คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] JAJUNGMYUN ( special for BLACKDAY ) : 83lines
- - - - - - - - - - - - - - - - -
“ลุงร้านลุงมีจาจังมยอนขายปะ -_-” คำถามกวนๆหลุดออกจากปากของเจ้าของใบหน้าหวานนามคิมฮีชอล หยาดเหงื่อเปรอะเปื้อนบนใบหน้าหวานเล็กน้อย เนื่องจากเดินมาจากหอพักมาที่หน้าปากซอยเพื่อซื้อสิ่งเล็กๆที่เรียกว่า ‘จาจังมยอน’
“อ่านที่หน้ารถเข็นไม่ออกเหรอ =_=?” คนตัวสูงกว่าที่กำลังลวกเล้นก๋วยเตี๋ยวอยู่เลยเงยหน้าออกมาถามคนตัวเล็กที่ยืนเท้าเอวรอคำตอบจากตนเองอยู่
“ไหน ?” เสียงหวานเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิด ก็ป้ายห่าอะไรนั่นไม่เห็นมีเลย - . -
“นี่ไง” คนตัวสูงเดินออกมาหาคนข้างหน้าก่อนจะชี้สติ๊กเกอร์เล็กๆที่แปะไว้หน้ารถเข็น
‘เกิดเป็นคนขายจาจังมยอนต้องอดทน เส้นหมดต้องไม่ตาย’
“ตัวเท่านี้จะมองเห็นได้ยังไงฮะลุง ! เออขายก็ดีแล้วลุง เอาจาจังมยอนมาชามนึง” ถ้าไม่ติดว่าวันนี้เป็นวันแบล็คเดย์นี่ผู้ชายแบบคิมฮีชอลจะไม่ว่าอะไรเลย ! เสือกเป็นวันแบล็คเดย์เลยต้องพึ่งจาจังมยอนอีแก่นี่ ไม่งั้นไม่รู้จะไปหาจาจังมยอนจากไหนถ่ายรูปคู่แล้วอัพลงอินสตาแกรม เห็นคยูฮยอนมันบอกร้านนี้พึ่งมาเปิด อยู่หน้าปากซอยเดินมาไม่ไกลจากบ้าน รสชาติก็ไม่แย่ กูเลยยอมง้อเหอะ T_T
“ลุงงงงงง ! ไม่มีที่นั่งแล้วเว้ยยยย !” เสียงหวานตะโกนถามคนตัวสูงที่ยังคงง่วนอยู่กับก๋วยเตี๋ยวชามนั้นอยู่ด้วยความหงุดหงิด
“ลากเก้าอี้มานั่งหลังร้านด้วยกันมา .” เสียงทุ้มของคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยเรียบเรียบก่อนจะลากเก้าอี้พลาสติกสีน้ำเงินเข้มมาให้คนตัวเล็กที่ยืนหน้างออยู่ข้างๆ
“แต่ผมเป็นลูกค้านะลุงงงงงง !” เสียงหวานแว้ดใส่คนที่ยืนลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวอย่างไม่ใส่ใจอะไรกับสิ่งรอบข้างดังลั่นจนกระทั่งคนทั้งร้านหันมามองที่คนหน้าหวาน
“ให้กินฟรีก็ได้ เห็นว่าวันนี้เป็นวันแบล็คเดย์” คนตัวสูงพูดก่อนจะส่งยิ้มหล่อให้ร่างบางของฮีชอลที่ขณะนี้ใบหน้าหวานที่ขมวดคิ้วเป็นปมเริ่มคลายลงจนกลายเป็นยิ้มหวานแทน
“จริงปะลุงง !?!” เสียงหวานของฮีชอลถามอย่างตื้นเต้นเมื่ออีกคนพูดว่าจะให้กินฟรี ก่อนจะรีบหยิบชามจาจังมยอนที่อีกคนวางไว้ให้ไปนั่งข้างๆคนตัวสูงกว่าที่หลังรถเข็นโดยไม่รอคำตอบจากอีกฝ่าย
“อืมจริง” คนตัวสูงตอบรับสั้นก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้พลาสติกสีฟ้าข้างๆคนตัวเล็กแล้วหยิบจาจังมยอนของตัวเองมานั่งกินอย่างเฉยเมย
