คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่๗
Title: Forgive Me
Author: วริญญา_โว้ย!!!!!
Pairing: Yoonho X Jaejoong
Rate: PG-18 (=______=^^^แล้วเมิงก็กล้าแต่งเนาะ)
Style: Period Drama
Note: Is it the End or not?
Part VII…
“ไม่!!!!!”เสียงกรีดร้องดังลั่น เปลวไฟลุกท่วมแลดูน่ากลัว ความร้อนแรงของกองเพลิงแลบไล้เลียผิวของทุกคน มอดไหม้เนื้อหนังจนพุพอง
เสียงร้องระงม เด็กน้อยร้องไห้จ้า...
แจจุงดิ้นรนจะให้หลุดจากพันธนาการให้ได้ เขามองฝ่ากองเพลิงเข้าไปทั้งน้ำตา คิมทงฮวาที่ถูกตรึงนิ่งสงบ มีเพียงน้ำตาที่ไหลเป็นสายจากความทรมาณ ปาร์คเยจินกรีดร้องลั่น ร่างกายดีดดิ้นทุรนทุราย ส่วนปาร์คยูชอน...
ยิ้ม...ปาร์คยูชอนกำลังยิ้มให้กับความตายของตนเอง
“ไม่นะ ปล่อย!! ปล่อย”ออกแรงทั้งหมดดิ้นจนหลุด แขนเล็กยกขึ้นปาดน้ำตาลวกๆกระโจนอย่างรวดเร็วเข้าหากองไฟที่อยู่เบื้องหน้า ความร้อนของมันทำให้ผิวหนังแจจุงแสบ
ความคิดฉับไวทำให้กระโจนเข้าไปไม่ห่วงชีวิต...
รู้ว่าไม่สามารถช่วยทุกคนได้...ขอเพียงได้ตายไปพร้อมกับทุกคน
ให้คนเลวๆอย่างแจจุงได้ตายไปพร้อมกับทุกคน
“แจจุง!!”
พรึ่บ!!!!
สิ้นเสียงเรียก กองเพลิงกลับประทุ เปลวไฟท่วมสูงขึ้นอีก ฉับพลันกลับมีแขนใหญ่รั้งเอวคอดไว้จากด้านหลัง
“อ๊ากกกก/โอ๊ยยยย”
เสียงร้องดังประสาน ระงมคลุ้ง โหยหวน โอดโอย...จนค่อยหายไปทีละเสียง ละเสียง และเงียบในทีสุด...
มืด...
แสบตา...
ที่ไหน...ที่นี่ที่ไหน...
แจจุงตายไปแล้วหรือเปล่า?
“ท่านแจจุง!”เสียงของจองอึน!!
“จองอึน...จองอึนใช่หรือไม่ ข้ามองเห็น ข้าปวดแสบที่ตาไปหมด จองอึน!”เรียกนางกำนัลเสียงพร่า จองอึนขยับเข้าหาร่างที่อยู่บนแท่นบรรทมขององค์อนุชาจุนซู มือเล็กคว้าเอาร่างบางเข้ามากอดแน่น
“ใจเย็นท่าน ท่านจักต้องไม่เป็นอะไร...อย่าร้องไห้นะ”สั่งให้อีกคนไม่ร้อง แต่ตนเองกลับสะอึกสะอื้น น้ำตาไหลเป็นทางด้วยความสงสารจับใจ
จองอึนมองคนที่อยู่ในอ้อมกอดตนเอง เนื้อตัวที่เคยซีดขาวกลับมีแผลพุพองจากเปลวไฟ ผมสวยสีดำสนิทกร้อนโกร๋นเว้าแหว่ง...และดวงตาที่ปิดสนิททว่าแดงก่ำบวมช้ำ
ฝ่าบาทรั้งตัวร่างบางออกมาจาก่อนที่จะเข้าถึงกองไฟได้ แต่เปลวไฟที่ประทุทำให้ร่างกายได้รับบาดเจ็บ...แสนสาหัส
เนื้อหนังที่พุพองยังมีทางรักษา เส้นผมที่แหว่งเสียมีทางจะยาวใหม่...หากแต่ดวงตาคู่สวย...ไม่มีทางจะได้มองเห็นสิ่งใดอีกต่อไป
