังจะลำบากมาให้เค้าซื้อให้อีกเอ้อ U _ U
“เอาตัวนี้แหล่ะครับ .. สองตัวนะครับ M ตัวนึง L ตัวนึง” แล้วพี่เค้าจะซื้อไปให้วะสองตัว - _ - อย่าบอกนะว่าซื้อใส่เองเดี๋ยวมันกลายเป็นเสื้อคู่ U /////// U .
“300,000วอนค่ะ” พี่ผู้หญิงคนนั้นพูดหน้าตาเฉยก่อนที่พี่ทงเฮจะยื่นเครดิตการ์ดให้แบบไม่รู้สึกรู้สาอะไร เห้ยนั่นมันสามแสนวอนนะครับฟัสโรดาห์
“ขอบคุณครับ.. ฮยอกแจใส่เลยดิ เดี๋ยวพาเที่ยว” พี่ทงเฮคว้าเสื้อหนาวที่ตัวใหญ่กว่าในถุงออกมาใส่ก่อนจะยื่นเสื้ออีกตัวให้ผมเป็นแกมบังคับว่าให้ใส่
โอ้ยเขิน U _ U////////
“อื้อโอเค” ผมพยักหน้าเบาๆก่อนจะสวมเสื้อหนาวที่พี่เค้าพึ่งซื้อด้วยความเขินแบบนิดๆเข้าใจฟีลผมป่ะละ U _ U
ไม่ได้นะนั่นพี่ผม T _ T
“โกโก้ร้อนแก้วนึงครับ” ผมที่มัวแต่ใจลอยก็ได้สติอีกทีเมื่อพี่ทงเฮฒาหยุดอยู่ที่สตาร์บัคร้านกาแฟชื่อดังก่อนจะสั่งโกโก้ร้อนแก้วนึง อ่าห์โกโก้ร้อนตอนหน้าหนาวนี่ฟินนะ
“ฮยอกแจเอาโกโก้ร้อนเปล่า?” พี่ทงเฮสะกิดเรียกผมที่ยืนงงๆอยู่ตรงนั้นก่อนจะยื่นโกโก้ร้อนแก้วใหญ่ที่พึ่งรับมาจากพี่สาวคนขายแบบสดๆร้อนๆ
“ไม่เป็นไรพี่ทงเฮดื่มไปเหอะ” ผมปฎิเสธด้วยความเกรงใจ ทั้งๆที่ไอ้กลินโกโก้หอมกรุ่นนี่แบบว่าเตะจมูกผมมาก T _ T พี่ทงเฮก็รู้ว่าผมชอบโกโก้ร้อนมากแค่ไหนเวลาหน้าหนาวน่ะฮื่อ
“แต่ฮยอกแจชอบดื่มโกโก้ร้อนแก้วเดียวกับพี่นี่” พี่ทงเฮเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะยื่นโกโก้ร้อนให้ผมที่ยืนเขินเป็นคนบ้าอยู่ตรงนั้น T _ T
“ทำไมโกโก้ร้อนต้องร้อนด้วยละ T _ T” เด็กผู้ชายตัวเล็กนามอีฮยอกแจบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะหันหน้าไปถามพี่ชายตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยแววตาสงสัย
“มาดื่มด้วยกันมา .. เดี๋ยวพี่เป่าให้” ทงเฮพูดก่อนจะยื่นแก้วโกโก้ร้อนของตัวเองที่เย็นลงแล้วให้คนตัวเล็กที่ยังนั่งบ่นงุ้งงิ้งใส่แก้วโกโก้ของตัวเองอยู่
“เอ้อ..ของพี่ทงเฮไม่เห็นร้อน.. อร่อยกว่าของฮยอกแจตั้งเยอะ.. วันหลังต้องให้ฮยอกแจกินกับพี่ทงเฮนะๆๆๆ” เด็กผู้ชายตัวเล็กเอ่ยอย่างร่าเริงก่อนจะนั่งดื่มโกโก้ร้อนกับทงเฮไปเรื่อยๆ