“ลุงๆ แก่ปูนนี้แล้วยังโสดอีกอ่อ ถึงต้องมานั่งกินจาจังมยอนอยู่จนป่านนี้เนี่ย ?” เสียงหวานของคนอยากรู้อยากเห็นที่กำลังกินจาจังมยอนโพล่งขึ้นหลังจากเงียบไปนาน
“เห้ยยยยยยยยยย เรียกลุงอยู่นั่นแหละอายุแค่นี่ยี่สิบเก้าเองนะ” คนตัวสูงที่ถูกอีกฝ่ายเรียกว่า ‘ลุง’ มาค่อนข้างนานตัดสินใจพูดสิ่งที่ตนคิดในใจตั้งแต่ครั้งแรกที่คนตัวเล็กเรียกตนว่าลุงแล้ว
“จริงปะ ? อายุเท่ากันเลยว่ะ ! เกิดวันที่เท่าไหร่เนี่ยลุง ?” คนตัวเล็กอุทานด้วยความตกใจเมื่อคนที่ดูแก่กว่าข้างๆดันอายุเท่ากับตน จะเป็นยังไงถ้าลุงเค้าเด็กกว่าคิมฮีชอลเนี่ย TvvvT
“1 กรกฎา..” คำตอบสั้นของคนตัวสูงข้างๆที่ยังคงคีบเส้นจาจังมยอนเข้าปากอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ว่าอีกคนอายุเท่ากัน
“หะ...เห้ยยยยยยยยยยย ! O_O ลุงแก่กว่าเราสิบวันเองอะ” เสียงหวานพูดด้วยสีหน้าตกใจไม่น้อยเมื่อรู้วันเกิดของอีกฝ่าย
“สิบวันเลิกเรียกลุงได้แล้ว =_=” คนตัวสูงพูดก่อนจะทำหน้าเอือมๆให้อีกคนที่ยังพูดจาเจื้อยแจ้วไม่หยุด
“แต่ลุงหน้าแก่อะ 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555” คนตัวเล็กพูดก่อนจะปล่อยก้ากออกมาดังลั่นบริเวณนั้นด้วยความสะใจ
“เห้ยยยยยยยยยยย ! ว่าแต่หน้าตาดีแบบนี้ไม่มีแฟนอีกอ่อ ? - . -” คนตัวสูงเบี่ยงประเด็นเรื่องความแก่ของหน้าตัวเองก่อนจะถามคนตัวเล็กด้วยความสงสัย
“สวยกว่าผู้หญิง ผู้หญิงเค้าไม่ต้องการ .. กูผิดอะไรรรรรรรรรรรรรร TvvvvvvvvT” เสียงหวานร้องคร่ำครวญด้วยความไม่พอใจก่อนจะตักก๋วยเตี๋ยวที่เหลือในชามเข้าปากจนหมด
“ก็หาผัวดิ” คำพูดสั้นๆจากริมฝีปากหนาที่ทำให้ฝ่ามือเล็กของฮีชอลตีที่ต้นแขนแรงๆด้วยความไม่พอใจ ไม่มีทาง คนอย่างคิมฮีชอลต้องเป็นผัวคนสิ TvT
“ฮรึกกกกกกกก .. ไม่อาวววววววววววววววว กูไม่อยากมีผัว กูอยากเป็นผัวคน TvvvT” เสียงหวานวี้ดใส่หูคนข้างๆดังลั่นก่อนจะลุกไปหยิบจาจังมยอนมากินอีกชาม
“กี่ชามแล้วจาจังมยอนน่ะ ?” คนตัวสูงเอ่ยก่อนจะเหล่ไปมองที่กองชามจาจังมยอนที่อีกคนกินไว้ด้วยความตะลึง ตัวเท่านี้แดกไรขนาดนั้นวะ -_ -?
“เอาน่า... เดี๋ยวมานั่งกินเป็นเพื่อนทุกวันเลยยยยย”
‘ร้านกูเจ๊งแน่ TvvvvvvvvvvvvvvvvvT ไม่เป็นไร คนสวยกูยอม TvT’
“ก็ได้..”
- - - - - - - - - - - -
“ฮีชอลจะไปไหน ?” คำถามเดิมๆหลุดออกมาจากปาก ‘โจว คยูฮยอน’ น้องชายของคิมฮีชอลแม้เข้าตัวจะรู้ว่าคำตอบจะเป็นคำว่า ‘ไปแดกจาจังมยอน’ แต่ก็ยังอยากถามอยู่ดีนี่ -_-
“ไปแดกจาจังมยอน”
“มึงติดใจคนขายหรือติดใจจาจังมยอนวะสาสสสสสสสส -_____- ?”