“จองอึน ฮึก...ข้ามองไม่เห็นสิ่งใดเลย”เสียงร่ำไห้ดังจากร่างบาง จองอึนขยับโยกปลอบคนเสียขวัญ น้ำตาใสไหลลงอาบแก้ม
เสียงกุกกักดังแว่วเข้าหู แจจุงตกใจสุดขีดกับเสียงนั้น จำได้ดีว่าเป็นการลงน้ำหนักเท้าของใคร
“อย่าเข้ามานะ จองอึน...อย่าให้ฝ่าบาทเข้ามาหาข้า ไม่!!ออกไป”ริมฝีปากนางสั่นระริกยามที่ต้องเอ่ยลาและทิ้งให้คนที่บาดเจ้บทั้งร่างกายและจิตใจเผชิญหน้ากับความหวาดกลัวเพียงลำพัง ทว่ายิ่งสั่นเท่าไหร่ เสียงฮึดฮัดจากวรกายสูงใหญ่ก็มากขึ้นเท่านั้น
มือเล็กลูบผมของร่างบางอีกครั้งด้วยความอ่อนโยน กระซิบเสียงเบา
“ข้าจำเป็นท่านแจจุง...เชื่อข้าเถิด...ฝ่าบาทไม่มีทางทำร้ายท่าน”เสียงลุกจากแท่นบรรทมไปทำให้แจจุงตกใจ มือบางจะคว้าเอาร่างของหญิงสาวกลับไม่พบ
ความกลัวเกาะกุมที่ลมหายใจ ดวงตาที่ไม่สามารถมองเห็นทั้งยังเจ็บปวดกระตุ้นให้ความขลาดเขลายิ่งทวี
เสียงลงน้ำหนักของพระบาทกระชั้นเข้ามาหา ร่างบางทำได้เพียงอยู่นิ่งกลางแท่นบรรทม มือปัดป่ายไปทางใดก็เจอเพียงผ้าปูผืนนิ่ม
“อ๊ะ!!”เสียงหวานอุทานเมื่อสัมผัสจับต้องที่เปลือกตา พระอังคุฐไล้แผ่วเบาที่เปลือกตาสีแดงก่ำ แจจุงตัวแข็งทื่อ พระอังคุฐที่ไล้ลงมาสร้างความเจ็บแสบให้ แต่ก็เพียงเล็กน้อย หากสิ่งที่ทำให้ร่างบางต้องนิ่งแข็งคือความอ่อนโยนที่สัมผัสได้ไล้ลงมาพร้อมกับสัมผัส
ความอ่อนโยนที่ไม่สมควรมีกับเขา...
“ข้าขอโทษ...”พระดำรัสเต็มไปด้วยความสั่นเครือ ไม่มั่นคงและน่าเกรงขาม แจจุงทื่อไปเมื่อคิดว่าตอนนี้พระองค์ทรงคล้ายจักเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
หึ! จักเสียใจกับชีวิตเหล่ากบฏที่พระองค์ต้องการประหารทิ้งไปทำไมกัน...ความสั่นเครือที่จับได้คงมาจากการกลั้นสรวลเสียมากกว่า
เมื่อแจจุงแข็งทื่อ พระหัตถ์หนาจึงรั้งร่างบางทว่าบอบช้ำไปทั้งตัวเข้าสู้อ้อมแขน ฉลองพระองค์ถูไถกับเนื้อหนังพองไฟจนแสบร้อนเห่อ ทว่าแจจุงกัดริมฝีปากไว้ ไม่ต้องการให้ยุนโฮทรงเห็นความอ่อนแอของตนเอง
“ข้าเอ่ยคำว่าขอโทษเพราะข้าทำผิด เจ้าจักยกโทษให้หรือไม่มันก็อีกเรื่องหนึ่ง...แต่ที่เจ้าควรรู้...คือแม้เจ้าจะไม่ยกโทษให้ข้า...ข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป”ดำรัสอย่างเห็นแก่พระองค์ถึงที่สุด อ้อมพระอุระกว้างบดเบียดรัดรึงแน่นขึ้น
ท่านหรือทำผิดฝ่าบาท...
สังเวชคนที่ไม่มีหนทางจะต่อกรอย่างข้าหรืออย่างไร ที่จะไม่ปล่อยข้าไปคงเพราะยังไม่หมดความเคียดแค้นต่อบิดาข้าอย่างนั้นหรือ?