“อือดื่มก็ได้” ผมพึมพำเบาๆก่อนจะรับแก้วโกโก้ของพี่ทงเฮมาดื่มเล็กน้อยแล้วยื่นคืนให้พี่เขาไป พี่ทงเฮก็รับแก้วมาแล้วดื่มหน้าตาเฉย นั่นมันจูบทางอ้อมเลยนะเขินๆๆๆๆ U _ U////////
“ดื่มเยอะๆดิ ดูฮยอกแจหนาวจนสั่นหมดแล้วเนี่ย” พี่ทงเฮยีผมผมเบาๆแล้วยื่นแก้วโกโก้ร้อนให้ผมดื่มต่อ
“ก็พากลับบ้านได้แล้วดิงืม.. แถวนี้มันหนาวนะพี่ทงเฮ”
“ไม่เอาอ่ะจะพาไปซื้อของ” พี่ทงเฮตอบผมเสียงเรียบก่อนจะทำหน้าดื้อๆใส่แล้วจับมือของผมให้เดินตามพี่เค้าไปเรื่อยๆ เห้ยจับมือเลยนะจับมือ U_U///////
“จะพาไปซื้ออะไร -_-” ผมทางเสียงห้วนเพราะอากาศมันก็หนาวแถมคนข้างๆผมยังจะพาผมไปดูนู่นดูนี่อีกฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ
“เสื้อผ้า-_-“ พี่ทงเฮตอบเรียบๆเห้ยก็ผมบอกแล้วว่าผมชอบเสื้อมีรู T _ T ไม่เอาไม่ไปซื้อให้เปลืองตังค์พี่ทงเฮหรอกนะ
“ไม่เอาเปลืองตังค์พี่ทงเฮ”
“เดี๋ยวฮยอกแจก็ต้องคืนน่าJ” พี่ทงเฮหันมากระซิบผมด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์แบบนี้มันคืออะไร U _ U/// ผมคงปฏิเสธพี่เค้าไม่ได้สินะ T_T
“ก็ได้ฮึ่ย”
หลังจากซื้อเสื้อผ้าจนครบแล้วในที่สุดผมก็ได้กลับมานอนสักทีนึง ง่วงจะตายแล้วครับ T U T โอ้ยพรุ่งนี้ผมคงต้องรีบออกจากที่นี่ไปหางานทำสินะไม่งั้นคงเป็นภาระพี่ทงเฮตายเลย T _ T
“ฮยอกแจนอนได้แล้วนะ.. คิดอะไรอยู่” พี่ทงเฮที่พึ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาก่อนจะทำท่าประมาณว่าไปนอนได้แล้วอะไรประมาณนี้ก่อนจะล้มตัวลงนอนตรงพื้นที่ว่างข้างๆผม
เหมือนคู่แต่งงานเลยอ่ะ U////////////////////U
ตี้ด..ตี้ด..
“ว่าไงดาร์ลิ้งค์โทรมาคิดถึงผมหรือไงหืม?” พี่ทงเฮรับสายที่โทรเข้ามาด้วยน้ำเสียงขี้เล่นที่พี่เค้าใช้ประจำ ทำไมต้องดาร์ลิ้งค์ล่ะผมอิจฉานะฮือ U_U แต่ผมไม่รู้หรอกนะว่าปลายสายพูดว่าอะไรน่ะ
หงุดหงิด
เฮอะนอน!!!!!!!!!!!!!
To be continue . . .
ทอล์ค: รีไรท์ทำไมไม่รู้ 555555555555555555555555555555 ตอนที่แล้วพล็อตมันตันซอรี่นะฮืออออออออ ฝากติดตามตอนนี้ด้วยนะเลิ้บ 5555555555555555555555555
ความคิดเห็น