“ทั้งสองอย่างว่ะ 555555555555555555555555555555555555555555555” เจ้าของใบหน้าหวานพูดทิ้งระเบิดไว้สั้นๆก่อนจะเดินออกจากบ้านไปอย่างไม่ใส่ใจ
“คุณครับบ ? สนใจทานสปาเก็ตตี้ของร้านเราไหมครับ ?” ขณะที่ร่างเล็กของฮีชอลเดินใกล้จะถึงร้ายจาจังมยอนของจองซูก็มีใครบางคนที่พุ่งออกมาจากร้านอาหารอิตาเลียนที่มักจะเปิดอยู่ข้างๆร้านรถเข็นของจองซูอยู่เป็นประจำ
“ฟรีป้ะหละ ? บังเอิญกำลงจะไปแดกจาจังมยอนฟรีถ้าไม่ฟรีก็หลบครับ” เสียงหวานเอ่ยกวนๆก่อนจะยักคิ้วให้อีกฝ่ายเพื่อกวนตีนหรืออย่างไรก็ไม่รู้
“ปกติร้านผมขายราคาแพงนะครับ แต่ถ้าคนสวยแบบคุณฮีชอลจะทานฟรีผมก็ไม่ว่าอะไร” ร่างสูงของ ‘ชเวซีวอน’ เอ่ยก่อนจะส่งรอยยิ้มกะล่อนให้ฮีชอลที่ยืนประจันหน้าอยู่อีกฝั่ง
“แดกฟรีช้ะ ? จะได้ไปชวนเพื่อนมาแดก” คนตัวเล็กพูดเองเออเองก่อนจะรีบวิ่งพรวดไปที่รถเข็นของอีทึกอย่างไม่ใส่ใจกับชเวซีวอนที่ยังยืนงงอยู่ตรงนั้น
“มึงงงงง ! ไปแดกของฟรีกัน !” เสียงหวานเอ่ยก่อนจะออกแรงลากคนตัวสูงที่ยังคงยืนอยู่หลังรถเข็นอย่างไม่เข้าใจกับคนตัวเล็ก ก่อนจะเข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดเมื่อร่างกายของตนเองมายืนอยู่ในร้านอาหารหรูที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับร้านรถเข็นของตัวเองอย่างมึนๆ
“ตกลงแดกฟรีใช่ปะนาย ?” ใบหน้าหวานของคิมฮีชอลเอ่ยก่อนจะยื่นหน้าไปถามบุคคลที่ยืนสง่าอยู่อย่างตะลึงงันกับความคิดของคนตัวเล็ก
‘กูจะจีบ ทำไมพี่เค้าลากคนมาขัดแบบนี้อะ TAT’
“ครับทานฟรีครับคนสวย” เสียงทุ้มของซีวอนได้แต่ตอบรับก่อนจะใช้หางตามองอีกร่างด้วยความไม่พอใจ
“จะนั่งตรงนี้กับอีทึก ! ส่วนนายจะนั่งก็ไปลากเก้าอี้มานั่งหัวโต๊ะนะ” ฮีชอลเดินไปเลือกโต๊ะสี่เหลี่ยมเล็กๆที่ดูก็รู้ว่ามันสำหรับสองที่ก่อนจะเอ่ยคำบงการด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“อะไรของมึงเนี่ยฮีชอล มึงลากกูมาแดกข้าวในพระราชวังแวร์ซายน์เหรอสาส 555555555555555555555555555555555555555” เสียงทุ้มของอีทึกเอ่ยดังขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆร้านที่ได้รับการตกแต่งอย่างหรูหราด้วยสไตล์ตะวันตก
“แม่งเหมือนฉากหลังลิเกเว่ยมึง 5555555555555555555555555” คนตัวเล็กแทนที่จะห้ามการออกความเห็นของคนที่ตนเรียกว่า ‘เพื่อนสนิท’ กลับซ้ำเติมความเห็นให้แย่ไปกว่าเดิม พร้อมเอฟเฟคเสียงหัวเราะดังลั่นร้านของคนหน้าหวาน
‘กูคาดว่าเจ๊นี่จะไม่ใช่สำหรับกูขรั่บ YOY’
- - - - - - - - - -
“กูร็อคปะหละมึง แม่งจะมาจีบกูสมน้ำหน้าโดนแดกเรียบ 55555555555555555555” คนหน้าหวานเอ่ยอย่างสะใจก่อนจะหัวเราะเสียงดังลั่นถนนที่ปลกคุมไปด้วยความมืดยามค่ำคืน
“ถ้ากูจะจีบมึง มึงจะทำงี้ปะวะ ? -. -” คนตัวสูงเอ่ยถามคำถามแปลกๆก่อนจะเหลือบตามองคนข้างๆที่ยังคงเดินมองท้องฟ้าอยู่อย่างนั้น
“แบบมึงไม่ต้องจีบหรอก แค่เลี้ยงจาจังมยอนกูตลอดชีวิตก็พอ” คนตัวเล็กตอบก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้คนข้างๆ
“เป็นแฟนกันปะมึง ? แล้วกูเลี้ยงจาจังมยอนมึงเช้ากลางวันเย็นเลย ..” อีทึกพูดกลั้วหัวเราะก่อนจะหันไปรอคำตอบจากคนข้างๆ
“เอาดิ .. บุฟเฟ่ต์จาจังมยอนเช้ากลางวันเย็นนะมึง” คนตัวเล็กพูดก่อนจะหันไปมองคนข้างๆก่อนจะจับมือหนาของอีกคนไว้หลวมๆ
“บอกรักกูก่อน - . -”
“มึงเมะมึงบอกก่อน =_ =”
“กูรักมึงนะครับตัวแดกจาจังมยอน”
“กูรักมึงเหมือนกันนะอีลุงจาจังมยอน .”
“....................................”
“ตกลงว่าไงบุฟเฟ่ต์จาจังมยอนกู ?”
“รักกูจริงเปล่าเหอะ - . - ?”
“ถ้ากูไม่รักมึงกูคงจะไปแดกสปาเก็ตตี้ฟรีแทนจาจังมยอนอะดวก - . -”
“เออครับรักครับ ..”
“มึงแล้วว่าไงบุฟเฟ่ตจาจังมยอนกู ?”
“กูให้มึงตลอดชีวิตอ่ะครับแฟน.”
The end .
ความคิดเห็น