ริมฝีปากบางเฉียบยกยิ้ม ยิ้มอย่างดูแคลน...ดูแคลนตนเองที่ไม่สามารถจะทำอะไรได้
ไม่สามารถช่วยชาวบ้านทุกคนไว้ได้
ไม่สามารถช่วยชีวิตบิดาไว้ได้
ไม่สามารถช่วยชีวิตยูชอน ผู้ซึ่งเป็นพี่ชายที่แสนดีเอาไว้ได้
หรือแม้กระทั่งชีวิตของตนเอง...ก็ยังต้องถูกบงการ
และคงจักเป็นเช่นนี้เรื่อยไปจวบจนวาระสุดท้ายของชีวิต
...ถ้าหากเป็นเช่นนี้แล้วไยจึงไม่ให้แจจุงตายในกองไฟนั้นพร้อมทุกคน...อยากทรมาณกันมากไปกว่านี้หรือพระองค์?
“และหากข้ายกโทษให้ท่าน...ท่านก็จักไม่ปล่อยข้าไปเช่นกันใช่หรือไม่ ฝ่าบาท”เสียงหวานลั่นถาม แม้มันจะแหบแห้งและแผ่วเบาสักเท่าไร แต่ฝ่าบาทก็ทรงสดับได้ชัดเจน พระโอษฐ์เหยียดเย้ยกับความอวดดีของร่างบาง
หากแต่พระองค์กลับทรงยกมือลูบเส้นผมไหม้ไฟ หยิกหยักเว้าแหว่งนั้นแทน ลูบช้าๆอย่างปลอบประโลม
...ชองยุนโฮ ฝ่าบาทพระองค์นี้ไม่เคยพ่ายแพ้ศึกสงครามใด ชัยชนะเป็นเพียงจุดมุ่งหมายและความสำเร็จเดียวที่ได้รับตลอดช่วงการปกครองบ้านเมือง
แต่ตอนนี้พระองค์รู้แล้ว...ว่าพระองค์เองกำลังพ่ายแพ้
ภาพที่ร่างบอบบางกระโจนเข้ากองไฟทั้งน้ำตายังติดตรึงในม่านแก้วใสของพระเนตรคู่นี้
“ข้าขอโทษกับทุกเรื่องที่ผ่านมา...และขอโทษ...ที่ไม่สามารถปล่อยเจ้าไปได้”
ย้อนกลับไป
“เรื่องที่ให้ค้นหาเป็นอย่างไรบ้าง”สุรเสียงตรัสถามอำมาตย์คนสนิท
“ข้าได้รับรายงานจากหมู่บ้านละแวกใกล้เคียงกับซาอุนว่า พวกเขาไม่ได้รับการแบ่งปันข้าวปลาให้เลยแม้สักครั้งเดียว”พระขนงกระตุกเข้าหากัน
จักเป็นไปได้อย่างไรเมื่อเวลาที่พระองค์ทรงชนะศึกก็ให้แม่ทัพเป็นผู้จัดการแบ่งสันปันส่วนเสบียงต่างๆที่ยึดได้ไปแจกจ่ายให้ทุกหมู่บ้าน
“และเนื่องจากว่าหลายหมู่บ้านทนไม่ไหวเลยมีเสียงต้องการจะก่อกบฏต่อพระองค์ พวกเขาล่ำลือในความโหดเหี้ยมไร้จิตใจของพระองค์”โหดเหี้ยมงั้นหรือ ไร้จิตใจงั้นหรือ?
“และซาอุน...เป็นหมู่บ้านเดียวที่ก่อการกบฏจริงๆ”สิ้นเสียงของอำมาตย์ ฝ่าบาทกลับชาดิก
พระองค์ไม่ทรงดำริมาก่อนว่าเหตุผลที่พวกซาอุนก่อกบฏจะเป็นเช่นนี้
“แล้วที่ข้าให้แจกจ่ายข้าวปลาทั้งหมดล่ะ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาพวกเขาไม่ได้รับหรืออย่างไร”สุรเสียงเข้มตรัสตวาด พระหัตถ์สั่นเทากับเรื่องที่เพิ่งจะแจ้งในตอนนี้
“เรื่องนั้น...แม่ทัพเป็นคนจัดการแบ่งส่วนมากไปยังหมู่บ้านของตนเอง แจกจ่ายเท่าที่ความต้องการของคนในหมู่บ้านนั้น...จนไม่เหลือมาถึงหมู่บ้านอื่นๆ ” แทบจักล้มทั้งยืน
แม่ทัพที่เคยรบเคียงบ่าเคียงไหล่พระองค์ บุคคลที่เป็นเบื้องหลังการกำชัยชนะในสงคราม...
