นินจาสาวแสบซ่า

ลำดับตอนที่ #2 : แผลงฤทธิ์

แผลงฤทธิ์

มิกิมองด้วยความตกใจ

“หืม ขอบคุณนะมิกิที่ให้ยืม แต่ว่าหนังสือเล่มนี้ฉันมีแล้วละ ขอบคุณนะ”  โนริพูดเสียงหวาน

เสียงของโนริหวานจนทำให้ผู้ชายทั้งห้องเคลิบเคลิ้มไปตามๆกัน

ตึง! ตึง! ตึง! เสียงครูคาโต้ทุบกระดานดำ

“นี่โนริ มิกิ ตอนนี้อยู่ในช่วงเวลาเรียนนะ จะคุยอะไรกันก็แกล้งใจเพื่อนคนอื่นเขาบ้าง” ครูตาโต้บ่น

“ค่า~” มิกิและโนริตอบรับ

“คิก คิก คิก” เสียงนักเรียนในห้องพากันหัวเราะ

“หนอยไยโนริ บังอาจทำให้ฉันขายหน้า ต่อคนทั้งห้องเลยนะ เราได้เห็นดีกันแน่” มิกิคิดในใจพลางส่งสายตาอาฆาตให้โนริ

โนริไม่สนใจสายตาอาฆาตของมิกิสักนิดได้แต่ยิ้มตอบ แล้วรีบจดงานของครูคาโต้ให้เสร็จ

ออด~~~~~~~

เสียงออดของโรงเรียนแสดงให้เห็นว่าเป็นเวลาพักเทียงแล้ว

“หวา ออดดังซะแล้ว งั้นวันเอาไว้แค่นี้ละกันนะ” ครูคาโต้พูดพลางเก็บหนังสือเพื่อที่จะไปยังห้องพักครู

“ทานข้าวให้อร่อยๆนะนักเรียนที่รักทุกคน” เสียงครูคาโต้พูด แล้วก็เดินออกไปจากห้อง

“ง่า~ กว่าจะเสร็จ” โนริจังบ่น

“ก็งี้ละ ครูตาโต้ดูท่าทางจะใจดี แต่พอสอนละก็คนละเรื่องเลย” ซากุระจังบอก

“วันนี้เธออยากกินอะไร เดี๋ยวฉันพาไป” ซากุระจังชวน

“ฉันเป็นคนกินอะไรง่ายๆนะ ขอให้มันอร่อยก็พอ” โนริพูดพลางส่งยิ้ม

“งั้นเรารีบไปกันเถอะ” ซากุระรีบเร่งเพราะเธอกลัวว่าจะมีเรื่องร้ายๆบางอย่างเกิดขึ้น

แต่ว่าไม่ทันเสียแล้วเรื่องร้ายที่เธอไม่อยากเจอก็วิ่งเขาหาพวกเธอ พักพวกของมิกิกระจายอยู่เต็มห้อง

มีคนในห้องเดียวกันประมาณ3-4 คน ส่วนที่เหลือเป็นรุ่นพี่ที่สนิทสนมกับมิกิ รวมพวกของมิกิมีประมาณ 10 คน เห็นจะได้

ซากุระรีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อพาโนริจังหนีจากเหตุการณ์นี้ รู้สึกจะสายเกินไปประตูห้องถูกล็อคจากข้างนอก

พวกของมิกิเริ่มเข้ามาล้อมวงโนริจังและซากุระจังทันที

ซากุระจังกลัวจนร้องไห้แล้วก็สลบไปกับพื้นห้อง

“นี่เธอคงผ่านเหตุการณเหล่านี้มาแล้วสินะ ไม่เป็นไรวันนี้ฉันจะทำให้พวกมันรู้สำนึกเอง เธอไม่ต้องห่วงหลับให้สบายนะซากุระจัง” ฉันคิดในใจ

“อ่าวสลบไปแล้วเหรอ ยังงี้ก็เสร็จพวกเราง่ายๆสิเนี่ย” มิกิพูดด้วยความสะใจ

“แล้วแม่นั่นที่ยืนอยู่จะเอาไงกะมัน” รุ่นพี่คนหนึ่งพูดขึ้น

“ก็เข้าไปรุมมันพร้อมกันเลยละกัน คงจะสนุกน่าดู” มิกิพูด

“ใช่คงสนุกมาก” รุ่นพี่คนหนึ่งพูดเสร็จก็วิ่งเข้าไปหาพร้อมเปิดศึกด้วยการง้างมือขึ้นตบ

ฟึบ! “ใช่ มันคงจะสนุกน่าดู” โนริจังพูดขณะหลบฝ่ามือที่พุ่งเข้ามาหา และไม่รอช้าที่จะสวนกลับ

ตุบ! โนริจังต่อยเข้าไปยังหน้าท้องของคนที่มาหาเรื่องตน ร่างของผู้ที่ลงมือจะล่ากลับกลายเป็นผู้ถูกล่าแทน ร่างนั้นนอนสลบไปกับพื้น

“หนอย ยัยนี่ทำเก่งนักใช่ไหม” คราวนี้รุ่นพี่ทั้งหมดถลาเข้ามาเปิดศึกพร้อมๆกัน

“เชอะ ใช้แต่กำลังไม่เคยใช้สมองตรองเลยนะ เห็นๆอยู่ว่าฝือมือไม่ถึง” โนริจังพูดพร้อมกับกระโดด  

เธอกระโดดได้สูงจนรุ่นพี่ที่ถลาเข้ามาถึงกลับชะงักทำท่าจะหลบ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเท้าของโนริจัง

ตวัดกวัดแกว่งอยู่กลางอากาศ  รุ่นพี่ที่ถลาเข้ามานอนหมอบลงไปกองกับพื้นห้อง

*๐* พวกมิกิมองตาค้าง

“รีบไปเปิดประตู แล้วฉันจะลืมเรื่องในวันนี้” เสียงของโนริจังตอนนี้ฟังดูหน้ากลัวมาก

ไม่มีท่าทีว่ามิกิจะก้าวขาเพื่อไปเปิดประตูให้ แต่เพื่อนในกลุ่มคนอื่นก็รีบวิ่งไปเปิดประตูให้ทันที

“ขอบคุณ” โนริจังพูดพร้อมพยุงซากุระจังออกไป

ฝ่ายพวกของมิกิได้แต่ยืนตะลึงกับการกระทำของตนเองว่าทำไมถึงต้องเชื่อฟังยัยนั่นด้วย

ตึง! มิกิจังทุบโต๊ะดังลั่น ทำให้เพื่อนๆที่ขวัญอ่อนกับเหตุการณ์เมื่อกี้ถึงกับสะดุ้ง

“หึ ไคเซน โนริ แล้วเราจะได้เห็นดีกัน” มิกิพูดด้วยความแค้น

จบไปอีกหนึ่งตอน ทำไมไม่ค่อยมีใครลงความเห็นเลย เราอุตส่าตั้งใจเขียน

แล้วก็ขอให้พี่ๆที่เคยเข้ามาติชมผม กลับติชมอีกนะคับ พร้อมน้อมรับฟัง