ไม่น่าเชื่อว่าจักทำการเช่นนี้
ความโกรธกร้าวแล่นริ้วขึ้นมาทำให้พระหัตถ์ไม่อาจหยุดสั่นได้ พระองค์กลืนพระเขฬะที่เอ่อล้น ทรงค่อยยืนก่อนจักตรัสบัญชา
“ประหารเจ็ดชั่วโฆษ !! ประหารไอ้ชาติหมาแม่ทัพนั่นเจ็ดชั่วโฆษ!!!”
ไม่น่าเชื่อ...อัสสุชลไหลรินจากดวงพระเนตร
นี่พระองค์ทำการอันใดไป...
กบฏงั้นหรือ...? ผู้คนที่ตายไปสมควรถูกเรียกว่ากบฏงั้นหรือ บิดาของคิมแจจุงผู้นำที่แสนเด็ดเดี่ยวนั่นน่ะหรือ...ผู้นำการกบฏ
คงจะไม่ใช่กระมัง...ชองยุนโฮ
พระชานุทรุดลงกระแทกพื้นเสียงดัง แต่พระองค์หาสนใจไม่ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาของคนที่กระโจนเข้ากองไฟเข้ามาในสำนึกอย่างสลัดไม่ออก
ดวงพระเนตรคู่นี้จดจำภาพนั้นได้ดียิ่งกว่าอะไร
พระหัตถ์หนาไล้พระปรางเปรอะเปื้อนอัสสุชล เรื่อยไปกระทั่งถึงดวงพระเนตรพี่จดจำภาพนั้นไว้
เสียงสะอื้นดังจากพระตาลุกับพระดำริที่ผิดพลาดทั้งหมดของพระองค์
ชาวบ้านทั้งหมู่บ้านต้องตาย...
พอหรือเปล่า...คงไม่พอสินะ
สรวลอย่างสมเพชพระองค์เอง ดัชนีวนไล้หลังพระเนตรที่ปิดสนิท...ทว่าแดงก่ำราวกับเลือด
กองไฟที่ประทุ เปลวไฟที่ผลาญเผา...ไม่ได้ทำร้ายเพียงคิมแจจุง
วูบที่พระองค์ดึงร่างบอบบางออกมาจากกองไฟ
เปลวไฟที่ประทุนั้นกลับแลบใส่พระเนตรที่เบิกกว้างด้วยความตกใจ...แจจุงก็คงตกใจเช่นกัน ดวงตาคู่โตจึงเบิกโพลง
เปลวไฟทำลายทุกระบบประสาทของดวงตา...ความมืดมน...จึงเป็นสิ่งที่ต้องทนแบกรับ
ดวงพระเนตรที่เสียไปคงไม่พอกับชีวิตคนทั้งหมู่บ้าน
ไม่พอกับบิดาที่ถูกฆ่าให้ตายต่อหน้าคนเป็นลูก...
ไม่พอกับดวงตาอีกดวงที่เสียไปเฉกเช่นเดียวกับพระองค์
หากมีเพียงสิ่งเดียวที่สามารถ
“ขอโทษ...คิมแจจุง”
THE END’’,,
Nex Chap…อาจจะมี SP เซอราวด์เสียงหน่อย เอาSPไหมเอ่ย
เพราะตอนจบก็กว่าจะเข็นได้...แทบตาย
ในมุมมองของอี๊ดเองอี๊ดว่ามันงง มันแย่มากๆเลยอ่ะ ไม่มีอะไรจะงงได้เท่านี้แล้ว
เล่าเรื่องอะไรก็ไม่รู้ งงงวยไปมา
ถ้ารีดเดอร์อ่านแล้วงง อี๊ดก็ขอโทษด้วยจริงๆ...
ปล. ตอนจบแอบคล้ายๆไอริส...เงื่อนงำยังค้างไว้บึม!!!! ฮ่ะๆๆ
แต่มันเป็นSFอ่ะ ...จะเอาอะไรกะSFได้(แก้ตัวสุดโต่ง)
ความคิดเห็น